Ziekenhuis CieState

Ziekenhuis CieState, een mooi en schoon ziekenhuis. In een oud en donker gebouw. Het is vanbinnen daarentegen zeer licht en opgewekt. Vriendelijk personeel en ze doen hun uiterste best voor hun patienten.

Regels:
- Per patient maar twee personen tijdens bezoekuren.
- Geen overlast veroorzaken.
- Vriendelijk zijn.

Kon het al niet vinden xD
----

Dagen waren voorbij gegaan zonder dat de jongen was bijgekomen. Hij was gevonden maar hij lag nog steeds op de Intensive Care. Als hij niet was gevonden of zelfs een paar minuten later dan was het raak geweest. Dan was het Jeremy eindelijk gelukt om zijn eigen leven te nemen. Helaas had hij dit niet goed uitgedacht. Hij had het ergens moeten doen waar hij moeilijker te vinden was. Of juist helemaal niet. Daar lag de jongen dan, 16 jaar en zijn alcoholistische vader zat naast zijn bed. 'Het spijt mij zoon dat ik er niet voor je ben geweest. Alweer niet.' De vader pakte een flesje uit zijn broekzak en dronk eruit. Hij nam het zichzelf kwalijk voor hoe Jeremy over zichzelf dacht. Dit was niet de eerste keer geweest. Echter was het de jongen nooit goed gelukt. Dit keer was hij er bijna in geslaagd geweest. De man verliet de kamer omdat het toch niet veel zin had om te komen.

Hahaha
--
Julia had het laat te horen gekregen, ze had ook lang getwijfeld of ze wel had moeten gaan maar ze had besloten het wel te doen. Nog even drukte ze haar sigaret uit voor de ingang. Haar haren had ze wat lichter blond geblondeerd en ze deed haar sjaal dichter om. Een bosje bloemen had ze bij zich ondanks dat ze niet zeker wist of dat wel mocht. Na enkele keren een beetje verdwalen kwam ze op de juiste afdeling. Ze zag net een man uit de kamer komen, bijna zeker wetend dat dat Jeremy's vader was. Ze keek hem niet aan en liep langs hem op de kamer binnen. Haar adem stokte even. Haar onderlip begon te trillen en tranen kwamen in haar ogen. Snel liep ze naar hem toe en ging aan de rand van zijn bed staan. "Oh god.. Oh Jerrie.." Fluisterde ze. Ze had de bloemen bij zijn voeten gelegd en streelde zachtjes zijn wang. Dit had ze niet verwacht.

Een van de zusters kwam langs gelopen en zag het meisje overstuur naast Jeremy bij het bed zitten. "Mevrouw... Ik weet dat dit er ernstig uitziet maar we proberen er alles aan te doen om hem weer bij bewustzijn te brengen." De zuster vroeg of ze een glaasje water voor Julia mocht halen. In de tussentijd was de vader van Jer in en uit het ziekenhuis gegaan. Hij wist niet wat hij moest doen. Kwam Jeremy nog ooit uit deze coma? Ja of nee? En daarbij. Had hij geen letsel opgelopen door combinatie van alcohol en pillen? En daarbij ook nog zijn slagader door snijden bij zijn pols. Wat een zootje, wat een zootje. De man besloot terug te gaan en keek verbaasd op toen er een meisje bij Jer aan het bed zat. "Hallo..." zei de man voorzichtig. Hij had een lichte stoppelbaard, een simpele spijkerbroek aan met een zwarte shirt erop en was wat flinker. Je zag wel dat het vroeger een knappe man was geweest. Nu was zijn gezicht vervallen, wallen en vermoeid. Alcoholist zijn brak je ook af.

Julia had zachtjes Jeremy's hand vastgenomen en streelde die. Ze keek naar de zuster en nam uiteindelijk dankbaar het water aan. Hoewel ze er maar een slokje van nam. Ze deed haar best om te kalmeren, om rustig te worden en te blijven. Hoewel ze ergens ook wel schrok toen ze ineens een stem hoorde. "Oh.. Sorry.." Fluisterde ze. "Ik wilde u niet storen, u bent vast Jeremy's vader?" Ze had zijn hand niet losgelaten hoewel ze opgestaan was. Ze keek rustig de man aan, hij leek op Jeremy.. Hoewel hij er nu een stuk slechter uitzag. Haar blik gleed weer naar de jongen. Dat had hij haar nooit verteld. Zachtjes ging ze op de bedrand zitten, ze woog niets dus veel last zou ze niet veroorzaken. Teder streelde ze Jeremy's haren weer even goed en keek naar de man. "Hoelang ligt hij al zo?'

De man keek naar het meisje. Zij was mager. Had ze anorexia? Zo zag het er wel naar uit. Haar junkbeenderen staken heel erg uit. Ook haar gezicht zag er mager uit. Als ze wat meer spek op haar lichaam had was het een prachtig meisje. Was zij de vriendin van Jer? Hij had toch geen vriendin? Hij wist eigenlijk helemaal niets over zijn zoon. Altijd veel te veel bezig met drinken. Zijn enige houvast wat hij nog had. "ja ik ben zijn vader en wie ben jij?" Hij glimlachte naar haar en ging op een kruk zitten. "Hij ligt hier al een paar dagen. Ene Carlos had hem gevonden. Net op tijd. Echter is hij wel in een coma belandt. Combinatie door drugs en alcohol. Ik snap niet wat er met hem gebeurd is."

Julia keek naar Jeremy. Ze hield hem teder vast en schudde haar hoofd. 'Zijn exvriendin.. We zijn net uit elkaar..' fluisterde ze en ze kneep in Jeremy's hand. 'Stommerd.. Waarom doe je dit nou..' fluisterde ze snikkend en ze veegde haar tranen weg. Ze hegreep het niet, ze begreep niet waarom hij dit allemaal gedaan had. Het deed haar ontzettend veel pijn hem zo te zien. Ze was gewoon te dol op hem. Zacht kuste ze zijn voorhoofd. 'Als je weer beter bent dan gaan we samen weer wat leuks doen.' Julia knuffelde hem en bleef dicht bij hem.

"Ex vriendin?" De man besloot er niet verder op in te gaan. Er moest vast een reden zijn geweest waarom ze uit elkaar waren gegaan. Het verbaasde de man wel dat zij nu hier was. Jeremy bezocht terwijl ze uit elkaar waren. Wat was er gebeurd? En was het wel gepast om dat te vragen. Bij Julia haar woorden keek de man verdrietig naar zijn afgesleten schoenen. Hij pakte het flesje uit zijn zak en nam er enkele slokken van. Het sterke vloeistof voelde fijn door zijn keel. Het vertrouwde gevoel die hem altijd troost bracht. "Dit is niet de eerste keer... Maar nooit is hij in zo'n conditie belandt. In zo'n kritieke toestand."

Julia keek even om. "Ja, ex-vriendin. Uw zoon vond het normaal een andere jongen te zoenen, ik niet. Dan krijg je een meningsverschil en dat liep niet zo goed." Haar blik was niet op de man gericht maar op Jeremy. Ze streelde zacht over de wang van de jongen. Ze hield nog altijd van hem en begreep niet waarom hij dit gedaan had. Had hij het nu echt opgegeven? Had hij alles willen opgeven? Als dat zo was, wat deed ze dan nog hier? Waarom was ze dan nog bij hem als hij niet meer had willen leven.. Haar blik ging langzaam weer naar de man toe, kijken naar Jeremy deed haar pijn. Het viel Julia op dat hij telkens uit het flesje dronk en ze rook nu pas hoe erg hij naar alcohol stonk. "Nog even en u ligt er naast in zo'n toestand als u zo door blijft drinken." Julia keek de man streng aan waarna ze weer haar aandacht op Jeremy richtte. "Hopelijk wordt je gauw weer wakker. Dit is niet goed Jerrie.." Fluisterde ze zachtjes.

De vader begon hard te hoesten omdat hij zich verslikte in zijn drinken. Hij keek Julia met grote ogen aan. Hij keek om zich heen hopend dat passerende zusters dat niet hadden gehoord. "Wil je dat alsjeblieft niet zo hard op zeggen? Mijn zoon is geen homo." Hij nam nog een slok van zijn sterke drank. "Daarbij hebben jongens soms ook een uitlaatklep nodig. Er zou vast een goede reden zijn geweest waarom hij dat heeft gedaan. Ben al verbaasd dat hij zo iets tegen jou heeft verteld. Zo'n dingen horen achter gesloten deuren." De man keek verrast op bij haar strenge toon. "En jij zal meer moeten eten voordat je hier in elkaar zakt." zei hij simpel. Waar bemoeide zij zich mee? Hij dronk al jaren. Dit was zijn zaak.

Julia keek hem met een wat kwade blik aan. "Ach hou toch op! Hij is zo biseksueel als maar kan en dat moet je maar accepteren. Hij had gevoelens voor die jongen en dat is geen uitlaatklep! Het is iets normaals en hoort niet achter gesloten deuren. Logisch dat hij het normaal vond om een andere jongen te gaan zoenen. U heeft hem gewoon op die manier opgevoed dat het normaal is om met ander jongens te zoenen." Julia keek hem kil aan. "Ik eet al meer dan genoeg. Maar ik stink niet uit mijn mond en drink niet bij mijn kind die zojuist neer is gegaan mede door drank." Julia keek met een koele blik naar de man.

De vader keek haar met een kwade blik aan. "Pardon? Natuurlijk heeft hij dat van mij. En wat een onzin. Dat zit bij hem tussen de oren. Hij is nog jong. Dan willen jongens experimenteren. Ik wil daar niets verder over horen. " Jer zijn vader wilde daar gewoon niet mee geconfronteerd worden. Hoe durfde het meisje hem met zo'n toon aan te spreken? Waar haalde zij het lef vandaan. "Ik drink al mijn hele leven. En dat mijn zoon dit heeft gedaan is omdat hij soms een zwakkeling is." Hij werd nu echt kwaad. "Zegt de ex-vriendin van mijn zoon die nauwelijks vlees op haar botten heeft."

Julia keek hem aan. "Luister er toch naar maar want het is geen experiment! Hij is er van overtuigd dat het normaal is om met jongens te zoenen! Omdat het in uw ogen niet hoort. Alleen omdat u het niet als normaal kan zien. Omdat u hem niet als normaal zou zien als hij iets met een jongen zou hebben. Wat voor een belabberde vader bent u dan als u uw zoon niet zou accepteren zoals hij is?!" Julia keek hem aan. Het was misschien brutaal maar dat kon haar niets schelen. Hij verdiende het om het te horen. "Hij is geen zwakkeling! Hij is alles behalve. Als u hem nou eens had gesteund in dingen dan was hij zeker niet zo ver heen geweest!" Julia gromde geïrriteerd en keek naar hem. "Liever wat minder vlees dan altijd die vieze alcohol lucht!"

De neiging om het meisje een klap in haar gezicht te geven was groot. Elke keer wanneer iemand zo tegen sprak kon je een klap verwachten. Echter wilde hij hier voor geen problemen zorgen. Hij keek de dame met kwade ogen aan. "Hoe ik mijn zoon op voed is mijn zaak. Homo's zijn niet normaal! Klaar. Einde discussie. En als Jer wilt experimenteren is dat zijn zaak. Jongens doen dat vaker met elkaar voordat ze een relatie krijgen met een meisje. Dat heet ervaring opdoen. En fouten maken is menselijk. Wat een drama voor een klein kusje. Wees blij dat die niet met die jongen onder de lakens heeft gelegen. Maar ik begrijp wel waarom hij de jongen kuste. Jij bent net een lopend skelet. Niemand zou met jou dood gevonden willen worden."

Zijn laatste woorden kwetsten haar. Ze kwetsten haar zo dat er een brok in haar keel kwam. Ze gleed van het bed van Jeremy af en keek de man aan. "Ik heb medelijden met Jeremy, dat hij zo'n vader als u heeft. Dat hij bij u nooit zichzelf zou mogen zijn en u heeft het mis. Jeremy wilde niet van mij af." Julia stond met een rechte rug voor de man en een fierse bik. "Jeremy valt ook op jongens, dat is niet fout. Maar als u dat fout vind, prima. Mij een zorg, ik hoef niet met u te leven. Maar ik kan u verzekeren dat las Jeremy ooit gelukkig zal worden met een jongen het hem van binnen opvreet dat u niet gelukkig voor hem zal zijn. Dat u hem niet normaal zal vinden." Waarna ze even omkeek naar Jeremy. "Weet u waar de verse littekens van zijn? Ze zijn mede u schuld. Als Jeremy had ingezien dat hij fout was geweest door een andere jongen te zoenen tijdens onze relatie.. Dan had hij hier nu niet gelegen. Maar u heeft hem nooit geleerd dat zoiets fout was. Dus mede door u ligt hij hier. En ik weet zeker dat hij nog wel meer littekens heeft die door uw toedoen zijn. Wat doet u hier eigenlijk als u niet eens van uw zoon kan houden zoals hij is?" Daarna pakte ze haar jas op en liep naar de deur. "Oh en.. Jeremy was vast wel graag met mij gevonden, ik kreeg alleen niet de kans om hem te vergeven. En als ik die nu nooit meer krijg dan zie ik dat als uw schuld en dat zal ik u nooit vergeven."

Ze sloeg de spijker op zen kop. Hij had gefaald als een vader. Hij was een alcoholist en had drank belangrijker gevonden dan zijn eigen zoon. Zijn zoon die al vaker had aangegeven dat zijn leven ondraaglijk was. Want hoe vaak had de jongen zich niet gesneden? Hoe vaak had de jongen zichzelf niet verbrand met een aansteker? En hoe vaak had Jer niet geprobeerd een einde aan zijn leven te maken? Je zag verslagenheid in zijn ogen. De man wist gewoon niets meer te zeggen. Dit meisje had in alle opzichten gelijk. Hij had gefaald. En eigenlijk had hij niet eens het recht om hier te zijn. Hield hij wel van zijn zoon? Of zag de vader Jeremy als een mislukkeling? Een zwakkeling die het leven niet aankon? En ook nog jongens leuk vond. Waarom? Hij keek hoe het meisje de kamer verliet. Vlak daarna verliet ook Jer zijn vader de kamer. Hij had hier inderdaad niets meer te zoeken.

Nieuwe meet?
Dat Jer nu wakker is?

Jaa is goee c:

Met een diepe zucht liep ze naar binnen. Het was geen bezoekuur, ze had er expliciet om gevraagd want ze wilde de vader van Jeremy niet tegen komen. Nu liep ze rustig naar de kamer. Julia had een bloemetje voor hem meegenomen samen met een mandje fruit, chocola en een knuffelbeertje. Haar lichtblonde haren had ze gestijld en haar hakken tikten op de grond. Sinds ze rookte was datt ruiken als ze net een sigaretje gerookt had. Maar het hielp haar. Ze sloeg zichzelf erdoor heen. Rustig liep ze nu zijn kamer in. 'Jeremy?' Onzeker keek ze de kamer rond.

De jongen was een dag geleden wakker geworden. De dokter had hem verteld dat hij nu in totaal twee weken in coma had gelegen. Blijkbaar had zijn vader hem bezocht en een meisje met blond haar. Dat moest Julia zijn geweest. Jer keek naar het plafond. Hoe had zijn leven zo kunnen uitlopen? Alles wat hij wilde was mislukt. En zelfs zelfmoord plegen kon de jongen niet eens. Wie had hem gevonden? Het liefst schudde hij die persoon door elkaar. Waarom heb je mijn leven gered, waarom! Liet mij sterven dacht Jer bij zichzelf. Nu lag hij hier. Hij had al helemaal geen zin om terug naar school te gaan. Niet dat iemand hem erop zou veroordelen. Er pleegde vaker mensen zelfmoord op deze school. Hij hoorde hakken richting zijn kamer komen en hoorde een bekende stem. "Julia?" zei Jer met een schorre stem terwijl hij naar haar keek. Wow ze zag er anders uit.

Langzaam liep ze de kamer verder in en knikte. "Ja." Ze bekeek hem even, eindelijk was hij wakker. Zachtjes liep ze naar hem toe en keek naar hem. God wat was ze blij dat hij weer wakker was. "Hoe voel je je?" Zachtjes zette ze de cadeautjes voor hem op zijn nachtkastje en deed ze de bloemen met wat water in een vaas. Toch ging ze, in tegenstelling tot de vorige keer, niet direct op zijn bed zitten. Wat onzeker bleef ze staan en keek ze naar hem. Ze had hem gemist. Zijn poging tot zelfmoord had ze vreselijk gevonden en zeker na het incident met zijn vader gaf ze zichzelf de schuld. Zij had niet goed genoeg haar best voor hem gedaan, voor hun samen. Ze hield onhandig haar kleine tasje vast en keek naar Jeremy. Wat snakte ze nu naar een sigaret. Ze liet de aansteker in haar jaszak door haar vingers heen glijden. Julia vond het zo vreselijk ongemakkelijk. Het was ook raar.. Ze hadden niets meer, ze hoorde hier niet.

Bij haar vraag haalde Jer simpel zijn schouders op. "Er zijn tijden geweest dat ik mij beter voelde." Hij wist niet precies wat voor houding hij moest geven. Waarom was ze überhaupt gekomen? Hij keek nieuwsgierig naar de cadeautjes die ze had meegenomen. Ook nog eens bloemen! Hij was echt verbaasd. Hij keek naar haar houding. "Jul... Kom ga zitten. Er staat hier niet voor niets een stoel." Het viel hem op dat ze een aansteker in haar handen had. "Sinds wanneer heb jij een aansteker bij de hand?" Hij keek verbaasd op. "Rook je?"

Gehoorzaam kwam ze op de stoel bij hem zitten en keek hem aan. "Ja.. Ik ben weer begonnen ja." Ze keek hem even aan en deed de aansteker toen gauw weer in haar zak. Ze had geen zin om er kritiek over te krijgen want dan had ze zelf ook nog wel haar woordje klaar. Zij was immers niet degene die net uit een coma wakker was geworden. "Ik begrijp dat je je wel eens beter hebt gevoeld." Mompelde ze toen maar, vast ook wel eens slechter want nu was het hem toch weer net niet gelukt. Hoewel zij daar blij mee was. "Oh ja, en hoewel je het niet gemerkt hebt wil ik sorry zeggen dat ik aan je bed ruzie heb zitten maken met je vader, dat hoorde niet."

"Ik wist helemaal niet dat je voorheen ook al deed roken." Jeremy klonk duidelijk verbaasd. Het stond haar totaal niet dat roken. Had ze een te onschuldig gezicht voor. Althans nu leek ze wel iets aan de duistere kant te zijn. Iemand die een rebelse fase aan het doormaken was. Een zwarte zwaan in plaats van een witte. Jeremy beet zachtjes op zijn onderlip. "Ik heb nog nooit in een soort van coma gelegen. Dit is de eerste keer. " Hij haatte het dat hij zoveel dagen kwijt was geweest. En nu dan? Nu leefde hij nog steeds. Bij haar woorden keek de jongen haar verrast aan. "Mijn vader? Is hij gekomen om mij te bezoeken. Wow dat had ik totaal niet verwacht. En jullie hebben ook nog eens ruzie zitten maken? Dat je dat durft Juul. Je bent echt wel een tikkeltje stoerder geworden. Maar je hoeft je er niet voor te verontschuldigen. Mijn vader kan echt een eikel zijn. Hij heeft je toch niets gedaan hoop ik? Want als hij drinkt beseft hij niet vaak waar hij mee bezig is."

"Ik was gestopt, maar nu ben ik weer begonnen." Ze keek hem aan en luisterde naar hem. "Beter laat je het ook bij een keer anders doe ik je eigenhandig iets." Het klonk onaardig maar het had haar zoveel pijn gedaan hem in een coma te zien liggen, waarschijnlijk zou hij het nooit echt beseffen. Stil knikte ze even en keek hem aan. "Ja, hij zat hier, waarschijnlijk al een tijdje en hij stonk naar drank." Ja, dat was waar ze mee begon. De man had ook gestonken. "Ik ben niet stoerder geworden, het verbaasd me niets dat jij je fout niet fout vond. Als zo'n vent je opvoedt met die ideeën. Ik heb met hem dezelfde ruzie gemaakt als met jou en hem op zijn duidelijke drankprobleem gewezen." Julia ging met een hand door haar haren en keek hem met een lege blik aan. "Net als dat dit ook door zijn toedoen is. Want jij kan mij niet wijsmaken dat je gelukkig bent met hem als vader en dat hj geen deel uit maakt van de reden van sommige littekens."

"Mag ik zeggen dat ik roken helemaal niet bij jou vind passen? Het is niet beledigd bedoeld alleen heb je daar een te lief koppie voor." Hij glimlachte zwakjes. Net alsof zij dat van Jer wilde horen. De jongen slikte. "Ik zie het nut er niet van in dat ik nog op deze aardbol rondloop. Ik had liever gehad dat diegene die mij gevonden heeft mij liet liggen. Gewoon liet sterven. En sorry dat ik dit zeg waar je nu bij bent." Jer keek voor zich uit. Hij durfde haar nu niet aan te kijken. "Hij drinkt altijd. Het zou echt bijzonder zijn als hij niet stonk naar drank. " Jer keek haar aan. Ze had echt lef. Dat vond hij wel echt tof dat ze voor hem was opgekomen. En dat ze gewoon met twee benen aan de grond stond. "Ik hoop dat hij je niet heeft gekwetst die eikel. Weet soms echt rotte dingen te zeggen. En ja mijn vader heeft inderdaad wel wat littekens veroorzaakt. Alcohol maakt meer kapot dan je lief is."