Het rozenpad

Hihi ^^
----
"Ik vind het altijd zo leuk als je bloost Julia..." Hij deed een blonde lok achter haar oor en probeerde zijn handen minder te laten trillen. Hij was zelf ook zo nerveus. Jeremy was niet echt een voorbeeld van een 'stoer' vriendje. Hij hoopte nu geen blunders te maken wat hij gewoonlijk deed. De jongen keek met neergeslagen naar de grond. "Ik... Ik zal het proberen." Hij uitte niet vaak zijn emoties. Hij trok zich altijd terug. Deed dit omdat hij anderen nooit wilde belasten met zijn problemen of wat dan ook. "Oké. Maar schreeuwen of huilen zie je mij niet zo snel doen. Vooral niet tegen personen die belangrijk voor mij zijn." Jeremy werd kwaad als hij hoorde dat Julia onterecht zo werd genoemd. Mensen luisterde altijd naar anderen en geloofde het gelijk. Deden nooit de moeite om zelf naar iemand toe te komen om te vragen of het waar is. "Ja graag... Lekker knus. Misschien morgenvanavond? Dan is het vrijdag en hoeven we niet vroeg op te staan de volgende dag"

Julia keek hem liefjes aan. "Jij laat me gewoon snel blozen." Zei ze zacht en ze keek hem liefjes aan. "Je bent echt een doetje." zei ze plagend en giechelend. Erna knikte ze. "Dat hoeft ook niet maar dat je weet dat ik er voor je ben. Ik wil niet denkt dat je er alleen voor staat." Ze kuste hem zachtjes en ze keek hem aan. "Morgenavond.. Ja dat is wel een leuke. Wat voor film wil je kijken en bij wie en wil je nog iets speciaals drinken?" vroeg ze liefjes. "Zullen we zometeen dan nog even wat gaan halen?" vroeg ze zacht aan hem en ze vlocht haar vingers samen met de hare. Julia keek hem aan. Ze hoopte echt dat ze er ooit voor hem zou zijn. Voorzichtig bracht ze zijn arm omhoog. "Daarom heb je dus altijd die bandjes om?" vroeg ze met een lieve glimlach. Ze deed er niet raar om. "Dan geef ik je wel een armbandje als je jarig bent. Weet ik in ieder geval dat je het sowieso draagt." zei ze liefjes en ze ga hem een plahend kusje.

"Een doetje? Daar gaat mijn mannelijkheid..." Zij hij op een sip toontje maar zijn ogen lachte. Hij kietelde haar plagend in haar zij. "En jij bent mijn sexy uit de hemel gevallen engel. Moet ik je ook een koosnaampje geven?" Jeremy was daar niet heel goed in. "Dat vind ik lief Julia. Ik zal het onthouden en als ik de neiging heb om te doen dan whatsapp ik je." Bij haar vragen begon Jeremy na te denken. "Ik ken iemand die films brand dus dan kijk ik daar wel even tussen. Neem ik een paar mee. En we kunnen wat alcohol halen? Drinken we wat in onze kamer? Lekker gezellig. En wij kunnen inderdaad al wat gaan halen." Bij haar volgende vraag knikte Jeremy. "Ja... Maar nu zit er verband om heen want het moet helen. En het ziet er heel lelijk uit mijn polsen. Ik zou je niet willen afschrikken dus die zicht zul je nooit zien." Jeremy trok haar al richting het pad. "Winkelen!"
(zullen we over gaan naar onze nieuwe meet in een kamer? Van Juul of Jeremy?)

Doe maar de kamer van Julia, wil jij daar zo beginnen?

"Haha, je bent heel mannelijk. Een heel mannelijk doetje." Zei ze waarna ze moest lachen toen hij haar kietelde. "Nee, ik ben niet sexy.." Zei ze zachtjes. "En ook geen engel maar een koosnaampje mag altijd, maar hoeft niet." Zei ze zachtjes tegen hem. Ze knikte toen tevreden. "Oh dat is een goed begin ervoor vind ik." Zei ze liefjes tegen hem en ze streelde zijn wang even. "Is goed, ik vind het meeste wel leuk. En dat kunnen we wel gaan halen ja." Julia knikte toen en keek hem aan. "Ik zal ze toch ooit moeten zien, je kan niet voor eeuwig alles verbergen voor me.. Ik heb dan misschien geen littekens maar wie weet, als we ooit gaan zwemmen, wat ik eigenlijk niet snel van plan ben, zie je ook mijn lelijke lichaam. Ik wil zelf niet eens in een spiegel kijken.." Zei ze zacht en ze moest lachen toen hij haar meetrok. "Inderdaad!'

NEW
~~

White Rose Darton, een meisje, een doodgewoon meisje dat op een doodgewoon bankje zat. Nou zou je aan haar uiterlijk niet echt kunnen zien dat ze een doodgewoon meisje was, want ze had tatoeages op haast iedere plek van haar lichaam en haar compleet zwarte outfits maakte haar ook altijd wel opvallen. Ook aan haar innerlijk kon je niet zien dat het een doodgewoon meisje was, ze heeft een aandoening waardoor ze niks kan vergeten en is één van de meest beruchte dieven geweest van London. Oké misschien was ze wel totaal geen doodgewoon meisje, maar het was wel een doodgewoon bankje!
Ze zat dicht bij één van de rozenstruiken en was één roos in het bijzonder aan het tekenen, het was de roos die al een beetje aan het verwelken was terwijl de rest in bloei stond, die details fascineerde haar. Haar potlood ging als automatisch over het papier en haar ogen keken alleen maar naar de roos, niet naar het kladblok zelf.
Ze had ook een roos in haar haren gedaan, donkerrood, het had goed bij haar outfit gepast omdat ze een jurkje aan had met een hart aan de voorkant, net boven haar borst, uitgesneden, natuurlijk wel zwart. In haar taille zette de jurk uit en hij was tot net boven haar knieën. Ze had blote benen, die onder de tattoo's stonden en zwarte sleehakken om haar outfit af te maken. Ook had ze wat zwarte en gouden armbandjes en ringen om maar niet te veel, het moest niet gaan afleiden van de jurk.

Carlos stond even stil op het pad om met gesloten ogen te genieten van de zon die in zijn gezicht scheen, hij was in een uiterst goed humeur en het weer paste hier perfect bij. Hij hield van warm weer, dan kon hij losse tanktops en korte broeken dragen. Zo had hij vandaag een dun blauw-wit gestreepte tank aan met een beige broek vol zakken die tot net boven zijn knieën kwam.
Toen hij weer verder liep viel een bijzonder meisje hem op, E had veel tattoos en een gewaagde outfit, iets wat hij zeer kon waarderen. Carlos liep in de richting van het bankje en stond vlak achter haar stil, de tekining waaraan ze werkte bekijkend. 'Je bent erg goed.' zei hij op een zachte toon die bedoelt was om haar niet te laten schrikken en hij leunde met een elleboog op het bankje. Hij leunde naar voren zodat zijn hoofd zich naast het haare bevond, zonder haar aan te raken, dat was immers nog onbeleefder dan hij al bezig was.

White was dan wel geconcentreerd geweest, voetstappen had ze wel gehoord. Dus toen er een stem zacht tegen haar zei dat ze goed was, schrok ze niet. Haar huid voelde alweer de aanwezigheid van een persoon naast haar, ze had zo'n gevoelige huid dat het begon te tintelen als je in de buurt kwam. Langzaam draaide ze haar hoofd naar die van hem toe en fluisterde toen in zijn oor," Durf je wel onschuldige meisjes laten schrikken door zomaar achter ze op te duiken." Daarna draaide ze haar hoofd weer terug en zette weer haar zonnebril op, ze had hem afgedaan om te kunnen tekenen, maar bij mensen in de buurt wilde ze hem weer op hebben. Ze hoefde niet dat mensen haar diepste gevoelens konden lezen in haar ogen. Een John Lennon look-a-like bril kwam tevoorschijn, uit haar tas, en plantte zich op haar neus, daarna stopte ze haar schetsboek weg en bekeek de jongen naast haar nog eens, jeetje wat was dat een lekkere man!

Carlos grinnikte schamper en klom over de leuning van het bankje heen om naast haar te gaan zitten, 'Sorry het was nooit mijn edieling je te laten schrikken.' zei hij met zijn charmanste glimlach. Hij was zich er heel goed bewust van dat hij knap was, en dat was te merlen aan zijn houding. 'Ik kom gewoon je kunst waarderen, meer niet.' al was er natuurlijk wel meer, hij was altijd uit voor meer. Zijn ogen gleden niet al te onopvallend over haar lichaam en hij keek grijnzend weg naar de rozen.

New
--
Rustig had ze een bankje gevonden, even moest ze op adem komen. Adem in, adem uit. Ze moest het ritme vinden. Hier flauwvallen met niemand erbij was niet verstandig. Volledig concentreerde Julia zich op haar ademhaling. Misschien had ze wel een cracker moeten eten.. Wacht, had ze niet nog een pakje in haar tas..? Wanhopig begon ze te zoeken en alles was ze vond was een pakje crackers dat tot kruimels was gemalen. Toch maakte ze het open en at wat van de droge crackers, ze moest wel. Haar lichaam dwong haar. Waarna grote slokken water naar binnen gingen. Die stilden het hongerige gevoel wel wist ze inmiddels uit ervaring. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen even vermoeid. Was er maar een einde.. Iets dat het oploste.

Wat een woordgrap, Rose die over een rozenpad liep. Alsof het zo had moeten zijn. De najaarszon verwarmde de huid van Rose die haar jasje om haar middel had geslagen. In plaats van dat haar aandacht getrokken werd door de laatste paar rozen die in bloei waren, ging haar blik naar een meisje op een van de bankjes. Het meisje zag er nog slechter dan Rose in de slechte jaren eruit had gezien. Er zat geen grammetje vet op haar botten. "Gaat alles goed?" een bezorgde klank klonk door haar in haar stem. Door de aanblik van het meisje werden er in haar hoofd allemaal oude herinneringen op gehaald, waardoor ze zich heel goed kon inleven hoe het meisje zich moest voelen. De almaar knagende honger, alleen wist Rose niet dat het bij het meisje juist 'vrijwillig' was.

Geschrokken keek ze op, alsof ze zich betrapt voelde en ze keek het meisje aan. "Ja, ja.. Prima.." Het klonk nog zwakker dan ze dacht dat het klonk. Ze dronk nog een paar slokjes water en keek toen maar naar het meisje dat ze zag. Julia keek haar vermoeid aan. "Ik voel me gewoon duizelig, dat is alles.." Haar dunne arm bedekte ze met een vestje dat ze aan had, maar haar wat ingevallen wangen waren niet te bedekken. Julia keek weg, toch was er iets in deze jongedame dat maakte dat het leek alsof ze haar begreep. Dat gevoel kreeg Julia als ze het meisje in de ogen keek en ze schudde haar hoofd. Ze kon het niet begrijpen. Ze was niet als al die anorexia meisjes.. Misschien was ze onzeker, maar ze was niet hetzelfde. Zou nooit hetzelfde zijn. Dit was haar manier om zichzelf te laten leiden, ze moest wel. Ze was weer zwak geweest. Niet meer zwak zijn, dat was het doel.

Rose ontging de geschrokken blik niet, maar koppelde er niet direct de juiste feiten aan. Soms was ze nog zo naïef. Zonder te vragen of het mocht nam Rose plaats naast het onbekende meisje en tilde haar tas op schoot. "Hier, dit zou moeten helpen." Uit haar tas had ze een stuk ontbijtkoek gehaald, tegenwoordig droeg ze altijd wel iets van eten bij zich. Een gewoonte die ze zich had aangeleerd sinds ze hier op school zat, zeker in het begin kreeg ze op rare momenten enorme honger, waardoor ze soms bijna flauw was gevallen. Met een vriendelijke blik in haar ogen keek ze naar de jonge vrouw die er zo enorm kwetsbaar uitzag. "Wat is er?" het hoofdschudden snapte Rose niet, alsof dat meisje diep in gedachten verzonken was geweest over een of andere kwestie. Rose scheurde het plastic rond de koek los en gaf het aan haar.

Julia slikte even en keek onzeker naar het stuk ontbijtkoek. Een klein hapje nam ze er maar van, teveel zou haar misselijkheid omhoog doen komen. "Niets.. Er is helemaal niets." Zei ze na eventjes en ze keek op naar het meisje. Haar zeeblauwe ogen bekeken haar en ze slikte even. "Gewoon.. Moe.. Duizelig, dat is alles." Julia keek even naar de zon en sloot haar ogen. Ze kon de leugen niet volhouden. "Ik haat mannen..' Fluisterde ze zachtjes. "Ze zijn niet te vertrouwen.." Julia richtte haar blik toen weer op het meisje. "Het is raar om te horen dat je vriendje met een andere vent heeft gezoend. Wat doe je dan? Ben je boos? Of accepteer je dat je duidelijk niet goed genoeg bent? Maar wat als hij niet begrijpt dat hij fout is? Wat doe je dan?" Julia keek naar de rozen, ze was gek aan het worden van de gedachten over Jeremy.

Rose bekeek het meisje, nog altijd met een wat bezorgde blik in haar ogen, "Je moet echt wat meer eten, anders ga je straks van je graatje." merkte Rose op, maar haar aandacht werd pas echt getrokken door de opmerking die erop volgde. "Ik haat mannen." kwam er uit de mond van het meisje, gevolgd door meer woorden die Rose mond open deden staan. "Ik zou ontzettend kwaad zijn." merkte ze meelevend, maar naar waarheid op. Oké, Rose was niet iemand die erg veel verstand had van relaties, ze was een van de weinige personen die nog nooit een echte relatie gehad scheen te hebben hier, maar ze kon zich nog wel dingen voorstellen. Voorzichtig legde ze haar hand op de bovenbeen van het meisje, als een soort teken van vriendschap hoewel ze elkaar niet eens kende. "Wat erg, echt waar, hoe kon hij je dat aan doen?" Rose was onder de indruk van haar verhaal, bedrogen worden met een andere vrouw is al erg, maar dat het een man was is sowieso iets wat je niet verwacht.

Gehoorzaam nam ze kleine hapjes en keek het meisje aan. "Er was drank bij, dan krijg je dat." fluisterde ze zachtjes. "Een spel was het." Ze keek weg. "Maat hij vind het niet fout. Nee. Met een vrouw zou pas fout zijn. Maa niet met een van mijn beste vrienden. Nee. Dat is normaal." Julia fluisterde het haast en ze keek naar het meisje. "Ik ben Julia." Zei ze en ze nam de hand vast die op haar been lag. Ze had het meisje even nodig. Even een onbekende om haar verhaal kwijt te kunnen.

Rose vond drank geen geldig excuus, maar ze hield haar mond erover. Het meisje waas er niet bij gebaat om alles dubbel te horen te krijgen. Rose gaf haar een bemoedigend kneepje in haar hand. De hand van Julia voelde ijskoud aan, die kon nog wel wat meer van die koek gebruiken. "Rose, aangenaam. " met een glimlachje keek ze Julia aan. "Maar heel normaal ja." Mompelde Rose sarcastisch, "Hoe kan hij en je vriend in hemelsnaam denken dat dat zomaar kan?" Hoewel Rose de jongens niet kende, waas ze gewoon boos op hen. Aangezien ze kon zien hoeveel pijnze Julia hadden gedaan.

Julia keek naar de roos. "Die vriend van mij die.. Hij. Ik weet het gewoon niet. Ik ben echt teleurgesteld in beide." zei zw zachtjes tegen haar. Julia zuchtte diep en beet op haar onderlip. "Maar misschien.. Misschien stel ik me aan. Mijn ex," Oei, lastig woord, de tranen stonden al bijna weer in haar ogen, "die vond dat ik me aanstelde en er een heel drama van maakte." Bekende Julia. Wat als Jeremy gelijk had wn het wel normaal was. Dan stelde zij zich weer aan voor niets.

Jij was nog laat wakker ;o
-
"Hij is degene die hypocriet reageert." Als je een relatie had zou je toch met niemand anders mogen zoenen, zeker niet met de beste vriend van je vriendin. Dat is gewoon not-done. Zelfs de onervaren Rose had daar een uitgesproken mening over. "Het is toch niet meer dan logisch dat je er een drama van maakt?" Ze keek Julia met haar bruine ogen aan, "Hij is toch duidelijk degene die fout zit..."

Gewoon al drie dagen random om die tijd wakker.
--
Julia keek haar stilletjes aan en ze zuchtte even. "Ja dat is hij ook. Alleen hij begrijpt dat niet en nu moet ik hem er door missen." fluisterde ze zacht en verdrietig. Ze zuchtte en keek even naar Rose. "Ik weet ook niet wat ik moet doen. Hoe ik het anders had moeten aanpakken en hoe ik op de jongen die erbij was moet reageren. Ik heb hiernet alles opgebouwd en nu verlies ik het allemaal weer." Julia keek sipjes naar het meisje en zuchtte. "Ik vraag me af waarom ik niet goed genoeg ben. Waarom hij een ander moest zoenen maar ik denk niet dat ik dat te vragen krijg.." Flisterde ze en ze keek weer voor zich uit. Ze miste hem zo haar lieve mannetje. Hij steunde haar en nu. Nu miste ze die steunlilaar.

Ook irritant ;c
-
Rose was een goede luisteraar, maar over de juiste woorden moest ze nadenken. Rose kon zich tot op zekere hoogte hoe kut Julia zich zou moeten voelen, maar je wist het pas echt als je het zelf meemaakte. "Je moet jezelf hier niet de schuld van geven, hij is degene die de fout in is gegaan. Hij is degene die niet goed genoeg is, in mijn ogen." Rose kende de foute gozer niet, maar in haar ogen was die gewoon de fout geweest. "Maar je kunt nog zoveel hier opbouwen, dan maar zonder die eikel," Rose glimlachte bemoedigend naar Julia, "Hij is jouw niet waard."

uhu :c
-
Julia keek haar onzeker aan en knikte. "Ja.. misschien moet ik hem los laten.." Fluisterde ze hoewel het onzeker klonk. Ze was niet of ze dat wel kon en wilde. Het was ook allemaal veel te lastig, dat was ze niet gewend. Sowieso was Julia nooit echt een meisje geweest met goede relaties met jongens. En nu ging het een keer goed en verpestte hij het. "En weet je wat het stomme is.. Ik heb gewoon mijn eerste keer met hem gedeeld. En ik zou daar nooit spijt van kunnen hebben. Want hij was zo lief.." Julia trok haar benen verdrietig op en liet haar hoofd er tegenaan steunen. "Ik kan dit echt niet, ik wil nog niet de dingen zonder hem opbouwen." Piepte ze verdrietig.

Rose legde haar hand troostend op haar schouder, "Zou je het hem kunnen vergeven als hij zou toegeven dat hij fout zat?" vroeg Rose, toen Julia aangaf dat ze helemaal niet zonder hem wat wilde opbouwen. Dat kon ze wel begrijpen, zeker omdat ze zo'n intiem moment met hem had beleefd. Het soort moment dat Rose nog niet had gekend in haar leven, maar ook zij zou het pas echt durven als ze iemand tegenkwam die echt lief tegen haar was, die ze vertrouwde.

Onzeker keek ze haar aan en slikte. 'Na een tijdje misschien wel. Niet nu direct. Ik moet voelen dat hij het meent."Zei ze eerlijk en zachtjes. Ze keek naar Rose. "Het voelde zo goed, ik had zoiets nog nooit met iemand gehad, misschien moet ik gewoon even afwachten en kijken of hij zijn fout begrijpt?' Ze keek het meisje onzeker aan en bleef bij haar zitten, blij dat ze even iemand had om mee te praten die niet over haar kon oordelen, die er helemaal buiten stond. Het was fijn om met een buitenstaander te praten, dat luchtte vreselijk op kon Julia wel zeggen.

Van account wisselen gaat niet zo makkelijk. .
-
Rose knikte begrijpend bij haar woorden. Als je gekwetst werd kost het tijd voor je iets zou kunnen accepteren en de pijn zou helen. "Ik denk dat dat verstandig is, maar in de tussentijd moet je het ook leuk voor jezelf maken. Niet bij de pakken neer blijven zitten omdat mannen af en toe zo blind kunnen zijn..." Ineens kreeg Rose een idee, dat in haar ogen een goed idee leek te zijn. " Weet je wat, we gaan bij die tearoom een paar lekkere dingen halen om je op te vrolijken. Ik trakteer!" Het meisje moest ondanks de ontbijtkoek Nog altijd rammelen van de honger, zo een koek was als een druppel op een gloeiende plaat.