Het cafeetje

Dit is een klein cafeetje op de binnenplaats waar je de heerlijkste thee van de wereld kunt drinken, ook kun je genieten van een lekker bakje koffie en de verrukkelijkste taartjes. Ook voor de lunch kun je hier prima terecht. Verse broodjes en salades liggen op je te wachten. Net als de chocolade die smelt op je tong. Al het eten is met zorg en liefde bereid door een oudere dame met een grijs knotje. Ook hier kun je wat geld bij verdienen.

regels: Wees vriendelijk en toon respect jegens de werknemers. Gedraag je zoals je je behoort te gedragen in een rustig cafeetje
aantal personen: stuk of 20-30

outside:

inside:

Daniel zat alleen aan een tafeltje naast het raam. Voor hem stond een nog dampende kop thee met een aantal schepjes suiker erin. Zijn ouders lieten hem nooit zoveel suiker in zijn thee doen, ze waren ervan overtuigd dat het niet alleen slecht zou zijn voor zijn lichaam maar ook voor zijn mentale gezondheid. Maar Daniel hield van suiker in zijn thee en er was hier toch niemand die op hem lette.
Terwijl hij zachtjes en onverstaanbaar wat tegen zichzelf mompelde was hij bezig met het dek kaarten dat hij bij had. Het was nog nieuw, hij had het sinds deze zomer, dus de kaarten waren glad en gleden soms uit zijn handen. Iets wat natuurlijk niet de bedoeling was. Daarom was hij de kaarten op allerlei verschillende manieren aan het schudden, de ene ingewikkelder dan de ander, om de kaarten maar wat minder glad te maken.

Caleb had de kraag van zijn jas hoog opgetrokken. Met zijn schouder duwde hij de deur open van het cafeetje. Hij had deze plek al ontdekt in zijn eerste jaar op Robinsons en nu kwam hij er vaak. Vandaag was het echter geen gepland bezoek. Buiten regende het pijpenstelen. Echt een zomerse bui, in de verte hoorde je de onweer al die eraan kwam.
Hij begroette de vrouw die achter de bar stond, het was iemand van rond zijn eigen leeftijd, veel studenten verdiende hier een zakcentje bij. Gelukkig hoefde Caleb niet echt te werken voor zijn geld. Hij bestelde bij de vrouw een kop koffie. Hij was niet zo'n theemens dus hij dronk hier altijd gewoon koffie hoewel de tent bekend stond om zijn heerlijke thee.
Bij een tafel aan het raam deed hij zijn jas uit en hing hem over de stoel heen. Gelukkig was hijzelf niet zo heel erg nat geregend omdat hij toen de bui los barstte snel hier naar binnen was gegaan. Hij keek rustig, zonder teveel na te denken, uit het raam naar de mensen die voorbij liepen. Iedereen beschermde, of deed een poging tot, zich tegen de regen die met bakken uit de hemel viel.

Daykota had de grijze lucht al een tijdje terug opgemerkt. Ze was vroeg naar buiten gegaan met een lange, zwarte skinnybroek aan en een wit topje erop. De temperatuur was er wel, zelfs benauwd. Daardoor had ze besloten om haar groene jackje in de tas te stoppen. Ze keek naar haar vingers die waren gewikkeld in verband. Heel slim wat ze gisteren had gedaan. Ze kon meteen naar de zusterspost rennen. Gelukkig waren haar vingers niet gebroken maar moesten de glasstukken eruit worden gehaald. Nu moest ze het rustig aan doen. Ze was toen zo kwaad geweest op een van haar appartement genoten dat ze met haar vuist in de spiegel had geslagen om haar woede kwijt te kunnen. Niemand had haar kamer kunnen opkomen en zij had als smoesje verzonnen dat ze glas in haar kamer had laten vallen. Niet dat anderen zich veel deden interesseren in haar. Iedereen had zijn of haar eigen problemen. Daykota was zo in gedachten verzonken dat ze de eerste regendruppels niet had opgemerkt. En voordat ze eindelijk besefte dat het begon te regenen kwam het met bakken uit de hemel vallen. Met snelle passen zocht ze beschutting en het cafeetje viel haar het eerste op. Helemaal doorweekt kwam ze naar binnen gelopen en liep gelijk door naar de toiletten. Haar make-up was uitgelopen en ze zag eruit als een verzopen kat. Een beetje wc-papier deed wonderen. Nu leek ze op een verzopen kat zonder uitgelopen mascara. Het kon haar niet zoveel schelen hoe ze nu uitzag. Ze ging zitten en bestelde gelijk een warme chocomelk. Ja ze bibberde lichtjes want nu had ze het wel een beetje koud.

Caleb nam nog een slok van zijn koffie ondertussen keek hij naar de deur die open ging. Hij zag een doorweekt meisje binnen komen, hij kende haar niet maar wist wel dat ze op Robinsons zat. Hij had haar wel eens zien lopen door de gangen van de school. Hij wist wel beter dan haar te begroeten, sommige leerlingen zagen dat als een directe aanval dus hij wendde zijn hoofd weer af naar het raam om naar buiten te kijken. Ondanks het weer liepen er nog genoeg mensen buiten.

Daykota beet kort op haar onderlip. Haar vingers gaven een kloppend gevoel. Het was toch niet nat geworden? Ze had er zo opgelet. Een zucht ontsnapte haar lippen. Het meisje pakte de menukaart om te kijken of er iets lekkers op de kaart stond. Misschien een kleine stuk appeltaart? Ze zou hier toch nog een tijdje zitten. Ken je dat gevoel wanneer mensen naar je kijken? Net alsof je ogen in je rug hebt? Ja Daykota had dat. Zij merkte vaak genoeg op als mensen naar haar keken. Ook al was het voor kort. Ze keek richting de persoon waar haar 'gevoel' vandaan kwam. Een jongen met vrij lang haar, wel goed verzorgd daar niet van. Dat zag je niet vaak. Meestal hing dat vettig langs de jongens hun hoofden. Daykota bekeek hoe de man naar buiten stond te staren en merkte nu zelf ook op dat ze een tijdje naar hem keek. Waarom? Verveling? Of de reden waarom hij zo lang naar buiten deed staren? Was de regen zo interessant of vermaakte hij zichzelf door naar mensen te kijken die voor de regen probeerden te ontkomen? Wat een vragen allemaal. Haar thee werd gebracht en zij koos voor passievrucht. "Mevrouw zou ik nog een stukje appeltaart mogen met slagroom?" De serveerster glimlachte vriendelijk en een knikje betekende voldoende.

Caleb was een beetje in gedachten maar hij had door dat het meisje dat hij net had bekeken nu naar hem keek. Het maakte hem weinig uit, waarom zou hij erom geven? Hij nam nogmaals een slok van zijn koffie. Eigenlijk zou hij nu niet hier moeten zijn, hij zou bezig moeten met zijn schoolwerk maar alles lag thuis.
Heel eventjes keek hij het cafeetje rond, zonder echt een bedoeling en zijn blik bleef weer hangen bij hetzelfde meisje dat hem bekend voor was gekomen. Nu richtte hij zijn blik weer op de mensen buiten die zichzelf probeerde te beschermen tegen de regen.

Oké dit is een slap excuusje maar zo kan het gesprek beginnen xD
----

Haar stuk appeltaart werd samen met haar warme chocomelk gebracht. Ze sloeg meteen haar hand om het kopje. Ze rilde nog een beetje van de kou. Het zou nog wel een tijdje duren voordat ze zou opdrogen. Ze blies zachtjes en nam er voorzichtig een slokje van. Voor kort sloot ze haar ogen. Het leek net of ze dan nog warmer werd. Daarna sneed ze met haar vork een stukje appeltaart af die ze zelfvoldaan in haar mond stopte. Heerlijk! Weer kreeg ze dat gevoel dat iemand naar haar keek. Op dat moment had zij oogcontact met de jongen die verderop zat. Haar blik viel echter op een tijdschrift die op zijn tafel lag. Als ze hier toch nog een tijdje zat kon ze beter wat gaan lezen. "Sorry...?" Daykota sprak met een vriendelijke toon. "Zou ik misschien de tijdschrift mogen hebben wat op jou tafeltje ligt?" Nu stond ze op om naar zijn tafel toe te lopen. Zo begreep hij tenminste dat zij het tegen hem had. "Het ziet er naar uit dat het voorlopig toch niet stopt met regenen."

hahaha maakt niet uit XD Ik was ook al slappe excuses aan het bedenken
_______________
Caleb keek met een glimlach op naar het meisje dat naar het tijdschrift op zijn tafel vroeg. Hij knikte naar haar dat ze het mocht pakken. 'Natuurlijk,' voegde hij daar nog aan toe. Hij wierp kort een blik naar buiten. De lucht was nog vervaarlijk donker en behoorlijk dreigend. Een harde donderslag bevestigde de woorden van het meisje.
'Nee inderdaad, voorlopig zitten we hier nog wel eventjes,' zei hij tegen haar. 'Heb je anders zin om hier te komen zitten?' vroeg hij haar daarna. Ze konden elkaar net zo goed gezelschap houden als ze hier toch zaten.

Het zag er niet zo goed uit buiten. En hier stond ze dan met nog vochtig haar en kleding die vochtig waren. Hoe zouden anderen haar nu zien? Erg florissant zag ze er niet uit. Ochja wie zag er nu wel uit met dit weer? Er waren genoeg mensen binnen gekomen om te schuilen die nog natter waren dan haar. Daykota schrok even op door de harde donderslag. Dat had zij niet zien aankomen. Bij zijn vraag glimlachte ze lief. "Ja graag. Een momentje!" Daykota pakte gauw haar bordje met de appeltaart erop en haar mok met chocomelk. Ze schoof voorzichtig aan tafel en keek de jongen vriendelijk aan. Ze vond het leuk dat hij haar als gezelschap wilde. Niemand wilde dat. De meeste mochten haar niet eens terwijl ze nooit een praatje met haar hadden gemaakt. "Ik ben Daykota trouwens. Zit jij ook op Robinsons Academy?"

Caleb zag aan haar houding dat ze van de klap geschrokken was. Hij vroeg zich af of dat was omdat ze onweer naar vond of omdat ze het gewoon niet had zien aankomen. Nouja, maakte niet veel uit eigenlijk dus hij zei er maar niets over.
Hij glimlachte toen ze bij hem aan het tafeltje kwam zitten. Gezellig, dacht hij. Normaal gesproken meden mensen hem zoveel mogelijk. Hij had een bepaalde uitstraling waar de meeste bang van werden, al was dat de laatste paar weken veranderd. Hij kon onmogelijk zeggen dat het niet waar was. Hij was veranderd, door Julia, door Davie. Zonder dat die personen het waarschijnlijk door hadden, hadden ze een bepaalde invloed op hem.
'Ja, ik zit op Robinsons, ik heb je volgens mij wel eens door de gangen zien lopen,' zei hij tegen haar. Waarom hij dat zei wist hij eigenlijk niet goed. Het was er uit geweest voordat hij het eigenlijk door had. Nouja. 'Ik ben Caleb,' ging hij snel verder.

Het meisje nam een hap van haar appeltaart. Iets aarzelend. Was het wel zo netjes om te eten in het bijzijn van een ander als hij zelf niets had? Ze legde haar vork netjes neer. Ze besloot even daar geen happen meer van te nemen. Vond ze maar onbeschoft. Ze nam wel gauw een slokje van haar chocomelk om warm te blijven. Bij zijn zinnetje keek ze hem glimlachend aan. "Echt waar? Sorry ik herken je helaas niet. Maar ik loop meestal met oogkleppen op. Ik kijk altijd recht vooruit en besteed nauwelijks aandacht aan mensen om mij heen. " Daykota keek hem met een lieve glimlach aan. "Aangenaam Caleb." Ze nam vervolgens weer een slok van haar chocomelk. "Ik was eigenlijk verrast dat je mij had uitgenodigd. Meestal ben ik gewend dat de meeste mij op school vermijden. Vooral diegene die mij niet kennen. Heb je tot nu toe geen gerucht over mij gehoord?" Ze keek hem met nieuwsgierige oogjes aan.

new
~~~~~~

Olivia knoopte in de keuken haar schort vast en gooide haar lange haren naar voren om er een staart van te maken. Ze had haar trots opzij gezet en was toch maar een baantje gaan zoeken. Ze kreeg geen geld van familie en ook bijna niks van de school, alleen maar voor kleding, en aangezien ze meer wilde kopen moest ze dat zelf verdienen. Ze droeg een lichtblauw jurkje dat net onder haar schort uitkwam, en daaronder haar witte gympen.
Een week werkte ze hier nu al, en het beviel haar best wel. Haar baas was vriendelijk en de rest van de medewerkers waren ook niet verkeerd. Ze liep de winkel binnen om een ander meisje af te lossen, die was nu klaar met haar dienst. Ze droeg een notitieblokje bij zich en het enige wat ze moest doen was bestellingen opnemen en daarna het eten of drinken naar de tafels brengen, het was niet moeilijk.

Rustig kwam Joe binnen. Hij gaapte even, het was niet heel vroeg meer maar toch was hij pats net uit bed gekomen. Nu liep hij het café in voor wat koffie en een tosti als ontbijt. Zijn stiefvader had hem elke maand genoeg geld gestuurd hoewel Joe het niet nodig vond en het eigenlijk ook niet perse nodig vond. Kalm ging hij toen ook zitten aan een tafel en keek daarna even naar buiten, wachtend tot de serveerster zou komen. Zijn groene ogen bekeken alle mensen. Hij wilde dat hij weer in London was, hij wilde zelfs wel weer modellenwerk doen tegen de verveling want die kon hij echt niet veel langer hebben. Hij irriteerde zich eraan dat hij niets kon doen, dat hij bijna alle mooie dingen in de afgelopen jaren al gefotografeerd had. Hij wist het gewoon even niet meer en verveling overheerste hem. Hij keek daarna even naar de tafel en trommelde ongeduldig met zijn vingers op het hout.

Olivia trommelde met haar vingers op de toonbank, wachtend tot er iemand binnen kwam. Toen er ook echt iemand binnen kwam -een knappe jongen, ongeveer haar leeftijd- liet ze hem rustig plaats nemen waarna ze pas in zijn richting liep. 'Goede..' ze keek op haar horloge '.. middag' zei ze met een glimlachje. 'Wat mag het zijn' vroeg ze hem en ze hield haar notitieblokje in de aanslag. Meestal gaven klanten zo snel de bestelling op dat ze het bijna niet bij kon houden, en aangezien ze geen elektronische apparaatjes hadden moest ze supersnel schrijven.
Olivia hield van het werken hier, ze kon haar gedachten besteden aan onnozele dingen als hoeveel kaas ze op een broodje moest doen, en hoefde niet na te denken over Matthew. Matthew die het uit had gemaakt en nu had ze niemand meer, geen vriendje, geen vrienden en geen familie. Het liefst zou ze hier wegvluchten en zo hard mogelijk terug rennen naar Londen. Trouwens, ze wist niet of ze daar wel behoefte aan had. Misschien zag ze hem dan wel weer. Ze kon beter naar een onbekende stad gaan, New York of Parijs, ze had hier toch niks meer te doen.

Lieverds...
Mag ik jullie meeting verstoren?
Ik vind drie daagjes erg weinig om een nieuwe meet te starten.
Daarbij ook omdat Esmee nu tijdje weg is en pas straks al haar meets weer gaat bijhouden. (a)

Okee, dan moeten we even een ander plekje zoeken

Sorry, persoonlijk vond ik drie dagen wel meevallen gezien de meesten wel elke dag langdurig online zijn. Maar ik had niet gezien dat het met Esmee was, dat maakt het een ander verhaal, dus zoeken we wel wat anders ja. Kan alleen nu even niets want zit op mobiel en kab dan niet switchen

Doe maar hier, dan werkt ze hier gewoon en dan kunnen we verder gaan https://robinsons.actieforum.com/t118-pub-the-white-swan

Oké, gewoon verder met jouw laatste post daar?

Jaaa is goed

Daykota schreef:

Het meisje nam een hap van haar appeltaart. Iets aarzelend. Was het wel zo netjes om te eten in het bijzijn van een ander als hij zelf niets had? Ze legde haar vork netjes neer. Ze besloot even daar geen happen meer van te nemen. Vond ze maar onbeschoft. Ze nam wel gauw een slokje van haar chocomelk om warm te blijven. Bij zijn zinnetje keek ze hem glimlachend aan. "Echt waar? Sorry ik herken je helaas niet. Maar ik loop meestal met oogkleppen op. Ik kijk altijd recht vooruit en besteed nauwelijks aandacht aan mensen om mij heen. " Daykota keek hem met een lieve glimlach aan. "Aangenaam Caleb." Ze nam vervolgens weer een slok van haar chocomelk. "Ik was eigenlijk verrast dat je mij had uitgenodigd. Meestal ben ik gewend dat de meeste mij op school vermijden. Vooral diegene die mij niet kennen. Heb je tot nu toe geen gerucht over mij gehoord?" Ze keek hem met nieuwsgierige oogjes aan.

Sorry voor de super late reactie! Was ziek kan nog wel vaker gebeuren helaas... maar dan hier toch echt mijn reactie XD
__________
Caleb grinnikte eventjes naar het meisje. 'Je zal vast de enige niet zijn die nergens op let als ze door de gangen loopt. Soms is dat maar beter ook,' zei hij tegen haar. Hij hield zijn hoofd eventjes nadenkend schuin toen ze vertelde dat ze niet gewend was om uitgenodigd te worden. 'Dat je hier zit laat blijken dat je ook geen geruchten over mij hebt gehoord, dus dan staan we quite,' zei hij met een brede glimlach. De meeste mensen waren niet bij hem gaan zitten als ze de verhalen over hem hadden gehoord. Al zat hij hier nu al zolang dat hij de meeste van zijn problemen wel achter zich had gelaten.

Maakt niets uit!
---
"Soms is dat niet goed om zo rond te lopen. Je mist veel dingen wat in je omgeving afspeelt. Echter let ik wel op dat ik tegen niemand aanloop. Althans de meeste lopen sowieso met een grote boog om mij heen. De meeste uit mijn cheerleadersgroep zijn ook niet de aardigste. Dus ik kan sommige vooroordelen wel begrijpen." Bij zijn volgende zinnetje kreeg ze een schittering in haar groene ogen. "Nu wordt ik wel een beetje nieuwsgierig. Wat voor geruchten gaan er dan van jou rond? Of wil je dat liever niet zeggen? Dat begrijp ik wel hoor. Weet je wat ik nu echt niet leuk vind aan bepaalde mensen? Dat zij altijd een kant van het verhaal gelijk geloven en niet eens de moeite doen om naar de ander te gaan. Om te vragen naar zijn of haar kant van het verhaal."

Caleb haalde zijn schouders op, hij zag niet echt in waarom het slecht zou zijn om met oogkleppen op rond te lopen. Zeker op Robinsons hield je jezelf liever buiten bepaalde dingen dan dat je ze zag. Maar oke, ieder zo zijn eigen ding. 'Het punt van geruchten is dat je ze zelf niet verspreid,' zei hij met een scheve grijns. Hij had niet veel behoefte om de verhalen die over hem de ronde deden te vertellen. Vooral omdat de meeste een kern van waarheid bevatte.
'Het is inderdaad vervelend dat de meeste mensen de geruchten maar gewoon klakkeloos voor waarheid aannemen,' zei hij tegen haar. 'Maar vaak bevatten geruchten wel een kern van waarheid,' voegde hij daaraan toe. Waarom zei hij dat? Als ze nou ooit iets over hem zou horen dan zou ze vast uitgaan van het ergste. Ach, wat maakte het ook uit? Het zou voor haar alleen maar beter zijn om uit zijn buurt te blijven, zoals dat voor iedereen beter was.
__________
Weetje... het is bijzonder dat onze personages elkaar niet meteen in de haren vliegen XD Normaal hebben ze na de eerste post al meteen ruzie XD

Ja inderdaad! Dat komt echt zelden voor :O
Ik vind het wel eens fijn dat ze niet gelijk botsen en haast slaande ruzie hebben Maar dat is meestal wanneer ik zo'n bitches als personage's speel.
----

"Touche meneer Caleb, touche. Maar ik kan het niet helpen dat ik zo gefascineerd ben in geruchten. Ik geloof er namelijk in dat geruchten de grootste onzin zijn. De meeste mensen verzinnen het om anderen pijn te doen of zwart te maken. Geruchten komen vanuit jaloezie, afgunst of haat. Misschien zit er wel een kern van waarheid in maar het kan nooit zo overdreven zijn als het gerucht zelf. Ik wed zelfs dat het 9/10 niet klopt." Ze nam een slokje van haar chocomelk. Haar ogen leken lichtjes te schitteren. Dit moest betekenen dat er een kern van waarheid in zijn geruchten lag. Anders vertelde hij dit niet tegen haar. "Wil je dat mensen de geruchten geloven zodat ze niet in je buurt komen? Zodat je met rust gelaten wordt? Want tot nu toe merk ik niets anders dan vriendelijkheid en intelligentie. Snap niet waarom mensen niet bij jou in de buurt zouden willen zijn." Daykota keek hem met een lieve glimlach aan. "En dat laatste mag je als een compliment zien. Maar Caleb mag ik vragen hoe lang je al op Robinsons zit?"