De kersenboom

De kersenboom is een gigantische boom die al sinds de bestaan van de school er staat. Het is een metershoge boom die iedere dag wel bezocht wordt door vele leerlingen en zelfs docenten. In de zomer is het leuk om er onder te gaan zitten in de schaduw en om kersen te eten. En in de winter is hij geschikt om je achter te verstoppen voor sneeuwballen.

Regels:
Let op dat je geen schors van de boom breekt.
De boom is heel oud dus kras er niet in.

Personen:
Max. 5?

Caleb had een van zijn mindere dagen, vanochtend had hij een gesprek met zijn therapeut gehad maar al de hele dag zinderde er een gevoel van woede door zijn aderen. Het had niet echt een directe aanleiding, hij zou in elk geval niet weten welke.
Nu liep hij naar de oude kersenboom, de plek was bekend. Al in zijn eerste jaar had hij de plek ontdekt en was daar op dit soort dagen heen gegaan. Het bracht hem rust, stilte. Nouja, niet altijd maar meestal als je er vroeg genoeg was dan waren er niet zoveel mensen. Het was nu 10 uur in de ochtend, de meeste mensen hadden les.
Toen hij aangekomen was liet hij rustig zijn hand over de boomschors glijden. Hij had al gecontroleerd of er iemand was, de hele plek was leeg. Gelukkig. Caleb ging op de zachte bosachtige grond zitten met zijn rug tegen de kersenboom aan. Het was al te ver in de zomer om nog goede kersen uit de boom te kunnen plukken helaas. Caleb hield van kersen, het was zijn lievelingsfruit.

Wat een vreselijke nacht was het geweest voor Daykota. Weer een terugval nu het net weer goed begon te gaan. Ze had haar hele kamer over hoop gegooid gisternacht. Weer een aanval, een aanval van woede. Dan wordt alles zwart en verliest ze haar controle over haar lichaam. De therapieën begonnen eindelijk goed te gaan. Ze had nauwelijks een oog dichtgedaan en dan ook nog een therapiesessie in de ochtend... G-e-w-e-l-d-i-g. Ze had donkere kringen onder haar ogen die zij gelukkig verborg met haar zonnebril. Ze besloot om een broodje mee te nemen van de kantine en naar buiten te gaan. Daykota had nog niet veel gezien van de school. Ook had het meisje nu even geen behoefte aan drukte of andere mensen. De meeste vonden haar nu al als een bitch overkomen of een verwend nest. Ze moesten eens weten. Verderop zag zij een grote boom die ver boven de andere uitstak. Na een minuutje of 10 kwam ze in de omgeving en je hoorde de vogeltjes al fluiten. Overal lagen kersen op de grond. Een kersenboom? Ze ging op haar tenen staan om er eentje te plukken. Het zag er nog goed uit en stopte in haar mond om het gelijk weer uit te spugen. Zuur... Die was niet meer goed. Ze pakte gauw haar flesje uit haar tas nam een slok om de vieze smaak weg te spoelen. Daarna nam ze een grote hap van haar brood want Day had wel een beetje honger. Nu merkte ze op dat er iemand aan de andere kant tegen de kersenboom aanzat. Daykota besloot hetzelfde te doen en ging tegen de boom aanzitten. Niet bij de persoon in de buurt. Ze zag toch alleen maar een schouder en wilde diegene niet storen. Het meisje sloot haar ogen en genoot van het geritsel van de bladeren. Rust.

Laat. Net ietsje te laat voor kinderbedtijd. Noah had een tijdje rondgezworven, maar na even had hij het grote gestalte van de kersenboom opgezocht om er te zitten. Hij had geen zaklamp. Tenminste, die had hij wel, maar niet bij zich. Vergeten. Zoals hij die zaklamp 30% van de tijd vergat. Een goede gewoonte. Maar goed, het was niet zo dat er helemaal geen licht was. Want dat was er wel. De maan gaf heus wel wat licht, hoewel hij de maan nu niet direct als energieleverancier zou aanbevelen. Veel te onbetrouwbaar. Hij had zijn katapult uit zijn achterzak gehaald en speelde er afwezig mee.
Hij was hier omdat hij zogezegd meer structuur nodig had. Maar god, uit zijn bed stappen en rondzwerven was echt niet zo moeilijk. Structuur. Natuurlijk. Hij probeerde het wel. Echt waar. Maar hij had het gewoon niet in zich om uren met zijn duimen te draaien totdat hij in slaap viel. Goed, hij ging praktisch dood van het slaaptekort aan het einde van de week, maar het lukte hem gewoon niet om sneller in slaap te vallen. Ach ja.
Het was vooral jammer dat er nooit iemand op dit uur was om hem gezelschap te houden. Noah was niet iemand die mensen voor alles nodig had, maar hallo? Het was behoorlijk saai om alleen maar je gedachten te hebben als gezelschap?
Hij ging verzitten. Zo’n twintig keer en besloot uiteindelijk in kleermakerszit te gaan zitten, want iets anders kon hij niet meteen bedenken. Eigenlijk wilde hij wel omgekeerd aan de boom gaan hangen, maar na het een tijdje geprobeerd te hebben, was hij er zeker van dat hij niet goed was in bomen beklimmen. Ach ja. Met zitten was niets mis.
Hoe dan ook, hij had een katapult. Die niet uit elkaar hing. Twee dagen geleden had hij zich vrolijk opgehouden in een open klaslokaal van een vergeetachtige leerkracht om dat ding te herstellen. Zijn dierbare katapult had veel te vaak herstellingswerkzaamheden. Maar goed, als je voor artisanaal werk ging… Tja. Hoe dan ook, hij tastte over de grond op zoek naar compacte dingen om weg te schieten. Vruchteloze zoektocht.

Het begon zo ongeveer een gewoonte te worden voor Jayden om 's avonds met een sigaret tussen haar vingers, dan wel tussen haar lippen rond te lopen over het terrein. Doordat het helder was, was al snel de warmte van de dag weggetrokken en kon ze behalve de rook van haar sigaret ook de rook van haar adem zien. Niet dat ze het zelf erg koud had, er zat genoeg alcohol in haar bloed dat haar de komende uren wel flink warm zou houden. Die alcohol zorgde er tevens voor dat het pad dat ze volgde een stuk minder recht was dan dat ze gewend was. De sporadische lantarens die her en der het pad verlichten waren ineens een stuk minder recht voor haar gevoel. Maar goed, ze voelde zich vrolijk, goed zelfs. Ze zou bijna gaan fluiten, bijna.
Behalve alcohol zou het haar niet verbazen als er meer bijzondere bestandsdelen in haar bloed zaten. Maar ze kon het zich niet zo goed meer herinneren, een van de fijne bijeffecten van alcohol. Haar geheugen werd er een stuk minder van. Haar aandacht werd getrokken door een beweging die haar ogen opvingen in de schaduw van een boom. Even schoot het door haar vernevelde hoofd dat ze misschien wel magische krachten had en het een geest was. Dat zou haar niets verbazen hoor. De boom was enorm, net zoals de vele bomen die je hier vond. In New York vond je dat soort bomen niet, nee daar waren wolkenkrabbers en her en der een zieke wilg. Hoe dan ook er was iemand. "Hello, hello." lachte ze vrolijk en stapte de schaduw in, waardoor ze een jongen zag. "Oh, je bent geen geest." Ze lachte breed naar hem. Als de jongen een beetje oplette, merkte hij dat Jayden niet helemaal helder meer was...

Noah keek op naar het meisje – zo klonk de stem alvast – die vrolijker klonk dan de meeste mensen die rond – hoe laat was het? – een bepaald laat uur op waren. Hij had het een keer voorgehad dat er eentje zijn conditie had verbeterd toen hij de aftocht moest blazen. Soms vergat hij wat voor school dit precies was. Soms. Hij zwaaide opgewekt naar haar en toen hij bedacht dat dat misschien niet opgemerkt werd, zei hij er nog vlug bij: ‘hoi!’.
Hij dacht even na. Was hij een geest? Nee, vast niet. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit gestorven was alvast. ‘Denk het niet,’ antwoordde hij, ‘niet dat ik weet. Kun je dat testen? Dan kunnen we het uittesten. Misschien ben jij wel een geest.’
Hij was er vrij zeker van dat hij geen geest was, want hij voelde zich springlevend. Het meisje leek zich ook springlevend te voelen. Of dat nam hij alvast aan, gezien haar goede humeur. Ach ja, wat maakte het ook uit. Hij voelde nog eens even aan de grond, liet zijn hand erover dwalen en wist toen nog eens zeker dat het compactste wat hij hier zou vinden samengekoekte aarde was. Hij dacht niet dat hij zoiets kon afschieten. Hoewel hij weleens wilde zien wat er zou gebeuren als hij aarde tegen iemand schoot. Misschien dat hij dan een conditietraining zou krijgen. Ach ja. Hij trok zijn hand terug en besloot zich nu vooral te richten op zijn onverwachte gezelschap. Met een beetje geluk bleef ze een tijdje. Het was al wel even geleden dat hij vrolijk gezelschap had gehad. Het was sowieso altijd stukken leuker als er iemand anders was dan een mokkende puber die weigerde te gaan slapen uit pure rebellie. Want opblijven was een daad van verzet. Ja, echt wel. Dan zou hij rellen kunnen starten. Leider van de opstand en alles. Of nee, hij was geen leiderstype. Eerder het type dat vrolijk tegen vreemden begon te babbelen over of ze nu al dan niet een geest waren. Om de één of andere reden. Wist hij veel. Als je gesprekken voerde op dit uur, kon je niet verwachten dat je over politiek zou praten. Zoveel te beter eigenlijk. Hij kende er niet zo heel veel van.

"Ik weet het niet, maar ik denk het niet, anders wou ik dat ik kon vliegen." was haar antwoord. Eigenlijk was ze allesbehalve thuis in de spirituele kant van het leven. Ja, ze had meer dan eens hallucinerende middelen genomen, waarbij de meest rare dingen langskwamen, maar dat zei niks. "Maar ik denk niet dat ik een geest ben." Jayden hield haar handen op naar het licht, "Ik ben tenminste niet doorschijnend." weer lachte ze, waarna haar benen besloten dat ze het gewicht niet meer konden dragen. Met een plof kwam ze tegenover de jongen terecht, de pijn die ze voelde door de klap werd overstemd door een lachbui. Haar vrolijke lach klonk ver weg de landerijen in. "Misschien ben je wel een geest als ik je niet kan aanraken." Dacht Jayden hardop.
Zonder zich zorgen te maken over de aarde die ze in haar kleding veegde trok ze zichzelf wat naar voren en stak ze haar hand uit naar de jongen en prikte haar koude vinger in de wang van de jongen. "Ehm, nee dat werkt niet." mompelde ze ietwat teleurgesteld, aangezien haar hoop toch wat was opgekrikt toen de jongen vertelde dat hij het niet zeker wist of hij een geest was.

Een vinger in de wang. Hallo daar. ‘Volgens mij ben jij ook geen geest als je mij kan aanraken. Anders zou je wel door me heen gegaan zijn,’ zei Noah, ‘hoe zou het eigenlijk voelen als er een geest door je heen gaat?’
Het was een bizar gespreksonderwerp, maar dat vond hij niet erg. Zoals eerder gezegd – wat verwachtte je als de normale mensen zich ophielden in hun bedjes en allang naar dromenland vertrokken waren? Hij had het wel geprobeerd. Echt waar. Maar goed, dat was elke avond hetzelfde en nu zat hij hier dan. En hij sprak met een bijzonder vrolijk meisje en had het over de mogelijkheid van geesten. Hij had niet verwacht dat hij zo zijn nacht zou doorbrengen, maar hij kon niet zeggen dat hij het erg vond. Hij hield van gezelschap. Zeker als dat gezelschap vrolijk was. Het was leuk om met vrolijke mensen om te gaan.
‘Hoe zou vliegen zijn?’ kwam hij terug op iets wat ze eerder had gezegd. Vliegen. Hoe zou dat eigenlijk zijn? Zou je de kriebels in je buik voelen die hij ook had als hij hoog schommelde of zo? Wist hij veel. Hij had het nooit gedaan. Hij had wel een keertje in een vliegtuig gevlogen. Oké, twee keer. Het was een retour geweest. Overigens ook de verste reis die hij ooit gedaan had. Maar dat was anders, nam hij aan. Echt vliegen was vast iets anders dan in een vliegend ding zitten. Niet dat het uitmaakte. Hij kon niet vliegen, had geen vleugels. Voor zulke dingen waren dromen best handig. Maar goed, daarover zeuren kon hij moeilijk. Hij herinnerde sowieso niet veel van zijn dromen en als hij het zich al herinnerde, waren het allemaal alleen maar wazige flarden. Onbegrijpelijk ook. Het viel moeilijk te geloven dat dromen konden voorspellen als je je er zo weinig van herinnerde later. Dan kon je veel zeggen. Toch? Wat had je aan voorspellingen als je ze vergat, vlak nadat ze gebeurd waren? Misschien dat daar de voorgevoelens vandaan kwamen. Wist hij veel. Zulke dingen wist hij niet. Eigenlijk had hij er ook nooit over nagedacht. De vreemdste gedachtes schenen altijd in de late uurtjes aan te komen dwarrelen. Waarom eigenlijk? Waren mensen er dan vatbaarder voor? Ach. Als hij iets niet begreep, had het weinig zin om erover na te denken.

Jayden ging weer wat rechter zitten, hoewel ze de steun van de boom nodig had om enigszins overeind te blijven en overdacht de mogelijkheid van wat de jongen gezegd had. "Dat klinkt logisch." beaamde Jayden, die ondertussen bedacht hoe het zou moeten voelen als zijn hand geen huid maar lucht had geraakt. Bij het idee alleen al begon ze weer te lachen, je zou het bijna giechelen willen noemen zo zacht was het. Maar goed dat ze zich nergens bewust van was op het moment, giechelen was iets voor burgermeisjes, niet voor haarzelf.
Bij de volgende opmerking van de jongen draaide ze haar hoofd wat opzij, waardoor die op haar eigen schouder leek te vallen. Nu ze eenmaal zat had ze helemaal geen controle meer over haar spieren. Hoe zou vliegen zijn? Bedachtzaam keek ze de geesten jongen die geen geest was aan. Een paar weken terug had ze nog in het vliegtuig gezeten, een bijzonder onprettige ervaring. Hoewel Jayden het nooit zou toegeven had ze het gevoel gehad dat ze zich in een vliegende doodskist had bevonden. Haast letterlijk, want de turbulentie boven de oceaan was niet niks geweest en om heel eerlijk te zijn had Jayden het niet erg gevonden om ergens in de oceaan te belanden. Misschien zou ze Mark dan weer terugzien. Maar al die gedachtes waren veel te ingewikkeld voor het moment. Nu dacht ze meer aan het idee van vliegen. "Misschien kunnen we het proberen te testen." opperde ze met een knik naar de boom. Het was wel duidelijk dat drank en drugs geen goede invloed hadden op haar hersencellen, aan de andere kant zou ze in deze toestand waarschijnlijk de eerste tak nog niet eens halen.

Ja, Noah vond het ook heel erg logisch. Al kon hij er bij zijn verstand niet bij hoe het gevoeld moet hebben als er plots een hand door hem heen zou gaan. Goed, sowieso had hij vrij weinig kaas gegeten van al dat geestengedoe. Hij bedoelde, als hij ooit een geest werd, dan probeerde hij alles wel uit. Zou hij dan nog steeds met zijn katapult kunnen werken? Een soort…geestenkatapult? Maar goed, daarvoor had hij ook wel steentjes nodig. En steentjes gingen vast niet dood. Hout ging wel dood. Wacht…geestbomen? Kon je geestbomen van de echte onderscheiden, mocht er ooit een wonder geschieden en hij plots geesten kon zien?
Ergens had hij het idee dat hij dringend wat slaap moest inhalen.
Testen? Hij had er geprobeerd in te komen, maar hij was te klein geweest om zelfs ook maar aan de laagste tak te komen. Eén meter zestig, dames en heren. Altijd lastig. Vooral als je iets van een hoog schap moest halen en je daar maar voor aap stond te staan en te grijpen totdat je je genoodzaakt voelde om stappen te ondernemen en aan de eerste de beste te vragen of hij of zij alsjeblíéft dat ene ding zou kunnen pakken, dank u wel, u bent een engel. Nee, dat laatste zei hij nooit. Hij had het iemand wel ooit horen zeggen, maar hij wist niet zeker of diegene in hetzelfde schuitje had gezeten. ‘Ik kan niet aan de takken,’ zei hij tegen haar, ‘ik ben niet ietsje te klein. Misschien dat jij eraan kan.’
Het laatste opperde hij maar. Hij wist eigenlijk niet hoe groot ze was. Normale lengte waarschijnlijk. De kersenboom was geen verlichte plek. Er waren wel lantaarns, verspreid over het landgoed, maar niet hier. Hij had eerlijk gezegd geen flauw idee waarom. Misschien omdat het de sfeer zou verpesten of zoiets. Wist hij veel. Het zou handig zijn. Maar goed, daarover kon hij niet klagen. Hij had gezelschap.
Noah hield van gezelschap.
Hij stond op en keek zo naar de boom. Meer bepaald, de plek waar de laagste tak bungelde. Tenminste, de laagste tak die er stevig genoeg uitzag om een mens te dragen. Hij kon van hier zien dat het veel te hoog voor hem was. Maar niet voor háár als ze zich uitstrekte. Tenminste, als zijn aanname dat ze van de gemiddelde lengte op school was. Zijn ogen waren onderhand al wel gewend aan het donker. Zo goed als alvast. Hij kon niet zeggen dat hij ’s nachts goed zag, maar het kon erger. Stukken erger.

Jayden was wel van gemiddelde lengte, maar in deze toestand was de kans klein dat ze überhaupt de tak kon vangen en als ze die al had, zou ze waarschijnlijk niet genoeg kracht hebben om zichzelf op te trekken. "Ik kan het proberen." weer lachte ze. "Kijken of vliegen echt zo fijn is als vogels beweren, die lijken er van te genieten, anders zouden ze toch niet vliegen?" Aan de andere kant zouden ze ook kunnen kwetteren van angst, maar Jayden brabbelde maar wat, dus sowieso was het verstandig om niet teveel aandacht aan haar woorden te besteden. Met moeite wist ze zichzelf overeind te trekken, toen ze eenmaal haar evenwicht had ging ze opzoek naar een lage tak. Jayden was redelijk lang voor Amerikaanse begrippen, maar voor Europese vrouwen had ze een normale lengte, in sommige landen was ze zelfs klein had ze zich laten vertellen. Tastend in het donker vond ze eenmaal een tak, met een soort oerkreet probeerde Jayden zich aan de boom op te trekken. De eerste poging hield al snel op, de tweede keer probeerde ze zich af te zetten aan de boom en de derde keer hield ze er maar mee op toen haar handen de grip op de tak verloren. Weer kwam ze naast de jongen op de grond terecht, maar ditmaal liet ze zich achterover zakken en staarde ze naar het bladerdek. "Wat jammer nou."

Als Noah iemand anders dan Noah was geweest, had hij nu gevloekt. Maar aan de andere kant, als Noah niet Noah was, had hij hoogstwaarschijnlijk wel doorgehad wat de feitelijke reden was van de vrolijkheid van het meisje. Maar goed, als hij iemand anders was geweest, had hij alle nachtelijke pret gemist. En dat konden we niet hebben. ‘Sommige vogels wandelen of drijven op water,’ zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje, met in zijn achterhoofd het beeld van wandelende duiven en drijvende meeuwen. En daar stopte zijn vogelkennis alweer. Hij was absoluut geen vogelkenner. Wie wel? Hij was er nog nooit eentje tegengekomen. Misschien waren vogelkenners een uitstervend ras.
Toen het meisje naast hem neerkwam, keek hij even nadenkend naar de boom en vroeg zich af hoe ze daarin zouden geraken. Of…misschien… ‘Zouden we erin geraken als er ene een zetje kreeg van de ander en dan zo erin trekken of zo?’ dacht hij hardop. In die boom geraken was eigenlijk helemaal niet zo belangrijk, maar nu hij eraan dacht, wilde hij het wel uitproberen. Hij bedoelde maar – wat moest hij anders precies doen? Huiswerk maken? Nu hij eraan dacht, hij moest feitelijk nog een oefening of twee, drie maken. Maar goed, dat was bijzaak. De boom. Meer bepaald, erin geraken.
Hij kende haar naam niet. Goed, dat was nogal duidelijk, gezien hij haar constant Meisje noemde in gedachten, maar over hoe overduidelijk dat wel niet was, ging het niet. Eerder om het feit dat niemand van hen twee de moeite had genomen om elkaars naam te vragen. Ach ja. Hoe belangrijk kon het zijn? Een naam? Misschien dat hij haar later weleens zou tegenkomen en dat er dan een ophelderend gesprek gevoerd zou worden of zoiets. Maar dat betwijfelde hij. Sowieso betwijfelde hij of hij haar zou kunnen herkennen als hij haar later nog eens zag. Het was vrij donker en uit eigen ervaring kon hij zeggen dat alles er ’s nachts anders uitzag dan overdag. Afgezien van de afwezigheid van licht wist hij niet goed waarom dat zo was. Maar ach, ja, wat maakte het uit? Aan wetenschappelijke verklaringen had je niets.
Hoogstwaarschijnlijk één van de redenen dat hij het niet zo goed deed in de wetenschappelijke vakken. Maar ach, hoe belangrijk was school nu?
Ja, Noah, een boom was stukken belangrijker. Vanzelfsprekend.

Haha wie zal als eer zijn nek breken bij hun vliegpogingen?
-
Jayden dacht weer na over de woorden van de jongen. "Dat zou best wel kunnen." Of ze beide sterk genoeg waren om elkaar op te houden of in de boom te klimmen, tja daar zouden ze snel genoeg achter komen. Wie weet zou er nog wel iemand langskomen, misschien zelfs met een ladder. De meest bijzondere mensen liepen hier langs, hoewel ze had nog niemand gezien. Aan de andere kant, het was hier behoorlijk donker en iemand die stil langs wilde sluipen kon dat zonder problemen. Nouja als er iemand was geweest, dan was die persoon al lang weggevlucht, dus moesten ze het samen maar oplossen. "Wie gaat als eerste omhoog?" vroeg Jayden, terwijl ze weer overeind ging zitten. Eigenlijk hoorde de jongen natuurlijk het meisje te tillen, maar Jayden dacht niet in rollenpatronen. Sowieso dacht ze niet veel na, anders had ze zeker een paar ballonnen met helium gezocht, dat werkte meestal toch wat beter tijdens het vliegen.

Misschien kneuzen ze alleen maar hun staartbeentje? (AA)
_
‘Wat jij wil,’ zei Noah. Het maakte hem vrij weinig uit wie er als eerste in geraakte. Hij bedoelde maar, hij was zelf niet het toonbeeld van spierkracht en in theorie had je dat voor beide rollen nodig. Geen flauw idee hoe dat bij zijn gezelschap zat. Maakte het wat uit? Hij kwam er zo wel achter. Het leuke aan dit soort dingen is dat je overal uiteindelijk wel achter kwam.
‘We kunnen het allebei proberen,’ opperde hij. Ja, Noah, dat was nogal logisch. Wie van de twee eerst? Tja, dat was zo’n detail waarover hij niet echt nadacht. Ach ja, wat maakte het uit? Wat maakte het uit wie er eerst ging en wie het als tweede uitprobeerde?
Hij keek weer naar de boom. De laagste tak hing er verwachtingsvol bij. Net iets te hoog voor hen allebei. Misschien ietsje meer dan “net iets te hoog” in zijn geval, maar goed. Voor de rest dacht hij wel dat het niet al te moeilijk zou zijn. Hij bedoelde maar, de rest van de takken, de stevig uitziende alvast, waren vanaf daar dichter bij elkaar. Hoe hoger je kwam, hoe gemakkelijker het werd. Voor zover hij kon zien alvast. Dat zijn ogen zo goed als gewend waren aan het duister – oh, de duisternis van de nacht, in het holst van de nacht et cetera, et cetera, et cetera en ga zo maar door voor een poëtische noot, misschien een vrij clichématige poëtische noot – betekende niet dat hij alles even goed kon zien als overdag. Zulke vaardigheden kwamen niet samen met slapeloosheid. Jammer. Het zou wel handig zijn geweest. Vampierskills. Even uitproberen en alles. Maar goed, die had hij niet, net zoals ninjavaardigheden.

Jayden knikte, "Zal ik jou als eerste proberen te tillen?" Aangezien ze nauwelijks op haar benen kon staan was de kans groot dat Jayden lang niet genoeg kracht had hem op te tillen, maar goed, daar zou ze vanzelf wel een keer achter komen. Jayden knipperde een paar keer met haar ogen, terwijl ze omhoog keek. "Weet jij een goede plek om te beginnen?" Er waren veel takken, voornamelijk hoge takken, maar er begonnen her en der wel takken die minder hoog waren, maar of die net zo stevig waren als de dikkere takken die ze hoger zag ontspringen betwijfelde Jayden. Toch was dat ook een van de zaken waar ze wel later achter zouden komen, als hun plannen überhaupt werkte. Jayden die regelmatig vergat te eten en nauwelijks aan sport deed was niet iemand met veel spierkracht in haar armen. Ook dat was een lesje waar ze snel genoeg achter zou komen. Vrolijk ging de jonge vrouw ergens klaar staan op een plek waarvan ze dacht dat dat een goede plek was. Waarom konden ze nou niet echt vliegen? Dat zou op het moment veel gedoe schelen.

‘Oké,’ zei Noah bij het horen van dat voorstel. Dat klonk goed.
Hij keek weer naar de boom. ‘Daarzo, denk ik.’ Hij wees naar de Laagste Maar Stevig Uitziende Tak. LMSUT was precies aan de tegenovergestelde kant van waar het meisje stond, maar ach. Daar waren vast ook nog wel takken. Oké, dat klonk bizar. Natuurlijk waren er takken. Het was een boom. Aan een boom zaten er takken. Duh. Zelfs iemand als hij wist dat. Goed, bomen hadden takken. Slimme Noah. En nu? Oh ja, erin proberen te klimmen. Hij ging naast het meisje staan of waar ze ongeveer stond. In werkelijkheid stond ze iets voor hem, maar goed, dat waren onbelangrijke details. De boom zag er stukken hoger uit, zelfs de laagste takken, nu hij er zo vlak voor stond en er niet meer tegen zat. Goed, hij had al wel geprobeerd om erin te geraken, maar dat was…anders.
Nee, dat was niet zo. Het was precies hetzelfde. Hij had nu gewoon gezelschap. Vrolijk gezelschap. Heel aardig ook. Allemaal goed en wel, maar ze waren nog altijd niet in de boom. Hij begon ongeduldig te worden. Hij wilde erin. Wist hij veel waarom, het had nu gewoon de allure gekregen van iets belangrijks te zijn. Goed, dat was bullshit. Oh, wacht, Noah vloekte niet. Ach ja, het was onzin. Pure nonsens. Alle donders. Nu we toch op dreef zijn. Oké, nee, hoe dan ook. Even serieus. Nee, ik ben niet serieus. Noah wel overigens. Noah was heel erg serieus over het in bomen klimmen, ook al had hij het verrassend weinig gedaan. Wel een paar keer, hoor, waaronder één keer waarbij hij eruit viel. Overigens ook de laatste keer dat hij het gedaan had. Traumatische ervaring en alles. Wacht, nee, het was nooit traumatisch geweest. Het was er gewoon niet meer van gekomen. En alsnog stond hij nu op het punt om erin te klimmen met hulp van een meisje die praktisch een vreemde voor hem was. Ach ja, zelfs ietwat bizarre situaties waren het waard om beleefd te worden.

"Zal ik jou tillen?" Jayden staarde naar de takken die in haar gezichtsveld niet helemaal stil leken te hangen, hoeveel er nauwelijks wind was. Tja, het maakte wel spectaculairder, het was haast iets magisch... De maan die tussen het bladerendek doorscheen en de sterrenhemel. Tja, dan zouden ze zeker moeten kunnen vliegen, toch? In een magische nacht, waar niet eens wind was, terwijl de takken voor Jayden's gevoel toch niet helemaal stil hingen. Maar vliegen was een stap later dan waar ze zouden moeten zijn.
Nu pas viel het Jayden op dat ze langer was dan de jongen, iets wat niet vaak gebeurde. Zeker niet in het exotische Europa, waar iedereen zo ontzettend lang leek te zijn. Zeker in het westen had ze zich laten vertellen.
-
oké sorry beetje kort  

Who caresss
__
‘Oké,’ zei hij terwijl hij zich afvroeg hoe hij nu precies moest gaan staan. ‘Hoe wil je dat het liefst gaan doen?’
Iets aan die zin klopte niet. Maar goed, dat maakte Noah ongeveer evenveel uit als het hem interesseerde hoe magneten in elkaar staken. En hoe je vergelijkingen met twee onbekenden oploste. Had hij al eens verteld dat hij niet goed was in wetenschappelijke vakken? Vast wel. Nu ja, nu wist je het dan maar. Joepie. Want zijn vaardigheden qua schoolvakken waren echt interessant. Ach ja, nu we het er toch over hebben – hij kon absoluut niet goed Frans spreken, maar theoretisch gezien kreeg hij het wel in zijn kop. Maar goed, een gigantisch accent. Slecht. Nu ja, hij was niet goed in het literaire aspect dat bij Engels soms werd gegeven. Niet dat hij lezen haatte – hé, hij kon wel een boek hebben, het duurde alleen eeuwen vooraleer hij het uithad – maar hij kon het niet uitstaan om het te ontleden. No, no, you don’t understand, this is a book and it’s precious. Hoe dan ook, hij was niet goed in wetenschappelijke vakken. En met “niet goed” wordt “hij verpest het zodra hij er in de buurt komt en dat hij elk jaar door is, komt alleen maar door keihard blokken en hopen dat er niet te veel toepassingen tussen zitten” bedoeld. Voor het geval dat niet begrepen wordt. Goed, terug naar interessantere dingen. Zoals…eh ja, dit. Stoners onder elkaar
Voor de goede orde, Noah was geen stoner. Niet officieel. Hij gedroeg zich wel degelijk zo, maar dat is volledig zijn eigen inborst. Hoe dan ook, in een kersenboom proberen te komen was absoluut niet interessant. Maar hij betwijfelde of er interessantere dingen gebeurden nu. Hij bedoelde, hoe interessant konden slapende mensen zijn? Hij zag ze om de haverklap en afgezien van wat onsamenhangend gebrabbel, wat gesnurk en woelen was er niets leuks te zien. En slaapwandelaars? Die kwam hij echt niet vaak tegen. Jammer. Hij wou het weleens zien.
Aardige Noah.
Oké, nee, hoe dan ook. Hij wist niet hoe slaapwandelaars deden, afgezien dan van het feit dat slaapwandelaars sliepen en tegelijkertijd rondwandelden. Want dat zei het woord gewoon zelf. Kijk, zo slim was zelfs hij.

Jayden had in films wel eens gezien dat de een een kommetje met zijn of haar handen maakte, om de ander omhoog te wippen. Dat zou misschien wel moeten werken, want alles in films was natuurlijk ook zo logisch en makkelijk na te doen. "Oké, ehm." ze vormde met haar handen een kommetje, zodat de naamloze jongen er op kon stappen. "Als ik je nu optil, kun je misschien bij de tak?" Jayden was eigenlijk al weer een beetje vergeten waarom ze de boom in wilden, maar dat deed er niet toe. Eerst maar eens dat verrekte kreng in zien te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, waarom stond er niet gewoon een ladder, of hingen er lianen aan de boom. Volgens tekenfilms was het enorm makkelijk om met behulp van zo'n jungle-gevaarte de boom in te komen. Jayden was nog nooit in een jungle geweest, maar volgens de plaatjes was het heel groen en mooi, net als deze boom. Op het moment vond Jayden alles mooi, zelfs de maan die andere een ongemakkelijk gevoel kon geven. Doordat de volle maan nog steeds wat mystieks had.

“Weet ik het,’ zei Noah. Hij had geen flauw idee of het zou werken, maar daar zouden ze zo achterkomen. Hij stapte in het handkommetje of hoe moest je dat noemen, zocht heel even naar zijn evenwicht en probeerde toen aan de tak te komen. En daar kwam hij ook aan. Je had er alleen niets aan om aan een tak te kunnen als het niet veel meer dan dat was. Niemand had wat aan takken aanraken. Hij rekte zich nog wat extra uit – kom op, Noah die meter eenenzestig, even uitrekken die handel – en greep de tak. Goed, nu had hij die tak in zijn ene hand. En nu? Moest hij nu eraan hangen bij gebrek aan touw? Nee, dat was een flauwe grap. Voor zover ik weet, heeft Noah geen doodswens. Maar goed, iedereen kan me verrassend op dit uur, godallemachtig.
Wacht – Noah zegt niet godallemachtig. Ach ja, details, details.
Zijn andere hand greep de tak en hij probeerde zich op te trekken. Probeerde. Want jezelf optrekken ging nogal moeilijk als je viel. Plottwist. De takken waren vochtig van een eerdere regenbui en Noah viel op de grond. En hij moest lachen. Slaaptekort en alles. Oké, nee, hij vond het gewoon grappig dat ze een heel plan hadden opgesteld en het niet lukte omdat het had geregend. Iemand daarboven wilde ze niet in die boom. En dat vond hij grappig.
Niemand had ooit gezegd dat Noah een intellectueel gevoel voor humor had. Laat staan dat Noah de intellectueel van de toekomst in hoogsteigen persoon was.
Of misschien wel. Maar dat moest een sarcast zijn die met God kon concurreren qua sarcastische humor. Ik zeg het maar… Hoe dan ook, hij keek eens naar Het Meisje – aparte naam, Noah, aparte naam – om haar reactie te peilen. Nu werd dat doel na een tiende van een seconde vergeten en krabbelde hij overeind. Hij was er vrij zeker van dat zijn broek op het moment even schoon was als een koeienvlaai, maar goed, niemand zette koeienvlaaien op de bon.

De jongen viel. He dat was niet afgesproken. Teleurgesteld staarde Jayden naar de tak waar zoeven Noah nog aan had gehangen. Het leek wel alsof ze niet mocten vliegen, of in iederegeval die boom niet in mochten komen. Het was oneerlijk. Jayden wende haar blik van de glibberige tak af naar de jongen die nu op de grond lag, dat was het tegenovergestelde als vliegen. De jongen was gaan lachen, waardoor Jayden haast automatisch ook mee deed. Het was ook te belachelijk voor woorden. Ze konden niet eens een bom inkomen. Waarom wist ze niet, maar het lukte in iedergeval niet. Jayden stak een hand uit om hem overreind te helpen, maar hij was sneller als haar, want hij stond alweer. "Nog een keer proberen?" stelde ze voor, of hielden ze het voor gezien? Dat laatste was misschien wel de meest verstandigste oplossing. Maar beide leken ze niet over voldoende hersencapaciteit te bezitten om op dat idee te komen.

‘We proberen het nog een keer!’ Het was een uitgemaakte zaak voor Noah. Hallo – ze moesten daarin geraken. Duh. ‘Maar deze keer probeer jij erin te komen. Eens zien of jij niet valt.’
Hij had geen flauw idee hoelang ze nu al over de boom aan het praten waren en hij had overigens geen flauw idee hoe laat het sowieso was – maar goed, hij had nooit een idee van de tijd om de één of andere reden – maar nu hij eruit was gevallen, vond hij het niet meer dan logisch dan dat Het Meisje erin probeerde te komen.
Hij deed dat ding – hoe heette dat eigenlijk? – dat Het Meisje ook had gedaan na. Het was grappig dat hij beter in talen was dan in exacte vakken en hij geen flauw idee had hoe de meeste dingen nu feitelijk genoemd werden. Goede zet, Noah. Wacht – heette dat ding een zet? Een voetje, Noah, een voetje. Hoe vreemd die benaming ook was, dat heette een voetje geven. Soms ook “zetje geven” genoemd, maar het komt allemaal op hetzelfde neer.
Oh fijn. Nee, flauwe grap – laten we dat maar toegeven – Noah had geen flauw idee hoe dat precies heette, maar het maakte hem niet erg veel uit. Het Meisje moest er gewoon in geraken, klaar.
Duidelijke doelstellingen waren een goed begin. En een goed begin was half gewonnen, nietwaar. Je moest iets. En die andere helft kwam nog wel voor de bakker. Moest lukken. Sowieso was Het Meisje langer dan hij, dus misschien zou zij er gemakkelijker opkomen.
Had je nog het punt dat hij er misschien best ook in kon geraken. Maar goed, praktische details, praktische details.

NEW
~~

White had zich aan de voet van de boom genesteld met een kussen voor haar rug, een kleed om op te zitten en een stapel boeken naast haar. Af en toe pakte ze een paar kersen en legde ze in een bakje naast de stapel boeken. Dit was nou een ideale tijdsbesteding voor White. Lezen en kersen eten. Ze was in geheel zwart gehuld zoals gewoonlijk, ook had ze standaard haar zonnebril op. Alles was weer tiptop verzorgt, nagels, make-up, zelfs haar kussen en kleed waren in haar thema, zwart dus. Het was alweer laat in de middag en ze begon net aan haar derde boek voor die dag, over het menselijk lichaam en de wonderen ervan.

Jimmy liep richting de kersenboom. In zijn hand had hij het boompje waar hij aan het begin van dit schooljaar aan was begonnen. Een houtsnijwerkje, al helemaal gedetailleerd en eigenlijk af. In de stam stond geschreven in zijn prachtige handschrift. 'Geen behoefte aan.' Eigenlijk was de boom perfect. Je kon de blaadjes tellen en bijna hun nerven zien. Jim had het zelf voor elkaar gekregen om de stam echt glad te laten zijn als die van een kersenboom, en niet als een gewoon geschuurd stukje hout. En de letters had hij uitgewerkt. Sinds die ene dag had hij het beeldje altijd bij zich, mocht iemand hem vragen waarom hij niet sprak. Hij keek even naar het meisje dat nu bij de boom zat, maar ging uiteindelijk gewoon aan de andere kant zitten. Veel aandacht besteedde hij nog niet aan haar, meer aan zijn werkje en of er nog iets veranderd moest worden om het op de echte boom te laten lijken.

White was misschien wel afstandelijk, ze was wel altijd erg geïnteresseerd in wat andere mensen deden. Vooral omdat ze de jongen kende die aan de andere kant van de boom kwam zitten. Ze had meerdere mensen over hem hoorde praten en roddelen. Eigenlijk was ze daardoor erg geïntrigeerd door hem geweest. Ze had hem alleen nog nooit gezien, wel een beschrijving gekregen, maar nooit gezien. Na lang twijfelen sloot ze het boek en stond op om vervolgens naar de jongen te lopen." Jij was toch de jongen die niet praatte?" Ze hoefde het niet te vragen want ze wist dat hij het was, maar het gesprek moest toch ergens beginnen. Ze was heel benieuwd hoe hij zou antwoorden, wat hij als manier gebruikt van communiceren." Mag ik er misschien bij komen zitten?" Ze was normaal nooit zo vriendelijk, maar als je haar geïnteresseerd hebt gekregen dan kan ze uitzonderingen maken. Ze liet haar hand door haar haren glijden en glimlachte twijfelend.