De bibliotheek

Leila legde rustig haar mobiel aan de kant en pakte het boek weer. Zebegon verder te lezen en glimlachte. Ze wilde Jordi echt graag weer eens in het echt zien maar als het meezat was dat komend weekend weer. Haar hand gleed even door haar haren en ze keek weer even naar haar mobiel. Ze neuriede een beetje in zichzelf. Een slaapliedje voor haar zoontje dat ze uit haar hoofd wilde weten.

White besloot uiteindelijk toch dat ze de mobiel ging stelen, ze moest en zou weten wat het meisje zo aan het stralen maakte. Het fascineerde haar, het meisje zelf boeide haar niet, maar dat een smsje haar zo gelukkig kon maken was een fascinerende gebeurtenis. Kort klakte ze met haar tong en besloot het gladjes aan te pakken, ze zou straks toch wel door iets worden afgeleid en dan zou ze het zo van de tafel af pakken, ze moest nu wel eerst in de buurt komen zonder dat ze aandacht op zichzelf legde. Na even bedenken, besloot ze om de meest logische stap te doen, die je zou kunnen bedenken in een bibliotheek, ze pakte een boek uit de kast en ging naast het meisje zitten. Het boek ging over het menselijk lichaam en ze deed net alsof ze heel geïnteresseerd was in wat ze las, niet dat ze dat niet was, maar haar prioriteiten lagen nu heel ergens anders. Af en toe wilde ze dat ze geen dief was, maar op dit soort momenten hield ze ervan, ze wist dat ze onopgemerkt de reden van het meisje haar geluk kon pakken, ohh wat klonk dat heerlijk gemeen.

Met een glimlach op haar gezicht las ze verder. Zelfs toen het meisje naast haar kwam zitten. Hoewel Leila zich al snel verveelde en het boek dat het meisje las bekeek. "Heb je biologie tussen je vakken zitten?" Vroeg ze maar aan het meisje, Leila had wel de behoefte aan een gesprek en hoewel ze normaal nooit met zo'n iemand zou praten deed ze dat nu wel. Met een toch redelijk vriendelijke glimlach die haar lippen krulde keek ze haar aan. Haar lichtgroene ogen liet ze nu eens goed over het uiterlijk van de jongedame heen gaan. Leila hield  rustig haar vinger tussen de bladzijden van het boek dat ze las want ezelsoortjes vond ze zo zonde om te maken. Leila zelf deed tot haar eigen geluk geen biologie, zoiets vond ze altijd zo vreselijk. Dat was helemaal niets voor haar.

Er gebeurde iets dat White niet helemaal had verwacht en ingeschat, het meisje begon tegen haar te praten. Ze was eigenlijk daardoor een beetje van haar stuk geblazen, toch probeerde ze dat niet te laten merken," Ja, ik heb inderdaad biologie, jij niet, of je was er de eerste les niet, want ik heb je niet gezien." Ze was ook maar alleen de eerste les van biologie geweest, ze is voornamelijk daarna niet meer geweest omdat ze de leraar niet mocht. Haar stem had niet echt gemeen geklonken, je kon alleen wel merken dat ze eigenlijk niet echt zin had in een gesprek. Haar blik was nog geen enkele keer van het boek afgeweken. Ze had natuurlijk ook nog steeds haar zonnebril op, maar eigenlijk wilde ze ook gewoon niet naar het meisje kijken omdat ze dan te veel aandacht op zichzelf legde. Het meisje had haar sowieso al wel gezien dus het stelen van haar mobiel was al haast geen optie meer.

Rustig plukten haar gelakte nagels aan het boek. "Nee, nwe. Ik was er nooit zo gowed in. En ik had er verder ook geen behoefte aan. "zei ze lachend. Ze merkte wel dat het meisje haar gezwets niet wist re waardeeren dus hield zw maar een moment haar mond. Ze staarde weer in haar boek en slikte nerveus. Ineens voelde ze zich totaal niet meer op gemak bij dit meisje en misschien moest ze naar haa familie toe en mijn pasjer . Ze slikte even en moest lachen om ze.

White besloot na een tijdje van stilte toch even de kant van het meisje op te kijken," Waarom lees je een boek over opvoeding trouwens? Ik snap niet dat iemand die boeken vrijwillig uit de kast pakt." Misschien als ze echt niks meer te lezen had dat ze dan zo'n boek zou lezen, maar het meisje voor haar leek niet echt op een lezer dus dat zou voor haar niet echt de reden zijn geweest om een opvoedingsboek uit de kast te pakken. Ze maakte kort een klakkend geluid met haar tong en liet haar blik afdwalen door de ruimte. Er zaten niet veel mensen, het was ook al aardig laat, het was bijna etenstijd en de meeste mensen wilde nog niet dood gevonden worden in de bibliotheek omdat, ja agh, iedereen op deze school er niet was om te leren. Tijdens etenstijd zat ze overal en nergens, alleen niet op de plekken waar je kon eten. Ze hield niet van de drukte, er waren te veel verhalen die mensen vertelden en zij hoorde alles en zou zich dan dat voor eeuwig moeten herinneren, terwijl meeste mensen een gesprek hadden over hoe lelijk hun haar zat of dat ze hun benen niet hadden geschoren, geen dingen die White wilde weten.