De bibliotheek

Olivia probeerde aandachtig niet zijn kant op te kijken en dat lukte ook goed, totdat hij weer begon te praten. Had hij nou echt niks anders te doen? Net toen ze antwoord wilde geven hoorde ze haar telefoon over gaan. Ze nam hem op en zag dat het Matthew was. 'Hoi schat' zei ze zonder Jace nog aan te kijken. 'Ja.... ja.... ja.... nee dat niet, ik heb morgen een proefwerk. Ik ben nu in de bieb...
ja ik weet dat ik daar vaak rondhang... Nee natuurlijk is er geen andere jongen bij me.... dat slaat nergens op... Doei Matthew.' En ze hing weer op met een boos gezicht. Waarom moest Matthew nou weer zo stom doen? Even was ze Jace compleet vergeten.

Jace kon een geïrriteerde uitdrukking niet voorkomen toen hij haar telefoon afging. Hij hield er niet van als iemand anders aandacht kreeg terwijl hij genegeerd werd. Dat veranderde echter toen hij hoorde hoe het meisje degene aan de andere kant van de lijn begroette. Ze had een vriendje... Als hij net niet had geweten waarom hij niet weg wilde gaan wist hij dat nu wel. Geduldig wachtte hij tot het telefoongesprek was afgelopen.
"Ten eerste," begon hij, "is het onbeleefd te telefoneren als je met iemand aan het praten bent." Ze waren dan wel niet echt aan het praten, maar dat was niet het punt. "En ten tweede heb je net tegen je vriendje, die trouwens nogal bezitterig klinkt maar nog steeds je vriendje is, gelogen." Hij grijnsde op een manier waarvan hij al wist dat ze het vervelend zou vinden.

Het enige waar Olivia op dit moment geen behoefte aan had was Mister perfect hier die ging vertellen wat ze allemaal wel en niet goed deed. 'Ten eerste, kan dat me niks schelen en ten tweede is dat jouw probleem niet' zei ze chagrijnig. Die grijns om zijn mond maakte het alleen nog maar erger en ze had zin om die er af te slaan. 'En jij liegt volgens mij de hele tijd tegen iedereen dus kijk eerst maar is naar jezelf'.

Jace stak zijn handen verdedigend op en zette een stap achteruit. "Oke... Iemand hier is in die tijd van de maand," zei hij licht spottend. "En ik vind dat ik het recht me er mee te bemoeien. Het gaat immers over mij. Weetje wel niet hoe schuldig ik me dan niet voel tegenover mijn mede jongen." Hij deed niet eens zijn best ook maar een beetje overtuigend over te komen. Daar had hij geen zin in en het zou veel te veel moeite kosten om te stoppen met grijnzen. "En je beledigt me. Ik lieg alleen wanneer het toevallig zo uitkomt. Bovendien zou het heel dom zijn altijd tegen iedereen te liegen. Dan heb je zo een foutje in je verhaal. Denk je echt dat ik zo dom ben?"

Die opmerking sloeg helemaal nergens op, ook al was het misschien wel waar. Ze draaide zich weer om naar de kast en luisterde naar wat hij te zeggen had op een veel te opgewekte toon, en hij leek het ook zeker niet te menen. Waarom stond hij hier alleen maar om haar te irriteren? Kon hij niet beters verzinnen om te gaan doen? Straks sloeg ze hem nog of zo, en dan zat zij weer in de problemen. 'Je hebt vast al gemerkt dat ik niet een al te hoge pet van je op heb' zei ze zijn vraag over of hij dom was omzeilend, want dat dacht ze niet. Arrogant, irritant, egocentrisch, maar dom? Ze draaide zich om met de boeken in haar armen 'En nu houd je op over dat gedoe met mijn vriendje want je hebt geen idee hoe het in elkaar zit en als ik eerlijk ben dacht ik gewoon niet aan jou toen ik dat antwoord gaf' ze glimlachte er een beetje pesterig schijnheilig bij, maar ze wist dat hij het niet leuk vond dat ze zei dat ze niet aan hem gedacht had. Hij had het ook niet leuk gevonden toen ze de telefoon meer aandacht gaf dan hem.

Jace haalde zijn schouders op. Er was een redelijk grote groep mensen die wisten dat hij twee mensen had vermoord, die dachten heel wat slechter over hem dan dit meisje dat vond dat hij irritant was. "Sorry dat het niet mijn prioriteit is meisjes die bijna tegen me aanlopen me aardig te laten vinden." De opgewekte toon van net was verdwenen en in plaats daarvan praatte hij nu op een nonchalante, ongeïnteresseerde manier.
Toen het meisje zei dat ze hem gewoon even was vergeten schoot er voo reen fractie van een seconde een kwade uitdrukking over zijn gezicht. Op dat moment zag hij er niet meer uit als een engeltje, als Jace boos was, was hij echt eng. Waarschijnlijk omdat hij dan onvoorspelbaar was en hij tot alles in staat was. Maar gelukkig voor het meisje had hij genoeg controle over zichzelf om die boosheid weg te duwen. "Ik ben goed in mensen inschatten, en ik denk dat ik best een idee heb van hoe het tussen jou en Matthew zit. Hij zit hier niet op school en is daarom bezitterig en jij vindt dat vervelend. Het lijkt er namelijk op dat hij je niet vertrouwt, wat natuurlijk nooit fijn is om te weten." Hij grijnsde, hij was er vrij zeker van dat hij gelijk had.

'Volgens mij is het jou hobby om alle meisjes die je tegenkomt jou leuk te laten vinden' zei ze een beetje nors. Ze had een hekel aan dat soort jongens. Maar toen ze de vraag van woede op zijn gezicht zag bedacht ze dat het niet slim was om hem boos te maken, maar ze had wel een zwak punt gevonden.
Ze wilde niet toegeven dat hij best in de buurt kwam over haar relatie. Inderdaad vond ze het vervelend dat Matthew haar niet vertrouwde, terwijl zij daar meer reden toe had. Hij was aan het begin van hun relatie vreemdgegaan en voelde zich daar zo schuldig over dat hij er een soort obsessie mee ontwikkeld had. 'Ik denk eerder dat hij zichzelf niet vertrouwd, daar heeft hij meer reden toe' zei ze en ze wendde haar blik af.

Jace haalde zijn schouders op. "Is het nog steeds een hobby als je er niets voor hoeft te doen?" Het was niet eens gelogen, alleen misschien een beetje overdreven. Want veel meisjes vonden hem al interessant door alleen maar naar hem te kijken. Dan hoefde hij zelf alleen nog maar een beetje leuk te glimlachen en dan was het vaak al genoeg. Zijn echte 'hobby' zat in een iets andere categorie die hij niet aan dit meisje zou vertellen. Of aan wie dan ook.
Eerlijk gezegd was Jace een beetje verbaasd dat ze dit zomaar aan hem vertelde en hij vroeg zich af waarom. Hij kon het niet laten even te glimlachen toen hij dacht de reden te weten. Ze zat er echt mee. "En jij dan?" Vroeg hij zogenaamd geinteresseerd. "Vertrouw jij hem. Want dat kan niet leuk zijn geweest, dat hij vreemdging." Als ze niet wilde dat hij dingen over haar relatie wist moest ze echt stoppen met erover praten. Want zo was het veel te gemakkelijk. Dat hij meer redenen had zichzelf niet te vertrouwen kon ook maar weinig anders betekenen.

Olivia trok haar wenkbrauwen op. 'Hoezo eigendunk? En het lukt niet bij elk meisje' zei ze duidend op zichzelf. Ja, ze vond hem knap, maar zijn innerlijk was echt een afknapper. 'En zou je nou nooit iemand voor jezelf willen hebben? Iemand met wie je alles kan delen? In plaats van een sletje dat je meteen aflebbert bij elke kans die ze krijgt?' vroeg ze hem.
'En natuurlijk vertrouw ik hem. Hij was dronken en ik weet zeker dat hij het nooit meer zal doen' was haar korte antwoord, en haar toon maakte duidelijk dat ze klaar was met dit onderwerp.

"Het lukt bij genoeg meisjes," zei hij zo arrogant mogelijk. Maar hij bleef glimlachen, constant maar glimlachen omdat hij wist dat het haar zou irriteren. Zij windde zich op om alles wat hij zei en hij wilde het graag erger maken door het te laten lijken alsof het hem allemaal niets kon schelen. Wat het ooik maar weinig deed. "Nee, ik hoef niemand voor mezelf. Mensen zijn vervelend en saai als je ze te lang kent. Bovendien hebben meisjes de neiging om veel te clingy te worden als je ze teveel aandacht geeft." Nonchalant leudne hij tegen een van de boekenkasten aan. "En hoe komt het dan dat hij jou niet vertrouwt?" Vroeg hij.

Olivia vond wat hij zei allemaal uitermate arrogant, maar zei er niets van. Ze dacht dat hij het wel leuk vond als ze zich opwond. En toch, ergens onder al die ergernis vond ze hem nog steeds supersexy. Ze wist dat ze niet de lelijkste was, en vroeg zich af of hij zich ook zo voelde. 'Niet alle meisjes zijn zo hoor' zei ze, ergens een beetje beledigd om het stereotype dat hij van meisjes schetste. 'Als je meisjes te clingy vindt, waarom probeer je het dan niet met een jongen?' vroeg ze een beetje pesterig, meestal vonden jongens het niet leuk als je begon te insinueren dat ze misschien homo waren.
Bij zijn vraag glimlachte ze liefjes, draaide een rondje en gebaarde naar haar lichaam. 'Omdat ik er zo geweldig uitzie natuurlijk' zei ze een beetje sarcastisch, ook al was het wel echt raar. Ze vond het onzin, en vervelend dat Matthew haar zo laag inschatte. Maar toch, hij vond haar slim en lief en grappig, en zij hem ook. Waarom ging het dan toch fout?

Jace haalde zijn schouders op, voor hem waren alle meisjes in dat opzicht hetzelfde, of ze het nou toe wilde geven of niet. Hij had niet door dat hij te kort door de bocht cdacht, maar dat was de manier waarop zijn brenin werkte. Hij hield niet van dingen die niet constant waren. Daar kon hij zich ongelofelijk aan ergeren. Dat was ook iets dat hij niet snapte aan andere mensen, ze deden zo hypocriet over van alles. Je kon veel over hem zeggen, maar hij was niet hypcoriet. "Haha," zei hij droog, "heel grappig hoor. Heb je daar lang over na moeten denken?" Jace had wel eens geëxperimenteerd met een jongen, maar was er al snel achter gekomen dat het niets voor hem was.
"Oh, en wie heeft er nu een eigenduknk?" Hij sprak op een spottende toon die duidelijk niet bedoeld was op grappig te zijn. "Maar dan snap ik hem wel. Jij bent zeker het beste wat hij kan krijgen en hij is bang dat zijn mooie prijsje er vandoor gaat," sprak hij betuttelend.

Olivia glimlachte een beetje zuur, op alles wat ze zei had hij een weerwoord en het begon irritant te worden. 'Ja heel lang, dat heb je toch zelf gehoord' zei ze en haar gezicht stond uitgestreken. Ze haalde een hand door haar haren en keek hem even aan. De opmerking over eigendunk liet ze maar langs zich heen gaan, ze had duidelijk gemaakt dat Matthew zo dacht en zij niet. Eigenlijk had ze zin de tweede opmerking ook te laten schieten, ze kon gewoon geen weerwoord meer bedenken en was hier helemaal klaar mee. Ze keek uit het raam en zag dat het al begon te schemeren, dus ze keek even op haar horloge en schrok. 'Hoor is, ik zou het geweldig vinden om hier met je te blijven kletsen, maar ik heb training zo, dus ik ga ervandoor' zei ze terwijl ze haar boeken oppakte en ze in haar tas begon te stoppen.

Jace rolde met zijn ogen en nam niet eens de moeite daarop te reageren. Het begon duidelijk te worden dat Olivia hier geen zin meer in had. Ergens vond hij dat wel jammer wat hij vond het leuk om haar te irriteren. Tegelijkertijd wilde hij er ook achter komen wat hij moest zeggen om haar mentaal pijn te doen, want dit deed haar allemaal duidelijk niks. Behalve dat over haar ouders, misschien kon hij daar nog wel iets mee. "Nou, dan wens ik je heel veel succes bij je training voor wat dan ook," zei hij sarcastisch. "En doe je vriendje maar de groeten." Terwijl hij dat zei bedacht hij zich iets en grijnsde. Hij wist niet hoe nieuwsgierig Olivia was maar het was het proberen waard. "En zeg hem maar te googlen naar Jace Yearwood. Hij vindt het vast leuk dat zijn vriendinnetje hem ontmoet heeft."
~~
Ik denk niet dat we hier nog iets laten gebueren, of wel?

Nee, zullen we nieuwe meet doen ?

Is goed, hier? https://robinsons.actieforum.com/t103-de-geheime-tuin

Ja, begin jij? Want ik heb nu alleen een telefoon

Ben nu hier: https://robinsons.actieforum.com/t48p15-het-prieeltje#1964 begonnen

Is goed, reacties zijn waatschijnlijk niet lang

Ze zat, verdiept.in een boek over een boek over opvoeden, te lezen. Diep zuchtte ze en keek er naar. Ze zou het toch nooit goed kunnen als het aan dit boek lag en een zucht ontsnapte aan haar lippen. Om die reden duwde ze het boek weg en keek ze even rond. Haar lichtgroene ogen bekeken de mensen in de bibliotheek. Benieuwd naar wie er nog meer zaten. leila gleed met een hand door haar haren heen en ze glimlachte tevreden. Zachtjes maakte ze een zuchtend geluidje en ze keek rond. Ze had er echt geen zin in om hier nog heel lang te zitten. Ze wilde eropuit en mensen versieren, mensen in bed lokken en het verleidingsspelletje spelen.

White liep met een rustige tred de bibliotheek in. Haar zwarte colbert sloot mooi aan op haar figuur en liet duidelijk haar taille naar voren komen, ze had daaronder een zwart jurkje aan die door het lopen af en toe een beetje op vloog. Haar ogen waren weer eens bedekt door een zonnebril, dit keer niet een John Lennon bril met spiegelende glazen, maar ééntje met een kattenmodel, zwart, zonder spiegelende glazen. Ze hard zwarte oordopjes in en door haar oortjes schalde nu alternatieve muziek die niemand kende. In haar armen had ze een stapel boeken die ze kwam terugbrengen en ze zou ook gelijk even op zoek gaan naar nieuwe boeken. Niet dat ze die gelijk ging huren want ze had een hele hoop boeken gekocht gisteren in een tweedehands boeken zaakje. Ze zette de boeken met een harde klap neer en grijnsde gemeen naar de bibliothecaresse, daarna liep ze haar straal voorbij en begon naar nieuwe boeken te zoeken.

Met enige verbazing keek ze naar het meisje dat binnenkwam en ze slikte even. Vol verbazing volgde ze het donker geklede meisje. Een stijl die Leila nooit zou begrijpen. Rustig bladerde ze door het boek waarna ze opstond en terug liep naar die sectie. Ze hadden er tot haar spijt vrij weinig boeken over sind niet niwt iedere jongedame zo snel zwanger was. Een zucht ontsbapte aan haar lippen terwijl ze rustig verder zocht en haar ogen er langs gleden. Een zucht ontsnapte aan haar licht gestifte lippen en ze keek rond. Niemand ie er hier interessant uit zag

White liep naar de sectie waar ze niet vaak kwam, de informatie boeken over het lichaam en over opvoeding, ze hield er niet van om in de buurt te komen van boeken die met opvoeding te maken hadden maar het lichaam vond ze wel heel interessant dus vandaar dat ze vandaag toch even een kijkje nam in die sectie. Ze zag een meisje staan bij de opvoeding boeken en rolde met haar ogen, ze haatte zulke meiden meestal, maar goed hier op deze school mocht je totaal niet beoordelen op uiterlijk want zelfs de onschuldigste mensen hadden meestal de ergste dingen gedaan. White liet haar vingers over de kaften gaan die over de bloedsomloop gingen en pakte er af en toe één uit terwijl ze soms haar blik liet afdwalen naar het meisje. Haar hand gleed door haar haren en deed ze even goed, een beweging die ze normaal altijd alleen maar deed als ze aan het flirten was, maar het was vooral dat haar haren vandaag niet echt goed wilde zitten.

Ze koos een nieuw boek uit, eentje die haar wel aansprak en met een glimlach, een tevreden glimlach zeker, liep ze langs de jongedame op. Haar donkere haren golfden lang haar lichaam en met een glimlach ging ze weer zitten. Haar mobiel trilde tot haar schrik, een berichtje van haar moeder. Vanavond zou ze Jordi weer zien en ze straalde. Onder haar laag van botte brutaliteit, gepaard met hang naar drugs, alcohol en seks zat werkelijk waar een lieve en bezorgde moeder die haar zoontje vreselijk miste. Ze deed haar mobieltje na even weer weg en Leila bekeek het boek. Sloeg het open en bekeek allereerst de plaatjes. Daarna las ze wat, ja dit trok haar wel en ze leunde achterover terwijl ze het boek rustig begon te lezen en soms naar het aparte meisje keek.

Het verbaasde White heel erg dat het meisje, zo'n typisch modelletje, een boek pakte over opvoeding. Nou was White al helemaal niet iemand die een kind wilde, maar dat meisje voor haar misschien pas wanneer ze eind twintig was. In ieder geval dat schatte White dan. White kon een grijns niet onderdrukken om de schrik van het meisje, terwijl het gewoon haar eigen mobiel was. Iets in dat smsje liet het meisje echt oplichten, White wilde weten wat er in dat smsje stond. Af en toe kon ze wel heel erg nieuwsgierig zijn. White begon de opties te overwegen die ze had hoe ze het mobieltje kon zien. Het gewoon vragen, werd als optie weggestreept, dat soort meisjes praatte niet met haar. Een paar overige opties werden ook weggestreept en ze kwam uit op het mobieltje stelen. White wist dat ze hem onopgemerkt zou stelen, maar ze hoefde geen mobieltje erbij en teruggeven daarna was ook geen optie....