Kantine ~ middelpunt van de school

Jace was niet iemand waarmee je een staarspelletje moest spelen, dat verloor je toch wel aangezien hij geen schaamte of iets in die richting kon voelen. Hij had dus ook geen problemen met gewoon terugkijken naar Daykota, al was haar blik dan misschien intimiderend.
"Ik ben er nog mee bezig," zei hij naar waarheid. Vaak was het gemakkelijk om erachter te komen wat meisjes dachten. Of ze keken naar hem met grote ogen en een bijna open hangende mond, of ze vonden hem overduidelijk vervelend. Daykota paste bij geen van beide. Als hij het moest beschrijven had hij berkend gezegd, maar hij wist niet waar dat vandaan zou moeten komen. Dat hij dat niet wist irriteerde en fascineerde hem tegelijkertijd. "Misschien zou je me een hint kunnen geven?"
Jammer, dacht Jace toen ze haar hand wegtrok, ergens had hij het verwacht maar er was niets aan de hand. Ze praatte nog steeds met hem dus ze was niet bang of geschrokken. En hij geloofde echt niet dat Daykota nooit aandacht kreeg van jongens. Met licht samengeknepen ogen luisterde Jace naar haar verhaaltje. Had ze iets slechts gedaan dat ze een reputatie had of was het alleen haar uitstraling. "Dit is mijn eerste jaar op Robinsons," zei ze nadat ze had gezegd dat haar reputatie hem vast niet was ontgaan. "Ik zit dus nog niet zo lang op deze school en ken nog niet heel veel mensen. Al.... blijkt het dat er heel wat meer mensen zijn die mij kennen." Door zijn uiterlijk en het feit dat hij vrij snel bij het populaire groepje, voor zover dat hier was, hoorde kende meerdere mensen hem.
Jace maakte een achteloos gebaar in de richting van Kyle. "Laat hem maar, geloof me, je mag mij misschien irritant of arrogant vinden... nee, je zou hem niks vinden," zei hij met zekerheid. Daykota leek hem slim en Kyle was dat absoluut niet.
"Alleen als ik het de moeite waard vind," zei hij licht glimlachend. Hij snapte niet hoe ze liever niet wilde dat hij haar aanraakte maar hem toch niet vertelde van haar af te blijven. Het deed hem denken dat ze ht eigenlijk toch niet erg vond, maar hij besloot wel maar even wat afstand te bewaren.
Hij reageer niet op haar opmerkingen over boeken, hij had geen zin om over boeken te praten en met haar in discussie te gaan. "Lijkt me een goed idee." Hij stond ook op en wierp nog even een blik naar de jongens voordat hij richting buiten liep.

Wat is berkend ?
-----
Hij keek haar schaamteloos terug. Daykota had geen enkele keer geknipperd. Hoelang zouden ze het hebben volgehouden? “Je bent er nog mee bezig?” Ze trok haar linker wenkbrauw op om hem sceptisch aan te kijken. Toch kon er een glimlachje vanaf. Ze waardeerde zijn eerlijkheid. “Een hint?” Daar kwamen de pretoogjes weer van deze dame. Ze leunde wat naar voren en legde haar hand op zijn schouder. Het leek net of ze iets heel spannends in zijn oor ging fluisteren.  “Helaas niet. Ik verleen geen assistentie bij het oplossen van puzzels.” Daykota ging weer terug zitten en keek hem glimlachend aan. Ja ze vond het leuk om soms mensen te plagen. De jongen keek haar nu aan op een manier wat onwennig voor haar was. “Ik ook. Mijn eerste jaar op Robinsons…” Haar stem klonk als een zachte fluistering. “Ik ken jou ook niet eerlijk gezegd.” Ze keek een beetje beschamend. “Maar vele kennen mij ook. De meeste op school vinden mij een bitch. Gelukkig wordt ik wel met open armen in mijn cheerleader groepje ontvangen. De rest kan mij niet veel schelen. Jij lijkt mij ook iemand die het niet veel boeit. Ze kennen jou maar ik denk dat jij hun niet wilt leren kennen.” Daykota lachte zachtjes hoe Jace zichzelf nu beschreef. “Ik vind je niet irritant… Arrogant wel een beetje. Althans je uitstraling.” Daykota ging met haar vingers door haar bruine lokken. “Tot nu toe heb ik eigenlijk niet zo veel van je arrogantie opgemerkt. Dat is positief” Bij zijn laatste opmerking keek ze hem van onder haar lange wimpers aan. Ze wilde iets zeggen maar sloot gauw haar mond. Ze gooide haar appel in de prullenbak en liep met Jace naar buiten. “Ah heerlijk het zonnetje!” Haar haren glansde in haar zon en haar groene ogen schitterde. “Zullen we naar het meertje gaan?”

Oh dat moet berekend zijn
~~
Jace knikte, hij wilde weten wat er in het hoofd van dit meisje dat zich anders gedroeg dan hij gewend was omging. Ze reageerde wel op hem, maar niet zo extreem als voor hem normaal was. Als het niet iets was dat hij niet gewend was had hij het saai gevonden. Maar hij was bereid dit meisje het voordeel van de twijfel te geven voor nu. Jace was best teleurgesteld dtoen Daykota toch besloot hem geen hint te geven, maar hij liet het niet zien. "Ik dacht dat ik degene van het fysieke contact was," zei hij in plaats daarvan met een glimlach.
"Oh, ik vind het niet erg dat je me niet kent hoor," zei hij luchtig toen Daykota beschaamd keek. "Al denk ik eigenlijk dat je me wel kent, als je een beetje bekend bent met acteurs. Mijn vader is Robert Yearwood." Door zijn beroemde vader was Jace al heel vroeg gewend geraakt aan aandacht van mensen. Ze konden niet met de familie ergens wat gaan eten zonder herkend te worden.
Er verscheen een verbaasde glimlach toen Daykota zei dat ze hem nog niet zo arrogant vond, maar hij zei er niets over. Of mensen het nou vervelend vonden of niet, hij werd wel altijd arrogant gevonden. Als hij niet de moeite nam het te verbergen dan.
"Lijkt me een goed plan, als jij de weg weet dan, want ik heb geen idee," zei hij. Jace had nog niet de tijd genomen het terrein en de school goed te leren kennen.

Laten we maar gewoon hier verder gaan want het meertje is bezet
---
"Vervelend lijkt mij dat niet waar? Kon je maar gedachten lezen." Daykota keek hem plagend aan. "Volgens mij ben je wel goed in mensen lezen, net zoals ik." Sprak ze er achteraan. "Alleen ik heb vaak de gewoonte om over mij heen te laten lopen." Ze deed haar handen rusten in haar kontzakken. Haar tas lag om haar schouder gerust. "Wie zegt dat ik het niet leuk vind om anderen aan te raken? Wacht bij nader inzien..." Daykota haar groene ogen sierde van plezier. Ze vond deze jongen echt fascinerend. "Je vader is Robert Yearwood?" Daykota keek hem eerst ongeloofwaardig aan. Maar waarom zou hij daarover liegen? "Leuk." Sprak ze op een simpel toontje. "Je zal wel vaker gestalkt zijn geworden door de paparazzi niet waar?" Daykota begon al te lopen richting het meertje. "Hoe is het om een vader als beroemdheid te hebben? Het lijkt mij best moeilijk om altijd aan de verwachtingen te voldoen van de mensen buitenaf. En niet alleen van buitenaf maar ook in je thuissituatie. Heb je vaker in de schaduw van je vader gestaan?" Daar kwam haar nieuwsgierigheid weer. "Als je trouwens niet wilt antwoorden, gewoon niet doen. Ik moest soms mijn nieuwsgierigheid in toom houden." Nu glimlachte ze lief en keek recht in zijn ogen. Haar puppyoogjes die weinigen wisten te weerstaan. "Ah we zijn er al bijna." Na ongeveer 5 minuutjes kwamen ze al aan bij het meertje. Ze ging aan het rand van het meertje zitten, trok haar schoenen uit en rustte haar voeten in het water. "Heerlijk."

Is goed ^_^
~~
Jace grinnikte, ja dat zou fijn zijn. Als hij gedachten kon lezen. Maar de wereld zou er niet beter van worden, Jace was al goed genoeg in mensen manipuleren zonder zo'n gave. "Ik vind het prettig te denken dat ik daar inderdaad goed in ben," zei hij met een glimlach die niet helemaal geruststellend zou zijn. "Denk je dat?" zei hij verbaasd. Want wat hij had meegekregen was juist dat ze niet zo gemakkelijk over zich heen liet lopen. In plaats van hem gewoon zijn gang te laten gaan, zoals de meeste meisjes deden, had ze zich teruggetrokken.
"Het is..." hij aarzelde even, "anders denk ik. Je moet oppassen hoe je je gedraagt als je de deur uitgaat en privacy heb je amper. Maar het heeft ook zeker zijn voordelen, geld, luxe en heel veel aandacht." Hij reageerde niet op haar opmerking over de paparazzi. Al had hij zelf niet heel eel geacteerd, werd hij wel eens herkend en op foto's gezet. Ook had het in alle roddelbladen gestaan toen hij naar Robinsons ging zogenaamd vanwege zijn schizofrenie. Achja, nog altijd beter dan als ze wisten wat hij echt had gedaan. "Valt wel mee, ik heb ook heel veel dingen vmee. Mijn uiterlijk, maar charisme, dat soort dingen."
Hij haalde zijn schouders op toen ze zei dat hij niet hoefde te antwoorden. "Ik vind het niet erg, het is wel even geleden dat ik geïnterviewd ben." Hij keek grijnzend naar Daykota. Aan de rand van het meertje ging hij zitten en genoot van de warmte. Niet zoals hij gewend was in Californië, maar beter dan dat het zoals veel te vaak hier regende. "En jij dan,"vroeg hij toen ze beide zaten, "waar kom jij vandaan?"

Daar had ze dat gevoel weer. Zijn glimlach. Het rare gevoel in haar buik. Iets zei haar dat ze voorzichtig met hem moest zijn. Hoe kwam dat toch steeds? Er was zo niets mis met deze jongen. Behalve dat hij een beetje handtastelijk was en arrogantie uitstraalde. Meer kon ze niet ontdekken. “Dat denk ik niet, dat weet ik.” Daykota haalde haar schouders nonchalant op. “Vroeger was ik heel goedgelovig en mensen konden mij van alles wijsmaken. Ik deed ook vaak dingen waardoor ik in de problemen kwam. Nu weet ik ook wie mijn echte vrienden zijn.” Alleen had ze op deze school nog niet zoveel vrienden gemaakt. “Ik hou er alleen niet van als mensen mij plotseling aanraken.” Haar ogen bevatten een soort leegte wanneer ze dat laatste zinnetje had uitgesproken. Door plotselinge aanrakingen konden haar moodswings verergeren. Ze wilde haar controle over zichzelf niet verliezen. Haar groene ogen keken hem nu aan om aandachtig te luisteren. “Zo te horen heeft dat veel positieve kanten, een beroemdheid als een ouder hebben. Alleen met zoveel aandacht… Sommige mensen kunnen daar niet mee overweg. Ik zou het zelf niet eens weten of ik dat wel aankon. Ieder dingetje wat je doet komt in de bladen terecht. Je kunt nooit iets geks doen zonder dat er consequenties aan vast staan.” Er begon een lampje bij Daykota te branden. Heel misschien kon ze wat over Jace vinden op het internet. Misschien iets wat haar gevoel kan verklaren. “Interview?” Nu sierde er een geamuseerde glimlachje op haar gezicht. Ze pakte haar vest die ze begon op te rollen. “Dan is dit mijn microfoon. “ Ze hield het speels wat van zijn gezicht af. “Vertel eens Jace. Wat zijn jouw toekomstplannen? Ga je de voetstappen van je vader treden?” Daykota was wel trots op haar vraag. Deze vragen stelde ze wel eens vaker in magazines. Goed onthouden dacht de dame bij zichzelf. Daarna gooide ze haar vest op de grond net zoals haar tas. Wanneer hij haar een vraag stelde keek ze naar de verte. Verderop zwommen wat eendjes. “Ik ben geboren in Tsjernivtsi, Oekraïne. Daar heb ik gewoond tot mijn 10de en toen zijn wij naar Engeland verhuisd. London. Ik mag zelf ook niet klagen. Ik kom uit een welvarend gezin. Mijn vader is hart chirurg en mijn moeder werkt parttime als juridisch secretaresse. Mijn oudere broer is aan het studeren voor piloot. Dus wij horen niet bij de armen of middenklas. Wij hebben ook wel geld… Alleen lopen wij daar niet zo mee te koop.” Daykota keek Jace met een kleine glimlach aan.

Jace realiseerde zich niet eens wat hij precies aan het doen was toen hij begon te praten. "Daar leer je van hè, als mensen je vertrouwen beschadigen als je nog jong bent, al is het denk ik maar beter dat het toen was en niet nu. Nu weet ik tenminet als jij wie ik wel en niet moet vertrouwen." Jace wist hoe je het best iemand kon verleiden, en een van de dingen die je moest doen was de andere persoon na doen. Niet letterlijk, maar mensen werden verliefd op mensen die op ze leken. Hij wist nog niet wat hij wilde als dat lukte, ze had niet echt iets wat hij wilde. In principe maakte het ook niet uit, het leukste was toch het gevoel van macht als het lukte.
"Zo erg is het bij mij dan ook weer niet," zei hij lacherig. "Mijn vader is de beroemdheid, ik niet. Als ik alleen ben kan ik best de straat op." Alleen dingen die als belangrijk genoeg werden gezien haalden de bladen. Bijvoorbeeld als hij een vriendin had of een keer een gastrol in een tv-serie had. En natuurlijk de dood van zijn vriendin, waar hij verantwoordelijk voor was, en het feit dat hij naar Robinsons ging.
Hij lachtte toen Daykota het interview begon, niet omdat hij het grappig vond maar omdat hij tijd nodig had een geloofwaardig antwoord te verzinnen. Want het leek hem geen goed idee haar zijn echte toekomstplannen te vertellen, voor zover hij die had dan. Want veel verder dan van Robinsons af gaan en daarna niet in de gevangenis belanden kwam hij niet.
"Ten eerste wil ik hier zo snel mogelijk weg," zei hij met een glimlach. "Daarna wil ik graag eerst mijn opleiding afmaken. Het lijkt me geweldig om later iets in de filmwereld te doen, of dat nou als acteur is of meer iets achter de schermen weet ik nog niet. Maar wat dan ook, ik weet zeker dat mijn ouders me zullen steunen wat ik ook kies." Hij was automatisch gaan praten zoals hij ook deed bij een echt interview, beleefd, charmant en met een paar creatieve waarheden.
Maar hij praatte liever niet over zichzelf, dus zodra Daykota over zichzelf begon te praten ging hij daar ook graag in mee. "Een buitenlandse schoonheid dus," zei hij een beetje plagerig maar wel zo dat het duidelijk was dat hij het goed bedoelde. "En jij dan," begon hij terwijl hij de 'microfoon' van haar overnam. "Wat zijn jouw toekomstplannen als je hier weg mag?"
~~
Sidenote, dit zijn de dingen die je over Jace op internet zult vinden: dingen over de moord op zijn vriendin al is het daar niet bekend wie de moordenaar is, dingen over zijn relatie met Karen (zo heette ze), dat hij schizofrenie heeft en naar Robinsons gaat, foto's van hem op premieres met zijn vader en moeder, wat stukjes film van series en reclames waarin hij heeft gespeeld en wat interviews ofzo

Is wel interessant dat je dat mededeelt
---
Daykota keek hem starend aan. Duidelijk verrast door zijn woorden. Dit had zij duidelijk niet verwacht. Had hij dat zelf ook meegemaakt in zijn leven? Vast wel. Vooral beroemdheden hadden vaak te maken met uitzuigers. Mensen die er alleen voor je zijn wanneer je met je flappen wappert. Wanneer het slecht is zie je ze niet. Het verbaasde haar werkelijk dat ook Jace hier mee was geconfronteerd in zijn leven. Dat hij hetzelfde had geleerd. “Ja precies…” zei ze op een zachte toon, een beetje medeleven.
“Gelukkig want ik lees zo vaak artikelen over kinderen van beroemdheden die aan de drugs zitten of alcoholist zijn. Dat omdat ze niet weten hoe ze met bepaalde aandacht moeten omgaan. Of dat ze het gevoel hebben dat ze toch niet met hun ouders kunnen concurreren.” Jace kon tenminste nog onverstoord de straten op zonder een horde gillende meisjes achter hem aan. Misschien kwam dat nog wel als hij in de toekomst beroemder zou gaan worden. "Ten eerste wil ik hier zo snel mogelijk weg. "Daarna wil ik graag eerst mijn opleiding afmaken. Het lijkt me geweldig om later iets in de filmwereld te doen, of dat nou als acteur is of meer iets achter de schermen weet ik nog niet. Maar wat dan ook, ik weet zeker dat mijn ouders me zullen steunen wat ik ook kies." Daykota had hem met open mond willen aankijken. Ze betrapte zichzelf weer op staren. “Is dat werkelijk wat je wilt?” Haar stem klonk aarzelend. “Het lijkt net of je die zinnetjes uit je hoofd hebt geleerd en telkens hetzelfde beantwoordt als mensen je die vraag stellen.” Ja Daykota was een scherp iemand. Dat soort dingen vielen haar gelijk op. Dat merkte de dame gelijk door zijn charme, zijn antwoord die hij direct had klaarliggen. “Maar als dit echt iets is wat je wilt moet je daar voor gaan. Je zult een goede toekomst tegenkomt gaan. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag.” Alsof ze echt een interview deed afleggen. Ook zij sprak op een beleefd toontje.
Een blos trok over haar wangen, heel lichtjes. “Dat valt wel mee.” Mompelde ze zachtjes. Eerder tegen zichzelf. Daykota keek lachend naar Jace die haar ‘microfoon’ uit handen nam. Nu kreeg zij dezelfde vraag voorgeschoteld. “Ik?” Daykota keek hem met een flauw glimlachje aan. “Ik weet het niet.” Ze haalde simpel haar schouders op. “Ik wil misschien nog meer modellenwerk gaan doen. Misschien een label krijgen bij Victoria Secret. Echter zal ik niet voor de rest van mijn leven model kunnen zijn. Misschien iets met sport, lichaamsbeweging. Ik hou ervan om mensen te motiveren op een gezonde leefstijl. We zullen zien wat de toekomst mij zal brengen.” En zij schonk Jace een van haar schitterende glimlach. Echt zo’n glimlach wat je op tandpasta reclames ziet.
"En nu..." Daykota keek Jace op een geheimzinnige manier aan. "Zwemmen!" En gaf Jace een duwtje zodat hij met kleding en al het water in. Ook Daykota sprong er nu achter aan. Ja zij was een spontaan iemand. Daar moesten vele nog aan wennen. Zij deed eerst dingen voordat zij daarover nadacht.

Ben benieuwd wat ze allemaal vindt
~~
Jace kon aan haar gezicht zien dat ze amper aan de waarheid van zijn woorden twijfelde. Ze had gelijk gehad, het was makkelijk haar dingen wijs te maken. Hij glimlachte een beetje treurig, alsof hij ook met haar meeleefde. Als ze niet had gezegd het niet prettig te vinden plotseling aangeraakt te worden had hij misschien zelfs een zacht kneepje in haar hand gegeven of iets dergelijks.
"Het is inderdaad niet de beste plek om op te groeien," zei hij eerlijk, "maar mijn ouders zijn er altijd goed mee om gegaan en ik denk dat het helpt dat ik niet bang ben van aandacht." Op een bepaalde manier had hij het zelfs nodig, hij vond het vervelend als mensen hem negeerde. Het was een van de manieren waarop je hem echt kwaad kon krijgen. Dat had hij misschien wel meegekregen door zijn opvoeding, maar Jace klaagde niet.
"Is dat werkelijk wat je wilt?" Als antwoord haalde Jace zijn schouders op. "Het is in ieder geval wel wat iedereen wil horen en eerlijk gezegd klinkt het niet als een heel slecht plan," zei hij alsof het hem niet veel kon interesseren. "Ik heb niets uit mijn hoofd geleerd maar het is wel handig een vaag idee te hebben van wat je wilt zeggen. En ik ben natuurlijk super slim en kan heel snel nadenken," dat laatste zei hij met de nodige zelfspot. Hij wist nog niet precies hoe hij zich moest gedragen bij Daykota maar in ieder geval leek de arrogante jongen niet zo'n heel goed idee. Hij besloot het dus maar te houden op veel dingen met haar overeen hebben en ondanks zijn zo bekende ouders toch nog redelijk bescheiden en normaal zijn. Niet heel speicaal of interessant voor hem maar het zou waarschijnlijk wel het beste werken.
"Waarom probeer je niet wat met acteren te doen?" stelde Jace voor nadat Daykota zei dat ze nog niet precies wist wat ze wilde. "Vrijwel alle modellen proberen het en een groot aantal slaagt ook nog." Hij zei maar niets wat zijn vader had gezegd over modellen die dachten dat acteren alleen maar wat zinnetjes opzeggen was. Het was iets waar hij heel kwaad over kon worden. Jace kon het persoonlijk niet zo veel schelen.
Jace realiseerde zich te laat wat Daykota van plan was en lag voordat hij het wist al in het water. Proestend kwam hij weer boven. "Als je me zover wilde krijgen mijn kleren uit te trekken had je het alleen maar hoeven te vragen," zei hij waarna hij zijn nu doorweekte shirt uittrok.

Dat bewaren wij voor de 'volgende' meet haha! xD
---
"Je hebt wel een krachtig persoonlijkheid Jace. En ergens denk ik ook wel dat je die aandacht fijn vindt. Iedereen vindt het fijn om aandacht te krijgen. Sommige in bepaalde maten maar toch. Zelfs ik vind het leuk om aandacht te krijgen anders werd ik geen model." Ze deed een plukje achter haar oor die in de weg zat en telkens voor haar ogen viel. Zo irritant. Daykota glimlachte een beetje onzeker. Hoe moest het zijn om telkens als een soort robot rond te lopen? De juiste antwoorden te geven, oppassen met wat je precies zei en telkens aan mensen hun verwachtingen voldoen. Van je ouders, de media en ga zo maar door. En ook nog je eigen verwachtingen. "Het is een goed antwoord daar niet van. En het is inderdaad beter om al een idee te hebben over de toekomst dan geen." Bij zijn laatste woorden lachte ze zachtjes. "Je meent het wel. Je bent ook slim dat merk ik al aan je doen en laten. Aan de bepaalde dingen wat je zegt of vindt. Dom ben je in ieder geval niet." Daykota kon wel eens complimentjes geven. Zij wist hoe graag andere mensen een compliment hoorde. Hoe graag mensen soms een zelfde bevestiging horen. Bij zijn suggestie hield Daykota net nog haar lach in. "Doe dat maar niet. Ik vind het zo belachelijk als sommige modellen denken dat zij alles kunnen. Van zingen tot acteerwerk. Acteren is een vak apart. Daar moet je talent voor hebben en nee daar bedoel ik niet mee: poseren voor een camera en mooi wezen. Ik ben daar echt niet goed in. Je kunt het of je kunt het niet. De meeste modellen komen niet verder dan een bijrol. Als het niets zal worden met mij kan ik altijd nog koekjes bakken en langs de deuren." grapte ze. Daykota keek hem met onschuldige oogjes aan. Haar groene ogen waren haar wapen. Niemand leek die puppy oogjes te kunnen weerstaan. "Daar twijfel ik niet aan en ook al vind ik het uitzicht niet slecht, dat was niet mijn intentie." En op dat moment gooide ze plagend wat water in zijn gezicht.

Jace keep Daykota bedachtzaam aan, hij wist niet of ze dat positief of negatief bedoelde Of misschien bedoelde ze er ook wel helemaal niets mee. Heel negatief kon het niet zijn aangezien ze over zichzelf ook zei dat ze graag aandacht kreeg. Ze had wel gelijk dat je daar als model tegen moest kunnen. Hij had zelf twee of drie keer model gestaan. Zijn vader vond het niets en dat was de voornaamste reden dat Jace er nooit verder iets mee had gedaan. Jammer vond hij zelf aangezien hij wel van de aandacht die erbij hoorde hield. Maar zijn vader had altijd gezegd dat hij model moch zijn zoveel hij wilde nadat hij een naam voor zichzelf had gemaakt als acteur. Dan was hij een acteur die ook modellenwerk deek, niet andersom.
"Dankjewel," zei hij. Jace hield van complimentjes net zoals hij van aandacht hield. Hij was trots en arrogant en het was dan ook de manier op goede voet met hem te komen. Ironish aangezien hij hetzelfde deed als hij mensen wilde manipuleren. Vooral veel complimentjes geven. Maar iedereen had zijn zwakke plek en bij Jace was dat hetzelfde wat hem in andere gevallen zo sterk kon maken.
"Als je dat tegen mijn vader zegt, mag hij je meteen," zei hij lachend. "Hij haat het als mensen acteren niet serieus nemen, ziet het als een persoonlijke belediging. Soms is het echt een rare oude man." De manier waarop hij het zei maakte duidelijk dat hoewel hij het meende, hij wel respect voor zijn vader had. Zelfs van hem hield, al was dat op zijn eigen, verdraaide manier.
"Weet je het zeker?" Vroeg hij terwijl hij het water uit zijn ogen wreef. "Want als je intentie was me te verdrinken ben ik bang dat ik heel wat minder blij met je ben." Op zijn beurt spatte Jace ook water in Daykota's richting.

“Wat betekent die blik? Je lijkt zo diep in gedachten alsof je over iets aan het piekeren bent.” Daykota keek hem onderzoekend aan met een lieve glimlach. Wat speelde er toch allemaal in zijn hoofd om? Ze had nooit iemand leren kennen die zo vaak in zijn eigen gedachten leek te zijn. Soort van in zijn eigen wereldje. Was zij zo moeilijk te begrijpen? Ingewikkeld of dacht hij gewoon dat ze een steekje los had zitten? Wie weet mocht hij haar denkwijze niet. Mocht hij niet wat Daykota allemaal uitsprak. Het was een mogelijkheid? Ze merkte hoe de jongen leek op te klaren bij haar compliment. Hij hield ervan om complimentjes te krijgen. Misschien vond hij dat hij ze ook nog verdiende. Meeste mensen die arrogant waren zagen complimenten vanzelfsprekend. Juist deze mensen gaf Day nauwelijks complimentjes. Die verdiende het niet. Echter was Jace een uitzondering. Tot nu toe had hij haar met respect behandeld en niet op haar neer gekeken. Althans dat liet hij niet zien.
“Echt?” Daykota begon gelijk al te glunderen. Als een beroemdheid haar al zou mogen dan voelde dat als een eer. In haar ogen tenminste. Daykota schudde glimlachend haar hoofd. “Je vader lijkt mij juist een wijze man waar je veel van kunt leren. Iemand die weet waar hij over praat. Als je bij hem in de leer zou mogen dan wed ik dat diegene zelf ook een goede acteur kan worden. Als je al aanleg hebt tenminste. Niet iedereen is weggelegd voor acteur te zijn. Net zo min voor zangeres, danser of kunstenaar. “ Daykota vond het leuk om te zien hoe Jace over zijn vader sprak. Met lof en respect. “Heb je zo een goede band met je vader?” Vroeg Daykota voorzichtig. Ze wilde niet al te diep gaan graven in Jace zijn persoonlijke leven. Dit was namelijk geen interview.
“Ja dat weet ik zeker. Jij bent niet de eerste jongen die ik zonder shirt aanzie.” En stak plagend haar tong naar hem uit. “Ik hoopte de eerste te zijn die jou met kleding en al het water heeft ingeduwd. Ik wed dat niet vele dat durven.” Daykota deed haar handen voor haar gezicht om zichzelf te ‘beschermen’. “Zal ik een poging proberen om je kopje onder te duwen?” Nu verscheen er een brede grijns op haar gezicht. Ze zwom naar hem toe en rustte haar handen op zijn schouders. Ze probeerde met haar gewicht Jace onder water te duwen. Natuurlijk werkte het voor geen meter. Ten eerste was hij een stuk langer dan haar, had hij veel meer kracht en zo zwaar was Daykota ook weer niet. “Ik geef het op.” Zei ze met een pruillipje.

Jace kon een geheimzinnige glimlach niet laten toen ze dat vroeg. "Wie weet, misschien ben ik wel helemaal gek. Je weet maar nooit op deze school." Hij was niet van plan haar echt iets te vertellen over wat hij dacht. Dat was privé, en hij betwijfelde of mensen überhapubt in zijn hoofd wilde kijken. Ook had hij haar al wel genoeg ware dingen verteld. "Of misschien ben ik wel een leeghoofd en was ik aan het denken over de bomen, struiken en planten." Of misschien ben ik wel aan het denken over wat jij nou eigenlijk precies van me vindt want ik weet het niet, dacht hij erachter aan. Ze leek geen problemen met hem te hebben, en hij gedroeg zich voor zijn doen ook voorbeeldiin, maar toch vond hij het moeilijk hoogte van haar te krijgen. Dat irriteerde hem maar zorgde ook dat het interessant bleef.
"Dat vindt hij zelf ook," zei Jace lachend. Zelfs als Jace geen stoornis had gehad was hij waarschijnlijk zelfverzekerd tegen het arrogante aan geweest. Maar in Hollywood was dat niet slecht. Want als je niet zelfverzekerd was trok je je vaak veel te veel aan van kritiek. Als je van jezelf dacht dat je goed was kon het je niet schelen wat anderen daarvan vonden. Maar toen Daykota hem vroeg over de band met zijn vader lachte hij absoluut niet meer. Ten eerste wilde hij niet over zichzelf praten, hij wilde dingen van haar weten zodat hij zich daarop kon aanpassen, niet andersom. Ten tweede was het de vraag. Zijn ouders waren nooit veel thuis geweest dus een echt hecte band hadden ze niet. Wel hielden ze van elkaar, zover Jace dat kon. Maar na wat Jace had gedaan konden zijn ouders natuurlijk niet meer op dezelfde manier naar hem kijken. Ze hielpen hem en geloofden er heilig in dat hij beter kon worden. Maar ze waren ervan geschrokken dat hij er toe in staat was iemand te vermoorden. Maar Jace mocht daar niets van laten zien, hoe moeilijk dat ook was. "We... euh... we zijn niet heel close omdat hij natuurlijk veel weg is voor werk enzo. Maar ik weet dat ik altijd op hem aankan en hij er altijd voor me zal zijn." Later in zijn antwoord begon hij zekerder en minder stotterend te praten.
Gelukkig maakte Daykota hem daarna weer aan het lachen zodat hij er niet teveel over na hoefde te denken. Het was niet eens direct om iets dat ze zei, maar meer omdat het een soort inside joke met zichzelf was. Er waren inderdaad een aantal mensen die hem niet in het water zouden druven te duwen. Die durfden hem niet eens aan te kijken. Niet heel raar aangezien hij een familielid van hen om het leven had gebracht, maar toch. Het was niet iets dat hij grappig zou moeten vinden, maar het kon hem niets schelen.
"Is het nou mijn beurt om dat bij jou te proberen?" Vroeg hij met een onheilspellende glimlach.

“Iedereen heeft een steekje los zitten. Vooral op deze school. Niemand is normaal die naar deze school komt. Anders zaten wij er niet.” Daykota stak haar hand uit en pakte de zijne vast om ermee te schudden. “Twee gekken bij elkaar. “ Daarna liet ze zijn hand weer los en deed haar losse haren naar een kant om het over haar schouder te rusten. Haar groene ogen leken te schitteren als diamantjes wanneer de zon er in scheen. Ze kneep af en toe haar ogen samen zodat ze Jace gezicht beter kon zien. Zo in de zon kijken was niet bepaald een pretje. “Een leeghoofd is geen mogelijkheid. Dat meer ik al in onze conversatie. Echter wist ik niet dat ik met een boomknuffelaar te maken had of een filosoof die over plantjes nadenkt.”
Het lachen stond de jongen wel. Het maakte hem minder kil of verwaand overkomen. Helaas bleef dat waarschuwend gevoel. Iets fluisterde haar in dat ze voorzichtig moest zijn. En haar gevoel werd weer bevestigd toen Jace zijn gezicht vertrok. Nu lachte hij niet meer. De vraag was hem volgens haar in de verkeerde kaalgat gevallen. Hoe hij de vraag beantwoorde zorgde ervoor dat de dame haar ogen vernauwden. Dat werd minder toen hij niet meer zoveel deed stotteren. Hij werd zekerder met ieder woord die hij uitsprak. “Dat is wel fijn om te horen. Ik verweet het mijn ouders vroeger vaak dat ze altijd weg waren om geld te verdienen. Vooral mijn vader. Heb je dat totaal niet? Vroeger begreep ik dat ook niet. Nu wel. Tegenwoordig moet je veel werken om je hoofd boven water te houden. Gelukkig hebben wij geen geld problemen.” Als ze zag hoe sommige mensen het hier op school hadden. Sommige hadden niet eens ouders of hun ouders waren zelf niet stabiel. Daykota was altijd met liefde opgegroeid.
Bij zijn glimlach leek haar maag om te keren. Het leek wel of de alarmbellen af gingen. “Nee… Dat is niet nodig.” Sprak ze onzeker uit. Het liefst had ze dat veel zekerder laten klinken. Haar houding werd iets gesloten. “Dan raak ik in paniek en dat kan ik gaan slaan en schoppen.” Of Day kan in een woedeaanval belanden waardoor ze misschien de haren uit Jace zijn kop zou trekken. Daykota zag dan alleen zwart en dan bezat ze kracht wat vele nog zouden verbazen. Adrenaline noemden de therapeuten dat. Haar situatie werd ook wel eens code rood genoemd omdat zij geen controle meer had over zichzelf. Ze zou zo iemand kunnen verwonden dat diegene in kritieke toestand beland. “Ik denk dat ik genoeg gezwommen heb voor vandaag.” Ze klom het meertje uit en wrong haar haren uit. Net zoals ze dat met haar rokje deed. Ze liet haar kleren gewoon aan. Heel even had ze een waas voor haar ogen. Ze leek nu even in haar eigen wereldje.

New
--
Ze zat gapend aan een van de tafels. Rustig at ze wat. Vanmiddag zou ze haar zoontje weer mogen zien maar vannacht had ze erg doorgehaald. Ze pakte haar mobieltje erbij en keek naar Jordi die lachend bij haar op de achtergrond stond. Ze bloosde em keek genietend er naar. Een hand gleed door haar krullende haren en ze glimlachte. Ze zag er volwassen uit. Speciaal voor haar ouders.

Rose voelde zich niet altijd even gemakkelijk op drukke plaatsen, ze had altijd het gevoel dat ze aangestaard werd en dat ze wisten wat ze gedaan had. Natuurlijk was dat onzin, Rose was iemand die nauwelijks opviel in de menigte, met haar simpele bruine haren en niet erg bepaald opvallende kledingstijl, was ze een van de zovele leerlingen op deze school. Rose was een paar dagen terug aangekomen en was nog totaal niet gewend aan de omgeving en de manier van doen op deze school. Rose staarde naar het dienblad waar ze een tosti en een flesje water op had staan, opzoek naar een plekje. Misschien moest ze contact leggen, een van haar begeleiders had dat haar aanbevolen, maar Rose was niet erg spraakzaam en voelde zich alles behalve zeker over zichzelf. Toch bleef ze uiteindelijk weifelend bij een tafeltje stilstaan, er zat een meisje bij de tafel, gebogen over haar mobieltje.

Een aanwezigheid naast haar zorgde voor afleiding en langzaam keek ze op. Knipperde een keer verbaasd met haar lange zwarte wimpers en glimlachte toen vriendelijk. "Hallo? Kan ik iets voor je doen?" Met lichtgroene ogen bekeek ze het meisje, een simpel meisje maar dat sierde haar. Het leek haar totaal geen type dat wilde opvallen zoals zij dat wilde met haar felle kleuren die afstaken tegen haar gebruinde huid. Met een glimlach keek ze naar het meisje dat voor haar stond. Leila was niet onvriendelijk en ze was in een goede bui, kijken naar haar jochie gaf haar altijd een goed gevoel dus stuurde ze de dame ook niet direct weg. Over enkele uren zou haar moeder haar bellen via skype en zag ze de kleine Jordi weer even, zo zorgden ze dat ze elke dag de jongen zag.

Rose haalde diep adem om zichzelf te dwingen te antwoorden. "Ehm, ik vroeg me af of ik er misschien bij zou mogen zitten?" Er volgde een voorzichtige glimlach, terwijl Rose weer uitademde. Ze moest niet zo anti-sociaal zijn en het meisje gewoon aankijken en glimlachen. Ze was net als alle andere meiden, toch? Ze kon toch gewoon vragen om samen te lunchen in een kantine van haar nieuwe school? Ja toch, het meisje dat aan de tafel zat had een opvallend uiterlijk, maar had geen onvriendelijke oogopslag. Dat was een goed teken, maar schijn bedroog. Dat wist ze zelf ook maar al te goed.

"Oh natuurlijk, neem plaats. Er is plek zat." Ze keek naar het meisje en glimlachte. Leila gleed met een hand door haar haren heen en keek toen naar het meisje. Ze duwde met haar voet, in een gehakte schoen, de stoel naar achteren. Daarna nam ze een hapje van haar boterham en keek glimlachend naar de jongedame. Haar mobiel legde ze even aan de kant en ze keek tevreden naar haar eten. Ze had best honger. "Ik heet trouwens Leila.' Zei ze glimlachend tegen het meisje en ze nam nog een hapje van d'r eten. Glimlachend keek ze toen even de kantine rond, het was verder redelijk rustig. Glimlachend en tevreden.

Opgelucht nam Rose plaats tegenover het meisje, die de stoel net een stukje naar achteren had geschoven. Godzijdank liet ze niks vallen of struikelde ze zelf over een stoelpoot heen. Toch blij dat het meisje haar niet had afgewezen, nam Rose een hap van de tosti die nog wat aan de warme kant was. "Ik ben Rose, aangenaam." ze glimlachte even. "Zit je al lang op deze school?" Rose vroeg zich af of ze de enige nieuweling was, of dat er andere lotgenoten waren. Het schooljaar was namelijk al een tijdje bezig, dus was de kans groot dat de meeste nieuwelingen hier al een tijd zaten.

Met een glimlachje keek Leila naar de jongedame. "Oh. Dat is een leuke naam. Aangenaam Rose." zei ze rustig. Ze nam nog een hap van haar brood en bekeek het meisje. "Ik zit hier nu denk ik twee maanden maar ken nog niet alles." zei ze kalm en ze keek naar Rose. Een vriendelijke glimlach lag rond haar lippen en ze bekeek het meisje een veetje keurend en tuitte haar lippen. Nadenkend over wat ze met make-up en andere kleren had kunnen veranderen.

"Dankje." Rose bloosde niet, maar was wel gevleid door het complimentje, haar naam was nou niet het toppunt van originaliteit, maar volgens haar moeder had ze het met alle liefde uitgezocht. Omdat ze haar lieve roosje was geweest. Dat dat lieve roosje haar het einde had betekend was een heel ander verhaal. "Hoe vind je het hier?" Rose opende haar waterflesje, terwijl ze die vraag stelde. Voorzichtig nam ze een slokje van de koude vloeistof. Terwijl ze een slokje van het water nam, merkte ze hoe de blik van het meisje over haar heen ging. Rose wist niet precies waar ze haar ogen moest laten, waarna ze maar naar de tosti staarde. "Is er wat?" vroeg ze toen, ze weer opkeek en nogmaals een hap nam.

"Ik vind het hier prima. Kan doen en laten wat ik wil en als het meezit ben ik voor het einde van het schooljaar weer weg." Klonk het tevreden, Leila draaide haar mobiel naar Rose toe met op de achtergrond Jordi en zij. "En dwn mag ik eindelijk weer me mijn kleine man alleen zijn." Klonk het glimlachend. Erna had ze zich af laten leiden door het uiterlijk va de jongedame en ze schrok toen op uit haar gedachten. "Nee er is niets. Ik was gewoon aan het denken welke make-up en kleding ze jou zouden aantrekken. Ik ben model zie je maar ik probeer ook eem amdere weg in te slaan. Daarom bekijk ik mensen graag op die manier." Leila keek met een glimlach naar Rose.

Rose liet haar blik naar het schermpje gaan, ze wist eigenlijk niet wat ze moest verwachten, maar toen ze de foto zag viel haar mond een stukje open. "Is hij van jou, wat een schatje!" het klonk verbaast, want ze kon zich niet voorstellen dat de jonge dame tegenover haar een moeder was, daarom duurde het ook even voor ze verder wat uit kon brengen. "Maar ik hoop dat je hem dan snel weer kunt zien." ze glimlachte oprecht. Rose mocht dan geen moeder zijn, maar ze hield zielsveel van haar broertje die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien. Iets wat ze snel weer naar de achtergrond schoof. "Oh, oké, ik was al bang dat er een vlek op m'n shirt zou zitten." Rose had zich nooit kunnen verdiepen in modellenwerk of modekleding, dus veel verstand had ze er niet van.

Leila begon te stralen bij de lieve woorden van het meisje. "Ja, is mijn jochie." Zei ze glimlachend tegen haar. "Hij is bij mijn ouders. Ik ben hier omdat ik ontspoorde. Zijn vader is overleden voor mijn ogen en net na de bevalling dook ik in het uitgaansleven en kreeg de verkeerde vrienden. Nu zit ik hier om dat goed te maken en toch mijn jochie op te voeden, het was mijn laatste kans." Zei ze zuchtend en ze keek Rose aan. Zachtjes grinnikte. "Nee, nee. Helemaal niet. Ik vind het gewoon leuk om te bedenken hoe anders ik mensen eruit zou kunnen laten zien." Zei ze en ze glimlachte vriendelijk. Leila gleed even met een hand door haar haren heen en drapeerde een golf van lange haren langs haar gezicht. Haar lichtgroene ogen keken glimlachend naar Rose en ze deed haar telefoon rustig weer weg. Ze miste Jordi wel.