De 'Geheime' Tuin

Joe keek glimlachend naar de jongen en na zijn verhaal begon hij hem weer te kussen. Zijn lichaam te betasten en hem te verwennen. Hongerig keek hij hem aan. Grijnsde even brutaal en verwende hem. "Ik kijk nu al uit naar morgen." Gromde hij even met een grijns. Terwijl hij genietend door ging en kreunde. Niet veel later had hij opnieuw een hoogtepunt gehad. Hijgend liet hij zich tegen Jimmy aan zakken. Hij was uitgeteld. Joe sloot zijn ogen even en rook de nachtlucht, gemengd met de geur van hun gemeenschap. Hij grijnsde en veegde wat zweet van zijn voorhoofd, dit was goed. Beter kon haast niet in zijn ogen. "Ik ben genekt.' Fluisterde hij grijnzend en hij keek hem aan.

Jimmy glimlachte en tikte Joe speels tegen zijn neus. Ook hij was op zo'n zelfde hoogtepunt gekomen, bijna tegelijk met hem en het was een van zijn beste prestaties, al zei hij het zelf. Als hij ooit iets zou zeggen. Maar goed, een klein probleem leverde het wel op. Ze waren nu allebei vies van zweet en dergelijken, en Jimmy had er een hekel aan om zo in zijn kleren te gaan. Dus hij stond op, keek voorzichtig of er iemand te zien was en rende daarna met zijn kleren richting de fontein. Daar spoelde hij zich schoon en ging daarna op de rand liggen. Vanaf daar kon hij alles goed zien en op tijd weg zijn als er iemand aankwam, want hij moest nog opdrogen natuurlijk. Glimlachend wenkte hij Joe om dichterbij te komen, want dat het voor vanavond de laatste keer was, daar waren ze het allebei wel mee eens, dacht hij.

Joe grinnikte en keek Jimmy aan. Toen deze na de fontein rende volgde hij na even twijfelen ook, hij spoelde zichzelf even af en ging toen zo liggen dat zijn hoofd tegen dat van Jimmy aan kwam. "Hm.. Dit was weer een geslaagde avond Jimmy." Zei hij tevreden. Hij rekte zich even uit en gaapte onbedoeld. "Zo dat komt niet goed over." Zei hij met een lach en hij bleef liggen, probeerde het water ongeduldig van zijn lichaam af te vegen en gromde geïrriteerd. Joe was geen man van geduld, integendeel, hij wilde dat alles zo snel mogelijk gebeurde en dus ook het drogen van zijn lichaam. "Jim, dit duurt lang, ga eens blazen!" Zei hij plagend en hij keek lachend naar de jongen die er ook lag.

Met een flauwe glimlach blies Jimmy tegen de lucht, maar hij vroeg zich af of Joe dat door zou hebben, omdat hij zelfs daar nauwelijks geluid bij maakte. Zelf had hij geen probleem met hier liggen. Hij lag op zijn rug, één voet op de grond en met zijn hoofd naast dat van de ander. Oké, ze lagen buiten op een schoolterrein en hadden geen kleren aan, maar zelfs dat maakte hem niet uit. Het was een redelijk warme nacht en voor Jimmy waren ze snel genoeg opgedroogd. Hij kleedde zich weer aan en pakte zijn tas, waar alles wat Joe hem gegeven had nog in zat. Daarna keek hij de jongen aan. 'Zie ik je morgen weer?' leken zijn ogen te vragen. Overdag of 's avonds, dat maakte hem niet uit. Zelf zou hij om half zes in het zwembad liggen.

Joe had zich al vlug weer aangekleed en keek toen naar Jimmy. Hij rekte zich even uit en knikte. "Ja graag, ik zal er morgenavond zijn. 's Middags zal ik even wat schoolwerk moeten bijhouden." Zei hij glimlachend. Hij stapte naar Jimmy toe en zoende hem even genietend. "Tot morgen." Zei hij met een glimlach op zijn gezicht waarna hij, na nog een korte kus, weg liep van de jongen. Hij legde zijn handen in zijn nek en liep fluitend naar het kasteel, zijn nacht begon net pas. Hij zou nog ergens even wat gaan drinken en dat het bed in duiken, hij was moe zat. Bovendien had hij geen zin meer in gezelschap. Hij had zin in een goede en lange nacht.

NEW
~~

Het zacht golvende water kletterde af en toe tegen haar benen aan, het maakte haar niet uit, het was rustgevend. De zon scheen tussen de bomen door en verlichtte de open plaats als een soort hemels geschenk, zij zat erin als een kankercel in het lichaam, ze wilde eigenlijk alle goed uit deze tuin zuigen en het dan voor dood achterlaten. Haar vingers streken door het water alsof het van fluweel was en haar blik stond afwezig. Ze had in haar hand, die niet in het water zat, een joint en nam af en toe een trekje. Ze had haar schoenen naast haar op de reling van de fontein staan en haar jurk omhoog getrokken zodat de stof niet nat zou worden. Haar haren had ze naar één kant gebracht en af en toe dansten ze wanneer er een briesje doorheen ging. Haar ogen waren donker opgemaakt, een Egyptische tint zat in haar look. Haar lippen waren mat gehouden, ook deels omdat ze geen lippenstift op haar joint wilde hebben want dat konden ze naar haar linken. Haar nagels waren zwart gelakt en hielden de joint elegant vast, ze kreeg het op de één of andere manier altijd voor elkaar om elegant of sexy over te komen, zelfs als ze stoned was had ze die eigenschap.

De geheime tuin.
Elise stond op het begin van het grindpad naar de woorden te staren. Ze verbreedde de laatste tijd haar horizon betreft tekenen. Omdat er op school niet zoveel mensen waren die zij wilde tekenen werd het al gauw saai. En ze moest blijven oefenen als zij daar ooit haar geld mee wilde verdienen. Met haar schetsboek in haar hand begon zij het pad te volgen. Gefascineerd keek zij naar de fruitbomen die zij passeerde. Elise kreeg de neiging om een appel eruit te plukken maar wilde de vogels niet verstoren. Het was nu eenmaal hun leefomgeving. Haar witte lokken zo wit als sneeuw volgde sierlijk haar bewegingen wanneer zij telkens een stap zette. Ze droeg een spijkerbroek met allemaal scheuren, en gaten. Daarop droeg ze een blauwe top met zwarte strepen. Soort panterstrepen. Aan haar broek zaten kettingen vast wat je af en toe hoorde tikken. Hoorde zij nu het geluid van water? Elise volgde het geluid en rook een aparte geur. Wiet? De geur kwam haar bekend voor omdat zij ooit wel eens een jointje had gerookt. Daar zag zij een meisje op de rand van het fontein zitten. Haar vingers begonnen gelijk te tintelen. Zij wilde haar tekenen.

White had haar ogen gesloten gehad, maar hoorde wat gerammel en het geruis van bladeren, dus opende ze haar ogen en keek door haar zonnebril naar het punt waar het geluid vandaan kwam. Er stond een witharig meisje naar haar te kijken. Er kwam een kleine fascinatie bij White op maar ze wilde eigenlijk niet het meisje leren kennen, bang dat ze tegen zou vallen. Ze haalde haar hand uit het water en deed haar zonnebril ietsje af om het meisje even met emotieloze blik aan te kijken en daarna zette ze haar bril weer op. Het was zo'n John Lennon bril, met spiegelende glazen dus het meisje zou alleen maar naar zichzelf kijken als ze dichterbij kwam. White hield er niet van als mensen haar ogen zagen, ogen zeiden meer dan woorden en ze wilde geen open boek voor mensen zijn. Er was een twijfeling in het binnenste van White, zou ze verder roken of de joint weggooien, kort bestudeerde ze het onbekende meisje en besloot dat die niet afkeurend had gekeken, maar wel al de geur moet hebben opgemerkt en dat betekende dat ze gewoon verder kon roken. Kort nam ze nog een hijs en liet weer haar hand zakken terwijl ze de rook rustig inademde en daarna langzaam uitblies. Het enige geluid wat er was, was het kabbelen van het water en af en toe een tsjirp van een vogel. White had nog niet haar mond open getrokken en haar stemgeluid gebruikt, ze was het ook niet van plan als het meisje zelf niet iets ging zeggen.

Een lichte glimlach deed zich rond de duistere lippen bevinden. Haar huid als sneeuw werd niet gekleurd door de stralen, werden niet gebruind. Deze zouden als sneeuw blijven. Haar aandacht was momenten lang al getrokken door de vrouw die daar zat. De blik die de vrouw haar schonk zouden velen intimideren. Echter bleef Elise haar met dezelfde blik haar aankijken. Als ze nu haar onzekerheid toonde zou zij de prooi zijn in dit spel. Nee... Ze moest haar vriendschap winnen om haar uiteindelijk te mogen tekeningen. De houding van de vrouw zei al genoeg. Zij was vast niet het lievelingetje van de klas. Met trage stappen liep zij richting de fontein. Zij ging op de rand zitten, niet al te dicht bij de dame met een joint in haar handen. Voor kort sloot ze haar ogen omdat zij eerst moest denken hoe zij dit aan ging pakken. Hoe won zij haar over? Pas na enkele momenten deed ze haar ogen openen, om de persoon die ze bekeken had van dichterbij te kunnen aanschouwen. Plots deden enkele woorden haar lippen verlaten. Haar stem deed evenals haar gelach hees klinken, toch deed onder deze heesheid een zoet, dromerige klank liggen. "Hoi."

White bekeek het meisje terwijl die naar haar toe kwam lopen, ze ging iets van haar af op de reling zitten en White hield haar hoofd eventjes kort schuin om haar wat beter te kunnen bekijken. Het onbekende meisje dat haar zo fascineerde had ook nog eens ballen om daadwerkelijk naar haar toe te durven lopen ondanks dat ze haar toch een beetje een 'death stare' had gegeven. De jongedame genaamd White kreeg een scheve en iets minachtende glimlach op haar gezicht toen het nog naamloze meisje met een zoetige en onschuldige stem hoi tegen haar zei. De stem zorgde voor een klein irritatie puntje bij White, maar ze ging proberen het niet te laten merken. Misschien wende het sneller dan ze verwachtte." Goedemiddag...." Haar stem was zwaar maar vrouwelijk, iedereen kon merken dat haar stem niet in een meiden koor thuis zou passen, het was er ook te hees voor door vele sigaretten en joints die er bij haar doorheen gaan. Na nog een hijs te hebben genomen liet ze de joint in het water vallen en trok haar voeten uit het water, haar lichaam draaide zich om en haar voeten gleden nu af en toe langs grassprietjes in plaats van koud water.

Met haar slanke vingers die lichtjes trilde van de zenuwen deed zij haar pony goed zodat het niet voor haar ogen viel. In het licht waren haar ogen helder blauw met een zachte tint grijs. Grijs nauwelijks te zien door haar overheersende blauw. Net zo blauw als de heldere blauwe lucht. De minachtende glimlach betekende niets goed. De vrouw mocht haar duidelijk niet. Misschien stoorde zij zich aan haar? Misschien had ze geen behoefte aan anderen. Wilde zij alleen rust. 'Kleineer haar. Martel haar. Dan zullen haar ogen nooit meer een dodelijke blik uitstralen. Alleen nog maar angst.' Deze gedachten... Elise schudde met haar hoofd. Haar vingers sloten zich steviger om haar schetsboek. Zij wilde niet zo denken. Echter had de vrouw mooie, volle lippen die Elise al te graag met een mes zou willen verminken. God. Wat een zieke gedachte. Elise was verrast door de klank van haar stem. Vrouwelijk echter zwaarder dan dat van haar. Elise was pas zestien dus haar stem klonk nog zoet zoals de bloemetjes die hier groeiden. Elise keek naar de joint die de vrouw in de fontein liet vallen. Onbeschoft. Het liefst duwde zij de hete peuk nog tegen de huid van de vrouw. Dan leerde ze het voor altijd af. "Ben je ook nieuw hier?" Elise had vaak moeite om conversaties te beginnen. Maar zij wilde haar echt heel graag tekenen.

White kon de scheve grijns niet onderdrukken, hij werd zelfs nog breder bij de woorden die het meisje tegen haar zei. Of ze hier nieuw was, leek ze nieuw? Ze kon niet geloven dat je zo'n vraag stelde, maar goed vele nieuwe mensen waren nog zo onnozel om haar aan te spreken. Toch was er wel iets van interesse gewekt naar het meisje toe, de blauwe ogen zorgde ervoor dat ze geïnteresseerd bleef, ze hadden haar zoveel te vertellen en hoe het meisje haar pony uit haar gezicht haalde... Er waren zoveel fascinerende dingen aan het meisje voor haar. Na zorgvuldig haar woorden te hebben gekozen begon ze met praten," Dit is mijn derde en laatste jaar in deze verstikking. Jij bent zo te horen wel nieuw hier, hoe oud ben je?" Haar stem was duidelijk en ze praatte langzaam zodat alle woorden goed zouden aankomen, ze had een hekel aan zichzelf moeten herhalen. White wilde heel erg graag weten hoe lang het meisje in dit helhol moest zitten terwijl zij al ervan af was. Alles aan deze school vond ze verschrikkelijk, maar de therapie haatte ze echt uit de grond van haar hart. Niets en niemand zou haar van het dievenpad kunnen halen, zij was gewoon een dief in hart en nieren en hield ervan, het had haar op een gegeven moment van de straat gehouden, beter kan het dan ook niet.

Betekende haar grijns iets positiefs of negatiefs? Begon ze Elise langzaam te accepteren of nog meer te verafschuwen? Moeilijk. Zo moeilijk om mensen af te lezen als je hun ogen niet kan zien. Haar lichaamstaal gaf niet veel te koop. Dus luisteren naar haar stem was belangrijk. Elise moest zich daar op concentreren. Hoe de dame sprak, de toon en de manier waarop was duidelijk dat zij dit 1 keer ging zeggen. Geen herhaling. Elise nam zorgvuldig ieder woord tot zich op. "Zo te zien heb je een hekel aan deze school. Je bent niet de enige. Ik... haat het ook hier. Vooral de therapeuten." Dat kwam vooral doordat ze haast 24/7 in de gaten werd gehouden. Haar therapieën waren intens. Het kostte haar altijd zoveel energie. "Ik ben zestien." Ze keek haar nu met een lief glimlachje aan waarbij haar blauwe ogen naar haar zonnebril keek. Ze zag alleen zichzelf in de reflectie. Irritant. Het liefst brak ze deze zonnebril en gebruikte zij de scherven om deze dame een toontje lager te laten zingen. "Hoe oud ben jij als ik vragen mag? Ik denk rond de 18/19 omdat dit je laatste jaar is."

White besloot om het meisje een wat eerlijkere kans te geven en liet haar lichaamstaal een vriendelijke sfeer uitstralen, zo wist het meisje, nog steeds zonder naam, waar ze aan toe was. Haar lichaam draaide zich naar het meisje en ze ging met benen over elkaar zitten terwijl ze haar armen om haar knieën liet rusten. De zonnebril ging niet af, dat doet ze alleen wanneer ze zeker wist dat ze haar blik strak kon houden, ze wilde niemand haar gevoelens laten zien, niemand hoefde zoveel te weten van haar." Deze school is alles behalve prettig en jij hebt nog niets meegemaakt als je hier pas net zit. Als zestienjarige is niets te overleven, je stelt je op die leeftijd altijd aan. Kan jij ook niks aan doen dus vat het niet persoonlijk op." Ze liet haar gezicht weer naar een emotieloze uitdrukking gaan in plaats van haar scheve grijns." Je mag altijd alles vragen, of ik ga antwoorden is iets heel anders. Deze vraag zal ik antwoorden, ik ben 18 jaar. Wat is je naam Stranger?" Haar stem was op exact dezelfde toon als de eerste zin, toch had het ook iets vriendelijkers. Het meisje voor haar kon haar ogen al niet zien, dan was het alleen maar eerlijk om af en toe door te laten schemeren hoe White over het meisje dacht.

De houding van haar begon te veranderen. Elise staarde een beetje naar haar schetsboek. Ze voelde zich ongemakkelijk. Ze was totaal niet eens met de woorden van de vrouw waar zij de naam nog niet van wist. "Dat is niet waar..." Nu kreeg Elise een gevaarlijke blik in haar ogen. Een blik van en psychopaat was hier nog niets bij. En Elise werd zelfs soms als een psychopaat aangezien. Ze leidde namelijk aan schizofrenie. Elise was voor enkelen secondes heel even haar controle kwijt over zichzelf. "Ik ga drie keer in de week naar zo'n sessie. Drie keer in de week, anderhalf uur per sessie. Dus aanstellen bestaat niet in mijn woordenboek." Haar stem klonk geprikkeld. Shit. Elise schrok van hoe ze zelf tegen het meisje had gedaan. "Sorry. Ik wil daarmee zeggen dat... Iedereen op zijn eigen manier met dingen omgaat." Ze beet nu op de binnenkant van haar wang totdat ze bloed proefde. "Misschien stel ik mij ook aan. Het had erger gekund." Fluisterde zij zachtjes tegen zichzelf. Haar houding werd weer vriendelijker. "Ik ben Elise aangenaam!" Haar ogen schitterde even. "Mag ik die van jou weten?"

White was er niet echt van gediend dat ze zo werd aangekeken en met zo'n toon werd aangesproken. Natuurlijk waren er genoeg ergere mensen op deze school dan zij, maar toch kwamen die niet even haar bedreigen. Ze had wel een soort status gecreëerd, een status die dit meisje duidelijk niet kende. Haar gezicht betrok en ze kreeg een harde en gemene uitdrukking op haar gezicht. Elise had een fout gemaakt in de ogen van White, een fout die makkelijk te vergeven was maar het was nog maar de vraag of White haar zou vergeven. Nog steeds koos ze zorgvuldig haar woorden uit alleen haar tempo van praten ging wat omhoog en ze praatte ook met een luidere stem," Ik ga ook drie keer in de week naar 'zo'n sessie' en dat al drie jaar lang. Jij mag nog niet klagen lieverdje." Lieverdje op een hele ondermijnende toon zeggend. De houdingsverandering was haar wel opgevallen en natuurlijk had White gemerkt dat ze zich weer vriendelijker probeerde op te stellen maar éénmaal een fout gemaakt bij White dan sta je haast eeuwig als een fout in haar gedachte." Nee, dat is niet nodig." Antwoordde ze bot op de vraag van Elise.

De uitdrukking van het meisje veranderde. Elise haar eigen schuld. Waarom wist ze het niet onder controle te houden? "Kijk mij alsjeblieft niet zo aan..." zei ze zachtjes met haar ogen neergeslagen. "Het was echt niet mijn bedoeling zo tegen je te doen. Echter kan ik mijn gedrag niet goedpraten." Ze ging echt niet te koop lopen met 'hey ik ben schizofreen. Kijk uit want kan je zo vermoorden en in het water gooien'. Elise knikte zachtjes. "Mag ik ook niet." De toon intimideerde haar wel. Ze had het echt verprutst. Nu kon ze wel fluiten om haar te mogen tekenen. Weer begon zij aan de binnenkant van haar wang te bijten wat echt pijn begon te doen. Ze heropende keer op keer de wond. Haar vingers gleden nerveus door haar witte lokken. Hoe moest ze nu op dat laatste reageren. "Mag ik het dan wel raden?" Bedoelde ze als grap. Echter bezat Elise 0,0 humor. Dus echt grappig was het niet. "Sorry van net. Maar ik wilde je gewoon heel graag tekenen. Ik vind het echt moeilijk om contacten met mensen te leggen."

White wilde eigenlijk nog steeds niet haar vergeven maar ze was zo onderdanig en bang, dat meisje zou het nog geen jaar redden hier op deze school als ze zich zo opstelde. Haar uitdrukking verzachtte iets maar niet veel," Laten we het zo doen, als jij me verteld waarom je juist mij wilt tekenen dan vertel ik je mijn naam." Ze liet haar vingers even kort door haar haren heen gaan en schoof het weer naar één kant zodat haar haar weer in model zat. Haar vingers hadden uit haar jaszak een pakje sigaretten gehaald, ze stak er één aan en stopte het pakje weer terug. Ze rimpelde even haar neus om haar bril weer wat meer op haar neus te zetten zonder haar handen te gebruiken, een beweging die haar uiterlijk een stuk minder hard maakte, zelfs een beetje schattig. Gelijk toen ze weer normaal keek was dat schattige weg als sneeuw voor de zon. Ze nam even een diepe trek van haar sigaret en blies de rook richting Elise, niet recht in haar gezicht maar wel in haar buurt.

Haar ogen leken weer te schitteren. Ze kreeg weer hoop. "Waarom? Oké." Nu ging het echt over haar vakgebied. "Jouw welgevormde lippen is het eerste wat mij al aantrok. Ze zijn haast perfect. Volle lippen die bij de vorm van je gezicht past. Desondanks dat je de zonnebril draagt zie ik gelijk dat je een symmetrisch gezicht hebt. Alles is precies op zijn plaats. Je neus is ook echt heel mooi gevormd. Echt vrouwelijk. Daarbij je haren... Lange bruine haren met een kleine slag erin die mooi sluik langs je lichaam valt. Het geeft je ook gelijk een iets wat duistere uitstraling. Een sexy tintje. Een schoonheid wat mensen niet kunnen weerstaan. En daarbij. Je houding beviel mij gelijk. Je bent niet doorsnee. Je hebt een ongekende aantrekkingskracht wat ik heel graag zou willen schetsen. Je bent uniek." Elise schonk haar een lieve glimlach waarbij haar blauwe ogen een lieve uitstraling kregen. "Ik zou het echt een eer vinden om je te mogen tekenen. Wil je misschien mijn schetsen zien?" Dan kon het meisje begrijpen wat ze bedoelde. Wat voor mensen zij graag deed tekenen. Ze wuifde even met haar hand de rook weg.

White probeerde het meisje te volgen en haar eigen gezicht voor zich te halen om te kijken of Elise ook echt wist waar ze het over had, ze kwam aardig in de buurt, White had een moedervlek net onder haar linker oog waardoor haar gezicht niet meer symmetrisch is, maar voor de rest heeft ze inderdaad een symmetrisch gezicht. Het verbaasde de vrouw wel dat Elise opeens zoveel te zeggen had en er ook zelfverzekerd over durfde te praten. Die zelfverzekerdheid had White eigenlijk altijd om zich heen, maar misschien kwam dat omdat ze wat ouder was. Toen Elise glimlachte en haar blauwe ogen op haar richtte, kon ze niet anders dan mee glimlachen. Het was geen lieve glimlach of een gemene glimlach, maar een gewone glimlach, een nietsbetekenende glimlach." Ik hoef geen schetsen te zien, ik ben zelf heel kritisch als het gaat om tekeningen en ik denk dat jij mijn kritiek niet aan kan. Over dat natekenen moet ik even nadenken, want ik hou er niet van als ik vast wordt gelegd, met wat dan ook. Ohh en omdat jij mij hebt verteld waarom je me wilt tegen zal ik jou mijn naam vertellen. Ik heet ironisch genoeg White."

Opluchting. Ja dat is wat zij nu voelde op dit moment. Misschien ergerde de dame niet zo heel erg aan haar. Althans 99%? Dus die 1% was tenminste iets. De vrouw schonk haar een simpele glimlach. Ze zat voorlopig weer goed toch? Echter wist ze niet of het meisje haar al had vergeven door de woorden van daarnet. Elise wilde niets liever dan tekenen. Dat bracht haar tot rust. Dan dacht ze nergens aan. Elise beet zachtjes op haar onderlip. "Dat is wel begrijpelijk. Echter is de wereld hard en kritiek zie ik toch wel als iets positiefs. Dan weet je waar je op moet letten. Maar ik zal je niet lastig vallen met mijn portretten. De laatste tijd ben ik omgevingen aan het tekenen. Een beetje mijn horizon verbreden. Elise vond het wel ironisch dat ze White heette. Net zo wit als haar huidskleur. "White... Mooie naam. Doet mij gelijk herinneren wanneer het gesneeuwd heeft en alles wit is." Elise keek naar de lucht voor een aantal secondes.

De woorden van Elise maakte dat ze met haar ogen wilde draaien, wauw wat een mooie naam. Hij paste dus echt totaal niet bij haar, wit, kom op zeg. Haar blik was even gefocust op de lip van Elise, ze was namelijk aan het lip bijten. Automatisch ging de hand van White naar de lip toe en haalde de lip onder de tanden vandaan," Niet lip bijten het maakt je onzekerheid uitstralen, als je hier wilt overleven is onzekerheid dus juist datgene wat je niet wilt uitstralen." Ze ging weer verder met praten over haar tekeningen en White liet haar hand weer zakken en naast haar lichaam rusten." Het is niet dat ik je tekeningen niet wil zien, het is eerder dat ik zelf ook teken en dus iedereen vergelijk met mezelf en ook even hard kritiek kan leveren op jouw kunstwerk als dat ik dat op mijn kunstwerken doe." Ze nam weer een hijsje van haar sigaret en blies weer de rook in de richting van Elise puur om waar een beetje te pesten." Hmm... Van mij mag je me tekenen, maar ik wil het resultaat niet zien en hij mag niet openbaar komen tot ik er toestemming voor geef."

"Ik zie aan je gezicht dat je niet eens bent met wat ik zojuist zei. Het past misschien niet bij je uiterlijk maar het heeft wel iets. Je had ook Elise kunnen heten." De dame haalde simpel haar schouders op. "Daar is niets speciaals aan. " Het meisje schrok van haar plotselinge aanraking. Ze mocht niet op haar lip bijten. "Geen onzekerheid? Waarom mag je jezelf niet blootstellen? En daarbij willen mensen sowieso niet in mijn buurt komen. Vinden mij eng, een freak." Elise kreeg weer de neiging om op haar onderlip te bijten. Ze deed het niet. Misschien was het voorbeeld volgen van White wel een goed idee. Zelfverzekerd zijn. Niet interesseren wat anderen van haar dachten. 'Een beetje zoals ik. Mensen pijn doen, laten zien wie boven ze staat. Je moet ze haten. Elise, jij hoort boven aan de piramide te staan, niet onderaan.' Toen ze hoorde dat White deed tekenen keek Elise haar verwachtingsvol aan. Iemand die ook deed tekenen! “Wat doe jij tekeningen? En wat gebruik je voor materiaal? Gewoon potloden? Of juist houtskool?” Het liefst zou zij haar tekeningen willen zien. Als zij zo kritisch was moesten haar kunstwerken echt perfect zijn. Elise zou van haar kunnen leren. “Dankjewel!” Ze kreeg toestemming. “En ik hou mij aan je voorwaarden. Maak je geen zorgen.” Haar ogen schitterde. Het liefste tekende zij White nu op dit moment.

Nieuwsgierig volgde Aidan een pad waar de woorden Geheime tuin te lezen waren. Hey, dat trok hem aan. Geheim, dudes wat had hij nog meer nodig? Hij hield van geheimen, onderzoeken en nieuwe dingen bij leren. Dus als er dan een pad was wat aangaf dat dit een geheime tuin is... Ja, sorry dan kon hij niets anders doen dan het pad volgen en op onderzoek uit gaan. Een glimlach was te zien op zijn gezicht terwijl het grind onder zijn blauw met zwarte vans knarste. Hij liep, naast de vans, in een rood vest van de H&M en een simpele blauwe spijkerbroek. Casual, typisch zijn stijl. Zijn haar zat alsof hij het kunstig in de war had gebracht. De waarheid was, dat hij het vanochtend gewoon niet had gekamd.

Ze keek naar het water in de fontein en liet haar hand er zacht in glijden. Door de hulp van Wyatt was ze alweer wat aangekomen en ze liet haar blonde haren los vallen langs haar al weer wat vollere gezichtje. Julia was hier gekomen om na te denken, over Jeremy, maar echt gelukt was dat tot nu toe nog niet. Ze voelde zich eigenlijk best vredig hier op deze rustige plek, haar jurk kwam tot boven haar knieën en eronder had ze een grijze panty. Haar voeten gestoken in kleine zwarte gympen en een vestje dat ze toch maar weer aan deed. Ze keek naar het beeld van de fontein, er apart vond ze het wel maar het was prettig. Met een glimlach ging ze weer terug in haar oude positie, liggend op de rand en kijkend naar de wolken. Even helemaal nergens aan hoeven denken.