Het balkon.

Julia knikte. "Ja, en ik hoop dat ik nog meer vrienden zal maken dit jaar. Vorig jaar had ik er eigenlijk geen een dus ik zet al mijn hoop op dit jaar.' Zei ze glimlachend. Maar ze had er vertrouwen in. Hinata was erg aardig, net als Merlin met wie ze nu wekelijkse afspraken had. Verder had ze nog niet heel veel mensen leren kennen maar Julia was geen Julia als ze niet altijd open was voor mensen en mogelijke vrienden of relaties. Ze keek even langs Hinata op naar de natuur en glimlachte toen. "Ik denk dat het dit jaar wel goed gaat komen tussen ons als kamergenootjes.' Zei ze met een vrolijke glimlach en ze keek de jongedame aan. Natuurlijk hoopte ze wel op een vriendschap maar dat zou ze nu nog niet verlangen van Hinata, dat zou ook niet eerlijk zijn.

Hinata vierde een beetje overeind en klapte even vrolijk in haar handen. "Dat denk ik ook!" zei ze vrolijk tegen Julia. Ze had er vertrouwen in dat dit jaar fijn zou worden. "Heb je misschien interesse in Anime of Manga? Ik kan je voorstellen in de club als je dat leuk vindt?" vroeg ze en merkte dat ze weer wat drukker werd. De club was een van haar favoriete dingen in deze school en nieuwe leden had ze graag. Een beetje verontschuldigend keek ze naar Julia, maar ze kon niet zoveel aan haar gedrag doen. Ze lachte zacht om zichzelf en stopte haar handen in haar zakken.

Julia keek haar vrolijk aan. "Oh leuk!" zei ze waarna ze Hinata even aan keek. Nadenkend. "Ik heb er wel eens van gehoord maar ik heb er nog nooit iets van gezien." zei e zacht en ze keek Hinata verlegen aan. Ze had nog nooit zoiets gezien en wist niet eens dat er een club can was. Onzeker keek ze dan ook even naar haar voeten en ze keejk langzaam weer op naar Hinata

Nieuw
--
Zoella liep door de glazen deuren het nu zonovergoten balkon op. Ze keek even geïrriteerd naar het net, dat kleine vlakjes van haar zon blokkeerde. Ze haalde haar schouders op en zocht de meest comfortabele stoel van het balkon op. Ze vleide zichzelf erop neer en pakte "Dracula" van Bram Stoker uit haar tas. Ze sloeg het open waar ze was gebleven, ze moest nog maar een paar hoofdstukken en dan was hij uit. Ze zette haar RayBan Wayfarers op haar neus, legde haar in sleehakken gestoken voeten op de stoel tegenover haar en begon te lezen. De zon brandde op haar benen, die bloot waren omdat ze een kort spijkerbroekje droeg.

Een net, serieus?! Dat was het eerste wat door Jayden heen ging toen ze het net zag, waren ze zo desperate geweest hier op school, aangezien er genoeg andere plekken waren om jezelf te pletter te springen. Iets waar Jayden ook regelmatig aan gedacht had, maar meestal was ze te stoned of te high om de plannen uiteindelijk uit te voeren. Misschien maar beter ook, maar toch kon ze een ongelovige blik in haar ogen niet voorkomen toen ze het net zag. Ze vroeg zich af of er misschien een keer iemand naar beneden was gesprongen en de school daarom beloofd had maatregelen te noemen. Doordat haar aandacht in eerste instantie op het net was gericht en daarna naar het zonnige landschap, merkte ze niet dat ze niet alleen was.

Zoella zat helemaal verdiept in haar boek, net op het moment dat Dracula zich tegoed deed aan Mina, een van de meest spannende passages, hoorde ze voetstappen. Ze zuchtte zachtjes, legde haar boek op haar schoot en pakte het rechter pootje van haar zonnebril. Ze tilde hem op en bekeek het meisje dat het balkon op kwam lopen. Haar wenkbrauwen schoten even omhoog bij het inspecteren van haar kapsel. Gewaagd, maar wel mooi. Ze streek haar oversized witte T-shirt glad en zei, met een stralende glimlach: 'Hallo.' tegen het meisje dat het balkon op was komen lopen. Ze legde het boek open op haar schoot, met de bladzijden naar beneden, zodat ze het snel weer op zou kunnen pakken om weer te beginnen met lezen. Ze zette haar zonnebril in haar haar, niets was zo irritant als praten met iemand die je niet aan kon kijken.

Jayden voelde haar hart iets verzakken toen er een stem klonk. Hoe stom het ook was, ze had helemaal niet gemerkt dat ze niet alleen was. Om niet al te geschrokken te lijken haalde ze eerst diep adem voor ze zich omdraaide. "Hey." ze had haar ogen wat dichtgeknepen tegen het felle licht, terwijl ze het bruinharige meisje bekeek. Ze had mooi haar, dik, warm bruin haar, dat was het eerste wat haar opviel. Het volgende was het witte shirt dat nog smetteloos wit was. Ook Jayden droeg een wit shirt, maar dan een korte variant met een grote zwarte print erop. Het was eindelijk eens redelijk weer in het normaal zo druilerige Engeland. "Ik had niet door dat er iemand was." verklaarde ze haar eerste negeersessie. Ze verontschuldigde zich niet, waarom zou ze? Het was niet expres gegaan.

Zoella merkte wel dat het meisje een beetje geschrokken was. Haar glimlach werd net iets breder, ze hoopte het meisje zo wat meer op haar gemak te stellen. 'Ik was ook niet erg opvallend bezig.' Zei ze, en ze wees op het boek op haar schoot. Als van nature inspecteerde ze de kleding van het meisje dat naast haar op het balkon stond. Ze zag dat ze tenminste over de kleding had nagedacht toen ze het kocht, en dat beviel haar wel. Ze had opgemerkt dat het meisje ook naar het net had gekeken. 'Belachelijk, dat net, toch?' Zei ze tegen het meisje. 'Alsof je niet gewoon uit je slaapkamerraam kan springen.' Deze school had zoveel belachelijke regeltjes. Er waren leerlingen aan zware medicatie waar je helemaal ging spacen, maar een joint, ho maar. Hetzelfde gold voor dit soort belachelijke dingen als een net.

Jayden knikte beamend bij de worden van de jonge vrouw, "Het slaat inderdaad nergens op, desnoods spring je van het dak." Er waren hier genoeg mogelijkheden, alsof de school erop gebouwd was. Je hoefde maar een stuk touw te vinden en het zou lukken, per lokaal waren er al een stuk of 4 steunbalken en dan had je nog niet de vele andere mogelijkheden. Jayden steunde met haar ellebogen op de witte balustraden, waardoor ze met haar rug naar het uitzicht stond en haar gezicht richting de uitgang en het meisje. "Maar er zijn hier wel meer rariteiten." Eigenlijk was dit gewoon een dumpplek van ongewenste kinderen met grotendeels gedragsproblemen. Dus ergens leek het volstrekt logisch dat de regels nergens klopte.

'Niets klopt hier, alles is oud en versleten en het lijkt wel alsof iedereen in het verleden leeft.' Beaamde Zoelle het meisje tegenover haar. 'Ik heet Zoelle, trouwens.' Zei ze tegen het meisje. Ze vond dat het belangrijk was dat ze haar naam kende. Iedereen zou haar naam moeten kennen. Ze vond ook dat ze compleet niet op haar plaats was tussen deze dump van mislukkelingen. Ze had gevochten en geschopt en geslagen, maar toch zat ze hier. Als de enige mooie rode appel tussen de rotte rest. Niet beseffend dat deze gedachten juist maakten dat ze hier perfect thuishoorde keek ze het meisje weer aan. 'Wat is jouw naam?' Vroeg ze met een glimlach.

Zoelle, ze waren hier wel van de bijzondere namen, bedacht Jayden zich. Oké, haar ouders waren ook niet scheutig geweest met een naam uitkiezen, maar die had ze ver achter zich gelaten en liet niemand zich zo meer noemen. "Jayden." ze glimlachte even terug, maar haar ogen deden zoals gewoonlijk niet mee. "Maar gelijk heb je, het verbaast me soms dat deze school elektriciteit heeft." Uit haar broekzak viste ze een pakje sigaretten en hield hem opengehouden voor aan Zoelle. "Wil je er 1?" vroeg ze. Misschien moest ze ermee ophouden iedereen wat aan te bieden, aangezien de meeste hier op school hun neus niet ophaalde voor een gratis sigaret en ze zelf ook niet het meeste te besteden had.

'Nou, die valt ook om de haverklap uit, ze moeten echt een keer iets doen aan al die oude zooi hier.' Zei Zoelle met een glimlach. Ze keek naar het pakje sigaretten. 'Alleen als je de volgende van mij neemt.' Antwoordde ze op het verzoek met een glimlach. Ze pakte een sigaret uit het pakje en viste een zippo uit haar tas. Met een snelle beweging zette ze de sigaret tussen haar rood gestifte lippen en stak hem aan met de aansteker. Ze klapte de aansteker dicht en gooide hem terug in haar tas. Met een sierlijke beweging nam ze de sigaret uit haar mond en blies ze de rook omhoog richting het zo gehate net, richting de zo gehate school. 'Dus, hoe lang zit jij hier al?' Vroeg ze met een glimlach.

Die stroomuitval had ze nog niet meegemaakt, maar hoe lang zat ze hier nu al, een paar weken, een klein maandje? Niet erg lang in ieder geval, "Afgesproken." Ook Jayden glimlachte en stopte het pakje weg en viste gelijktijdig een aansteker uit haar andere broekzak. Na enkele keren proberen en uiteindelijk haar hand al windscherm gebruikend wist ze de peuk aan te steken. Tevreden ademde ze in en blies een paar seconde later de rook uit. "Een paar weken, lang genoeg wat mij betreft. Jij?" Jayden keek Zoelle even kort aan, voordat ze zich afduwde van de balustrade en aan de zijkant ging staan, zodat ze en naar het meisje kon kijken en nog een beetje van het uitzicht met zich meenam.

'Een jaar nu, heel veel te lang dus.' Antwoordde Zoella het meisje, dat Jayden heette. 'Wacht maar totdat je hier langer zit, dan merkt je pas dat echt alles hier constant faliekant mis gaat. Is misschien ook niet zo gek als je bedenkt dat ze het een goed plan vonden om alle losgeslagen tieners die Engels spreken te clusteren in een gebouw.' Ze nam nog een trek van haar sigaret en blies de rook uit door haar mond en neus. Met een zachte tik liet ze de as van haar sigaret op de grond neerdalen. Ze had niet gekeken of er een asbak stond, maar de grond leek haar sowieso een betere optie, minder moeite. Bovendien was ze veel te goed voor iets ordinairs als een asbak. 'Dat is vragen om problemen.' Voegde ze er achteloos aan toe.

Het was vroeg. Al had Noah geen flauw idee hoe vroeg het precies was, maar toen hij ervandoor was gegaan, had iedereen nog in zijn bed gelegen, dus nam hij aan dat het vroeg was. Maar goed, wie anders dan Noah bleef op tot half vier ’s ochtends en deed het vervolgens met een paar uurtjes slaap? Het zou best kunnen dat hij verslaafd was aan de rust die er op onchristelijke uren rondwaarde. Ach ja, hij deed er niemand kwaad mee.
Het was nooit Noahs idee geweest om naar het balkon te gaan. Deels omdat hij geen flauw idee had gehad dat dat ding bestond. Maar het bestond dus klaarblijkelijk wel en hij was er vijf seconden geleden op gestoten. Op het moment vroeg hij zich af waarom hij hier nooit eerder was gekomen.
Oh ja, omdat hij dikwijls niet door de gangen zwierf omdat hij geen zin had om potentiële wat-doe-jij-hier-Noah-ga-naar-bed – met minstens twintig dubbelzinnige opmerkingen over een wachtend meisje die hij eerlijk gezegd niet goed begreep – aan te moeten horen. Zomaar, hoor. Maar nu zat hij hier. Nee, hij zat niet – hij keek doorheen het gaas. Het zou fijn geweest zijn, mocht dat ding er niet zijn, maar hé, roeien met de riemen die je had. Hoewel hij nooit geroeid had. Nee, serieus, nooit gedaan. Het was er gewoon nooit van gekomen. Ach ja. Zegswijzen waren prachtige dingen. Hij keek dus over de reling doorheen dat gaasding en vond ondertussen ook wel dat “gaas” een vreemd woord was. Maar hij verzon nooit woorden. Hij verzon alleen maar toepasselijke bijnamen omdat hij niet altijd namen kreeg. Ieder zijn hobby.

Door de grote glazen deuren kwam Jimmy het balkon op. Zijn handdoek hing om zijn nek en zijn haren waren nog nat van het zwemmen. Dat deed hij vaker 's morgens, rond vijf uur opstaan om voor school te kunnen zwemmen. Vandaar het gespierde lichaam waar hij zo trots op was. Hij keek om zich heen en zag Noah staan, die hij herkende uit hun appartement. Dat vond hij nou een leuk joch. Nog zo onschuldig. Hij liep op hem af en legde een hand op zijn schouder om gedag te zeggen. Zijn naam noemen deed hij natuurlijk niet, want hij sprak niet. Hij wachtte totdat ze oogcontact hadden en liet zijn ogen het jochie begroeten. Dat was Jimmy's manier van praten, met zijn ogen. Alles werd vanzelf duidelijk en het was helemaal niet moeilijk, want Jimmy bleef je altijd aankijken met zijn blauwerdanblauwe ogen. Normaal was hij niet de eerste die oogcontact maakte, maar voor sommigen maakte hij een uitzondering. Joe en Julia bijvoorbeeld. En nu dus ook voor Noah. Met een vragende blik was het net alsof hij wilde weten waarom die zo vroeg uit bed was. En met een ander soort blik of het dan niet beter was om de volgende keer mee te gaan zwemmen. Het was heel simpel te ontcijferen, niemand hoefde er moeite voor te doen en zo sprak Jimmy met iedereen. Alleen met blinden zou hij een probleem hebben.

Een hand op Noahs schouder. Verbaasd draaide hij zich om en zag Jimmy staan. Oh ja. Hij dacht dat die in zijn bed lag. Niet dus.
Het had even geduurd vooraleer hij door had gehad hoe Jimmy praatte, maar nu had hij het wel opgepikt. Niet dat je naast zijn ogen kon kijken. Maar goed, het was sowieso vrij moeilijk voor een klein joch om naast mensen te kijken. Op dat punt moest je hem vertrouwen.
‘Goeiemorgen,’ zei hij opgewekt.
Wacht, een vragende blik. Waarover kon hij wat te vragen hebben…Wacht, het was niet doodgewoon dat hij zo vroeg op was. Dat dacht hij alvast. Het kwam geregeld voor dat hij als laatste opstond. Ach ja, onderhand was hij een expert geworden in het alles wat er gebeurd moest worden in vijf minuten te proppen. Hij had genoeg tijd ’s nachts. ‘Eh, geen flauw idee. Ik werd gewoon wakker.’
Ja, Noah, wakker worden was een doodgewoon ritueel van mensen. Het zou je verbazen, maar de meeste mensen hadden normale slaappatronen.
En toen veranderde de blik. Hij was echt niet goed in die blikken te ontcijferen. Hij wist heus wel dat er mensen waren die het allemaal wel konden, maar feitelijk kende hij Jimmy helemaal niet goed. Na even bedacht hij dat Jimmy er nogal nat uitzag en dat hij dan…was gaan zwemmen? Jimmy zwom toch? Wauw. Hij had dringend een snelcursus Jimmy nodig. ‘Eh…of ik mee wil gaan zwemmen?’ vroeg hij. Gokje. ‘Zou ik weleens willen doen, hoor, ik weet alleen niet wanneer. Doe je dat altijd ’s ochtends?’

Jimmy knikte simpel, twee keer voor beide antwoordden. Hij vond het leuk om te zien hoe Noah moeite deed, terwijl dat helemaal niet nodig was. 'Dus je gaat een keer mee?' vroeg hij, met een plagende blik. Ze kenden elkaar nauwelijks, sliepen alleen bij elkaar op de kamer. Wel had hij met Noah al meer contact gehad dan met Jayden bijvoorbeeld, of Jace. De jongen die tegenover hem stond had tenminste zin om moeite te doen, zelfs al zag je dat duidelijk. En Jimmy vond het heerlijk om een persoon te 'spreken' die hem vanaf het begin af aan recht aankeek. De meeste mensen waren de eerste keer dat ze zijn ogen zagen zenuwachtig en keken nog af en toe weg, maar Noah had dat niet gedaan. Jimmy merkte sowieso dat kinderen hem makkelijker aan bleven kijken, maar die verdronken ook veel te makkelijk te snel in de blauwerdanblauwe poelen. En kinderen waren niet echt het publiek waar hij naar op zoek was. Noah misschien wel, want die was gewoon zestien wist hij en was dus qua lichaam gewoon jongvolwassen. Verwachtte Jimmy althans, misschien deed het lichaam wel mee met je mentale staat.

Plagende blik. Oh wauw, Noah moest hier dringend beter in worden. En misschien moest hij er ook snéller in worden. Het gesprek vlotte niet erg. Wacht, als Jimmy plaagde of zoiets – kon je echt plagen met een blik? – en hij had zonet wat gezegd of telepathisch toegezonden of laten lezen in zijn ogen, wist hij veel hoe je het moest noemen, dan nam hij aan dat het daarmee wat mee te maken had.
Wacht. Oh, hij vatte het al.
Het punt dat dit sneller moest gaan, bleef op zijn verlanglijstje staan.
‘Ik ga mee! Als je me een keertje wakker maakt,’ zei hij, ‘want ik denk dat dit eenmalig is.’ Hij zweeg even. ‘Als dit niet eenmalig is, heb ik wel een dik probleem. Ach ja, overleef ik wel. Hoe moeilijk kan het zijn?’
God, hij bedacht nu pas dat hij moe was. Laat staan dat hij op dit uur zou kunnen zwemmen. Maar hé, als Jimmy het kon, kon hij het vast ook. Niet dat hij sportief was of zo, maar goed. Met z’n tweeën kreeg je altijd meer voor elkaar dan in je eentje. Noahs eigenste visie. Overigens ook heel erg handig als je iets wilde pakken dat op de bovenste plank lag. Hij was de tel kwijtgeraakt van de keren dat hij aan de eerste de beste had gevraagd om alsjeblíéft te helpen. Nogal lastig als je dat had rond drie uur ’s nachts. Zo nu en dan was het hatelijk. Maar ach, het lag niet in zijn aard om erover door te gaan.
Wat er wel in zijn aard lag, had een heel boek nodig om alles uit te pluizen, maar goed, niemand heeft behoefte aan Het Grote Boek Van De Kleine Noah.

Jimmy glimlachte vrolijk en knikte. Dat zou hij doen, maar niet meteen morgenochtend. Hij ging op één van de stoelen zitten en genoot van het uitzicht. Iets boven de horizon stond de zon en het begon al lekker warm te worden. Maar al snel richtte hij zijn ogen weer op die van Noah, anders kon hij immers geen gesprek voeren. Met een scheve glimlach bedacht hij was er allemaal in het hoofd van die jongen omging. Een deel daarvan was ook in zijn ogen te lezen en Jimmy's techniek werkte ook andersom, in elk geval voor Jimmy zelf. Hij kon makkelijk de toestand van iemand uit zijn ogen aflezen. Dat leerde je kennelijk als je het zelf op die manier deed, altijd. Hij rustte zijn hoofd op zijn handen en staarde Noah vanuit die positie aan. Nooit zou hij wegdraaien omdat de blik van de ander te intens was. Niemand had ook een intenser blik dan Jimmy had, met die helblauwe ogen. Blauwer was zo goed als onmogelijk.

Het punt met aparte ogen was dat je er naar kon staren en staren, maar dat ze evengoed ervoor konden zorgen dat je een fort van dekens maakte en ze probeerde te vergeten. Ervaring van Noah zelf. In hoogsteigen persoon. Hij wist niet veel, maar was niet zo wereldvreemd als mensen hem soms deden voorkomen. Echt niet. Een opvoeding op het platteland betekende niet dat hij niemand zag. Integendeel zelfs. Hij had juist vrij veel contact gehad daar. Vooral met de nachtelijke vogels. Er was een oude vrouw geweest die hem altijd had begroet. Zo nu en dan had ze hem een broodje gegeven. Altijd lekkere broodjes. Hoe dan ook, het ging niet over broodjes. Het ging over ogen. Goed, wat viel er daarover te vertellen? Heel veel. Als je het uit biologisch aspect bekeek. Nu was er een kanttekening die zei dat Noah niet veel van biologie begreep. Tja. Hoe dan ook. Ogen.
Ogen hoefden niet apart te zijn om bedreigend over te komen.
Iets wat voor Jimmy pleitte, was dat hij hem niet aankeek alsof hij heimelijke plannen had over een moord op Noah. Altijd fijn. Jimmy was aardig. Zwijgzaam – goh – maar wel heel erg aardig. De manier van communiceren was traag, maar goed, dat lag aan hem. Stoute Noah. Nee, niets stoute Noah, hij was heel erg braaf. En hij had honger. Het viel hem even op. Ach ja.
‘Heb je wat te eten bij?’ vroeg hij. Eh tja. Honger werd maar op één manier gestild, weet je.

Jimmy trok zijn wenkbrauw op en keek Noah aan. Uit zijn tas haalde hij een appel en gaf die aan de jongen. Hij glimlachte, want hij had de hele tijd in Noahs ogen gekeken en had gezien dat de gedachten van het jochie van het één naar het ander flitsten. Jimmy wist niet waar hij aan dacht, maar het was heel veel. Zo was iedereen vast geweest. Met een brede witte lach bedacht hij zich hoe hij altijd de neiging voelde om Noah over zijn hoofd te wrijven, zoals je dat bij kleine kinderen wel eens deed.
Met zijn helblauwe ogen groef hij in die van Noah en bekeek wat voor jongen het was, waardoor al die kindsheid kwam en meer van dat soort dingen. Dat deed hij altijd bij mensen die niet constant wegkeken. Hij zorgde er wel voor dat hij niet te aandachtig ging kijken, want dat zou raar overkomen. Hij had wel eens momenten gehad dat mensen er achterkwamen waar hij mee bezig was en dan zag hij aan hun blik dat ze hem wel een klap konden verkopen.

‘Bedankt!’ zei Noah blij.
Een appel. Op het moment was een appel één van de beste dingen ter wereld. Hij nam gretig een hap van de appel, keek daarbij eens een keertje niet in Jimmy’s ogen en keek toen terug. Appel. Appel. Appel. Hij hield van appels. En hij hield ook van het feit dat hij er eentje had gekregen. Altijd fijn. En hij zou er zelf eens aan moeten denken om wat te eten mee te nemen, maar Noahs geheugen was nogal…wispelturig. Eufemisme. Ach ja, eufemismen waren wonderen des levens en dat laatste was ook een eufemisme. Hallelujah, hij begon nog eens in paradoxen te denken. Altijd al willen doen.
Het zou een mooie dag worden, daar was hij zeker van. En hij was overigens ook goed begonnen, dus hij was er zeker van dat het niet verpest zou worden door, wist hij veel, een aardbeving. Of een vulkaan. Pompei deel twee. See what happens. Nee, hij dacht niet dat dat zou gebeuren. Sowieso waren er geen vulkanen hier. Toch? Het was altijd al een ver-van-zijn-bedshow geweest en hij had er nooit aan gedacht om de omgeving te checken op vulkanen of eventuele vluchtroutes. Niet dat je een greintje kans had als er een vulkaanuitbarsting à la Pompei zou zijn. Of die van Kreta. Je zou er de kriebels van krijgen.
Pluspunt voor Engeland – voor zover hij wist, waren er hier weinig tot geen vulkaanuitbarstingen.
Al zou hij eens moeten nakijken of er vulkanen waren. Vast niet.
Hij bedacht zich wat. ‘Heb jij eigenlijk geen honger?’ vroeg hij.
Hij bedoelde maar, hijzelf had altijd honger als een paard nadat hij had gezwommen. Al zwom hij haast nooit. Maar goed, iedereen had vast weleens gezwommen. De paar keer dat hij met vrienden was gaan zwemmen, zat hij erna for sure te eten. Misschien lag dat aan hem. Ach ja, het maakte vast niet veel uit.

Vraagje; Waarom is Noahs avatar zo chagrijnig, terwijl zijn gedachten zo vrolijk zijn?

Jimmy zag aan wat er voor hem gebeurde en zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij schudde zijn hoofd toen hem gevraagd werd of hij geen honger had. Dat had hij over een uurtje pas, bij het ontbijt. En hij onderbrak zijn eetpatronen niet, omdat hij veel te trots en narcistisch was ten opzichte van zijn spieren. Hij vroeg zich af waar Noah allemaal aan dacht. De appel was duidelijk geweest, maar de rest ging zo snel en Jimmy kon alleen maar zien of er aan iets anders gedacht werd dan het moment ervoor. Hij was geen telepathist. Hij trok zijn wenkbrauw op en vroeg met zijn blik of Noah niet beter hardop kon denken. Dan zouden de mensen kunnen reageren en daar konden nog leuke gesprekken uit voortvloeien. He, leuk woord, voortvloeien.

Omdat er maar één foto van die gast te vinden is en de andere mogelijkheid random bodyart heeft en ik Noah niet voor me zie als iemand die vrolijk met bodyart gaat rondlopen. HAHA Nee serieus een andere foto kan je echt niet vinden D:
_
Noah nam aan dat die blik iets moest betekenen. Het punt was dat hij geen flauw idee had wat het precies kon zijn, gezien hij dat nooit zo precies wist en er altijd naar moest gissen. Hij had weleens gehoord dat sommige mensen dat heel simpel vonden en zo, maar hij had het talent lees-Jimmy’s-ogen-omdat-het-op-een-andere-manier-niet-gaat-lukken niet. Altijd jammer. Dus probeerde hij te achterhalen wat hij probeerde te zeggen of door te geven of oogzeggen of wat het precieze woord er ook voor was – occulte magie? – maar eh…Hij dacht eens na. Nee, geen flauw idee. Goed, dat werd gokken. ‘Ik moest bloemen water geven? Ik moet de wereld redden van één of ander kwaad in de vorm van een lerares? Eh, er staat een monster achter me?’
Creatieve Noah. Ach, hij betwijfelde of zijn suggesties ook maar enig nut hadden. Maar hè, wat moest hij dan? Hij had geen flauw idee wat Jimmy duidelijk probeerde te maken.
Hij had ooit een cursus gemist, had hij zo het idee.
Hij had de appel ondertussen al praktisch op. Nee, hij kon er nog wat vruchtvlees afknabbelen, maar veel zou het toch niet. Ach ja, hij draaide de vrij afgekloven appel rond en begon toen op een willekeurige plek het overgebleven vruchtvlees op te eten. Waarom klonk dat zo vreemd? Nu ja. Het kon vreemder. Je kon bijvoorbeeld zeggen dat je je moeder naakt op een kameel had vervoerd omdat ze de trein had gemist.
Nu hij erover nadacht – het was typisch iets wat Noah nooit zou doen. Deels omdat hij nog nooit een kameel in het echt had gezien. Deels omdat hij sowieso nooit met zijn naakte moeder naar buiten zou gaan. En ook deels omdat de laatste keer dat zijn ma de trein had gepakt, was minstens drie jaar geleden geweest.