De "Geheime" Kamer

Deze kamer is ooit ontdekt door wat leerlingen, en is ook alleen bekend onder de leerlingen. Het zit verscholen achter een oude kast, die je door middel van een klein systeem open maakt. Daar achter is een ruimte die gebruikt word voor geheime afspraken, of als leerlingen wat privacy willen. In de kamer zijn geen ramen, maar wel een lamp die je met een touwtje aan kan zetten. Er staat een bankstelletje en een oude TV, samen met een flinke voorraad oude wijnen waar leerlingen soms ook wel eens wat van nijgen te pakken.

Olivia had wat mensen in de klas horen praten over een zogenaamde "geheime kamer", eerlijk gezegd deed het haar aan Harry Potter denken, en ze hoopte maar dat het niet dezelfde soort kamer was. Blijkbaar moest je een kast openmaken en dan kon je naar binnen. Ze stond even te rommelen aan het slot maar kreeg het wel open. Ze glipte naar binnen en sloot de deur weer achter haar. Even keek ze om zich heen, het zag er wel gezellig uit. Toen ze de voorraad wijnen zag opende haar ogen zich net een tikkeltje wijder, en langzaam liep ze ernaar toe. Eigenlijk dronk ze niet veel, maar nu Matthew het uitgemaakt had en ze compleet alleen was had ze wel zin in wat afleiding. Het was al avond, maar in haar appartement zou niemand haar missen dus ze kon hier best op de bank slapen als ze niet meer terug kon lopen. Ze koos een witte wijn, met een chique fles. In een soepele beweging die ze in de pub geleerd had trok ze de kurk van de fles af en zette haar mond aan de hals waarna ze een fikse slok nam. De wijn tintelde in haar keel en ze glimlachte waarna ze naar de tv liep en hem aanzette, met de fles in haar hand.

Jonah was nog wat aan het ronddwalen in de school. Hij had geen behoefte aan in zijn appartement te zijn, en ook niet in mensen, dus besloot hij naar de geheime kamer te gaan. Niemand zou hier komen, zeker niet op dit tijdstip. Met een handige hand opende hij de kast en liep naar binnen. Daar stond ze, Olivia. Het meisje waar hij mee was vreemdgegaan. Geweldig. Niet dat hij iets tegen haar had, hij had tenslotte niet voor niets met haar gezoend. Een tijdje keek hij haar verbaasd aan, ze stond met een fles wijn in haar hand en zag er niet al te best uit. "Hey, you." Zei Jonah zachtjes. "Vind je het goed dat ik je kom bijwonen op deze grandioze avond?" Vroeg hij, met een beetje een twijfel. Hij zou beter niet aan de alcohol kunnen zitten, maar ach, Merlin gaf niks meer om hem, en met dit meisje had hij tenminste nog iets in gemeen. Hij had oprecht wel lol met haar gehad, ze konden het nu eenmaal goed vinden. Jonah liep naar de kast met wijnen en greep de eerste de beste fles, wat een port bleek te zijn. Hij plofte op de bank en opende hem kundig. "Ik wilde even zeggen dat het me spijt van wat er is gebeurd. Ik wilde je niet gebruiken, ik bedoelde het ook niet zo. Ik heb me laten gaan en ik had dat niet moeten doen. Mijn excuses." Zei hij oprecht.

Olivia schrok toen ze de deur open hoorde gaan, en schrok nog erger toen ze zag wie daar stond. O great! Just perfect! Jonah stond daar voor haar neus, en hij keek haar precies zo aan zoals zij zich voelde. 'Ach, waarom niet' zei ze, en ze haalde haar schouders op waarna ze een klein slokje uit de fles nam. De tv stond zachtjes aan en ze liep naar de kant van de kamer waartegenover de bank stond en ging op de grond tegen de muur zitten, met de fles in haar hand. 'Nou je was niet de enige die vreemdging op dat moment dus proost op onze onbetrouwbaarheid' zei ze en ze stak de fles in de lucht, in de richting van die van hem alsof ze hem daartegenaan wilde stoten, al zat hij veel te ver weg.

De kamer zelf had ze al eens eerder ontdekt, het was een geweldige ruimte gebleven om in te verblijven en dat was ze nu weer van plan. Even de eenzaamheid opzoeken. De rust en de stilte, misschien kreeg ze dan ook wel stilte in haar hoofd. Julia had een terugval gehad, en geen kleine, ze at al dagen niet en als ze at was het nauwelijks een cracker. Ze dronk water om het gevoel van honger te stillen. Al enkele keren was ze flauw gevallen maar het deed haar niets. De bijna drie kilo die er in de afgelopen weken aan was gekomen was er allang weer af, het dubbele was er al af. Toch verzorgde ze haar uiterlijk prima. Bijna zag ze er gezond uit, met de rouge op haar jukbeenderen boven haar ingevallen wangen. De make-up rond haar vermoeide ogen en haar haren die mooi gedrapeerd waren rond haar bleke gezicht. Ze had al meermaals commentaar gekregen maar ze kon het niet stoppen. Uitleggen aan mensen die vonden dat ze zich niet moest aanstellen om een jongen kon ze niet. Het was niet een jongen.. Het waren drie jongens in wie ze teleurgesteld was toegevoegd aan de rij van vele. Daarom viel het haar zo zwaar en niemand leek het echt te begrijpen. Na een lange afstand voor haar gevoel was ze eindelijk bij de kamer aangekomen die ze, inmiddels met gemak, opende en waar ze naar binnen stapte.

Nicolette (ik antwoord hier straks even op goed? ik laat even de meet met wyatt verlopen, zodat ik dit dadelijk in ons gesprek zou kunnen toepassen goed?)

Is prima, ga ik netjes verder met mijn huiswerk :3

Dit ging allemaal de verkeerde kant op de laatste tijd. Hij miste Julia ontzettend veel. Maar op hetzelfde moment wilde hij ook bij Wyatt zijn. Zijn gevoelens waren gewoon verdeeld. Hij haatte zichzelf dat hij twee personen had pijn gedaan. Waarom? En misschien was het inderdaad fout om Wyatt te zoenen. Als hij nooit had gedronken, als hij Wyatt gewoon als een vriend had gezien, dan was dit allemaal niet gebeurd. En Julia. Hij maakte zich zoveel zorgen om haar. Hij hield van haar. Hij haatte zichzelf meer dan ooit. Hij was naar de 'geheime' kamer gegaan. Hij lag daar nu op de grond een beetje naar het plafond te staren. Hij droeg een lange vest met zwarte broek. Het bedekte zijn lichaam. Niemand hoefde te zien wat hij zichzelf had aangedaan. Hij verdiende deze pijn. Jeremy keek op toen de deur openging. Julia? Zijn ogen werden groot en even wist hij niet wat hij voelde. Moest hij nu blij zijn of hard wegrennen?

Julia was rustig naar binnen gelopen, nauwelijks nadenkend. Tot ze verder liep en zag wie er op de grond lag. Een brok kwam in haar keel en haar voeten stonden aan de grond genageld. Wat moest ze doen? Ze kon enkel naar hem kijken. Continue had ze hem vermeden, om niet telkens de pijn te voelen die hij haar had gegeven. Maar nu kon ze er nauwelijks omheen. Haar broosheid liet haar onzekerheid nog erger doorschemeren. "Hey.." Het klonk schor, zacht en nauwelijks verstaanbaar. Ze kon nog gaan.. Nu kon ze nog vertrekken en zichzelf pijn besparen. Nu kon ze nog weg, voordat het misselijke gevoel dat ze kreeg te erg werd en ze het niet meer hield. Maar was haar hoofd ook wilde, haar lichaam luisterde niet. Haar lichaam verlangde naar hem, naar zijn stem, zijn armen. Haar lichaam wilde blijven en beweging kwam er niet.

De jongen slikte. Uit alle personen moest hij haar nu tegenkomen. Alsof hij al niet confused genoeg was met zijn eigen gevoelens. Het liefst ging hij nu naar haar toe om haar in zijn armen te sluiten. Hij zag gelijk aan haar dat ze was afgevallen. Die kilo's wat hij had geprobeerd met moeite erbij te krijgen. Door op te letten hoe ze at en alles. Hij was hier verantwoordelijk voor. Het ging slecht met haar, met hem en ook met Wyatt. Alles door zijn schuld. Waarom moest alles zo ingewikkeld zijn. "Hoi..." Kreeg hij met moeite over zijn lippen geperst. Hij ging rechtop zitten en keek haar met onzekere ogen aan. "Julia... Je bent afgevallen."

Zijn stem, het liet een siddering door haar lichaam lopen hoewel de woorden haar nauwelijks raakte. Ze haalde haar schouders op, geen grammetje vet meer op het broze lichaam. "Ach," begon het stilletjes, "ik heb gewoon een slechte dag." Het was een slap excuus, natuurlijk was ze afgevallen. Al meer dan goed voor haar was, steeds vaker viel ze flauw, liep ze wankelend rond en wilde ze niets van mensen aannemen. Zijn mooie blauwe ogen.. Ze deden haar verlangen naar hem, om hem weer dicht bij zich te hebben en veilig in zijn armen te liggen. De herinnering van haar eerste keer met hem schoot door haar hoofd heen en ze keek even weg. Ze was onzeker, dit ging maar moeizaam. Dit was geen leuk gesprek maar na het ontwijken hoorde het ook helemaal niet leuk te zijn.

"Een slechte dag?" Daar geloofde Jeremy niets van. Het was vast door hun break-up dat ze zo slecht had gegeten. Of beter gezegd: niets had gegeten. Hij maakte zich gelijk al zorgen om haar. Ook zij had hier onder geleden. Waarom had hij haar zoveel pijn gedaan? Om iets wat hij eigenlijk niet zo'n big deal vond. Wat een leugen was want hij koesterde ook gevoelens voor Wyatt. Waarom was alles zo ingewikkeld zijn? Waarom kon niets normaal gaan? "Je ziet er eigenlijk niet zo gezond uit Julia..." Je hoorde zijn bezorgdheid. Hij gaf nog steeds zoveel om haar. "Het spijt mij van de vorige keer. Ik had zo helemaal niet willen doen tegen je."

Rustig haar ze haar schouders op, de schouders die niets meer dan bot waren. Stil keek ze even naar hem. "Het is gebeurd, veranderen kan je het nu toch niet meer." De woorden kwamen hol uit haar mond en ze gaf geen gehoor aan zijn bezorgdheid. Dat wist ze al. "Ik red me wel, daar hoeft niemand zich zorgen over te maken." Maar ze had juist die mensen nodig die dat wel deden, die haar dwongen te eten ook al wilde ze niet. Jammer genoeg was ze die ene persoon die dat haar liet doen verloren. Julia keek met een soort leegheid in haar ogen naar Jeremy en slikte. Ze was moe, had hoofdpijn maar hier wilde ze niet zitten. Dan wilde ze liever nog even weg lopen en weg blijven voor hem.

Jeremy knikte zachtjes terwijl hij van nervositeit nog harder aan de binnenkant van zijn wang beet. "Daar heb je gelijk in. " Wat moest hij er anders op zeggen? In de tussentijd had hij Wyatt gesproken en ook de man Carlos ontmoet. Alles leek langzaam te veranderen. Jeremy wilde eventjes niet aan Jimmy denken want ook daar had hij een geschiedenis mee. "Oké... Fijn om te horen." Jeremy glimlachte flauw ook al zag hij aan haar dat het helemaal niet goed ging. Zou ze het echt redden in haar eentje? Jeremy probeerde oogcontact te vermijden. Schuldgevoelens leken hem wel te verscheuren van binnen. Hij had haar nooit pijn willen doen, nooit.

Stil bekeek ze hem. Ze had niets meer tegen hem te zeggen. Hij vond toch niet dat hij fout was. Ze zuchtte zacht en keek hem toen recht aan. Ondee haar ogen zaten donkere wallen. Haar wangen beginnen wat in te vallen en om de rest van haar lichaam zat eigenlijk nauwelijks nog wat vet. "Ik moet maar weer eens gaan. ." Het was net eindelijk weer een beetje redelijk gegaan en dan kwam ze hem tegen. Het was werkelijk niet te geloven. Ze had haar lichamelijke dieptepunt bereikt. Het deed nauwelijks nog iets behalve haar, met moeite overeidn houden. Nog even en er kwam een ziekenhuis aan te pas. Dan zou ze opgenomen moeten worden en voeding via een slangetje binnen krijgen.

Jeremy stond gelijk op en blokkeerde de deur. Nee hij wilde niet dat ze ging. Dat ze ging vluchten voor hun problemen. Er moest een keer zijn dat ze gingen praten. En sowieso zag ze eruit of ze ieder moment geen neervallen. "Jij gaat nergens heen." Jeremy pakte haar zachtjes bij haar pols vast en trok haar naar een bankje wat er stond. "Jij gaat hier nu even zitten en ik ga je een yoghurt halen, een appel en misschien nog een broodje. Dan kies jij wat je eet want je ziet er echt niet goed uit. Ik wil je straks niet in het ziekenhuis komen opzoeken." De jongen ging snel uit de geheime kamer om naar de kantine te rennen. Na ongeveer 5 minuutjes kwam hij terug. Het was dat hij zo'n goede conditie had anders lukte dat niemand binnen 5 minuten. Hij gaf de appel, het broodje en de yoghurt aan haar met een lepel. "Hier. Ik weet dat je mij nu niet kan uitstaan, mij haat en verafschuwt maar je moet echt iets eten."

Geschrokken keek ze hem aan. Ze ging gehoorzaam op het bankje zitten en keek hem aan.Ze schudde haar hoofd, dat was echt niet nodig. Toch was hij al weg en ze keek naar haar schoot. Ze had geen behoefte aan eten en het misselijke gevoel kwam omhoog. Ze keek naar het eten wat er lag. Zonder woorden duwde ze de appel en het broodje weg. Julia had absoluut geen behoefte aan eten. Ze nam daarom ook maar een klein hapje yoghurt en keek toen weg. Hier had ze gewoon geen zin in. Er gingen ook maar drie hapjes in voor haar zachte geklaag begon. "Ik heb geen zin meer, ik ben misselijk." Zei ze zacht tegen hem en ze hield de yoghurt met tegenzin vast. Ze wilde hem niet aankijken. "Dus je zou me enkel komen opzoeken als ik in het ziekenhuis lag?' Vroeg ze zacht, want de dagen ervoor had hij haar vermeden. Moeizaam slikte ze even.

Het was verrassend dat Julia gewoon gehoorzaamd naar hem had geluisterd. Zonder stribbelen of tegenspraak. Hij ging op de grond zitten en bekeek haar. Bij haar woorden beet hij zachtjes op de nagel van zijn duim. Hij was nerveus en echt bezorgd. Ook al had hij geen recht van spreken. Hij was de reden geweest dat het nu zo slecht met haar ging. "Julia... Je moet proberen iedere dag iets te eten anders blijf je altijd zo misselijk voelen. Ik weet dat het soms makkelijk is om het niet te doen maar je moet echt aan je gezondheid denken. En ik zie wanneer je liegt. Ik ben niet voor niets je vriend geweest." Bij haar volgende woorden schudde hij hevig zijn hoofd. "Natuurlijk niet. Maar je zult mij vast ontzettend haten en niet in mijn buurt willen zijn nu. Dus leek het mij verstandig om je te vermijden."

Julia nam nog een hapje. "Je hebt het me nooit gevraagd.. Je bent gewoon weggegaan." Zei ze zachtjes. "Je bent gewoon gegaan en hebt me daarna vermeden." Ze zei het zacht en zo kalm. Te kalm misschien wel. Maar ze wilde zich nietmeer laten kwetsen door hem. Dat verdiende ze niet. "Ik kan peima voor mezelf zorgen en eet elke dag wel iets." Natuurlijk zei ze niet erbij dat dat enkel een cracker was. Haar blik was op haar yoghurt gerichr. Misschien had het zo ver moeten komen.. Dan was hij haar wek vrijwillig komen bezoeken.. Nu niet.

"Tja jij wilde dat ik wegging en ik dacht dat het op dat moment beter was. En sowieso realiseerde ik niet dat ik eigenlijk wel fout bezig ben geweest." Hij keek naar de grond. Hij gaf het toe. "We hebben elkaar vermeden Julia. Want ik merkte net ook dat je zo snel mogelijk weg wilde gaan. " Jeremy keek haar met een kleine glimlach aan. Een geforceerde glimlach. "Ja eet je iedere dag wel 'iets'? En wat is dat dan? Laat mij raden, een droog sneetje brood of een crackertje? Daar kun je echt niet op leven. Wil je je zelf in het ziekenhuis krijgen? "

Julia luisterde, hoewel met enige verbazing, naar zijn woorden. Zeker toen hij toegaf dat hij fout was geweest. Maar daarna werd haar blik feller. "Ja ik eet elke dag iets! Ik ben met Wyatt al enkele dagen bezig om dingen toe te voegen aan mijn eten yoghurt met suiker of siroop, crackers met kaas. Dus houdt je mond want ik eet niet met jouw hulp!" Julia keek hem aan en zette de yoghurt toen aan de kant. Ze had geen behoefte aan zijn woorden die haar kwetsten, want kennelijk deed ze het niet goed genoeg zonder hem. "Als je vind dat ik beter eet met jouw hulp had je niet weg moeten gaan, dan had je moeten blijven om me te helpen." Zei ze zacht.

Jeremy keek verbaasd naar Julia toen zei zo fel reageerde. En heel even droeg de jongen een pijnlijke expressie bij de naam Wyatt. Dus hem had zij wel vergeven en toegelaten? En Jeremy in de tussentijd vermeden en beschuldigd. Wyatt was net zo goed de schuldige... Minder dan Jer want hij had toen iets met Julia. Wyatt was vrijgezel. Bij haar woorden keek hij haar met trieste ogen aan. Wat moest hij hier nu op zeggen. "Julia... Ik vond het gewoon niet eerlijk tegenover jou. Ik heb... had... Ik weet het niet. Maar ik voelde iets voor Wyatt. Het zou oneerlijk van mij zijn geweest om dan aan jou zijde te staan. Ik ben inderdaad vreemdgegaan. En dat was nooit gebeurd als ik alleen jou had leuk gevonden. Het gebeurde gewoon. En nu beginnen de gevoelens voor Wyatt langzaam weg te gaan. Ik wil gewoon 100% zeker zijn dat ik alleen voor jou wat voel. Dat ik de vriend kan zijn die je verdient en niet deze eikel die nu hier zit."

"En waarom had je dan voor die kus wel gewoon een relatie met me? Die gevoelens waren er toen ook al dus dan zou dat toen ook al geweest zijn." Julia keek hem aan. Nee, ze zou hem niet zomaar vergeven. Wyatt had ze ook nog niet helemaal veegeven. Ze had de hulp aangenomen om te overleven maar vergeven was iets anders. Haar hoofd draaide ze toen weg van hem. "Dus mocht er een keer iets opnieuw komen, gaje het dan elke keer uit maken als jij je gevoelens niet onder controle kan houden? Want dan ga ik geen pogibg wagen. Dan zorg ik we dat ik er bovenop ga komen." Julia bleef zitten. Ze had haar woordje klaar gehad want hij had haar vreselijk gekwetst en nu weer. Ze was in d'r eentje dus gewoon niet goed genoeg.

"Nee dat is niet waar Julia. Omdat een relatie en gevoelens voor een man niet horen. Zo simpel is dat. Een man en een man kan niet samen in deze maatschappij. Mijn vader heeft mij dat zo geleerd. Het is taboe. Het is iets wat anderen niet mogen weten. Rotzooien met een vent voor lust mag als het achter gesloten deuren blijft. En mijn vader wist dat ik bi was. Ik moest het hem nooit vertellen en mijn mond erover houden. Dus ik wist niet precies wat ik voor Wyatt voelde, voel en nog steeds eigenlijk niet. Ik weet het echt niet. Aan de ene kant denk ik: hij is schattig maar aan de andere kant weet ik gewoon dat ik van jou hou. Mensen kunnen zich nu eenmaal vergissen in het leven en ik dacht echt dat het geen kwaad kon. Dat ik het zo heb kunnen verneuken.... Sorry voor mijn taalgebruik. Ik wil gewoon dat je ziet dat ik nog zoveel om je geef. Het is nooit mij intentie geweest om jou of Wyatt te kwetsen. Nooit. " Hij keek haar nu niet aan omdat hij het gewoon niet durfde. "Ik ben nog steeds gek op jou Julia. En ik weet dat je het mij nu niet kunt vergeven. Ik hoop gewoon ooit dat je mij een kans wilt geven. Een tweede kans."

Julia fronste haar voorhoofd. "Wat.. Dat is geen taboe. Alsof iemand er wat aan kan doen als die voor een man wat voelt? Wat oppervlakkig!" Julia schudde haar hoofd. "Nou als ik jou was zou ik maar heel gauw uitmaken wat je voor hem voelt." Ze bleef zitten en keek naar hem, haar blik bleef neutraal maar vanbinnen vocht ze om het hem nu niet direct te vergeven. "Maar je hebt me wel gekwetst. En dat is je eigen stomme schuld." Het deed haar pijn, hem zo te zien. Maar hij had haar ook pijn gedaan, vreselijk veel pijn. "En het is niet alleen dat je me gekwetst hebt. Het is dat je ook nog eens de zoveelste teleurstelling bent voor mij. En je wist dat. Je wist verdomme dat zoveel klootzakken me gekwetst hebben en nog sluit je je erbij aan!" Tranen stonden in haar ogen en ze stond op. Kort wankelde ze en keek ze hem aan. "Ik ga." Julia wilde niet dat hij haar zag huilen want ze wilde niet getroost worden door hem.