Het appartement van Nemesis, Ra'Loth, Olivia, Christopher, Caleb en Jeremy

Het appartement is niet super groot maar er is genoeg ruimte om elkaar niet steeds voor de voeten te lopen. Het appartement heeft een keuken met een eetgedeelte. De keuken grenst aan de woonkamer, vanuit daar kun je naar twee grote slaapkamers die beide naar een badkamer leidden. Een voor de jongens, een voor de meisjes. Alles is redelijk simpel ingericht, het staat iedereen vrij er toevoegingen aan te geven.

Regels:
De standaard dingen
Sloop je iets vervang je het ook weer
voor de rest lijkt het me duidelijk...

living room:

Olivia liep met haar kleine tasje de deur binnen. De opening van het schooljaar in de grote hal was net voorbij en ze vroeg zich af wie haar kamergenoten waren. Zij had hier de hele zomervakantie al doorgebracht, aangezien ze geen ander thuis had, en in je eentje was die appartement geweldig. Maar met z'n zessen? In de vakantie kregen alle mensen die op school bleven een eigen appartement. Dat was echt heerlijk.
Toen ze er achter kwam dat er nog niemand anders was haalde ze opgelucht adem, liep naar haar kamer en liet zich op het bed ploffen. Ze legde haar tas weg, pakte haar oude mp3speler en liep naar de huiskamer waar ze op de bank muziek ging luisteren.

Ehmmm Caleb is ook de hele zomer gewoon hier geweest XD Maar ik verzin er wel iets op
____________
Hoewel Caleb de hele zomer in de buurt van de school was gebleven had hij voor zichzelf een hotel geboekt, om toch maar eventjes een vakantiegevoel te hebben gehad. Eigenlijk hadden zijn pleegouders daarop gestaan, hijzelf had het in eerste instantie niet zo'n geweldig idee gevonden maar het was wel ontspannend geweest.
Nu was het schooljaar weer begonnen dus nam hij ook zijn intrek weer in het appartement, vanmorgen had hij zijn spullen al neergezet bij zijn vertrouwde bed. Alle jaren dat hij hier op school zat bracht hij al door in dit appartement, vaak wisselde de kamergenoten helaas wel. Het tweede jaar was hier super leuk geweest, andere jaren waren een minder succes geweest.
Caleb stak zijn sleutel in het slot benieuwd naar de mensen waarmee hij nu een jaar dit appartement moest gaan delen. Als hij wilde had hij gemakkelijk iets voor zichzelf kunnen kopen, de erfenis van zijn ouders was riant geweest en hij bezat dan sinds zijn achtiende ook genoeg geld. Alleen vond hij het moeilijk om het ook daadwerkelijk uit te geven, dus stond het bedrag nu onaangeroerd op een spaarrekening.
Rustig openden hij de deur en liep de huiskamer binnen. Daar zag hij een onbekend meisje op de bank liggen. 'Hallo,' zei hij vrolijk tegen haar. Hij had een goede bui, de mensen in het huis zouden vanzelf merken dat hij ook verschrikkelijke buien kon hebben.

O ja, dat had ik in mijn vorige bericht gezet maar het was niet heel duidelijk. Er stond dat iedereen die op school bleef een eigen appartement kreeg
----

Olivia neuriede zachtjes mee met de muziek tot ze opeens de deur open hoorde gaan. Met ogen vol verwachting keek ze naar de persoon die de kamer binnen kwam lopen. Het was een jongen, en hij zag er vriendelijk uit. Nou ja, hier op school moest ze nergens van uitgaan, en zeker niet dat bepaalde mensen aardig en onschuldig waren. 'Hoi' zei ze met een glimlach. 'Ik ben Olivia, jij?'. Ze besefte dat ze er niet zo charmant uitzag in deze houding. Dus ze stond op, trok haar rokje en shirtje even recht en glimlachte nog een keer naar hem. 'Wil je wat drinken?' vroeg ze terwijl ze naar de keuken liep om voor zichzelf een glas water in te schenken.

Caleb lachte nogmaals naar haar, hij probeerde vriendelijk over te komen. Hoewel hij meestal afstand nam van mensen wilde hij wel aardig gevonden worden. Meestal lukte dat niet zo best, veel mensen hoorde verhalen over hem. In de meeste zat een kern van waarheid helaas.
'Hey,' zei hij nogmaals. 'Caleb,' stelde hij zich daarna voor. Hij liep achter het meisje, olivia genaamd, aan de keuken in. 'Ik pak het zelf wel, ik weet waar het staat,' zei hij met een glimlach. 'Ik breng al vijf jaar door in dit appartement dus,' zei hij grinnikend tegen haar. Hij opende de koelkast en pakte een pak vruchtenfris eruit. Vervolgens opende hij een kastje waar de glazen stonden en schonk de sap in het glas.

Olivia glimlachte, al wist ze niet goed of ze deze jongen wel aardig vond. Het voelde alsof hij zich een beetje beter vond omdat hij hier al zo lang was, dat was waarschijnlijk niet zo, maar zo voelde het wel een klein beetje. Toch was hier niks van te merken, Olivia was een master in het maskeren van haar gevoelens en haar glimlach kwam eerlijk over. 'Ik drie maanden, ik voel me al helemaal thuis. Wordt zeker wennen met vijf mensen erbij' zei ze lachend en ze haalde een kan water met ijsklontjes en komkommer die ze klaar had gezet uit de koelkast waarna ze het in een glas schonk. Ze zette de kan weer terug en draaide zich om naar de jongen die boven haar uittorende. 'Hoe oud ben je?' vroeg ze, aangezien hij er stukken ouder uitzag.

Caleb leunde ontspannen tegen het aanrecht aan en nam een flinke slok van zijn drinken. Daarna glimlachte hij naar Olivia. 'Ben je de hele zomer hier geweest?' vroeg hij een tikkeltje verbaast, er waren maar weinig mensen die de hele zomer bleven, hij had gedacht dat hij de enige was geweest. 'Het went vrij snel meestal,' voegde hij er nog aan toe. Het meisje was blijkbaar in haar eerste jaar hier.
'Ik ben twintig, jij?' vroeg hij haar direct erachteraan. De meeste vonden het vreemd dat hij hier nog was, hij had twee jaar geleden al weg kunnen gaan, de school kon je maar verplichten te blijven tot je achttiende. Daarna was je zo vrij als een vogeltje, alleen wilde hij dat niet dus hij was gebleven. Hoewel hij nog op school zat hield hij zich niet strikt aan de regels. Zo hij dronk af en toe wat, terwijl de school dat echter verbood. Achja, niemand zou het merken, en wat niet weet wat niet deert. Hij gedroeg zich wel alsof hij een vrije vogel was in elk geval.

Olivia knikte, en ze wist niet of ze zich moest schamen of iets in die richting. Ze was al zo vaak van pleeggezin en weeshuis veranderd dat ze wel alleen kon zijn en zo erg had ze het niet gevonden om eenzaam te zijn deze vakantie. Ze had in de bibliotheek kunnen skypen met Matthew en Annabel dus ze had wel mensen gehad om mee te praten. 'Zeventien' zei ze 'Waarom ben je hier eigenlijk nog? Niet gemeen bedoeld of zo hoor.' vroeg ze, hopend niet bitchy over te komen. Het was normaal dat je hier tot je achttiende bleef en dan ergens anders ging studeren. Maar blijkbaar hoefde dat dus niet? Ze was benieuwd naar zijn verhaal.

Caleb keek haar kort glimlachend aan. Zeventien. Dat was de leeftijd die zijn kleine zusje nu zou hebben. Niet aan denken vermaande hij zichzelf. Hij mocht er aan denken als hij alleen was, daarbuiten mocht hij niets laten merken. Aan niemand. Dat had hij zichzelf al aangeleerd van jongs af aan, hij had gemerkt dat mensen snel neigen tot medelijden als ze merken dat je je hele familie bent verloren. Caleb hield niet zo van medelijden.
'Laat me je een ding vertellen, als je in een huis woont met zes mensen zul je iets minder nieuwsgierig moeten zijn,' zei hij tegen haar. 'Vooral naar mij,' ging hij vervolgens verder. Hij was niet boos ofzo, de meeste mensen vroegen het zich af. Alleen de reden dat hij hier was hing samen met het verleden, een verleden die hij verborgen wilde houden. Eentje die hij zeker niet zou delen met een 17-jarig meisje dat hij net vijf minuten kende.

Olivia keek hem even aan, hij glimlachte maar zij niet. Ze wachtte op zijn antwoord, maar dat kreeg ze niet echt. Alleen maar dat ze minder nieuwsgierig moest zijn? Hij zei het niet boos (gelukkig) maar het voelde toch een beetje aanvallend. 'Oké' zei ze en ze nam een slok van haar water, waarna ze terugliep naar de huiskamer. Ze pakte haar simpele telefoon uit haar zak. Het was geen smartphone, die kon ze niet betalen, een oude samsung die je open kon klappen. Even liet ze hem door haar hand gaan, zich afvragend of ze Matthew zou bellen, maar het was geen goed idee dus liet ze hem weer in haar zak glijden. Ze vroeg zich af wanneer de volgende kamergenoten zouden komen, maar die waren waarschijnlijk nog in de hal waar het schoolhoofd net zijn toespraak had gehouden.

Nemesis zuchtte geërgerd toen ze al haar koffers de trap van het appartementje op moest tillen. Ze had het vervelend gevonden dat ze, nadat ze hier de hele vakantie een appartement voor zichzelf had gehad, ze nu weer in een ander appartement belandt was. En dat terwijl ze hier toch al zo lang woonde. Ze had ook wel geklaagd bij de Adelaar, maar hij had niets voor haar willen doen. Ze moest zich niet zo aanstellen, zij voelde zich hier al lang thuis. "Onzin.." mompelde Nemesis terwijl ze haar laatste koffer naar boven sjouwde. Dit appartement had ze al zolang ze  zich kon herinneren bewoont, ook in de vakantie's en nu moest ze deze vakantie in eens ergens anders verblijven. Net als Caleb, maar die was naar een hotelletje gegaan. Nemesis had het niet zo breed, dus een hotelkamer huren ging niet echt. Toen al haar koffers boven stonden stak ze de sleutel in het slot, toen de deur open was zette ze eerst al haar koffers binnen voordat ze de huiskamer pas eens goed bekeek. Op de bank zat een  meisje dat ze nog niet kende. "Zo dus jij bent de nieuwe." zei ze met een suikerzoete glimlach, die eerder spottent dan aardig overkwam. Nemesis was nooit zo aardig, vooral niet tegen mensen die ze nog niet kende en als ze dan ook nog je appartement inpikten. Ze schudde haar lange haren over haar schouder en paradeerde op haar hoge hakken naar de grote slaapkamer. Gelukkig had het meisje haar bed niet ingepikt en stonden al haar spullen nog op zijn plek. Ze gooide haar koffers op het bed en tikte op haar hakken weer naar de woonkamer, door naar de keuken. Daar zag ze Caleb tegen het aanrecht staan, "Hey.." zei ze met een kleine glimlach. Caleb kende ze al een aantal jaar. Ieder jaar hadden ze hetzelfde appartement gedeeld. Echt vrienden waren ze niet, maar zij respecteerde Caleb's privacy en hij deed normaal tegen haar. (ik ga er maar vanuit dat Esmée dit goed vind, vast wel.) Ze schonk een glas water in en liep weer terug naar de woonkamer. "Zo.. en jij bent?" vroeg ze het meisje met opgetrokken wenkbrauwen.

clothes:

muurquote:

haar slaapkamerkant:

Olivia had net haar hoge hakken uitgeschopt toen ze een sleutel in de deur hoorde omdraaien. Ze moest zichzelf dwingen om niet over de achterleuning van de bank te gluren wie er binnenkwam, maar ze wachtte tot die persoon de huiskamer binnen zou komen. Aan de tikkende hakken te horen was het een meisje, en dat vond ze leuk. Maar toen ze het meisje zag met haar harde gezicht en spottende lachje kreeg ze een vervelend gevoel in haar maag. Ze moest wel toegeven dat het meisje een geweldige kledingsmaak had.
Olivia slikte een keer een knikte met een glimlachje rond haar mond. Ze had haar hele leven met vreemden gewoond en wist ook wel hoe je met dit soort meisjes om moest gaan, maar toch... Met haar handen met roze gelakte nagels streek ze haar rokje even glad. Toen het meisje met het donkere haar weer binnen kwam lopen keek Olivia niet op, je moest haar waarschijnlijk niet teveel aandacht geven. Ze streek haar donkerblonde/lichtbruine haar uit haar gezicht en keek even naar haar nagels, pas daarna keek ze op. 'Olivia' zei ze met en net zo'n suikerzoet glimlachje als Nemesis net. 'En jij?' vroeg ze.


Clothes
http://weheartit.com/entry/68598627/search?query=skirt+flowers+cute

Haar slaapkamerkant
http://weheartit.com/entry/69261737/search?query=room+cute
http://weheartit.com/entry/69247129/search?query=room+cute

Het meisje, Olivia, kromp niet ineen onder haar harde, onderzoekende blik. Wat waarschijnlijk getuigde dat ze het wel vaker mee gemaakt had. Zou haar een worst wezen. " Nemesis." zei ze hooghartig. Ze plofte in een van de stoelen en schoof de salontafel onder haar voeten. Ze nam niet de moeite om haar hakken uit te trekken zodat ze de tafel niet zou beschadigen. Ze bekeek Olivia van top tot teen, het maakte haar niks uit dat het opvallend was. Olivia mocht best weten dat haar outfit en verschijning haar niet aanstonden. Te lief, te zacht en te schattig naar haar smaak. Dat zij daar vroeger ook in rond had gelopen, bah. "Dus.. jij bent de reden waarom ik niet in mijn appartement kon overnachten afgelopen vakantie?" zei ze bot, met de nadruk op het feit dat het haar appartement was.

Olivia kamde met haar vingers door haar haren en om maar wat te doen te hebben gooide ze het over een schouder en begon ze het te vlechten. Aangezien haar haren nog net niet op haar middel vielen was het een lange klus. Terwijl ze het deed probeerde ze vooral niet naar Nemesis te kijken. 'O, nog sorry van dat. Als ik had geweten dat jij hier graag wilde zitten had ik wel met je willen ruilen' zei ze nog steeds zonder Nemesis aan te kijken. Toen ze een elastiekje om haar haren draaide keek ze op. Ze nam een slokje van haar water en hoopte dat die Nemesis geen ruzie met haar zou gaan maken.

Ergens irriteerde het Nemesis dat dit meisje zo kalm op haar leek te reageren. "Ach, daar is het nu te laat voor, niet?" zei ze scherp terwijl ze haar iPhone te voorschijn haalde. Ze begon snel te typen en haar nagels tikten bij ieder tikje op haar scherm, gelukkig had ze een beschermhoesje (wat lul ik voor onzin). 'Zijn je scherpe opmerkingen op? Weet je niet meer wat je tegen haar moet zeggen?' zei het stemmetje honend. Nemesis beet op haar lip. ' Pas op dadelijk is je afweersysteem naar de knoppen.' kwam er achteraan. Nemesis schudde geergerd haar hoofd. "Waar koop je dat (met de nadruk op dat, mijn accenten doen het niet) rokje?" vroeg ze terwijl ze haar neus optrok alsof ze iets smerigs zag, " of heb je het uit een gordijn geknipt?" zei ze met een schijnheilige glimlach.

Olivia keek haar even met een spottend lachje aan. Ze was blij dat ze zich niet omver liet lopen door Nemesis, dat was vroeger wel anders gelopen. Ja, Olivia kon zelfs een bitch zijn als ze het wilde, alleen dat deed ze niet. Ze had liever vrienden dan vijanden. 'Het is vintage dus ik heb geen idee. Misschien heeft iemand anders het uit een gordijn geknipt?' zei ze. 'En jij voelt je wel zeker heel stoer, dat je een shirt durft te dragen met een drankmerk er op?' vroeg ze en ze streek wat haren uit haar gezicht waarna ze haar benen over elkaar sloeg. Eigenlijk had ze helemaal geen op of aanmerkingen op de kleding van Nemesis, maar ze moest toch iets zeggen?