Herberg 'The Fat Boar'

Haha gaat ze alsnog gillen xd
-
"Whisky" herhaalde ze, "nooit gedronken om eerlijk te zijn. Brand je keel en niet van weg?" Rose was een groentje qua drank, dat werd maar weer eens duidelijk. Ze had wel eens mixdrankjes op, zoals een baco, maar dat was echt een uitzondering geweest. "Dan zal ik je maar niet vertellen dat ik totaal niet tegen kietelen kan" Rose lachte weer naar Joe, terwijl ze hem bekeek. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat zo een aardige en stiekem ook wel erg leuke jongen zijn avond met haar wilde delen.

Hahah mag ze doen xD
--
"Het brandt wel een beetje maar het smaakt zo lekker.' Zei hij grijnzend tegen haar en hij moest lachen."Maar als je wilt mag je wel een slokje proeven, zou ik als ik jou was wel even wat water erbij bestellen." Zei hij lachend tegen haar. Daarna stak hij een hand naar haar uit en kietelde haar wat met een brutale grijns op zijn gezicht. Hij trok haar daardoor dichter bij zich en was van zijn kruk afgegleden. Hij keek haar aan en kietelde haar plagend. "Maar ik mag je toch wel kietelen?" Vroeg hij haar lachend en hij hield zijn handen toen even stil en enkel om haar heupen zodat ze antwoord kon geven voor hij weer verder zou gaan en ze om genade zou mogen smeken.

Rose lachte, "Misschien is het beter als ik het bij wijn en cola houd." Ze zag zich als zitten hoesten naar lucht, leek haar niet het meest charmante wat je kon doen. Met haar ogen keek ze toe hoe Joe naar haar toe reek. Dat had ze kunnen verwachten toen ze het had gezegd. "Nou, eigenlijk niet." lachte ze al, het idee alleen al zorgde voor de lachkriebels. Aan de andere kant voelde ze zich wat rood worden. Het gebeurde niet dagelijks dat iemand zijn handen op haar heupen steunde. De twee jongens waar ze ooit mee bezig was geweest was alweer meer dan een jaar terug. Ze legde haar handen op zijn polsen om hem voor het geval dat tegen te houden.

Joe stond nu dicht bij haar en hij moest lachen toen ze rood werd. Kalm begon hij haar heen beetje te kietelen maar meer deed hij niet. "Shoo, shoo. Weg met die handen ik ga je alleen maar kietelen." Zei hij met een brutale grijns. Joe liet haar toen met een hand los en nam een flinke slok van zijn whiskey. Hij had er zin in en hij sloot zijn ogen even toen hij de alcohol haast proefde. "Pfoe, die valt zwaar.' Mompelde hij even. 'Ik denk dat ik het ook maar met bier houd." Zei hij toen lachend tegen haar en hij gaf haar een vrolijk knipoogje waarna hij haar met een hand kietelde en even moest lachen en genoot ervan.

Rose grijnsde, "Dat is precies de reden dat ik je handen niet loslaat." Ze trok haar buikspieren aan om zijn kietelende vingers te ontwijken Rose nam snel een slok van haar cola, voor alle ijsklontjes zouden smelten en je een soort drap kreeg. "Toch te branderig?" Rose richte kort haar blik op de amberkleurige drank, het zag er lekker uit en er steeg een houterige geur van af, maar het was iets waarvan ze wist dat het bij haar zelf zeker niet goed zou vallen. Met haar vrije hand ging ze snel naar de andere hand van Joe om hem te stoppen, lachend keek ze hem aan. Ze voelde zich heerlijk vanavond, dat kwam door hem, hij liet haar gewoon lachen en ze had nog niet eens aan haar moeder of broertje gedacht. Geweldig.

Zachtjes lachte hij en hij keek haar vrolijk aan. "Een beetje wel ja." Bekende hij eerlijk en hij keek haar vrolijk aan. Vervolgens trok hij haar een beetje naar zich toe en keek haar grijnzend aan. "Kom maar, je mag proeven." Zei hij en hij kuste heel erg zacht haar lippen. Hij grijnsde even en kuste kort door waarna hij haar ietwat los liet. "Sorry, ik kan het niet weerstaan.. Je bent zo enorm.. Verleidelijk." Fluisterde hij zacht in haar oor en Joe streelde door haar haren heen. Hij liet haar zij met rust en kietelde haar niet. Glimlachend keek hij toen naar haar. Hopelijk zou ze hem niet slaan of zoiets dergelijks en onzeker keek hij haar toen aan, hopend dat ze het niet al te erg zou vinden.

Rose had wel door waar het toe leidde, maar verzette zich niet. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg. Rose voelde hoe de lippen van Joe haar raakte, ze proefde de zoetige smaak van de Whiskey en kuste hem voorzichtig terug, voor ze beide weer terugtrokken. Blozend staarde ze kort naar haar handen, voor ze met een lief glimlachje weer opkeek, "Vind je?" stomme vraag, kort lachte ze en keek Joe weer met haar bruine ogen aan. "Maar ik moet toegeven dat die Whiskey nog niet zo slecht is." Zei ze op zachte toon, terwijl ze haar hand op langs zijn lichaam legde. Ze werd lichtelijk meegesleept door de situatie, niet dat ze het erg vond, tenminste niet op het moment.

Joe streelde een plukje van haar haren goed. "Anders had ik je niet mee uit gevraagd. Ik bedoel, het is niet mijn bedoeling om je in bed te kletsen als ik uitga maar zoene vind ik toch wel heel leuk om te doen. En als het dan met zo'n begeerlijke jongedame is." Joe wist zoals alrijd geweldig uit zijn woorden te komen en drukte een plagend kusje op haar neus. "Toch zou ik hem niet drinken als ik jou was. Als je meer wilt proeven drink ik hem wel voor je." Lachend keek hij haar aan. Blij dat ze god had gereageerd en hem zelfs terug gekust had. Het had lekke gevoeld en zeker naar meer. Hij wilde dielippen meer en meer proeven. "Mooie dame ik bem blij da je niet hard gillend weg rent nu." zei hij zacht en hij grijnsde

Rose had nu bijna non-stop een wat rossige kleur op haar wangen. Haar ogen lachte mee om zijn woorden, hij wist precies hoe hij haar om moest praten en ze om hem kon lachen. "Dat klinkt als een beter plan." lachte Rose naar Joe, terwijl ze voorzichtig met haar hand langs de achterkant van zijn nek streelde, net op de haargrens waar het zo lekker kon kriebelen. "Had je verwacht dat ik het zou doen? Zo eng ben je ook weer niet hoor." grapte Rose, zonder zijn blik los te laten. Het had prettig gevoeld, haar lippen tintelde nog na van de vederlichte aanraking van net. Weer boog ze zich wat naar voren, maar ditmaal drukte zij haar lippen voorzichtig op die van hem. Niet wetend dat haar trauma op de meest onverwachte momenten van zich liet horen.

Joe genoot. Van haar gelach en haar grappen, dat betekende dat de situatie ook voo haar ontspannen en goed was. "Wacht maar af. Stiekem ben ik heel eng." klonk het grinnikend. Tot hij haar lippen weer voelden. Haar vingers gaven hem kippenvel e zijn armen gleden om haar middel. Zacht trok hij haar tegen zich aan en zoende genietend. Ze was heerlijk ondanks dat ze niet zo ervaren leek als hij was wn ze bekeek hem iitvoerig. Hij wklde alles weten en glimlachte vrolijk. Zacht kustehij door en streelde haar harwn

Rose genoot ook van het moment, de zachte lippen van Joe, de zoette smaak ervan en zijn handen die door haar haren streelde zorgde voor een rilling door haar lichaam. In eerste instantie was er niks aan de hand, meet haar lippen volgde ze die van Joe. Ze liet hem leiden, hij was duidelijk veel meer ervaren op dit punt dan het meisje dat jaren vergiftigd was door haar eigen moeder. Iets wat ineens binnen leek te komen. Pas toen de zoen intenser werd en er zelfs momenten van tong tussen zaten , klapte Rose dicht. Ineens schoot ze naar achteren, ze had het bloedheet gekregen, het zweet was haar uitgebarste en alles draaide ineens om haar heen. "Ik moet hier weg." bracht ze hijgend uit, terwijl ze van de kruk sprong, maar niet bepaald stabiel terecht kwam, zo van slag was de jonge dame ineens. Paniekaanvallen kwamen bij haar wel vaker voor sinds haar daad, maar meestal had ze het weten te verbergen. Volg angst staarde ze naar Joe, terwijl alles door elkaar heen ging in haar hoofd, het was pure angst die zich ineens van haar meester maakte. Niet eens voor Joe, maar angst in het algemeen was de baas geworden.

Heerlijk had hij het gevonden. Haar vrouwelijke lippen, zoet als perzikken in de zomer. Haar zachte haren waardoor zijn hand gleed. Haar tong die hij soms plagen kon. Alles klopte to ze zich vanuit het niets terug kon. Een diepe ademhaling was nodig om zijn beheersing terug te vinden en zijn hongerigheid naarhaar gierde door zijn lichaam. Hij legde bij haar woorden geld op de bar en zag de angst. Toch pajte hij zacht haar elleboog en leidde haar de herberg uit. Buiten viel een koele bries hem bij om haar te kalmeren. "Rose.. Ik doe je niets. Niets wat jij niet wilt. Ik ga je nu naar huis brengen en ik blijf bij je tot je je weer goed voelt." hij sprak duidelijk en bleef haar aankijken. Na Daykota wist hij dat hij met zoiets de dame niet alleen kon laten en hij keek naar Rose."Ik breng je veilig thuis. Kom maar.." fluisterde hij haar zachr toe.

Alles in de kroeg leek op haar af te komen, zelfs het drankje waar ze net uit had gedronken maakte haar bang. Er zat vergif in, dat was zeker. Evenals in alle andere drankjes waar haar ogen om haar heen gefocused waren. Verlamd van angst liet ze zich meetronen, terwijl haar hard in haar keel bonkte en ze moeite met ademhalen had. Ergens ver weg wist ze dat dit een aanval was, eentje die ze enkele keren eerder had gehad, maar dat betekende niet dat haar hersenen in staat waren haar weer op het rechte pad te krijgen. De frisse lucht was een verademing, maar het veranderde niets aan de toestand van Rose, het hyperventileren ging gezellig door. Rose probeerde zich los te trekken van Joe, ze verstond weinig van zijn gefluister en ze vertrouwde hem op het moment net zo min als elk ander. Vaag bracht ze wat woorden uit over gif, dood en drankjes, maar er was geen samenhangend verhaal in te ontdekken. Ze had niet eens een huis, het ouderlijk huis was verkocht en het appartement waar ze in onder gebracht was beschouwde ze niet als een veilige haven. Ze kende haar huisgenoten nauwelijks.

Joe slikte. Hij begreep haar niet em voelde hoe ze zich los probeerde te trekken. "Rose niet doen!" Zei hij nerveus en hij keek naar haar. Hij keek haar onzeker aan. "Kalmeer Rose.. Er is niemand aan de hand. Niemand doet je pijn." zei hij tegen haar en hij slikte. Hij liet haar langzaan zitten en keek naar haar. "Kom maar . Blijf maar zitten. Er is niets aan de hand, je bent veilig." Beloofde hij haar en hij keek haar onzeker aan en slikte moeizaam. Joe probeerde haar te kalmeren en slikte even nerveus. Hij keek rond en glimlachte naar haar. Hij streelde haar haren en probeerde har kalm te krijgen.

Een paniekaanval kon meerdere uren, soms wel dagen duren. Bij Rose was dat laatste meestal niet het geval, maar ze was er ook niet binnen een paar minuten van af. Ze voelde hoe Joe haar tot zitten maande, Rose probeerde te protesteren, er tegen te vechten, maar heel ver kwam ze niet, dus zat ze uiteindelijk op grond. Als ze meer bij zinnen was geweest, had ze zich doodgeschaamd. Waarom moest het nou precies op zulke momenten gebeuren? Er was haar wel eens verteld dat het vaak kwam als je gestrest was, of je teveel spanning in je lichaam voelde, maar de avond was juist heel ontspannend geweest. Hoe dan ook, die avond was niet meer zo leuk. Rose kromp in bij zijn aanrakingen, alsof ze alles nu 3 keer intenser dan eerst voelde.
Pas na lange tijd kalmeerde ze wat, niet dat het over was, maar het hyperventileren was verminderd en ze had ook niet meer het gevoel dat er een band van angst om haar hart zat. "sorry" mompelde ze tussen twee ademhalingen door.

Oeps verkeerde account
-
Een paniekaanval kon meerdere uren, soms wel dagen duren. Bij Rose was dat laatste meestal niet het geval, maar ze was er ook niet binnen een paar minuten van af. Ze voelde hoe Joe haar tot zitten maande, Rose probeerde te protesteren, er tegen te vechten, maar heel ver kwam ze niet, dus zat ze uiteindelijk op grond. Als ze meer bij zinnen was geweest, had ze zich doodgeschaamd. Waarom moest het nou precies op zulke momenten gebeuren? Er was haar wel eens verteld dat het vaak kwam als je gestrest was, of je teveel spanning in je lichaam voelde, maar de avond was juist heel ontspannend geweest. Hoe dan ook, die avond was niet meer zo leuk. Rose kromp in bij zijn aanrakingen, alsof ze alles nu 3 keer intenser dan eerst voelde.
Pas na lange tijd kalmeerde ze wat, niet dat het over was, maar het hyperventileren was verminderd en ze had ook niet meer het gevoel dat er een band van angst om haar hart zat. "sorry" mompelde ze tussen twee ademhalingen door.

Joe was blij toen ze eindelijk zat. Hij was voor haar neergeknield en keek nu naar haar. Hij had haar minder aangeraakt doordat ze ineen kromp en zat er nu alleen maar. Als ze probeerde op te staan zou hij haar naar beneden duwen, maar verder niets. Pas toen het verminderd keek hij op en slikte. "Zeg geen sorry Roosje, je kan er niets aan doen." Kalm keek hij naar haar. Er kwam iemand buiten met een glas water voor hen, de vorige was omgestoten terwijl hij Rose probeerde te laten zitten. Joe nam die aan. "Hier, drink een beetje als dat lukt." Hij kwam naast haar zitten. "Rose, luister.. Je moet rustig adem gaan halen, probeer te luisteren naar wat ik zeg." Zei hij en hij keek haar aan. "Diep in en uit ademen." Hij keek haar aan. "Adem uit.." Hij deed mee. "Adem in.." En zo ging Joe door, tot ze het weer een beetje op de rit zou hebben. Hij keek haar aan, het was serieus en dan was hij ook serieus, hij kon har niet aan haar lot overlaten.

Dankbaar nam Rose het glas water aan, haar mond was gortdroog, alsof haar klieren waren gestopt met werken zodra de aanval was begonnen. Voorzichtig nam ze een paar slokjes, waarna ze het glas naast zich neerzette. Haar handen trilde nog teveel om het water veilig in het glas te houden. Rose keek naar Joe en probeerde het ritme van de jongen te volgen, het ging niet zo gemakkelijk als ze zou willen, maar uiteindelijk kalmeerde ze wat. Het was nog niet over, maar haar adem deed tenminste weer normaal en ze kon tenminste een beetje praten. Het was nog niet helemaal helder in haar hoofd, de angst was nog altijd aan de oppervlak, maar niet zo fel aanwezig als eerst. Beschaamd staarde Rose naar haar schoenen, terwijl ze in haar hoofd alles op een rijtje probeerde te zetten. Waar was dit vandaan gekomen, waarom nu? "Dankje." bracht Rose uit, zonder Joe aan te kijken. Die moest ook wel denken dat ze gek was.

Hij was blij dat ze kalmeerde en hij bleef rustig zitten. "Geen dank. Ik zal je de volgende keer minder lekker zoenen, ik had niet verwacht dat het je zo verbaasde.' Joe probeerde er op een leuke manier een grapje van te maken. Hij bleef rustig zitten en keek naar de lucht. "Dus je zit hier voor de aanvallen?" Vroeg hij haar simpelweg, alsof hij haar vroeg of de zon nog zou gaan schijnen vandaag. Joe keek nergens meer echt raar van op, bovendien had hij Daykota's moodswings meegemaakt dus hij was inmiddels wat gewend bij vrouwen. Een twinkelende blik lag in zijn ogen terwijl hij naar Rose keek en zich af vroeg wat het meisje zo had doen laten schrikken. Bij zijn weten had hij niets verkeerds gedaan maar je wist natuurlijk maar nooit. Hoewel voor hetzelfde geldt lag het helemaal niet aan hem. Joe wist het niet.

Rose wist een glimlachje op haar lippen te persen, normaal had ze meer gelachen om zijn grap, maar nu was ze nog te rillerig in haar lijf. Bij zijn vraag knikte Rose, "Ja, een soort van..." merkte ze vaag op. De echte reden vertelde ze liever niet. Eigenlijk waren alleen de therapeuten van het hele verhaal op de hoogte. "Maar ik heb er niet heel vaak last van, soms komen ze ineens en meestal op momenten die niet bepaald gelegen komen." weer glimlachte Rose lichtjes, terwijl ze in de verte staarde. "Maar dat had je wel door." voegde ze er zachtjes aan toe. Rose keek weer op naar Joe. "Ik heb je toch geen pijn gedaan?" die aanvallen achteraf, waren meestal maar een waas, maar ze had wel eens iemand perongeluk geslagen.

Joe knikte begrijpelijk en ze glimlachte. "Oké,  nou ja, ik weet nu dat je het hebt. Ik zal me voortaan goed voorbereiden.' Zei hij plagend waarna hij zijn hoofd schudde. "Ik ben oké, het is nu van belang dat jij ook oké bent. Hoewel ik denk dat de schrik er altijd wel even blijft hangen." Zei hij vriendelijk. Met een glimlach keek hij naar Rose en liet even haar glas omwisselen voor weer een nieuwe volle. "Maar ik ben blij dat je al heel wat gekalmeerd bent, dat doet me goed want dat betekent dat ik in staat ben om je ergens te houden tot je gekalmeerd bent.' Hij keek haar met een glimlach aan en knikte tevreden. 'Dan ben je in ieder geval veilig als je in mijn buurt bent." Beloofde hij haar en hij bleef rustig bij haar zitten. Joe leek erg luchtig te doen maar hij vond het nodig in situaties als deze.

Voortaan goed voorbereiden, dat wad tenminste positief. Hij was tenminste, hij leek er niet stilletjes van door te willen gaan om haar voor de rest te ontwijken. Dat deed Rose goed. Aangezien ze zelf weinig vertrouwen had in her social skills. Rose was blij om te horen dat ze hem geen pijn had gedaan en knikte bij zijn woorden, terwijl ze dankbaar het nieuwe glas aanpakte. Het voelde alsof ze drie dagen niet had gedronken. Voorzichtig glimlachte ze om zijn lieve woorden. "Dankje, ik voel me nu ook veilig, en hiervoor ook, tot die aanval. " Rose was opgelucht dat hij het zo goed op pakte . "Ik weet niet hoe ik je moet bedanken, normaal kan het uren tot dagen duren. " met haar bruine ogen keek ze Joe dankbaar aan.

Met een glimlach keek hij haar aan en knikte vrolijk. "Ik ben blij dat te horen, ik vind het fijn, zeker nu, dat je je veilig bij me voelt." Joe streek even met een hand door zijn donkere haren en gaf haar de tijd om te praten en te drinken voordat hij weer rustig antwoordde.  "Ik zou het niet goed hebben gevonden als ik je niet had kunnen kalmeren. Dan had ik gezorgd dat iemand en dokter was gaan halen." Zei hij met een glimlach en hij keek haar geheel tevreden aan. "En ondanks dit voorval vond ik het een ontzettend gezellige avond met je, eentje die ik best vaker wil herhalen." Joe keek haar vrolijk aan. "Ik zal je zo weer naar huis toe brengen, dan drinken we daar nog wat als je wilt, of kan je ook naar bed toe gaan dat maakt mij niet veel uit. En kun je uitrusten.' Hij glimlachte even naar haar en rekte zich even uit.

Rose wist niet of een dokter veel verschil had kunnen maken, maar gelukkig was dat allemaal niet nodig geweest. Van binnen schaamde ze zich, er waren duizenden andere momenten geweest dat er geen personen bij waren, maar de aanval had precies moeten komen toen ze hem kuste. Dat was waar ook, ze hadden gezoend. Bij die gedachte verschenen er weer blosjes op haar wangen, genanter kon bijna niet. Bij zijn woorden glimlachte ze, hij was echt lief. "Dat lijkt me erg fijn," antwoordde Rose, "Ik heb eerlijk gezegd inderdaad niet zo'n zin om terug naar binnen te gaan." Hoewel ze ook geen zin had in de mensen in het appartement, die kende ze nauwelijks en Rose voelde zich er ook weinig op haar gemak. Ze zette haar glas met water naast zich neer en ging met haar hand door haar donkere haren, om zich wat te fatsoeneren. "Zullen we zo dan maar gaan?"

Hij keek met een glimlach naar haar en grijnsde naar haar. "Dan gaan we inderdaad maar zo." Zei hij tevreden tegen haar. Hij zag haar blosjes maar stond toen op en stak zijn hand naar haar uit. 'Kom.. Laten we gaan." Zei hij met een glimlach. Zijn arm sloeg hij toen zacht om haar middel heen en keek glimlachend naar haar. "Ik zal bij jou thuis nog even wat drinken voor je inschenken en zorgen dat je helemaal oké bent voor ik ga." Hij streek zacht even haar haren mooi en liep toen weer verder met haar. Hij vond haar prettig gezelschap en keek glimlachend naar haar. "En ik denk dat het wel goed komt met je." Zei hij vrolijk en hij gleed even met een hand door zijn haren heen.