De studeer kamer met haard

De studeer kamer met haard is niet erg speciaal. Het is een kamer met houte vloer, houte tafels en stoelen met rode bekleding en een paar planten. Ook is er een bank, ook met rode stof bekleed, die voor de haard staat. Het geeft je een vakantie huis gevoel, in de Alpen. Er staan kaarsen op de tafels die eigenlijk erg onnodig zijn omdat er ook lichten zijn die aan staan tot 23.00 de tijd dat de lichten dus ook uit gaan bij de ouderjaars.

Personen; Het is een grote kamer, je kan het wel inschatten.
Regels; Zie de schoolregels.

Daykota kwam met haar grotere tas aangelopen. Ze had gelukkig alle lessen voor vandaag weer gehad. Ook hoefde ze vandaag niet naar therapie. Haar haren waren vandaag gestijld die als een gordijn over haar schouders vielen. Daykota had een vrouwelijke outfit aan gekozen. Het was een leuke outfit vond ze zelf. En vandaag was het ook nog eens 25 graden. Misschien dat ze straks naar buiten ging. Nu waren teveel mensen buiten en daar had de dame nu geen behoefte aan. Ze besloot om op de bank te gaan zitten met een boek op haar schoot om te gaan 'leren'. In feite hield ze de concentratie net een kwartiertje tot 20 minuten voordat ze alweer werd afgeleid doordat er iemand binnen kwam lopen.


Outfit of the day:

Spoiler:

Met rustige pas kwam Joe binnen lopen, hij had twee tussenuren en besloot een poging te doen tot leren. Met zijn lederen schoudertas over zijn arm stapte hij naar binnen. Hij had een simpele spijkerbroek met een shirt aan. Het toonde zijn spieren een beetje maar niet teveel en rustig liep hij naar binnen. Zijn tas plofte hij op de grond waarna hij plaats nam in een lekkere stoel. Hij pakte zijn boek en een flesje water waarna hij even rond keek. Er zaten hier en daar wat leerlingen en tegenover hem, met enkel een tafel er tussen in, zat een jongedame dat kennelijk ook een poging deed tot leren. Een vriendelijke glimlach lag op zijn gezicht en rustig keek hij nog even snel rond waarna hij, na enkele verschuivingen op de stoel, de juiste bladzijde opende en in een nonchalante houding probeerde te lezen. Hij moest het wel om de twee dagen doen want anders vergat hij alle belangrijke informatie meer. Het was niet fijn maar hij leerde er inmiddels mee leven.

Haar groene ogen werden groter toen er een hele knappe jongen kwam binnengelopen. Geen enkele jongen had Daykota haar aandacht weten te trekken op deze manier. Hij was echt heel knap. Hij droeg simpele kleding en toch kon hij er haast bij lopen als Griekse God. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach waardoor er blosjes op haar gezicht verscheen. Gelijk dook ze weer terug in haar boek. Een aantal bruine lokken viel voor haar gezicht. Die ze gelijk weer achter haar oren deed. De jongen mengde zich niet met de andere leerlingen. Ze had hem ook nog niet eerder gezien op deze school. Een instromer? Het waren haar zaken niet maar ze was nieuwsgierig. Ze wilde heel graag de jongen leren kennen. Hoe kwam ze met hem in aanraking?

Rustig was hij gaan zitten gleed kort even met een hand door zijn haren heen, hij hield zijn ogen gericht op het boek en rekte zich soms even gapend uit. Hij kreunde even vermoeid en gaapte. Hij deed zijn hand even voor zijn mond en keek toen met een scheve grijns weer naar zijn boek. Het was misschien niet netjes maar dat deed hem niet zoveel, alsof er zoveel mensen op hem zouden letten? Nee, dat dacht hij niet. Hij wilde ook niet dat ze op het zouden letten, hij was een buitenstaander en hoorde hier niet, ondanks dat hij hier al enkele jaren verbleef was hij ook vaak weg, hij ging veel naar zijn stiefvader omdat de therapeut vond dat hij ook een band met die man op moest bouwen. Hij zuchtte even en keek toen weer in zijn boek. Hij haatte dat heen en weer gereis, het enige wat hij leuk vond was dat hij dan weer enkele dagen in London was.

Daykota vroeg zich af of Aardrijkskunde haar ooit ging interesseren. Ze vond dat niet zoveel bijzonders. Haar ogen waren gericht op haar mobieltje om te kijken hoe laat het was. Een half uur had ze het volgehouden. Dat was wel een schouderklopje waard. Vond zij althans. Day besloot om even een pauze te nemen en een excuus te verzinnen om in contact met de jongen te komen. Hij leek iemand die geen behoefte heeft aan andere mensen. Day stond op en liep naar zijn tafel. "Umh sorry dat ik stoor. Zou ik misschien het boekje mogen lenen wat op jou tafel ligt? (Slecht smoesje I know xD) zij schonk de jongen een lieve echter wat onzekere glimlach.

Heel slecht smoesje haha cx
---
Verbaasd keek Joe op. Hij keek in het gezicht van een knap meisje en hij glimlachte even vriendelijk naar haar. "Natuurlijk mag jij dat." zei hij. Met de nadruk erop dat zij het mocht. Een scheve glimlach schonk huj haar en hij vouwde een oortje aan de bladzijde. "Maar ik dacht datje bezig was met aardrijkskunde.." Zei hij met een snelle blik naar haar spullen. "Daar hoort dat boekje niet bij." Een plagende blik in zijn ogen waarmee hij hoopte hrt meisje in verlegenheid te brengen. Dat vond hij schattig, als vrouwen verlegen waren en hij bekeek haar rustig.

Daykota deed aarzelend een plukje achter haar oren. Soms zaten sommige plukjes haar in de weg. Dan viel het voor haar ogen en dat vond de dame irritant. Hopelijk had ze hem niet verstoord met waar hij mee bezig was. Hij had namelijk ook een boek voor zich liggen. Ze vond het onbeschoft om te kijken wat hij nu precies lag. "Dankjewel." Ze pakte het boekje en hoorde zijn volgende opmerking. Gelijk kwam er een blos op haar gezicht. "Dat klopt. Ik ben betrapt." Daykota schonk hem een vriendelijke iets wat verlegen glimlach. "Ik heb soms moeite om mij te concentreren. En Aardrijkskunde is niet bepaald een vak wat ik zo 'heel' leuk vind." Ze haalde simpel haar schouders op.

Joe keek tevreden naar haar en glimlachte toen ze zei dat ze betrapt was. Hij moest even grinniken. "Aardrijkskunde is ook saai." Zei hij rustig en hij keek glimlachend naar haar. "En concentratie is ook niet mijn sterkste punt dus kunnen we elkaar de hand schudden." Zei Joe tevreden waarop hij ook echt zijn hand naar haar uit stak. "Joe." Stelde hij zichzelf simpelweg voor. Hij gebruikte nooit zijn volledige naam, die vond hij ook helemaal niet interessant. Joe was kort, stoer en had zelfs iets mysterieus vond hij. Het was een naam die hij de voorkeur gaf en hij keek toen met een grijns op naar het mooie meisje. "En wat is jouw naam dametje?" vroeg hij grijnzend en hij bleef tevreden zitten.

Eindelijk iemand op deze planeet die het begreep! Niet de enige die Aardrijkskunde 10 keer niets vond. "Gelukkig. Dacht al dat ik een zeldzame soort was. Als ik dit met mijn klasgenoten bespreek kijken ze mij raar aan." Ja Daykota zat in een klas met bijna allemaal nerdjes. Althans mensen die het liefst vooraan zaten om alles te kunnen meekrijgen. Een zachte gegrinnik rolde over haar lippen. Hij wist zich wel op een unieke manier te gaan voorstellen. Ze nam zachtjes zijn hand vast om het te kunnen schudden. "Dit dametje" Extra nadruk gelegd op dametje. "Heet Daykota. Aangenaam Joe. " Daykota schonk hem een van haar lieve glimlach. "En Joe is afkorting van? " Ownee... Haar nieuwsgierigheid weer voor de zoveelste keer. Waarom wilde zij toch altijd alles weten.

Met een tevreden glimlach keek hij haar aan. "Dan zijn die klasgenoten van jou zeker heel erg raar." Zei hij grijnzend. Hij keek even naar de dame die zich voorstelde en hij schudde haar hand. ""Aangenaam dametje Daykota." Zei hij lachend. "Het is een afkorting voor Jonathan maar noem me niet zo, ik hou niet van die naam." Hij keek haar aan en glimlachte even na zijn serieuze blik naar haar toe. "Maar noem me dus maar gewoon Joe." Zei hij rustig. "Het klinkt ook veel leuker als een meisje die naam gilt of kreunt dan Jonathan." Zei hij brutaal en hij keek haar met een grijnzende blik aan. Hij was enorm roekeloos omdat hij toch alles weer vergat na twee weken, dat maakte dat hij deed wat hij wilde en zich niets aan trok van de anderen om zich heen.

"Raar is nog zacht uitgesproken. En meer dan de helft zijn jongens. Vreemde jongens..." Daykota schudde haar hoofd. Die jongens van haar klas durfde haar niet eens aan te kijken. Een keer moest ze met hun in het groepje en hadden de nerds gezegd dat ze niets hoefde te doen. Dat hun alles deden zolang zij er maar niet bij was. Rare jongens. "Dametje mag je wel overwegen laten. Ik ben misschien wel klein maar ik gok dat ik ouder dan jou ben." Daykota keek hem met een lieve glimlach aan. "Mag ik er trouwens bij komen zitten of zorg ik ervoor dat ik je van je werk afhoudt?" Daykota keek hem met haar groene, grote ogen aan. Meestal konden de jongens haar puppy blik niet weerstaan. "Jonathan. Het valt reuze mee hoor. Maar ik zal je Joe noemen." Bij zijn laatste woorden keek Daykota verrast op. Ze kon haar lach net nog inhouden. "Aha... Daar heb je een punt. Niet dat ik er op stond te popelen om deze informatie." Was ze weer aan het blozen?

Joe kek haar grinnikend aan. "In mijn ogen is iedereen hier raar." Zei hij hoofdschuddend en hij keek Daykota aan. Daarna moest hij even lachen. "Kom er maar bij zitten. En het zal niet heel veel schelen hoor, dat weet ik zeker!" Zei hij met een grijns en hij keek haar aan. "Maar het maakt mij helemaal niets uit dat je ouder bent hoor, ik kan heel goed omgaan met leeftijdsverschil." Sprak hij vriendelijk alsof hij het tegen een veel oudere vrouw had. Met twinkelende groene ogen knikte hij tevreden. "Niet? Oh wat raar, ik had toch wel verwacht dat jij zou willen weten wat je zou moeten schreeuwen als ik je eens kwaad of heel gelukkig maak." Zei hij lachend. Niet dat dat ging gebeuren, in zijn ogen niet. Natuurlijk voor een nachtje was leuk maar hij verwachtte nooit meer dan een meisje. Net als dat hij eigenlijk geen vrienden verwachtte. Hij kon toch nooit onthouden wie wie was als hij ze niet minstens om de dag zag en een praatje met ze maakte.

"Daar heb je wel een punt. Stelletje gekken allemaal op een hoopje gegooid." Daykota glimlachte lief naar hem met geamuseerde oogjes. "Ik ben zelf ook niet de normaalste hoor. Zul je gauw genoeg merken." Haar groene ogen leken te stralen. Ze vond hem nu al interessant. Day schoof aan zijn tafel aan met haar armen erop gerust. "Nu ben ik wel eens benieuwd hoe oud je bent. Mag ik raden? Vind ik altijd zo leuk om te doen. Niet dat ik daar heel goed in ben..." Daykota lachte zachtjes bij zijn opmerking. "Van oude dametjes kun je nog veel leren." Bij zijn volgende woorden keken haar groene ogen weer verrast. En alweer kwamen er blosjes op haar gezicht. Hij zei gewoon dingen zonder schaamte! Aan de ene kant waardeerde zij zijn eerlijkheid. Aan de andere kant wist ze niet precies hoe ze moest reageren hierop. "Mij maak je niet zo snel gelukkig. Mij kwaad maken is een ander verhaal." Daykota keek hem met een mysterieus glimlachje aan. "Waar kom je eigenlijk vandaan als ik vragen mag?"

Joe keek haar aan. "Het is een school voor freaks. Ik had je niet normaal verwacht." zei hij schouderophalend. Hij keek haar aan met groene ogen. "Je raad maar. Ik ben benieuwd." Met een grijns nam hij een slokje water enbekeek haar. "Dan ben ik heel benieuwd waar je wel allemaal goed in bent. Zijn stem.was zacht en laag. Zwoel als een warme zomerbries en wss haast nog vriendelijker dan zijn ogen even stonden. Tot die hun ondeugende twinkeling weer kregen. "Ja da is wat ze zeggen. Op een oude fiets moet je het leren maar zo'n oude tang als jij.. Nee, dat zou zielig zijn voor het oude oma lichaampje." zei hij en hij nam plagend haar hand vast waar hij ter excuus een kus op drukte. "Ik kom uit London. En deze Londenaar weet xeker dat hij jou eerder gelukkig maakt dan dat hij je kwaad maakt. Dat komt meestal erna pas." zei hij lachend. Joe liet haar weer los en ging met een grijns ivereind zitten. Hj vond hetheerlijk om meisjes zo te zie blozen door hem.

Nico, ik had je twee berichtjes gestuurd op Julia haar account ^^
---
"Een school voor freaks? Dat valt nog wel mee hoor. Er zijn genoeg die hier op deze school zijn omdat zij geen ouders hebben." Freaks vond zij geen leuk woord. Dat merkte je gelijk aan haar blik die zij de jongen schonk. Haar groene ogen straalde ontevredenheid uit. "Ik zou maar oppassen met bepaalde woorden die je gebruikt. Kan bij sommige in het verkeerde keelgat schieten." Daykota speelde met een lok van haar haren die zij om haar vinger krulde. "Ik gok... dat je 18 of 19 bent. Zit ik al in de goede richting?" Met raden was Daykota toch altijd wat voorzichtiger. Sommige mensen werden echt beledigd als je ze te jong of te oud inschatte. Een rilling trok over haar ruggengraat bij zijn zachte en lage stem. Het klonk zo ongelooflijk sexy. Het moest verboden worden. Daykota wist even niet hoe ze moest reageren. Haar ogen waren neergeslagen. Hij maakte haar verlegen, nerveus. Echter wilde zij zich niet laten kennen en keek hem met een ondeugende glimlachje aan. "Daar zul je dan achter moeten komen." Het zinnetje op een heel onschuldig toontje uitgesproken. Daykota schoot in de lach over het oude oma lichaampje. Hij had humor, dat moest de dame toegeven. Haar lachen werd gesmoord toen hij haar hand had vastgepakt en zijn lippen erop drukte. Ze kreeg het gelijk al warm en het blozen leek niet te stoppen in zijn aanwezigheid. "Jij bent wel echt zeker van jezelf. En je hebt vast al veel harten gebroken zoals ik je nu hoor spreken."

Joe keek haar aan, hij haalde zijn schouders op. "Uiteindelijk is het toch zo, we zijn allemaal freaks." Zei  hij kalm tegen haar. Hij gaf er niet zo veel om dat zij het niet eens was met zijn woorden en hij keek haar aan. Hij zuchtte even en keek haar aan. "Dan moeten die mensen er niet zo om zeuren, ik mag mijn mening geven." Zei hij tegen haar en na haar gegok glimlachte hij weer. "Ik ben negentien ja.' Zei hij kalm tegen haar en hij keek haar toen weer aan. Hij vond het heerlijk dat ze zo nerveus van hem werd, het was veel te duidelijk te merken en hij grijnsde even. "Gebroken, geheeld, veroverd." Zei hij lachend en hij keek haar aan. Hij hield haar hand vast en streelde haar zachtjes. "Hm.. Ben jij niet heel zeker van jezelf dan? Want zo kom je wel over, hoewel ik het ook wel heel schattig vind dat je bloost en zo nerveus wordt. Wacht maar tot ik je op een andere plek een kusje geef dan op je hand." Zijn laatste zin was overnieuw erg laag en verleidelijk. Hij keek haar genietend aan en gaf een kusje op haar pols en trok haar daaraan zacht dichter naar zich toe. "Hm.. Je bent veel te mooi om hier vrij rond te lopen." Zei hij zacht tegen haar en hij boog voorover naar haar.

"Vindt je jezelf ook een freak?" Vroeg ze voorzichtig. Ze wilde hem niet beledigen maar hij zei dat 'we' allemaal een freak zijn. Dus hij inclusief? Ze vroeg zich af waarom hij eigenlijk hier op deze school zat. Was hij een van de 'ernstige' gevallen of juist van de mindere? Of zweefde hij er een beetje tussenin. "Daar heb je gelijk in. Eerlijkheid duurt het langst." Het was een vrij land. In een vrij land was er sprake van vrije meningsuiting. "Negentien. Dus toch. Ben ik nog niet zo slecht in raden als ik had gedacht. Ik ben 20. Een jaartje ouder." Daykota haalde simpel haar schouders op. Alsof leeftijd zoveel uitmaakte. "Nou nou. Gebroken, geheeld en veroverd. Dat doe je goed op het gebroken gedeelte na dan." Ze leunde nu met haar hoofd in haar hand. Haar ogen waren gericht op zijn hand die de hare zachtjes streelde. Daykota vond het nooit zo fijn om aangeraakt te worden. Dus subtiel trok zij haar hand terug met een lief glimlachje om haar actie 'goed' te maken. "Dat denken vele op deze school. Mensen denken dat ik een bitch ben maar in feite ben ik niet zo zelfverzekerd als diegene die tegenover mij zit." Daykota was verrast hoe de jongen opeens veranderde. Hij was net een wolf in schaapkleding. Schaamde hij zich werkelijk nergens voor?Daykota bloosde maar was niet zo snel te verleiden zoals andere dames. "Hmm dat is niet nodig." En leunde wat meer naar achteren. "En bedankt voor het complimentje"

"Mijn vader vindt me een freak, anders had hij me heus niet hierheen gestuurd." Zei hij tegen haar en zijn groene ogen keken haar aan. Maar toen ze zei dat ze twintig was glimlachte hij tevreden, dat maakte niet zo heel veel uit maar hij had haar ook niet ouder geschat. Rustig grinnikte hij even. "Ach ja, ik breek gewoon harten omdat ik niet alles kan wat zij willen." Hij keek haar even aan en toen ze haar hand terug trok was hij wat teleurgesteld. Hij keek haar aan en zijn ogen versmalden wat ondanks de glimlach. "Ik had niet gedacht dat je een bitch was, gewoon.. Dat je zeker was van je zaken." Zei hij schouderophalend. Hij bekeek haar kalm en bleef rustig zitten. Zeker toen ze nog verder naar achteren leunde. Hij keek haar aan en pakte wat water. Rustig dronk hij ervan en keek weer even naar zijn boek. "Dus? Waarom zit jij hier, niet omdat je zo normaal en leuk bent neem ik aan." Zei hij en hij keek haar aan. Hij liet zijn hoofd op zijn hand steunen en grijnsde een scheve maar aantrekkelijke grijns en op die manier bekeek hij haar. Ze was knap en dat beviel hem maar hij wist niet of hij al de behoefte had om haar te verleiden, om te moeite te nemen haar te verleiden als ze niet makkelijk zou zijn. Hij bekeek haar rustig terwijl hij daarover nadacht.

"Ben je tegen je wil hier naartoe gestuurd?" Daykota keek hem met grote, groene ogen aan. De meeste kwamen hier omdat het moest. Meestal hadden hun ouders daar niet eens over te beslissen. Haar ouders had het samen met haar overlegd. Ze had ook naar een andere school gemogen. Maar wat zouden haar klasgenoten niet zeggen als zij spontaan begon te huilen of te gillen? Hier op deze school aren ze nog wel gekkere dingen gewend. "Wilde je helemaal niet naar deze school?" vroeg ze aarzelend. Nu wilde zij echt weten waarom hij hier naartoe was gestuurd. "Mag ik vragen... waarom jij op deze school zit?" Haar nieuwsgierigheid zou Daykota nog wel eens in de problemen brengen. Daykota knikte begripvol. "Je kunt niet iedereen tevreden stellen. Soms moet het nodige gebeuren." Daykota glimlachte een beetje sipjes naar hem. "Nou... De meeste mensen die mij nooit hebben gesproken hebben daar geen behoefte aan. Of ze zijn jaloers of ze zijn bang of ze denken dat ik gewoon een grote kutwijf ben. Kan er niets aandoen dat ik zoiets uitstraal." Een zucht rolde over haar lippen. Bij zijn vraag keek ze even om zich heen. Day had niet zo zin dat iedereen hun gesprek meekreeg. "Ik heb last van moodswings. En bepaalde dingen kunnen van invloed zijn. Als mensen mij plotseling aanraken kan ik een paniekaanval krijgen of een angstaanval." Daykota mompelde haar zinnetjes een beetje. Alsof zij zich schaamde voor wat ze had. "Ik hoop dat het snel zal verminderen echter helpen de therapieën niet echt."

"Ja, eigenlijk wel." Zei hij rustig tegen haar en hij keek haar schouderophalend aan. Hij keek naar haar en vroeg zich af of hij dit wel allemaal moest beantwoorden. "Nee, ik zit hier omdat het moet." Zei hij zacht en hij keek haar aan en haalde toen zijn schouders op. "Geen idee, om de band met mijn stiefvader, verder ben ik gewoon normaal." Zei hij tegen haar. Hij wilde haar niet over zijn vergeetachtigheid vertellen en keek even naar haar. Dat hoefde ze niet te weten, dan vonden ze hem raar. Nee, hij was normaal. Het was geen probleem, mensen vergaten zo vaak dingen dus dat was gewoon normaal. Zijn stiefvader had hem er heen gestuurd en hij bleef het totale onzin vinden. Diep zuchtte hij even waarna hij haar aan keek. "Maar ik heb juist behoefte eraan om je te spreken, hoewel jij je dan waarschijnlijk afzijdig houdt als ik je zo hoor." Zei hij tegen haar. Hij knikte even en keek toen weg van haar. "Die therapieën zijn onzin, ik heb ook therapie en ik snap vooralsnog niet waarom ik hier zit want ik vind het complete onzin." Zei hij tegen haar. "Ze hebben het me ook nog nooit uit kunnen leggen." Zei hij tegen haar en hij keek haar aan. Daarna nam hij nog een slok water en keek naar haar. Rustig bekeek hij haar en keek toen even weg, ja, JOe vond het onzin dat hij op deze idiote rotschool zat.

Daykota keek hem medelijdend aan. Hij wilde hier niet zijn in de eerste instantie. "Dat lijkt mij wel balen want kan begrijpen waarom je mening zo is gevormd." Daykota beet zachtjes op haar onderlip. "Gedwongen. En heb je je het niet meer met je stiefvader over gehad? Ook niet over je vorderingen? En een band met je stiefvader kun je beter thuis creëren dan hier." Dat konden toch niet de enige redenen zijn dat Joe hier was geplaatst? "Ik geloof best dat je normaal bent hoor. Ik zelf ben ook 'vrij' normaal. Alleen iedereen draagt zijn eigen rugzakje met zich mee. Ik hoop wel dat je binnenkort hier weg mag. Of heb je ook wat positieve dingentjes meegemaakt op deze school?" Daykota was altijd zo geïnteresseerd in anderen. Haar nieuwsgierigheid was iets waar zij geen controle over had. Haar groene ogen straalde bij zijn volgende zin. "Dat vind ik nu eens leuk om te horen. Iemand die graag in mijn aanwezigheid is. En dat afzijdige...tja" Hij was een grote flirt. Daykota wist niet hoe zij daar mee moest omgaan. De dame grinnikte zachtjes. "Therapeuten... Wat doe je eraan? Altijd met hun fylosofische denkwijze. Wordt er echt gek van. De helft van de tijd snap ik niet eens waar ze het over hebben." Daykota knikte zachtjes. "Dat lijkt mij pas frustrerend. Als ze niet kunnen vertellen waarom je hier nu werkelijk bent en wat er 'mis' met jou is."

Joe keek haar aan en slikte even. "Nee, met die oude valt niet te praten. Ik vertel hem de dingen die hij wilt horen en dan ga ik weer na een paar dagen. En nee, dat is geprobeerd. Maar ik kan niet zo lang bij hem zijn en pleeggezinnen werken niet." Zei hij zuchtend. "Ik heb er daar ook al vijf van gehad." Zei hij zuchtend en hij keek haar aan. "Leuke dingen? Wat goede seks denk ik? Geen idee, kan ik me niet herinneren.." Zei hij kalm en hij keek even weg. Hij kon zich niet herinneren of hij leuke dingen had meegemaakt, natuurlijk kon hij dat niet en hij slikte even. Daarna keek hij even omhoog. "Ach, ik ben graag in de aanwezigheid van een vrouw, ze zijn vaak veel grappiger om naar te luisteren en de jongens hier zijn echt nog raarder dan de meeste meiden." Zei hij kalm tegen haar. Hij haalde zijn schouders even op en keek haar aan. Leunend op zijn vuist bestudeerde haar, nam hij haar in zich op. "Er is niets mis met mij, dat weet ik, alleen zij willen er niet aan dus heeft mijn stiefvader maar een excuus gevonden dat ik slecht gedrag toon." Zei hij tegen de jongedame. "Dat hij het niet meer aan kon om zijn zogenaamde zoon te zien blowen en roken." Zijn stem was laag en hij keek haar nog altijd aan, recht in haar ogen zonder weg te kijken en zich er voor te schamen.

Zij kreeg de neiging om zachtjes zijn hand vast te pakken. Helaas werden haar gedachten werkelijk. Voor dat ze het zelf in de gaten had, greep ze zijn hand zachtjes vast. Daykota kneep er lichtjes in voordat ze haar hand weer terugtrok. Ze realiseerde zich dat ze het echt had gedaan! "Dat lijkt mij niet prettig om mee samen te wonen onder een dak. Je moet jezelf kunnen zijn. En pleegzinnen?" Daykota keek hem met grote ogen aan. Hij was een wees. Wat zouden er met zijn echte ouders zijn gebeurd dacht het meisje bij zichzelf. "Vijf? En waarom werkte het telkens niet?" Mocht ze dit wel eigenlijk vragen? Werd dit allemaal niet te persoonlijk? Daykota hield voor kort haar adem in bij zijn volgende woorden. "Goede seks? Kun je je dat al niet meer herinneren? Dan hebben de meisjes die zo'n hele goede indruk achter gelaten." De dame vroeg zich af waarom hij nu wegkeek. Er was iets... Iets diepers. "Daar heb je gelijk in. Ik heb mij een paar rare knullen ontmoet. Echter zijn er ook hele gemene meisjes of met persoonlijkheids issues. Die zijn het lastigst om te begrijpen." Daykota keek hem recht in zijn ogen aan. Dat deed zij wel eens vaker. De meeste raakten er door geïntimideerd. "Dan moet je bewijzen dat je wel normaal bent en hier niet thuis hoort." Ook al twijfelde Daykota eraan. Ze kreeg het gevoel dat hij in een soort ontkenningsfase zat. "Blowen en roken? Er is ergere drugs en als dat alles is? Hij had ook met je aan een tafel kunnen zitten en erover kunnen 'praten'. En dat gebruikte hij als excuus? Flauw. "

Ugh bijna alles af, poef weg :S

Joe moest even glimlachen bij het kneepje waarna hij zijn schouders ophaalde. "Het is verder een prima man en ikbkan om de zoveel.tijd weg hier." zei hij tevreden en hij keek voor zich uit, naar haar. "Omdat ik me nooit aan de afspraken.hield." Nee,.eigenlijk was hij altijd alles vergeten maar dat zei hij maar niet. Bovendien haalde hij alle namem.door elkaar of zei hij verkeerde en zij hij nooit sorry omdat hij in zijn ogen niets verkeerd deed. Zacjt beet hij op zijn onderlip. "Ze warenn kennelijk niet interessant genoeg." zei hij schouderophalenden hij keek haar aan. "En dat valt nirt te bewijzen zolang de therapeit me liever niet laat gaan." zei hij zuchtend en hij keek haar aan. "Het is niet het ergste het is gewoon een opstapeling van dingen en ik denk nog steeds dat hij geen kind aan kan." zei ze eerlijm.