De nis met gordijnen

Het is een nis in een lange gang van nissen en allemaal hebben gordijnen. HEt zijn inkepingen in de muur, een meter diep. Langs de randen, onder de ramen, zitten brede vensterbanken. Ooit bedoelt voor plantenpotten, maar waar leerlingen kussens hebben gedumpt om er lekker te kunnen zitten. De gordijnen zitten voor de ingang, waarschijnlijk omdat iemand geen zin had aparte gordijnen voor elk raam op te meten en kopen, en ze daarom maar voor de ingang had gehangen. Zo kan een kleine ruimte met privacy worden gecreëerd.

Personen: je kan drie mensen comfortabel kwijt in een nis, vijf als niemand problemen heeft met het indringen van hun persoonlijke ruimte.

Rustig zat ze op een van de kussen. Glimlachend keek ze in het boek dat ze las. Rustig neuriede, terwijl ze verder las. Ze vond het fijn om even rustig te kunnen lezen, ze had deze dag al meer calorieën dan ze normaal at dus ze was meer dan trots op zichzelf. Daarom ook dat ze het fijn vond om even rustig te kunnen zitten en even afgelegen te kunnen lezen. Ze deed het graag wat rustiger aan, ze wilde al haar energie bewaren voor de dansacademie en voor de komende sessie's. Ze was voor het eerst naar de therapeut geweest en had het heel erg lastig gevonden, ze had zelfs heel veel moeten huilen.

Jimmy zat in één van de vensterbanken naar buiten te staren. Hij kon wel genieten van het uitzicht dat je had als je over de Engelse groene weilanden uitkeek. Zijn handen waren bezig met een houtsnijwerkje. Je zag al de grove contouren van een boom. Simpel, zou je misschien denken, maar als Jimmy klaar was, kon je bijna de nerven in elk blaadje tellen. Door de stilte die hij creëerde, was hij makkelijker geconcentreerd en nam hij de tijd voor dat soort dingen. En hij vond het leuk. Ook was er in de gang niemand, voor zover hij wist. En ook buiten zag hij niemand, kennelijk lag de gang in een rustiger deel van de school. Hij vond het wel prima zo, straks zou hij weer de mensenmassa induiken, daar kon hij ook wel van genieten.

Jeremy zijn pols was ingewikkeld met verband. Het was gisteren dat zijn therapeut had ontdekt dat hij zichzelf had gesneden. Nu liep hij hiermee rond ter compensatie. Niemand mocht er iets van weten. Als mensen vroeger wat er was gebeurd zij hij simpel: 'een ongelukje'. En geen verdere toelichting. Hij liep langs één van de vensterbanken en besloot erop te gaan zitten. Ietsjes verderop, een vensterbank verder zat een jongen naar buiten te staren. Hij leek op iets te zijn geconcentreerd. Jeremy daar in tegen staarde een beetje naar de muur. Hij had geen zin om naar buiten te gaan of naar een plek met veel mensen. Hij wilde even rust in zijn hoofd.

Vanuit zijn ooghoeken keek Jimmy naar de jongen die op de volgende, of de vorige, het is maar hoe je het bekijkt, vensterbank ging zitten. Hij ging nog even door met het snijden van zijn boom, stond toen op en plofte naast de jongen weer neer. Natuurlijk zei hij niets, maar hij keek hem ook niet aan bij wijze van begroeting. Hij plofte alleen vrolijk neer, zette één voet op de vensterbank en leunde nonchalant tegen het kozijn. Terwijl hij naar buiten keek, en zijn ogen nog steeds niet had laten zien, gingen zijn handen rustig door met het grote mes en het blok hout, wat steeds meer de vorm kreeg van een boom. Jimmy had de kersenboom in gedachten die buiten op het terrein stond, maar hij zou niet helemaal precies hetzelfde worden. Vooral omdat de gesneden boom geen roze kleur zou krijgen.

Jeremy schrok op toen er plotseling iemand naast hem kwam zitten. Zo uit het niets. Hij had zijn hand even op zijn borstkas gelegd. Hij keek de jongen verbaasd aan die met een groot mes een blok hout aan het bewerken was. Het begon een beetje op een boom te lijken. Wanneer zijn hart weer de normale ritme had gevonden keek Jeremy de jongen met een nieuwsgierige blik aan. "Doe je dat wel eens vaker mensen laten schrikken?" Jeremy had een vriendelijke uitstraling over zich heen. "En wat ben je aan het maken? Een boom?" Hij kon er helaas niets aan doen tegen zijn nieuwsgierigheid. Dat hoorde nu eenmaal bij zijn persoonlijkheid.

Jimmy keek op toen de jongen had gesproken. In zijn blauwerdanblauwe ogen was duidelijk te zien dat hij hem helemaal niet had willen laten schrikken en dat het hem speet. Hij bleef de jongen aankijken, terwijl zijn handen doorgingen met snijden. Met een opgetrokken wenkbrauw liet hij merken dat het erg obvious was dat hij een boom aan het maken was. Er vielen grote houtkrullen op zijn schoot en zijn handen ging snel door. Maar hij bleef de andere jongen aankijken. Die was een soort van gesprek begonnen en om dat voor te kunnen zetten, moest Jimmy hem aan blijven kijken. Hij zou natuurlijk niet gaan praten. En het gaf hem een excuus om de jongen schaamteloos te bekijken, iets wat hij ook graag deed. De jongen die tegenover hem zat, vond hij er best leuk uitzien. Een beetje kinds, maar dat maakte hem in Jimmy's blauwe ogen juist nog leuker.

De jongen keek even om zich heen. Was de jongen tegenover naar hem aan het staren? Hij vond het vreemd dat de jongen niets terug zei. Echter spraken zijn expressies al voldoende. Het leek de jongen te spijten dat hij Jeremy had laten schrikken. "Je hoeft niet zo spijtig te kijken. Nergens voor nodig." Jeremy schonk de jongen een vriendelijke glimlach. Zijn blik viel even op het handwerk van de student. Het ging allemaal zo snel. Je moest het maar kunnen. Jeremy zou niets met een blok hout kunnen. Hij zou het alleen maar verpesten. Zonde. "Je bent er echt goed in. Hoe lang doe je dat al?" Jeremy keek de jongen nu weer aan. Wow... Het viel hem op dat de jongen tegenover hem net zo'n fel, blauwe ogen had als hij. Vond hij wel leuk om te zien.

Jimmy haalde zijn schouders op. Als het hem speet, dan speet het hem. Bij het compliment deed hij alsof hij moest blozen en zijn ogen lieten duidelijk zien dat hij het allemaal wel mee vond vallen. Nu was er toch nog niet veel te zien in het blok, alleen de vage vorm van een boom. Dat zou nog wel mooier worden. Ook Jimmy zag nu aan de andere kant de blauwe ogen van de jongen. Hij vond het opvallend en leuk, maar, narcistisch als hij was, wist hij zeker dat zijn ogen blauwer waren. Hij vroeg zich ook af of deze jongen net zo'n hypnotiserend uitwerking zou hebben met zijn ogen op mensen als hijzelf. Misschien zou hij daar nu achter kunnen komen, maar hij verwachtte niet dat deze er gebruik van zou maken als hij het kon. Het zou ook nog kunnen dat dat effect verloren zou gaan door het feit dat de jongen tegenover hem gewoon sprak. Jimmy sprak met zijn ogen en door niets teniet te doen met woorden, kon hij met zijn ogen een soort macht over de ander uitoefenen. Daar was hij op de één of andere manier geoefend in geworden.

Waarom sprak de jongen niet terug? Had hij zijn tong verloren? Nu werd Jeremy zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Hij wilde deze puzzel oplossen. Maar hoe kwam hij erachter als de jongen niet tegen hem deed praten? Ochja mensen hadden niet voor niets handen en voeten gekregen. Jeremy vond het wel schattig hoe de jongen deed blozen. Gelukkig was hij niet de enige. "Mag ik wat vragen?" Hij wachtte niet eens op een goedkeuring. "Kun je niet praten? Omdat je tot nu toe geen woord hebt gezegd. Of doe je mee aan een weddenschap? Zolang mogelijk proberen niet te spreken?" Jeremy speelde met de stof van zijn vest. Hij was eens benieuwd of hij warm zat.

Jimmy stopte met zijn handen en keek de ander dieper aan dan anders. In zijn ogen was te zien dat hij gewoon niet sprak omdat hij daar geen behoefte aan had, maar de boodschap was moeilijk, niet alleen doordat hij zo specifiek was, maar ook omdat veel mensen het niet begrepen. Hij ging rechtop zitten en ging dichter naar de ander toe. Hij wachtte op een teken van begrip, in elk geval begrip van de boodschap, tot hij weer terug zou gaan zitten zoals hij net zat. Of misschien zou hij niet terug gaan zitten, want zo dichtbij was ook leuk. Zijn gezicht stond ook serieus. Hoe moest je nou niet pratend aan iemand uitleggen dat je niet sprak omdat je daar geen behoefte aan had. Het moment was niet belangrijk genoeg om zijn stembanden te gebruiken, maar het moest wel duidelijk worden. Hij liet zijn mes en houtblok op de grond vallen en wachtte tot hij bij de ander zou landen.

Waarom keek de jongen hem zo intens aan? Had hij iets op zijn gezicht? Jeremy wreef automatisch even bij zijn mond, kin en neus. Niets... Hij had zich gedoucht vandaag dus hij kon niet vies zijn. Wanneer de student dichterbij kwam, leunde Jeremy wat meer naar achteren. Hij knipperde een aantal keren met zijn ogen van verbazing. "Laat mij raden. Je kijkt mij zo aan om te vertellen dat je......" Jeremy begon de blik van Jimmy te ontrafelen. "Je niet kunt spreken? En daarom tot nu toe geen woord hebt gezegd?" Jeremy schrok op toen de jongen zijn houtblok op de grond liet vallen. Snel raapte hij het op samen met het mes om het de jongen terug te geven. "Ik ben Jeremy trouwens..."

Dit moest dus anders, dacht Jimmy en hij ging weer terug in dezelfde nonchalante houding als eerst. En hij had een idee. Met zijn ogen liet hij zien dat hij gewoon kon spreken. Elke idioot zou dat kunnen zien aan de uitdrukking. Hij wees nog even naar het kaartje op zijn shirt waar 'Jimmy' te lezen stond om zich voor te stellen. Daarna begon hij met zijn mes letter in het blok hout te kerven. Met een geoefende hand zette hij er in sierlijke letters, want Jimmy had een prachtig handschrift, 'Geen behoefte aan'. Hij keek Jeremy aan met een blik dat hij verder maar geen vragen moest stellen. Inmiddels zou het ook duidelijk moeten zijn dat alle belangrijke informatie heel makkelijk af te lezen was uit zijn blauwerdanblauwe ogen. Misschien nieuw voor Jeremy, maar het kostte geen moeite en je had het zo onder de knie.

Jeremy begon het langzaam te begrijpen. Soms was de jongen traag van begrip. Of het kwam omdat hij niet echt de moeite had genomen om deze puzzel te ontrafelen. Hij had het maar vreemd gevonden dat een jongen je op deze manier zo kon aankijken. Zo intens. Deze blauwe ogen konden gevaarlijk zijn. Jeremy vroeg zich af hoeveel studenten door deze ogen waren misleid. Voor de gek gehouden of zelfs verleid? Deze Jimmy was vast niet zo onschuldig als hij zich voor deed. Vooral niet hoe de jongen naar Jeremy had staan kijken. Viel hij op beide geslachten? Dat waren er dan twee. Jimmy was zeker geen lelijke jongen daar niet van. "Jimmy... Ook met een J. Wat grappig! Aangenaam." En hij schonk de jongen een van zijn vriendelijkste glimlachen. De jongen kon wel jaloers zijn op het handschrift van Jimmy. Zo mooi! Niet alle meisjes konden daar aan tippen. "Dat kan." En de blik vertelde genoeg. Mocht hij nu helemaal niets meer vragen? Maar hij barstte vol nieuwsgierigheid! "Je hebt wel een mooi handschrift."

Jimmy keek Jeremy weer aan en in zijn blik zag je dat hij het leuk vond om dat complimentje te gebruiken. In de ogen van Jeremy had hij gezien hoe die nadacht over wat voor persoon hij was en dat vond hij grappig. Hij lachte vrolijk terug en gebaarde dat de ander gewoon kon blijven praten, hij werd altijd wel blij als iemand tegen hem sprak. Hij legde zijn boom en mes aan de kant en bleef Jeremy aankijken. Op die manier was het voor hem makkelijker om te reageren, want daar had hij nou eenmaal oogcontact voor nodig. En hij vond hem een leuke jongen, dus langzaamaan begon hij met zijn ogen ook op zo'n manier te kijken die niemand kon weerstaan. Niet alles in één keer, langzaam, zodat Jeremy er aan kon wennen, het even kon besluiten en uiteindelijk niet meer kon weigeren en volledig overgeleverd zou zijn aan het blauw.

Jimmy vond het dus leuk om complimentjes te ontvangen. Mooi. Dat vond iedereen wel. Jeremy hoorde ook graag complimentjes. Voornamelijk over zijn danstechnieken. Over het breakdancen. Jeremy was eventjes in gedachten verzonken. Hij wilde zo graag weten hoe het was gekomen dat de jongen niet meer wilde spreken. Sinds wanneer had hij daar geen behoefte meer aan? En was dit niet alleen maar lastig? Zijn ogen vielen eventjes op de boom en mes die aan de kant werd geschoven. Jeremy keek de jongen weer glimlachend aan en merkte een verandering in diens blik. Waarom had hij het gevoel dat de jongen hem een soort van probeerde te versieren met zijn ogen? "Kijk je mensen vaker zo aan?" Vroeg Jeremy aarzelend.

Jimmy knikte vrolijk en vroeg met opgetrokken wenkbrauw of dat een probleem was. Hij verwachtte van niet, wie keek nou niet graag in zijn diepblauwe ogen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar Jimmy was hen nog nooit tegengekomen en hield ervan te denken dat het dus ook nooit anders zou zijn. Hij glimlachte onschuldig zijn witte tanden bloot en zakte iets meer onderuit, om Jeremy meer op zijn gemak te stellen. Jimmy bereikte alles met zijn lichaamstaal en daarom had hij geen woorden meer nodig. Woorden konden, naar zijn idee, meestal niet beschrijven wat met lichaam en ogen heel makkelijk aan te geven was. Je kon ermee in de knoop komen en dat soort dingen, en iedereen die zijn lichaam zo gebruikte als Jimmy, bracht nooit verwarring bij anderen omhoog. Dat sprak voor zich en zijn ogen zeiden dus ook nooit iets anders dan zijn mond, omdat zijn mond niet sprak.

"Het is geen probleem hoor alleen kunnen mensen er soms andere dingen bij denken. Als je mij zo aankijkt lijkt het net of je mij probeert te verleiden, te versieren. En ik neem aan dat je die indruk niet wilt geven of wel?" Jeremy zei altijd wat hij dacht dus dit kwam schaamteloos over zijn lippen gerold. Jeremy deed zijn handen in zijn zakken en staarde even voor zich uit. Was hij te direct geweest? "Trouwens Jimmy... Niet dat je echt mijn vragen kunt beantwoorden maar je hebt pen en papier. Ben je een eerstejaars of zit je al langer op deze school?"

Jimmy begon te glunderen bij Jeremy's opmerking. 'Weet je het zeker?' leken ze te vragen. 'Wat zou je willen dat het antwoord is?' Heel flauw natuurlijk, maar zo pakte hij nu maar even aan. Ook gaven zijn ogen aan dat hij al langer op deze school zat. Eigenlijk had zijn moeder tien jaar, vanaf het moment dat de meeste baby's beginnen met praten, gewacht op het moment dat ze hem hierheen kon sturen. Zij dacht dat speciaal onderwijs de beste remedie voor hem was, om hem aan het praten te krijgen. Maar dat zorgde er juist voor dat de therapeuten en leraren hier niet tot hem door konden dringen en hij volledig vrij was om een leven te leiden vol met seks, jongens, meisjes, elke avond stappen, spijbelen zonder problemen en meer van dat soort onzin. Hij mocht alles, omdat de docenten dachten dat de dingen die hij deed hem voldoening bezorgden. Dat deden ze ook, maar op een andere manier dan zij dachten.

De jongen slikte en keek nerveus om zich heen. "I-ik heb een vriendin." Jeremy begon nerveus te worden. Hij probeerde niet te blozen en beet aan de binnenkant van zijn lip. "Ben je biseksueel of homo?" vroeg de jongen voorzichtig om Jimmy niet gelijk te 'beledigen'. Maar waarom zou je anders met jongens flirten? "Ik ben helaas niet...van de one night stands. Dus ik denk niet dat je veel aan mij zult hebben. Ik vind het prettig om een relatie te hebben." Klonk hij nu als een softie? Een beetje wel. Jeremy plukte aan de stof van zijn vest. Hij moest gauw het onderwerp veranderen. "Dus je zit al langer op deze school? En bevalt het tot nu toe?" Blijkbaar wel want iets las Jeremy van zijn expressie af.

Jimmy trok zijn wenkbrauw op. 'Is dat een probleem?' leek hij te vragen. En dat deed hij nog twee keer. Maar daarna keek hij Jeremy geruststellend aan. Die jongen moest eens weten dat mensen in een relatie voor Jimmy een extra leuke uitdaging waren. Verder liet hij merken dat hij het heerlijk vond hier op school, en dat Jeremy nu zelf wel in kon vullen waarom. Jimmy hield zijn blik nu geruststellend, want hij merkte hoe nerveus de ander was. Die moest eerst maar eens verslaafd raken aan het blauw van zijn ogen, iets wat meestal niet lang duurde. En dan kon hij langzaam naar voren buigen en hem zoenen, met zijn ogen duidelijk makend dat het niet erg was en dat hij maar gewoon mee moest doen. En misschien was zoenen genoeg, misschien ook niet.

"Ja dat is een probleem Jimmy. Kijk mij alsjeblieft niet zo aan." Jeremy schoof per ongeluk zijn tas van de vensterbank af. Hij werd altijd een beetje klunzig als mensen met hem deden flirten. Met een lichte blos schoof hij zijn tas tegen de muur. "Vreemdgaan is een zonde. Dat weet je toch?" Jimmy leek hem een blik te schenken wat hem hoorde te geruststellen. Hierdoor kreeg hij weer een normale kleur in zijn gezicht. De jongen hield er niet van om te blozen in andermans aanwezigheid. "Dus jij bent iemand...die iedere dag wel met een ander in bed ligt... Hoop dat je het veilig doet want er lopen genoeg mensen met een Soa hier rond te rennen. En met mensen naar bed gaan die een relatie hebben is helemaal niet goed Jimmy. Daar kwets je mensen mee." Jeremy keek in zijn blauwe ogen en keek nu weer gauw weg. Als hij te lang keek leek hij haast gehypnotiseerd te worden.

Jimmy haalde zijn schouders op, het maakte hem allemaal niets uit. En zijn ogen maakten duidelijk dat hij ook nachten, soms zelfs een week, rust had. Maar hij mocht het toch best fijn vinden. 'Jij zou het ook eens moeten proberen,' leken zijn ogen tegen Jeremy te zeggen. Na de eerste keer kwam er een raar soort zelfvertrouwen over je heen. Tenminste, dat zag Jimmy als oorzaak van zijn zelfvertrouwen. En dat was ook iets dat Jeremy wel kon gebruiken. Maar hij hield voor nu even op en keek naar buiten. Er vlogen een paar vogeltjes langs en alles buiten zag er vredig uit. Daar kon hij wel van genieten. Hij richtte zich weer tot de ander en zijn ogen zeiden even niets. Hij keek de ander alleen aan en hij straalde aan niets meer uit dat hij bezig was met zijn gebruikelijke verleiding.

Met zijn vingers ging hij met het lusje van zijn vest spelen. "Je hebt ook pauzes... Een week geen seks vind ik niet heel bijzonder. Ik heb al sinds... Weet ik niet meer ging seks gehad. Ik werd ontmaagd op mijn 15de? En sindsdien niet meer gedaan. Zoals ik al zei. Ik ben van de serieuze relaties. En op je 15de al seks vind ik zelf te vroeg. Had liever wat gewacht." Klonk hij nu als een heilige? Ja... een beetje. "En nee ik ga het niet proberen. Is seks met liefde niet beter dan seks zonder liefde? Je kruipt in feite over iemand heen en die zie je de volgende dag niet meer. En als je diegene ziet zeg je alleen hoi. Hoezo vreemd? Ongemakkelijke situatie?"

'Ik kan je laten zien dat het heel anders in elkaar zit,' zei Jimmy met zijn ogen. En zodra dat was doorgedrongen; 'En misschien is een simpele zoenpartij wel goed genoeg.' Daar kon hij ook blij van worden, zijn mond op die van iemand anders zetten en daar helemaal in opgaan. Je hoefde helemaal niet uit de kleren. Maar de manier waarop Jeremy ernaar keek, vond hij wel wat vreemd. Het kon toch ook ongemakkelijk zijn als je elkaar elke dag zag. Wat nou als je de ander echt verschrikkelijk vond in bed, maar diegene elke dag zag en ook minstens één keer per week met hem of haar het bed in dook? Dat werd, in Jimmy's ogen, pas een ongemakkelijke situatie. Een relatie was niets voor hem, omdat hij dan aan banden werd gelegd. Zo zag hij het, en dat was ook in zijn ogen af te lezen.