Het cafeetje

New
-
Ze zat eenzaam aan een tafeltje, een kopje koffie voor haar neus. Afwezig keek ze er naar, haar ogen hadden wallen eronder.Verdrietig keek ze naar de tafel. Dat hij haar bedrogen had.. Dat hij dat gewoon gedaan had. Het kwetste haar enorm, weg was haar zelfvertrouwen. Ze was de afgelopen twee dagen al drie kilo afgevallen. Eten deed ze niet en ze kon elk moment opvallen maar het maakte haar niet uit, dit verdiende ze. Ze was niet goed genoeg en met Wyatt nog wel! Haar beste vriend met haar vriendje. Verdrietig nam ze een slokje van de te hete koffie. Ze had bijna tranen in haar ogen en wilde eigenlijk op staan en weer weg gaan. Ze kon dit niet, absoluut niet. Ze wilde in bed liggen en er niet meer uit komen. Ze wilde gewoon weg.

Wyatt liep binnen. Hij was een absoluut wrak. Hij zag eruit alsof hij dronken in slaap was gevallen midden in een grasveld, dat was ook zo. Nu had hij voornamelijk een enorme kater en een behoefte aan koffie. Hij bestelde het grootste sterkste brouwsel dat ze serveerden en draaide zich om. Daar zat Julia. Well shit. Hij overweeg gewoon naar buiten te lopen. Hij was echter na een paar dagen alleen nog maar terug naar zijn kamer gaan om zich om te kleden en te douchen, het weglopen voor problemen zat te worden. Hij nam een iets te grote slok van het nog gloeiend hete brauwsel voor hij voorzichtig naar Julia toe liep. "Het spijt me." zei hij zacht, het berouw duidelijk hoorbaar in zijn stem.

Ze keek geschrokken op van een bekende stem. Een rilling gleed door haar lichaam en tranen welden alweer op in haar ogen. Maar ze knipperde vaak om ze weg te krijgen, desondanks had ze haar stem nog niet terug gevonden en staarde ze Wyatt enkel aan met waterige oogjes aan, haar wangen werden er wat rood van en haar onderlip trilde. Ze greep het warme kopje vast en nam een slok waarna ze begon te hoesten. Julia wilde Wyatt helemaal niet zien. Ze wilde hem en Jeremy allebei niet zien. Nu had ze alleen Merlin en Jimmy nog die ze kon vertrouwen. "Ga weg.." Fluisterde ze toen ze haar stem terug vond. "En stop met drinken." Voegde ze daar bezorgd aan toe, ze kon het gewoon niet. Ze kon het niet aan zien om Wyatt zo te zien.

Wyatt glimlachte naar haar, ook al bereikte de glimlach zijn ogen niet. "Dat eerste kan ik, dat tweede zie ik niet snel gebeuren." zei hij zacht. Hij keek onzeker naar zijn voeten. "Ik weet dat je me nu waarschijnlijk nooit meer wilt zien, ik zal uit respect ook proberen weg te blijven." Hij beet op zijn lip. "Maar als je er nog over wil praten ben ik hier nu. Als je me weg wil ga ik." zei hij zacht. Hij zou het kunnen begrijpen als ze uitleg wilde over wat er echt gebeurd was. Hij had geen flauw idee wat Jeremy haar verteld zou hebben, maar hij zou zelf de waarheid vertellen. De hele waarheid.

Ze keek hem aan en bleef zitten. "Waarom moet ik praten? Ik wil gewoon.. Waarom? Waarom doen jullie dit? Ik snap het gewoon niet." Piepte ze. Ze trok haar vestje dichter om haar dunne armen heen, haar gezichtje was weer bleek en verdrietig keek ze naar hem. 'Wat ging er in jullie hoofden om? In het jouwe maar vooral in dat van Jeremy! Ik snap het echt niet." Julia verbeet haar tranen en kneep hard in het vest. Ze wilde niet huilen, niet alweer en niet in het bijzijn van en vriend die haar bedrogen had. Ze was de enige geweest die het niet geweten had. Ze snifte even en bleef zitten, haar ogen op haar schoot gericht en haar blonde haren vielen langs haar ingevallen gezichtje. Ze was moe door de slapeloze nachten van het malen, maar Jeremy liet ze niet meer binnen. Hij had het verpest.

Wyatt ging tegenover haar zitten. Zijn moederinstinct schreeuwde dat hij haar moest troosten. Haar had moest pakken en haar moest knuffelen tot het weer goed was. Jammer dat dat nooit ging werken. Die bruggen waren al verbrand. Hij moest nu zijn plicht als vriend doen door haar alles te vertellen wat ze wilde weten. Elke vraag die ze kon bedenken. "Ik weet Jeremys motieven niet, maar ik wil met je praten omdat ik mijn plicht als vriend verzaakt heb. Het laatste dat ik nog kan doen is je alle antwoorden geven die je nog wil. Ik ben je veel meer verschuldigd, maar ik begrijp dat je me niet meer wil zien en dat respecteer ik." hij slikte. Ze vroeg waarom hij het had gedaan. Nu moest hij nog antwoorden. "Weetje nog in de torenkamer? Toen ik vertelde dat ik verliefd was op een jongen die al bezet was? Ik had het over Jeremy." hij ontweek haar oven vooral. De zijne waren getrained op de mok in zijn handen. "Ik deed er niets mee. Merlin Jeremy en ik gingen een soort slaapfeestje houden. We kenden elkaar niet heel goed en dat was leuk. Er was echter drank. Uiteindelijk zaten we dronken of aangeschoten truth or dare te doen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik en Jeremy kustten." Als hij eerder al haar blik aan het ontwijken was, dan was dit alsof haar ogen een straatverbod hadden tegen zijn eigen.

Dat hij ging zitten deed haar weinig, zijn woorden raakten haar niet. "Jullie hebben allebei jullie plicht verzaakt! Jij als vriend en Jeremy als vriendje." Het klonk fel maar dat was ook het enige wat ze kon zeggen voor haar brok weer terug kwam in haar keel en ze keek naar haar koffie. "Maar waarom.. Als je het weet.." Echte zinnen kwamen er niet meer uit en ze legde haar hoofd op haar armen. Haar haren zakten er langs en ze sloot haar ogen om de tranen tegen te gaan. "Waarom heeft Merlin jullie niet tegen gehouden?" Piepte ze, zelfs die wist van haar relatie met Jeremy.. Was er dan niemand die ze nog kon vertrouwen. Het gevoel dat ze weer helemaal alleen was overviel haar, ze had het ook moeten weten. Mensen vertrouwen was slecht, zeker als het vertrouwen zo ver ging. Nee, ze had zich gewoon afzijdig  moeten houden en zich met niemand moeten bemoeien. Dan was ze maar alleen geweest, alles was beter dan dit verscheurende gevoel. Liefde voor Jeremy en het gebroken gevoel van niet genoeg voor hem zijn.. Ze snapte het gewoon niet.

Hij moest redden wat er te redden viel. "Merlin was gebeld door Jonah, hem treft geen blaam." zei hij zacht. Merlin had meer kunnen doen, maar hij hoefte hem er niet bij te houden. "Ik had op een moment Jeremy weg geduwd. Hij leek zich amper bewust van de situatie. Dat het niet hoorde. Hij was vooral erg bezopen.." Jeremy was een slecht vriendje geweesd door er ook maar mee in te stemmen. Echter kon Wyatt nog wel zijn best doen hem in een beter licht te zetten. Zo zou hij misschien nog een kans hebben het met Julia bij te leggen. Dat Wyatt zelf hierdoor de verantwoordelijkheid op zich nam was het waard. Plus hij verdiende haar woede. Hij was het nu zelf die haar aan het huilen had gemaakt. Het voelde alsof zijn ingewanden in de knoop zaten.

Het deed Jula gerust dat Merlin er niet bij was geweest. Ze keek naar Wyatt en toen weg. "Praat me niet van Jeremy! Ik wil niets over hem horwn!" Het klonk fel maar de jongen had haar zo gekwetst. "Ik hoef niets meer met hem te maken te hebben. Leugenaars krijgen geen tweede kans." Julia keek weg. Haar knokkels zagen wit van het knijpen. "Ik heb mijn eerste keer aan hen gegeven. Alles. Hij heeft me beloofd dat ik goed genoeg was en dan gaat hij vreemd. Met mijn vriend zo niet beste vriend. Hij kan het vergeten." Ze keek kil naae haar koffie. Denken aan Jeremy maakte haar boos wn ze dronk van haar koffie en bekeek Wyatt toen. "Jullie zijn allebei klootzakken. Je duwde hem te laat weg en hij ging te ver." zei ze en ze keek hem kwaad aan. Ze wilde niet perse kwaad wkrden op Wyatt maar alles eromheen maakte haarvoor het eerst boos.

Wyatt knikte alleen maar. Ze had ook gelijk. Als mensen boos op je waren om ongegronde redenen, dan kon je zelf ook boos worden. Hier was ze echter volledig in haar recht. Ze hadden haar gefaald. Allebei op hun eigen manier. Hij dronk van zijn koffie. "Ik ben ook een klootzak," bevestigde hij uiteindelijk. Zelfkennis was belangrijk. Hij keek haar uiteindelijk aan. Hij keek naar hoe het met haar ging, hoe ze eruitzag. Hij zwoer op dat moment dat hij nooit meer met iemand zou zoenen als hij niet zeker wist dat ze geen ander hadden. Daarnaast was liefde voelen voor iemand die dat niet wilde of er slecht mee omging ook alleen maar pijnlijk. Hij wist dat hij er zelf ook niet uitzag, maar dat had zijn eigen redenen.

Ze keek hem aan en knikte instemmend. Haar zeegroene ogen bekeken hem. "Ja inderdaad.." Een zucht ontglipte haar lippen waar ze erna weer op beet. "Waarom Wyatt? Ik snap het gewoon niet.. Misschien ook wel omdat ik jou of Jeremy niet ben." De naam van Jeremy sprak ze geheel uit en zonder enig teken van liefde. Wat voorheen nog Jerrie was geweest, was nu niets meer. "En het ergste is nog wel dat hij niet begrijpt dat ik het fout vind. Dat het in zijn ogen normaal zou zijn, even normaal als dat ik het met een ander meisje zou doen. Ik.. Ik weet niet hoe ik tot hem door kan dringen.." Julia sloot haar ogen, ze wilde niet meer en haar magere lichaam was moe. De koffie zou er straks even goed weer uit komen maar niemand die erop lette. Zolang haar kleding luchtig en wijd genoeg was viel het niet op dat ze de aangekomen kilo's niet meer had, dat ze juist sneller was afgevallen dan aangekomen. Ze wist zich geen houding meer te geven.

Wyatt keek niet meer weg. "Ik zou je een waarom willen geven. Alles wat ik te bieden heb is dat er erg veel alcohol was en genoeg aantrekking om zoenen interessant te maken." Hij wilde wegkijken en niet meer met zijn fouten geconfronteerd worden, maar van hemzelf moest hij de confrontatie opzoeken. Bij haar analyse van Jeremy knikte hij. "Dat verbaasde me ook toen ik uiteindelijk zei dat het fout was en dat het niet had moeten gebeuren. Hij snapte het niet. Ik denk dat de enige remedie een duidelijke uitleg is dat geslacht niet uitmaakt als het om relaties gaat, maar ik denk niet dat je nu staat te springen om met hem te praten." Hij dronk weer wat van zijn koffie. Het hielp een beetje tegen het 'ik ben dood' gevoel dat slechte slaap hem had gegeven.

Ze keek hem aan, recht en diep in zijn ogen. Haar verdriet zat diep geworteld. Het was niet alleen Jeremy. Het was het feit dat Jeremy een toevoeging was aan alle jongens die haar beschadigd hadden en ze kwam weer eens tot de conclusie dat jongens niet te vertrouwen waren. Haar koffie duwde ze weg, de smaak was misselijkmakend. Haar ogen sloten zich erna voor korte tijd en ze luisterde naar de geluiden om zich heen. "Ik ga hem dat niet aanpraten. Hij zoekt het maar uit.' Het klonk hard maar haar behoefte om Jeremy te zien was eigenlijk te groot. Ze was nog helemaal niet over hem heen en dat zou nog heel lang gaan duren. Het zou ook hoogstwaarschijnlijk zo zijn dat zodra ze Jeremy zomaar zou zien ze ineens in huilen uit zou kunnen barsten. Haar groenblauwe ogen bestudeerden Wyatt. "Je stinkt naar drank." Zei ze toen tegen hem, afkeurend keek ze hem aan.

Wyatt was er klaar mee om haar aan te moedigen Jeremy nog een kans te geven. Jeremy had het duidelijk te veel verpest om hem nog de kans te geven Jeremy te supporten. Haar opmerking over de dranklucht deed hem op zijn lip bijten. "Sorry." mompelde hij. Hij was zich er volledig van bewust dat de hoeveelheden die hij dronk problematisch waren, zeker omdat hij pas een week geleden geintroduceert was aan alcoholische dranken. "Ik zie dat niet snel veel veranderen." werd nog wat meer gemompeld. Hij dronk nog wat van zijn koffie. "Als je wil dat ik ga, dan ga ik. Ik wil je niet nog meer pijn doen." Hij keek haar aan. Het voorstel was volledig gemeend. Hij had haar al te veel gekwetst en te veel kapot gemaakt.

Ze keek hem aan en toen weer weg, een beetje hoofdschuddend. "Ik wil niet dat je zoveel drinkt Wyatt, dat is niet goed voor je." Ze keek hem aan en pakte ondanks alles zijn hand vast en hield die vast. Ze legde vermoeid haar hoofd er tegenaan. "Ik wil niet dat je gaat. Ik ben al zoveel alleen.. Ik word gek.. Gek in mijn hoofd. Een stemmetje.. Het blijft maar zeggen hoe ik niet moet eten en ik ben zo moe Wyatt. Ik ben helemaal kapot." Julia keek hem met een vermoeide blik aan waarna ze haar ogen sloot en even zo bleef zitten. Erna kwam ze overeind en dronk in stilte van haar koffie. Ze kon niet meer langer zitten kniezen in huis maar dit socializen was niet echt geweldig tot nu toe. Een zucht gleed langzaam van Julia's lippen en ze bekeek Wyatt. Waarom verlangde Jeremy zo naar de jongen?

waat t forum liet dit niet als ongelezen zien?
----------
Wyatt haalde zijn schouders op. Hij wilde eigenlijk antwoorden dat ze dat wel kon zeggen, maar dat zij meer moest eten want dit was niet gezond voor haar. Dat was alleen een enorme douchebag move en hij had haar al teveel pijn gedaan. "Ik blijf dan bij je Julia." Zei hij met een lieve glimlach tegen haar. Als hij haar wat gerust kon stellen door bij haar te blijven, dan zou hij dat doen. Alles wat hij kon doen om het 'goed te maken', wetende dat het nooit meer helemaal goed zou kunnen komen. "Als we allebei onze koffie op hebben kunnen we kijken of we iets kunnen gaan doen om je af te leiden?" vroeg hij voorzichtig. Dat ze wilde dat hij niet wegging hoefde niet te betekenen dat ze hem voor langere tijd in de buurt wilde houden, of werkelijk dingen met hem doen.

whuutt, raar.
--
Tevreden knikte ze, ze had hem liever bij zich dan zo ver van zich af. Al was het alleen maar om hem van de drank af te houden. "Wat dan?" Mompelde ze vragend, ze had niet echt een idee en plukte aan haar shirt. "Ik weet niet echt wat ik wil doen." Zei ze eerlijk en waarna Julia haar kop leeg dronk en Wyatt bekeek. Nee, ze was er zeker nog niet overheen maar ze had haar vriend nodig nu. Meer dan dat ze nu boos op hem kon zijn. Dat zou later misschien nog wel komen en misschien ook wel niet want Julia was goed van hart en voelde niet de behoefte om lang boos op mensen te zijn.

doet hij wel vazker, ik ben natuurlijk constant aan het wisselen tussen computers en mijn telefoon, maar komop
--------
Wyatt dacht even na. Wat zou geschikt zijn om Jeremy te ontlopen maar zou hen wel even alleen laten zijn. "We kunnen een stukje gaan wandelen? Ik vind dat zelf altijd heel fijn om mijn hoofd leeg te maken." Hij keek haar vragend aan. Het was niet hijzelf die opgevrolijkt moest worden. Hij wilde alleen dingen vergeten. Hij leegte zelf zijn kopje. Hij hoopte dat ze op deze manier, al was het maar even, weer rustig kon zijn.

Ja ik ook hoor. cx
--
Ze keek hem aan en knikte toen. "Graag, een wandeling zou fijn zijn." Zei ze zachtjes. Ze liep naar de balie toe waar ze de twee kopjes koffie betaalde en daarna haar jas aantrok met sjaal. Zo zag ze er wat minder dun uit wat ze achter gekomen. Vermoeid keek ze even rond en keek toen naar Wyatt. "Jij mag mij begeleiden.." Zei ze kalm, hoewel ze normaal zijn arm had vast gepakt om aan te lopen stopte ze nu haar handen in haar jaszakken. Julia kon het gewoon nog niet om hem goed vast te houden want hij was wel degene die haar samen met Jeremy gekwetst hadden.

Wyatt gaf geen commentaar over haar ingevallen wangen. Hij had zelf zijn eigen problemen waar hij niet over wilde praten. Hij ging er vanuit dat zij ook niet gelukkig werd van commentaar. Hij deed zijn handschoenen weer aan en volgde haar. Hij liep eerst in stilte naast haar. "Heb ik je al een keer verteld wat er met mij aan de hand is? Waarom ik hier ben?" vroeg hij zacht. De drank had het niet bepaald minder gemaakt. De wolken hadden kleuren die niemand anders erin zou zien, en hij was er vrij zeker van dat hij hun schaduwen zag bewegen uit zijn ooghoeken. Misschien zou het idee Julia afleiden.

Julia liep verder met hem. Haar gezicht deels verborgen in haar sjaal. De eerste stappen waren wankel geweest. Haar hoofd moest eraan wennen maar nu liep ze stil naast hem. "Nee.. Ik zou hetniet weten." zei ze kalm, misschien ook wel omdat se er niet zozeer naar vroeg. Ze wilde zelf ool.nooit bestookt worden met vragen en commentaar dus wile ze dat bij anderen okk niet doen. Rustig gleden haar ogen rond terwijl ze verder liep. Ze was moe, haar pas was langzaam en het leek alsof ze bij he minste zuchtje wind om zou vallen en in elkaar zou zakken. Het ging werkelijk de slechte kant op.

Wyatt had inmiddels begrepen dat ze afstandelijk wilde zijn, of gewoon was, maar het kostte alsnog veel moeite om de neiging om een arm om haar heen te slaan om haar te ondersteunen, te onderdrukken. "Mijn brein heeft moeite met het verschil tussen fantasie en werkelijkheid. Alsof je droomt maar eigenlijk wakker bent. Ik zie dingen die er niet zijn, soms is dat duidelijker vast te stellen als anders." Hij zei het niet heel hard. Ze was de enige die het hoefte te horen. "Ik teken graag wat ik zie, en andere mensen vinden het mooi. Draken, vreemde planten en allerlei wezens die je alleen in fantasy boeken zou vinden. Een ding is geen van dat, een meisje. Een denkbeeldige vriendin kan je haar noemen." Hij glimlachte in het niets, een fijne jeugdherinnering ophalend van door de wildernis rennen met Violet aan zijn zijde. "Ik vond dat je dat wel mocht weten inmiddels."

Ze bleef naast hem lopen, voor zover het goed ging. Verbaasd luisterde ze naar zijn woorden. "Ooh.." Klonk het zacht. Ze keek naar de grond. "Wat zie je nu dan dat niet zou horen?" Hij had haar nieuwsgierigheid gewekt nu. Toch wildw ze niet te gretig overkomen. Vermoeid liep ze verder. Soms wankelend maar ze vroeg Wyatt niet om hulp. Ze had niemands hulp nodig.

Wyatt dacht even na. "Ik kan met zekerheid zeggen dat de wolken niet in verschillende pasteltinten horen te zijn, niet op dit tijdstip van de dag. Zeker niet als het helemaal bewolkt is." Hij keek achterom, waar een van de schaduwen naar hem zwaaide. "En onze schaduwen bewegen uit zichzelf." De schaduwen waren een minder 'geslaagde' hallucinatie. Omdat de echte schaduw nog steeds bestond was het alsof hij dubbel zag. Een schaduw die zich aan de regels hield en eentje die eroverheen bewoog. Hij kreeg er een beetje hoofdpijn van dus besloot hij er geen aandacht meer aan te besteden. Wyatt greep alleen in als Julia zo wankel liep dat hij bang was dat ze zou vallen. Net als de eerste keer dat hij haar ontmoette had hij het gevoel dat hij moederhen moest spelen. Hij was het echter zelf die haar hier gebracht had. "Zoals je misschien wel zou verwachten word het erger als ik meer drink, dan wordt het ook moeilijker om te onthouden wat echt is." Hij zag meters voor hen een meisje lopen dat hij erg goed kende. Waar hij heel erg goed van wist dat ze niet bestond. Ze had zich al weken 'niet laten zien', zijn Violet. Hij probeerde geen aandacht aan haar te besteden. Hij was nu bij Julia. Het zien van rare dingen was misschien al raar genoeg in haar ogen. Met 'lucht' praten ging nog een stapje verder.

Rustig liep ze met hem mee, nadenkend over zijn woorden en knikte. "Nee, dat is zo.." Fluisterde ze zachtjes en ze keek naar de grond, zijzelf zag niets. Enkel de duistere realiteit. Een zucht gleed van haar lichtroze lippen, die hun kleur bezaten door haar make-up. Vanuit het niets.. Terwijl Wyatt sprak greep ze hem vast. Ze had rond gekeken maar kon geen stap meer verzetten. Ze hield hem vast. Wankelend en trillend op haar benen. Haar blik werd wazig en ze kende dit gevoel. Het gevoel van een duisternis die alles overnam. "Zitten.." Klonk het hol uit haar mond en haar ogen hield ze met moeite open. Vechtend tegen het gevoel om op te geven. Het lichte gevoel dat ze in haar hoofd had wilde ze niet hebben. Wyatt liet ze niet meer los. Ze had het gevoel dat als ze dat deed ze zou vallen want haar benen zouden haar, toch al lichte gewicht, niet meer kunnen dragen. Ze had vanochtend misschien toch wel die cracker moeten eten.