Het balkon.

Jimmy haalde zijn schouders op. Dan ging hij maar zitten kijken. Het was net een komedie die zich in Noahs ogen afspeelde terwijl zijn gedachten van de hak op de tak wisselden. Dat waren dingen waar Jimmy wel uren naar kon kijken, ook al had hij dus geen idee was het over ging. Hij vroeg zich toch wel af waarom Noah niet net als iedereen gewoon in zijn ogen kon kijken en kon zien wat hij bedoelde. Misschien ging er teveel in zijn eigen hoofd om, of waren kinderen en kindsen er gewoon slechter in. Ach wat, hij had ook geen zin om het uit te gaan zoeken. Met een lach volgde hij de verschillende blik in Noahs ogen, er was er hier in elk geval één die ogen kon lezen.

Schouderophalen. Kijk, dat was heel erg duidelijk. Noah keek toch maar eens achter zich. Nee, geen monster. Handig. Hij draaide weer eens naar de appel en begon aan de volgende willekeurige plek. Noah – de appelslachter. Daarna richtte hij zijn blik weer eens op Jimmy. Hij vroeg zich af of het leuk was om nooit wat te zeggen. Hoe ging dat eigenlijk? Als hij bij wiskunde zat, was dan het correcte cijfer in zijn ogen te lezen – wauw, dat klonk wel erg zweverig – of zo? En bij Frans, kon je dan zo de dialoog in de ogen zien? Je zou wel kunnen stellen dat Noah weleens over zulke dingen nadacht, maar na ongeveer vijf seconden alweer over het volgende bezig was.
Zoals nu.
Een extra draai aan de appel, het patroon was onderhand al wel duidelijk. Hij hield van appels. Had hij dat al gezegd? Dat hij van appels hield? Appels waren deel van zijn vriendengroep. Al rekende hij praktisch iedereen die hij aardig vond tot zijn vriendenkring – je kon je wel indenken hoe gigantisch die kring was, al had hij sommige mensen twee keer of zo gesproken – of die ander hem nu even aardig vond of niet. Niet dat hij het echt opmerkte als dat het geval was. Nee, wacht, hij zei of dacht of formuleerde, hoe zei je dat precies, het verkeerd. Hij merkte heus wel dingen op. Het was echt niet zo alsof hij praktisch blind was. Het was gewoon dat hij die dingen niet altijd in het juiste kader kon plaatsen. Vrij lastig.
Overigens was dat ook vrij lastig in exacte vakken en je er zeker van was dat er íéts niet klopte aan je redenering, maar je niet goed wist wat. Waarom klonk dat zo bekend?Wacht, oh ja, omdat hij het zelf bedacht had. Duh.
Noahs intelligentie liet soms afweten. Nu ja, het was even wispelturig als zijn geheugen. Goed, Noah op zich was vrij wispelturig. Want dat was je nog niet opgevallen of zoiets, helemaal niet, hoe kom je er toch op.
‘Heb je een horloge?’ vroeg hij. Hij had het zijne ergens. Ergens. Hij wist beter waar zijn katapult – in zijn achterzak op het moment, het bungelde eruit en hij hoopte elke dag maar dat het er niet uit viel – dan waar iets doodnormaals als een goedkoop horloge was. Alvast niet aan zijn pols en voor zover hij wist, was dat de normale plaats voor een horloge. ‘Ik heb geen flauw idee hoe laat het eigenlijk is. Heb niet op de klok gekeken toen ik opstond.’

Jimmy volgde het en hijzelf lichtte een beetje op als Noah hem weer eens op zijn beurt aankeek. Hij vond het leuk, erg leuk. Al zou hij wel willen weten waar Noah aan dacht. Hij liet hem zijn horloge zien, zodat hij kon die hoe laat het was. Nu maar hopen dat het jochie kon klokkijken. Daar zou hij toch wel volwassen genoeg voor zijn. Jimmy bedacht zich nu dat het best handig was om horloges te kunnen laten zien, vooral als je niet sprak. Maar hij zette zijn gedachten snel aan de kant en richtte zich weer op die van Noah, al had hij geen idee waar ze over gingen. Hij vroeg zich zelfs af of Noah zelf ooit enig idee had van wat hij allemaal dacht.

Aha. Het zou nog zo’n drie kwartier duren vooraleer het ontbijt zou beginnen. Wauw. Dit was dan officieel één van de weinige keren dat Noah zo vroeg op was. Wanneer was de vorige keer dat hij zich bezig had gehouden met vroeg opstaan? De vorige examenperiode? Nee, wacht, dat was…eh…twee examenperiodes geleden geweest als hij het zich goed kon herinneren. Misschien miste hij wat, maar oké – hoe belangrijk kon het dan zijn?
Heel belangrijk, Noah, heel belangrijk. Vroeg opstaan in zijn geval was een wonder.
Als hij kon fluiten, had hij het gedaan. ‘Volgens mij ben ik nog nooit zo vroeg opgeweest.’
Nee, dat was een leugen. Hij was vast wel vaker zo vroeg opgestaan. Hij bedoelde maar, als klein, klein kleutertje – laten we maar niet gaan zingen – stond je vast wel vroeger op.
Het voornaamste kenmerk van de puberteit dat bij hem aanwezig was, was de neiging tot het late opstaan. Ik kan nu details gaan geven over hoe het precies zat met de groei, lichaamsdelen of haar, weet ik veel, maar ik betwijfel of je dat interesseert. Mocht dat het geval zijn, krijg je nu de middelvinger van me.
Niet van Noah. Het kwam geen moment in Noah op om dat te zeggen.
Waar was Eli eigenlijk? Hij had haar al even niet meer gezien en dat vond hij jammer omdat ze altijd vrij hecht waren geweest. ‘Ken je Eli? Elizan, bedoel ik.’ Hij betwijfelde of ook maar iemand haar hier Eli noemde zoals hij altijd deed. Macht der gewoonte. ‘Ze is lief. En ze staat soms vroeg op. Zit niet in de familie. Ik snap echt niet hoe ze het doet.’

Jimmy schudde zijn hoofd. Hij kende haar niet. Waarschijnlijk had hij haar vast wel eens gezien, of misschien zelfs wel meegenomen, maar hij kende haar niet bij naam. Met een schuine glimlach bedacht hij zich hoe Noah hier op moest zijn gekomen. Dat ging toch niet zomaar. Dus wat voor rare bruggetjes maakte de jongen in zijn hoofd. Hij keek hem aan alsof hij hem zat te doorgronden, een duidelijk blik en hij vroeg zich af of Noah dat erg vond. Maar Jimmy wilde echt graag weten wat er gebeurde in het hoofd van de jongen voor hem. Misschien zou hij er wel nooit achterkomen.

‘Volgens mij zou je haar wel aardig vinden,’ zei Noah hem, ‘zal ik jullie eens voorstellen?’
Hoewel, “voorstellen”. Hoi Eli, dit is Jimmy. Hij praat niet, maar probeert wel iets duidelijk te maken via zijn ogen of zo en ik snap er meestal niet veel van, maar misschien jij wel. En zo nu en dan staart hij je aan met een aandachtige blik in zijn ogen, best raar. Maar hij is aardig, hoor. Moest lukken. En even denken – hoe zou hij Eli aan Jimmy presenteren? Hey Jimmy, dit is Eli, mijn grote zus. Het officiële bewijs dat je niet op elkaar hoeft te lijken om familie te zijn. Eli is lief en houdt niet zo veel van eten als ik. Je vindt haar vast leuk.
Hij moest dit dringend in gang zetten.
Hij had heel eventjes gezwegen vooraleer hij eraan toevoegde dat hij dat vast en zeker zou doen als hij Eli eens vond, want ze zaten niet eens in hetzelfde appartement en zagen elkaar stukken minder dan hij aanvankelijk gewend was. Het probleem van geen Siamese tweeling te zijn. Sowieso zag hij zulke tweelingen bijna nooit. Waren er nog wel? Vast wel. Alleen, zulke tweelingen werden toch meestal uit elkaar gehaald? Wanneer gebeurde dat dan niet? Hij vroeg zich af of Jimmy dat zou weten. En vlak daarna vroeg hij zich af of hij er wat aan had als Jimmy het wist omdat hij nooit praatte en hij niet zo’n kundige ooglezer – hij had besloten het zo te noemen – was als…iemand. Wist hij veel wie er goed in was.
Waarom praatte Jimmy eigenlijk niet? Misschien was hij stom. Nee, niet stom. Dat je…niet kon praten? Dat heette toch “stom”? Wat een stomme benaming.
Flauwe woordspeling van de ochtend – deel één.
Hij begon Alex Agnew al te citeren.
Hoe dan ook, misschien moest hij het eens vragen. Vlak nadat de gedachte in hem was opgekomen, drukte hij de mogelijkheid weer weg. Nee, je had er toch niets aan om zoiets te vragen als diegene niet praatte? Hallo?
En beleefdheid, Noah. Dat zou ook een goede drijfveer geweest zijn.
Maar dat was het niet, jammer dan, het was Noahlogica die de beweegredenen domineerde. Lekker puh.

Nieuw
----
Jeremy zat tegen de muur aan van het balkon naar de lucht te kijken. Het was een heldere lucht met een frisse wind. Af en toe fladderde een aantal bladeren voorbij. Voor de rest was het vrij rustig. Hij droeg een wat dikkere jas en een sjaal. Het was best koud voor een herfstdag. Je begon al te merken dat de winter eraan zat te komen. De laatste paar dagen waren voor de jongen echt een hel geweest. Zoveel dingen gezien en meegemaakt dat Jer toch langzamerhand de hoop begon op te geven. Misschien was het tijd om er weer eens een einde aan te maken. Hij had niet meer veel vrienden over omdat hij zichzelf van iedereen afsloot.

Jimmy liep door de deuren heen het balkon op. Hij keek om zich heen en zag Jeremy zitten, maar meer dan even knikken deed hij niet. Met zijn handen in zijn zakken liep hij naar de reling en keek uit over het grondgebied van de school. Hij zat diep weggedoken in zijn kraag en ging met zijn blauwe ogen langs de bomen die door de wind al nauwelijks nog bladeren hadden. Hij schouders gingen even op en neer, zijn eigen, geluidloze zucht, terwijl hij bedacht hoe koud het weer zou worden in het zwembad. Niet alleen in het water, maar vooral overal eromheen. Maar hij zou wel weer kunnen schaatsen en dat was ook heerlijk. Of een ijsduik met daarna een sauna.

Jeremy keek op wanneer hij iemand hoorde aanlopen. Het was Jimmy die de balkon op liep. Met een kleine glimlach keek hij hem aan en toen staarde hij weer voor zich uit. Hij legde zijn hand op zijn polsbandje en beet op de binnenkant van zijn wang. Hij had Jimmy niet meer gezien sinds die nacht dat ze het hadden gedaan en de ochtend dat hij was weggelopen. Jeremy keek naar de lucht en sloot voor kort zijn ogen. "En alles goed? Het begint kouder te worden. Betekent het dat jullie een stop hebben of gewoon in het koude water zwemmen?

Jimmy keek Jeremy niet aan, maar uit zijn houding bleek dat het zwemmen gewoon door zou gaan, het was toch binnen. Hij leunde op de reling en richtte zijn blik op het dorpje in de verte. Dat was het dichtstbijzijnde dorp en nog steeds was het nauwelijks te zien en liep er geeneens een echte weg naar toe. Wat was dit eigenlijk voor school. Jim kon niet wachten tot hij hier weg zou zijn. Hij wist zeker dat de leraren hem zouden laten gaan na dit jaar, als hij zijn examens had gehaald. Er was niets mis met hem en al dachten zij daar anders over, ze wisten dat ze hem niet konden veranderen en hadden het allang opgegeven.

Het leek wel of Jimmy hem vermeed. Had Jer wat verkeerds gedaan? De jongen werd daar onzekerder door maar liet het niet merken. Hij deed daar heel nonchalant over. Hij begreep uit de blik dat Jimmy gewoon zou blijven zwemmen. De jongen keek weer naar de lucht want de wolken die er waren gaven hem een rustgevend gevoel. "Alles goed?" Jeremy wilde eens kijken of Jimmy hem echt aan het vermijden was.

Jimmy knikte. Alles was goed met hem. Althans, was, nu niet meer. Dat Jeremy het gevoel kreeg dat hij afstandelijk deed, stond hem niet aan, want hij was toch gewoon zichzelf. Zijn eigen, stille zelf. Dat het stil zijn meteen weer aan afstandelijkheid werd gekoppeld, irriteerde hem, maar hij besloot zich er nog maar niet over op te winden. Hij draaide zich om en keek Jeremy aan met zijn blauwerdanblauwe ogen. 'En hoe is het met jou?' leek zijn blik te vragen. Het was allemaal heel erg duidelijk, zoals altijd. Alleen Noah kon het niet ontcijferen, maar verder iedereen. En de leraren en psychologen hier begrepen het gewoon niet.

Jeremy merkte iets aan de houding van Jimmy. Jimmy leek hem ook makkelijk te kunnen lezen. Dat vond Jeremy aan de ene kant wel verontrustend. Hij wilde Jimmy niet irriteren. "Sorry Jimmy. Ben de laatste tijd over velen dingen onzeker dus het ligt niet aan jou." zei hij snel. Jeremy knikte vriendelijk en schonk de jongen een glimlach. "Met mij gaat het wel op en af. En wat brengt jou hier naar het balkon? Ook eventjes rust en alleen zijn of gewoon voor het uitzicht."

Jimmy haalde zijn schouders op. Hij wist eigenlijk niet wat hij hier deed en het maakte hem ook niet zo geweldig veel uit. Zo was hij nou eenmaal. Je hoefde geen speciale reden te hebben om ergens heen te gaan. Hij glimlachte, vooral om zijn redenloze onwetendheid. Dit soort momenten waren nu raar, dat je ergens gewoon was zonder er een reden voor te hebben. Het was niet het uitzicht dat hem hier bracht, maar het was wel mooi. En rust had hij altijd, omdat hij sowieso niets zei.

Jeremy keek met een kleine glimlach naar de jongen. Hij had Jimmy altijd een interessant figuur gevonden. Iemand die naar je luisterde of je goede raad kon geven. En daarbij ook nog eens een goede ……….. Ja de jongen was the whole package. “Jimmy kom eens naast mij zitten. Ik heb raad nodig.” Jeremy glimlachte lief en zijn blauwe ogen keken hem recht aan. Ook Jeremy kon mensen hypnotiseren met zijn blauwe ogen. Natuurlijk niet zoals Jimmy maar het kwam er wel bij in de buurt.

Jimmy draaide zich om en ging naast Jeremy zitten. Gewoon omdat hij dat wilde, niet omdat de ogen van Jeremy hem daartoe zetten. 'Wat is er?' leken zijn ogen te vragen toen hij zijn wenkbrauw optrok. De jongen had raad nodig en als er iets was dat Jim kon, dan was het wel raad geven. Of de persoon zelf de raad laten vinden in het blauwerdanblauw van zijn ogen. Hij zat op gepaste afstand, maar net iets dichterbij. Intiem kon hij wel zijn met de mensen met wie hij nachten had doorgebracht, ook al wilde hij niets meer met ze. Zo ging dat nou eenmaal bij hem.

Jer keek naar Jimmy die naast hem kwam zitten. Jer glimlachte terwijl hij nu weer voor zich uit keek. "Dit bespreek ik wel even met jou persoonlijk dus ik hoop dat je het voor je houdt." Maar natuurlijk zou Jim dat doen. Daar was geen twijfel over mogelijk. "Ik heb de laatste tijd wat last van depressies..." Jeremy beet voorzichtig op zijn onderlip. "Wat doe jij als je het even niet meer ziet zitten?" Hij ging niet tegen Jim vertellen dat hij soms aan zelfmoord dacht.

Dat was een moeilijke. Jimmy zag het altijd zitten. En gewoon dat zorgde ervoor dat hij nooit in depressies terecht kwam. In plaats van antwoord te geven, keek hij Jeremy gewoon aan en spiegelde in zijn ogen precies wat die jongen vanbinnen was. Dit deed hij vaker en de persoon tegenover wie hij zat, ging dan, meestal hardop, bij zichzelf nadenken wat eigenlijk het beste was. Er werd gebruik gemaakt van de stilte en het hypnotiserend blauw van de ogen. Dit was ook wat Jim nu weer stimuleerde. Hij liet Jeremy zelf na gaan denken over wat de beste manier was om hieruit te komen. Al helemaal omdat Jimmy zelf er geen ervaring in had.

Misschien was Jimmy niet de juiste persoon om te vragen of juist wel omdat de jongen altijd positief in het leven stond. Hoe kon Jimmy altijd zo vrolijk zijn en vriendelijk? Hij had Jimmy nog nooit depressief gezien of geïrriteerd. Hij liep nooit met slechte rond te rennen. Wanneer Jeremy in zijn ogen keek begon hij lichtjes te blozen. Wat was dit? Wat een vreemd gevoel. Het leek wel op zijn antwoord op het puntje van zijn tong lang. Zelfmoord spookte er in zijn hoofd rond. Dan was hij van alles af. Jeremy keek onzeker naar de grond. "Enige waar ik op kom is niet zo'n hele goede oplossing. Eerder vlucht ik dan dat ik met mijn problemen geconfronteerd wordt."

Jimmy knikte. Zijn ogen lieten merken dat er altijd wel een goede oplossing was, al moest je soms wat dieper graven. Hij ging weer staan en dat gaf aan dat Jeremy er vanzelf op zou komen. Daar had je geen hulp bij nodig. Glimlachend ging hij op één van de tafeltjes zitten en met zijn armen over elkaar keek hij naar de ander. Zijn hele houding straalde uit dat het wel goed zou komen. Het kwam altijd goed, als je het maar goed aanpakte en Jim verwachtte dat Jeremy dat wel zou doen.

Jimmy was zelfs hierin positief gesteld. Hij dacht altijd het beste. Hij dacht ook echt dat Jeremy de juiste oplossing zou vinden. "Hmm misschien heb je ook gelijk." Jeremy streek met zijn vingers door zijn blonde lokken. "Jim, sinds om vrienden te worden? Ik heb echt zin om een avondje op stap te gaan. Guys onder elkaar. Wat drinken? Ik weet trouwens niet of je drinkt met sporten? En op welke dagen train je niet?" Jer kon wel wat afleiding gebruiken.

Jimmy knikte, hij vond het prima. Hij wist toch dat het niet meer op meer uit zou lopen. En nee, hij dronk nauwelijks en hij trainde elke dag, maar dat was 's morgens. En als hij 's ochtends geen training had, dan was het 's middags. Hij kon het wel goed vinden met Jeremy en om tijd door te brengen was geen enkel probleem. Even vroeg hij zich af of het niet vervelend was voor Joe, maar dat was ook niet zo. Joe was zijn beste vriend en omdat Jim er nog nooit één had gehad, wist hij soms niet helemaal hoe de dingen opgevat zouden worden. Maar je kon meer vrienden hebben, dat wist hij zeker.

Jimmy knikte wat betekende dat het een gezellige mannenavond werd. Ja, dat kon de jongen nu wel goed gebruiken. Even wat afleiding en nauwelijks zorgen. Gewoon nergens aan denken. "Misschien moet ik je eens aan de drank proberen te krijgen. Je lijkt mij wel iemand die geen drank nodig heeft om plezier te maken." Jimmy was nu al een vrolijke joch. "Heb je al veel vrienden kunnen maken op deze school?"

Jimmy keek Jeremy met een vragende opgetrokken wenkbrauw aan. Nee niet echt, was daar wel uit op te merken. Maar hij liet verder niet merken dat hem dat helemaal niets uitmaakte. Hij hoefde geen gezelschap van anderen, praten deed hij toch niet en hij redde zich prima in z'n eentje. Met een glimlach stelde hij Jeremy gerust, voordat die het zielig zou vinden. Als er iets was dat Jim niet was, dan was het zielig. Hij koos er zelf voor om niet te praten en daarbij was hij zich heel goed bewust van de voor en nadelen. En voor hem waren er eigenlijk alleen maar voordelen.

Jeremy stond op zodat hij nu naast Jimmy stond en gaf de jongen een plagend schouderklopje. “Je hebt mij. Niet dat je veel aan mij hebt in deze toestand maar ik kan een goede vriend van je worden.” Jer keek hem glimlachend aan en keek naar de omgeving. Het was een beetje grauw aan de lucht. Het zou vast gaan regenen vandaag. “Ik vind je niet zielig hoor. Je kiest er inderdaad zelf voor en geef toe, het brengt vele voordelen met zich mee. En die ogen van jou zijn een gevaarlijk iets. Als je die eenmaal gebruikt.” Jer stak plagend zijn tong naar hem uit.