Pub: The White Swan

Ze keek naar de meiden, nee dit ging niets worden. Ze was te afgeleid door de twee jongens. "Sorry meiden, ik ga terug, voel me niet zo lekker.' Zei ze zacht nadat ze haar wijn achterover had gegooid. Ze had gezien hoe de jongen in Wyatt's kont kneep en ze moest zich er niet mee bemoeien. Maar toen Wyatt zwaaide, zwaaide ze even terug. Waarna ze, ietwat wankel, op stond en met enige moeite naar de bar toe liep om af te rekenen. Daarbij keek ze Wyatt en de jongen aan. "Hé Wyatt," begon ze liefjes en ze glimlachte naar hem, ze hoopte echt zo dat het een ja was op haar volgende vraag, "is dit je nieuwe vriendje?" Ze legde misschien wel een beetje nadruk op het woord vriendje waarbij ze Wyatt aankeek. Het was niet de bedoeling maar in haar blik toonde ze haar hoop dat het waar was. Dat hij en Jeremy dan niet meer met elkaar hoefden te flikflooien, even was haar gezicht kil en boos maar ze schudde het weg en keek op naar de twee jongen met opnieuw haar glimlach, deze keer meer gemaakt.

Wyatt giechelde dommig als reactie op Carlos handen. Hij duwde ze wel weg. "Carlooooos niet hier." mompelde hij met een lichte frons. Ze waren in het openbaar en hij wwas nog net niet te ver van de wereld om daar niet nerveus van te worden. Wyatt lachtte naar Julia. "Hoi Julia." haar vraag deed hem giechelen. "Ben je gek, zo'n lekkerding zou nooit verliefd op mij worden." giechelde hij alsof de jongen die naast hem zat niet aanwezig was. "Nee nee, ik ben Carlos bootycall." zei hij rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het was wel de beste omschrijving van hun 'relatie' alles wat gebeurde was dat Carlos, of heel soms Wyatt, de ander liet langskomen als ze de speciaal veel zin hadden om van bil te gaan.

Carlos hield zijn handen omhaag, 'Sorry, sorry.' zei hij maar hij glimlachte er wel bij. Toen Julia naar hen toekwam en die vraag stelde wreef hij wat nerveus over zijn nek, en hij bloosde zelfs een beetje bij Wyatt's antwoord. 'Wat Wyatt daarmee wil zeggen is dat...' hij probeerde een beschrijving te vinden die hem er beter uit liet zien. 'Nee dat is de beste beschrijving...' hij glimlachte zwakjes. 'Maar dus, ik ben Carlos.' stelde hij zichzelf een beetje overbodig voor.

Toen ze hun relatie hoorde kon ze haar verbazing niet verbergen. "Oh.." Was voor even het enige wat er uit haar mond kwam en ze keek van de ene naar de andere. Ze keek toen Wyatt aan. Ze moest zich inhouden om nu niet direct commentaar te gaan leveren. Stil pakte ze haar wisselgeld aan. "Ik weet niet echt wat ik hiervan moet vinden. Ik had het in ieder geval niet achter jou gezocht, Wyatt. Sorry Carlos, bij jou verbaasd het me niet veel maar Wyatt, waarom? Ik hoop wel dat je hiermee een beetje gelukkig bent en over hem heen komt." Jeremy's naam sprak ze niet uit, dat kon ze nog niet. "Of hem in ieder geval vergeet. En als je nuchter bent moet je me maar een keer bellen." Ze probeerde hier duidelijk uit te komen, ze was hier totaal geen voorstander van, absoluut niet. En als Wyatt nuchter bij haar was dan zou hij ook de volle laag krijgen. Maar dat deed ze nu niet, ze hield zich zichtbaar in, voor Wyatt.

Wyatt was zich van geen kwaad bewust. Hij was te zorgeloos door de drank om door te kebben dat ze kritiek op hem had. "Mensen verwachtten minder van me dan ze zouden moeten." giechelde Wyatt alleen. Jeremy en Merlin wisten het van zijn intresses, maar Carlos niet. "Ik ben heel gelukkig met Carlos. Hij helpt me." Cue dubbelzinnige knipoog naar Carlos die verre van Subtiel was. "Maar ik zal je nog een keer opzoeken als ik helder ben. Al zie ik zelf de heil van een nuchter hoofd niet zo zeer in." zei hij vrolijk.

Carlos keek een ongemakkelijk toe op de uitval van Julia. Wyatt was op het eerste gezicht inderdaad niet een persoon voor een relatie als die van hun maar Julia was er niet deel van. 'En in ruil daarvoor, help hij mij.' zei hij met een schuine glimlach en hij knipoogde terug naar Wyatt. 'Vertrouw me, ik zal niets doen zonder Wyatt's duidelijke toestemming.' probeerde hij Julia gerust te stellen, hij merkte dat ze zich inhield.

Julia keek Carlos aan. Ze hoorde zijn opmerking maar hield zich in. Alsof hij toestemming kon krijgen als Wyatt in zo'n stemming was. Ze schudde haar hoofd. "Nou ik dacht dat jij onze vriendschap wilde herbouwen." Ze keek toen naar Carlos. Ze vond het niets dat die jongen bij Wyatt was. Ze keek toen weer naar Wyatt. "Veel.plezier dan maar." Zei ze hoewel hetniet van harte ging. Ze leek kennelijk niet door te dringen bij Wyatt en dat irriteerde haar mateloos

Violet duwde de zware deur van de plaatselijke pub met moeite open. Normaal gesproken kwam ze nooit op dit soort plekken en dat was nu precies de bedoeling. Ze wilde even helemaal afgesloten zijn van haar normale omgeving om na te denken. Niet creatief nadenken, daarvoor hoefde ze niet naar een of andere pub, maar echt, écht nadenken. School ging goed, geweldig zelfs, als je Violets cijfers en leerkrachten mocht geloven. Maar Violet haatte het. De school, de omgeving, alles. De leerlingen? Ze zou niet weten wat ze van al die mensen moest denken. Iedereen had een eigen verhaal en was vooral met zichzelf bezig. Sociaal gezien was zowel iedereen die momenteel in haar klas zat een ramp, inclusief Violet zelf. Sociaal zijn kon ze best, ze had echter totaal geen behoefte om toenadering te zoeken bij haar klasgenoten en zij kennelijk ook niet bij haar. De enige mensen met wie ze regelmatig contact had waren haar broertje Klaus, haar zusje Sunny en heel af en toe hun vroegere buurman, die een poos voor de drie kinderen had gezorgd nadat hun ouders waren overleden. Violet keek naar boven. Zouden haar ouders haar ook hier naartoe hebben gestuurd?
Ze grinnikte in zichzelf. Wat een idiote gedachte.
Als papa en mama er nog geweest waren, zou ik hier nooit terecht zijn gekomen.
"Wat wil je drinken, schatje?" Vroeg de barman.
Violet bestelde een biertje. Niet dat ze het lekker vond en niet dat bier haar nou zo vrouwelijk stond, het was meer om de verbaasde blik van de barman te zien. Violet nam het bier aan, legde wat geld op de toonbank, stak haar middelvinger op naar de man en ging weer aan haar tafeltje zitten.
Zo. Niemand noemde Violet ongestrafd 'schatje'.

Sorry voor mijn late start. Had weinig Joe-inspi en was druk voor school D:
--
Zijn donkere haren zaten wild, alsof hij na het opstaan er niets aan gedaan had. Zijn groene ogen die normaal straalden zagen er vermoeid uit en er lagen wat wallen onder. Toch zag hij er nog altijd goed uit. Met zijn bleke huid en gespierde lichaam. Zijn modieuze kledingstijl en zijn kalme uiterlijk. Joe was een aantrekkelijke jongeman, zoveel was duidelijk. Hij liep dan ook makkelijk de pub in, tegenwoordig kwam hij er regelmatig. Hij moest denken over Daykota, over Jimmy en over zijn vader. Er was zoveel gebeurd. Hij zag net het incident met het 'schatje' van de barman en hij grinnikte even erom. Liep naar de bar toe en bestelde een whiskey. "Jammer zeg, dat je weer geen schatje hebt.' Lachend keek hij de man aan en kreeg zijn whiskey met een zure blik.
Joe keek toen even om naar het meisje en bekeek haar, natuurlijk had Tom haar schatje genoemd, hij noemde iedereen die er een beetje leuk uit zag schatje. Lachend keek hij naar haar en grinnikte. Tom had ook wel een goede smaak, de jongedame zag er prima uit maar hij had zijn handen vol aan twee van zijn lievelingen. Hoewel.. Natuurlijk wilde hij altijd wel graag mensen versieren. Gewoon omdat het leuk was. Daarom stond hij op, met de whiskey in zijn hand en liep naar de tafel van het meisje. "Valt Tom je lastig?"

(Maakt niet uit, ik had ook school haha)

Violet nam een slok van haar bier. Gadver, wat was dat spul ranzig. Ze snapte niet dat jongens dat konden drinken, net zolang totdat ze er dronken van werden.
"Valt Tom je lastig?"
Een knappe, gespierde jongen kwam haar kant op. Violet keek even naar links en rechts, maar hij had het echt tegen haar. Ze keek nog even naar de barman, die met een nijdig gezicht glazen aan het spoelen was.
"Tom?" vroeg Violet verward, "Oh, de barman!" Ze schudde haar hoofd. "Ik denk dat ik hem meer lastig viel. Hij leek nogal verdiept in z'n kruiswoordraadsels," zei Violet en ze knikte richting de bar, waar de barman, Tom kennelijk, druk aan het pennen was op een krant.

Kalm keek haar aan. Leunend op de stoel en met een grijns oo zijn gezicht. 'Ach, Tom heeft niemand anders dan zijn puzzels en zijn waterige bier." Joe bekeek hem meisje en grinnikte er zacht om. Tom leek heel nijdig. 'Bovendien wil ik niet dat hij alle mooie dames wegjaagd met zijn gedrag.' Snel schonk Joe haar een knipoogje waarna hij weer rondkeek en een goede slok whiskey nam. Nog even en ook dat glas zou leeg zijn, zonde maar de dovende werking van het goedje vond hij veek te lekker. Hij keek naar Eimone en Iris.

Violet grinnikte even.
"Nee, want dit is ook echt dé plek om leuke mensen te ontmoeten." Zei ze en ze keek even rond in de donkere pub. Dat de jongen naar haar had geknipoogd was Violet niet eens opgevallen.
"Drink jij bier?" Vroeg Violet, kijkend naar het bijna lege glas van de jongen. "Ik lust het niet, alsjeblieft." Zei ze en ze schoof het nog bijna volle glas aan de kant. Ze keek vluchtig even naar de bar, hopend dat die Tom niet had gezien hoe ze haar glas met een vies gezicht aan de kant schoof. Ze had 'm nu wel genoeg beledigd.

Zacht moest hij lachen. 'Oh maar jij bent een leuk persoon en ik heb hier genoeg andere leuke personen ontmoet.' Joe grijnsde naar haar en knikte toen. Hij pakte het glas bier en nam een slok. 'Wat drink je van me? Een cocktail? Wat wijn?' Joe keek haar kalm aan. Als ze iets zou willen zou hij ook gewoon bij haar komen zitten want alleen was ook maar zo alleen vond hij.

Genoeg leuke andere personen. Aha. Dus het was er zo een.
Violet nam de jongen van top tot teen in zich op en probeerde zijn karakter te achterhalen. Zelfverzekerd, zelfbewust... en nog iets waar Violet niet helemaal haar vinger op kon leggen. Ze glimlachte even.
"Een wijntje. Bier is niet echt mijn ding, denk ik."

Met een glimlach knikte Joe. Hij liep even naar de bar waarna hij terug kwam met een glas wijn in zijn hand. Hij zette het rustig voor haar neer en ging, ongevraagd maar zonder schroom, tegenover haar zitten. "Een wijntje voor de dame." Hij hief daarna even zijn glas naar haar op en nam een slok. "Dus, mag ik vragen hoe de dame heet? Of mag ik haar Dame blijven noemen, hoewel dat vast lang niet zo leuk zal kllinken als haar echte naam natuurlijk.'

"Dankjewel." Violet glimlachte en knikte beleefd. Uiteraard had ze met haar scherpe blik goed opgelet of de vreemde jongen geen rare dingen had gedaan met haar drankje. Voordat ze de eerste slok nam, rook ze even heel subtiel aan de wijn. Niets bijzonders. Mooi.
"Je mag me best 'dame' blijven noemen, als je dat wilt. Het klinkt wel chique," grinnikte Violet en ze nam nog een slokje wijn.
"Maar als je me niet steeds in derde persoon blijft aanspreken, wil ik wel vertellen dat ik Violet heet," vervolgde ze en ze keek de jongen nieuwsgierig aan, benieuwd naar zijn reactie.

Kalm was hij weer gaan zitten en dronk van het bier. Even moest hij wennen aan de bitterheid maar daarna ging het alweer prima. "Dan noem ik je maar al te graag Violet, Dame is leuk maar niet echt mijn ding om eerlijk te zijn. Ik noem een echte dame veel liever gewoon bij haar naam." Joe gleed met een hand door zijn haren heen en keek rustig naar haar. Hij glimlachte en dronk nog wat. "Ik heet Joe, om mezelf ook maar voor te stellen. Hij glimlachte even vriendelijk naar haar.

"Joe," herhaalde Violet en ze keek even peinzend uit het raam. "Klinkt een beetje als een cowboy. Of een gelikte crimineel. Je hebt dat drankje toch wel betaald?" zei Violet en ze trommelde een beetje met haar vingers op de tafel. "Je komt me bekend voor," zei Violet en ze kneep haar ogen even samen. "Zit jij op Robinsons? Ik zou zweren dat ik je een keer heb zien lopen."

Hij moest even lachen. 'Ja cowboy Joe. Het is een leuke. Hoewel ik geen crimineel ben. Nee ik heb gewoon betaald. Je hebt me gewoon armer gemaakt. Zoals vrouwen bij mannen doen.' Plagend keek hij haar aan en nam een slok bier waarna hij knikte 'Ja. Ik zit op Robinsons. Wel knap dat je me onthoudt tussen al die vele mensen.' Kalm keek hij naar haar.

"Alleen een goede vrouw krijgt het bij een man voor elkaar dat hij graag zijn geld voor haar uitgeeft," zei Violet wijs en ze zette haar glas op tafel. Hij zat dus op Robinsons. Zie je wel. Violet analyseerde de blik die Joe haar toewierp. Uh oh. Straks dacht hij nog dat ze een of andere engerd was die mensen stalkte, of erger: dat hij knap genoeg was om op te vallen tussen de eindeloze mensenmassa's op Robinsons. Nee, dat lolletje gunde Violet hem niet, zelfs al had het best waar kunnen zijn.
"Ik heb een fotografisch geheugen," zei ze.