Het openingstopic- Het begin van het nieuwe schooljaar- De grote hal (open)

De eerste dag van het nieuwe schooljaar is weer aangekomen en zoals elk jaar is het een vreselijke drukte in de grote hal. Een aantal leerlingen komen terug van huis, terwijl anderen er in de vakantie zijn gebleven. Ook komen nieuwe leerlingen vandaag aan op Robinsons academy. 
Ook de leerlingen die zijn gebleven tijdens de vakantie hebben genoeg redenen om in de grote hal te zijn, de Adelaar houdt een speech, hun vrienden komen terug op school en het aller belangrijkst: De nieuwe klassen en flatgenoten worden bekent gemaakt. Ook is het verplicht om de speech bij te wonen, waar veel leerlingen niet echt blij van worden. 
De hal zelf ziet er spik en span uit, er is zelfs geen stofje te vinden op de kroonluchters die ongeveer zes meter boven de grond hangen. Op het plaffond is het wapen van de famillie Robinsons ( drie herten op een groen zwart gestreept schild) geschilderd en de hal heeft een mooie, marmeren vloer. Aan de muren hangen portretten van koningen en landheren. Genoeg om te bewonderen voor nieuwe leerlingen dus.

Caleb stond tegen een van de wanden van de hal aangeleund. Het grote begin van het jaar werd weer gehouden, Caleb had er een hekel aan. Zoals hij eigenlijk overal een hekel aan leek te hebben. Hij keek even kort naar het kleine podium waar de Adelaar straks een speech zou houden, het zou weer hetzelfde soort gezeur zijn waarschijnlijk. Iets in de trant van welkom op deze school, het wordt zwaar maar het komt allemaal wel goed. Hij vond het niet nodig om er elk jaar weer bij te zijn, toch was hij op deze school gebleven. Hij had allang weg kunnen zijn, het was immers zijn eigen keuze om hier te zijn, niemand had hem er ooit toe verplicht. Maar ergens had hij het gevoel dat hij dat niet kon. Zou hij het ooit alleen buiten deze muren kunnen redden? Zijn therapie voelde nog steeds als noodzakelijk voor hem. De leraren vonden het niet nodig, ze dachten dat het allemaal prima met hem ging. Wat in zekere zin ook wel waar was, in de jaren dat hij hier was ging hij met sprongen vooruit. Caleb had al een hele tijd geen woede-uitbarstingen gehad. Alleen was hij bang dat zodra hij weer alleen was, zonder de bescherming van deze school, hij weer in zijn oude gewoontes terug zou vallen.
Even dacht hij terug aan die verschrikkelijke dag toen hij zijn vader, pleegvader, had neergestoken. Nog steeds voelde hij de schuld, al had de man hem op het hart gedrukt dat hij niet weg hoefde, en dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Toch deed Caleb het, het incident hield hij vooral geheim, alleen zijn therapeut en een aantal leraren wisten het.
Caleb was weer terug in de gewone, werkelijke wereld. Waarin de nieuwe leerlingen de hal binnenstroomde en hun ogen uitkeken. Caleb kon het zich nog goed herinneren dat hijzelf hier voor het eerst binnen liep, hij was net zo overdonderd geweest. Vanaf zijn plek had hij een goed overzicht, in de jaren dat hij hier was geweest had hij weinig, eigenlijk geen, vrienden gemaakt. Mensen hadden de gewoontes om snel te praten, Caleb hield zich afzijdig en dat was vreemd. Dus hij werd voor gevaarlijk aangehouden. Iedereen leek hem te mijden hoewel niemand precies wist hoe gevaarlijk hij daadwerkelijk was. Hij had bijna zijn pleegvader vermoord. Aan de andere kant, iedereen hier had wel een verhaal. Niemand was hier smetteloos aangekomen. Helaas. De reden voor zijn eenzaamheid zat veel dieper dan dat niemand hem mocht. Veel mensen vonden hem normaal wel aardig, alleen hield hij iedereen op afstand. Te bang om iemand waarom hij gaf pijn te doen, misschien zelfs wel te verwonden. Dan wel lichamelijk of geestelijk. Caleb wilde zich niet meer schuldig voelen over wat hij andere aandeed. Dus leefde hij een eenzaam leven, en dat beviel hem prima.

Ze kwam binnen, achter haar rolde een zwarte koffer. Julia was voor haar tweede jaar hier op school en opnieuw raakte ze betoverd door het effect van de hal. Een glimlachje gleed nu wel om haar lippen. Niet dat ze blij was weer opgesloten te zitten voor een jaar maar wel dat ze weer bepaalde mensen zou zien. Ze had geen echte vrienden gemaakt maar wel een paar die ze aanhield voor vrienden. Daarom keek ze nu dan ook glimlachend rond, zoekend naar de mensen. Hopend dat die mensen haar natuurlijk nog herkenden, maar belangrijker nog, ook als vrienden zagen. Toch was haar stemming opgewekt. Ze was trots op zichzelf, vanochtend had ze redelijk normaal ontbeten. Iets waar ze toch wel trots op was. Ze deed haar best om te veranderen, van binnen dan, maar dat was nog veel werk. Van buiten was ze al wat veranderd. Haar huid was bruiner geworden, ze was met haar gezin naar Italië gegaan, naar haar opa en oma. Daar had de zon natuurlijk lekker geschenen waardoor haar blonde haar nog blonder leek. Het golfde vrolijk en ze keek genietend rond.
In zichzelf nadenkend over wat dit jaar weer zou brengen liep ze verder, richting een rustig plekje. Er stonden enkele mensen maar niet al te veel. Daar zette ze haar koffer tegen de muur waarna ze erop ging zitten. Met een glimlachje streek ze haar shirtje even goed. Voor de verandering had ze een spijkerbroek aan, natuurlijk altijd wel met haar hakken eronder en een topje erop. Julia hield van kleding en ook van zichzelf kleden. Ze was er ook dol op om in een winkel te lopen en de leukste dingen uit te zoeken. Het was iets wat ze graag deed maar nu opnieuw weer moest missen want ze kon het niet met vriendinnen doen, een zachte zucht ontsnapte om die reden aan haar lippen waarna haar blauwgroene ogen even rondkeken. Haar blik was onschuldig, haast als die van een jong dier. Haar glimlach was liefjes. Ze wilde gezien worden, ze moest gezien worden. Ze wilde niet langer meer onzichtbaar zijn dit jaar.

Davie had haar rechterhand krampachtig om een tas geklemd, zo stevig dat haar knokkels wit werden en het hengels rode strepen achterliet in haar handpalm. Met haar andere hand hield ze de pols van haar broer, Thomas, vast. Hij was met haar meegekomen omdat niemand, zelfs Davie zelf niet, verwachtte dat Davie in haar eentje de school zou bereiken. En Thomas had gezegd dat het voor hem geen moeite was. Zijn semester was toch nog niet begonnen dus kon hij net zo goed Davie even wegbrengen. Davie wist wel beter, hij was bang dat ze niet zou gaan. Een angst die helemaal niet ongegrond was. Ze wilde absoluut niet naar deze kostschool, of gekkenhuis want dat was het in haar ogen.
“Denk je dat je het vanaf hier alleen redt?” Vroeg Thomas terwijl hij haar koffer neerzette, hij had zelf voorgesteld het te dragen en Davie had niet geprotesteerd.
“Laat me alsjeblieft niet hier,” wist ze uit te brengen terwijl ze naar de grote ingang keek. De grootte van het alles joeg haar angst aan. Of misschien was het niet dat, maar eerder het feit dat ze alleen zou zijn. Want dat was iets wat Davie nooit had hoeven zijn. Zij en Michael hadden alle belangrijke dingen samen gedaan. De eerste schooldag, naar de middelbare school. Alle enge, nieuwe dingen hadden ze samengedaan. Als zij naar de dokter moest was Michael daar om haar hand vast te houden. Net zoals zij er in zijn laatste weken elke dag was geweest. Maar uiteindelijk was hij toch alleen dood gegaan, al had ze vaak gewenst dat ze dat samen met hem had gedaan. “Alsjeblieft Thomas, ik wil gewoon naar huis!”
Zonder dat ze het wilde begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Beschaamd veegde ze ze weg, maar heel veel zin had het niet. Dat was mooi, de eerste indruk die alle mensen van haar zouden krijgen was alvast een slechte.
“Heey,” Thomas ging door zijn knieën zodat hun gezichten op dezelfde hoogte waren. “Het gaat allemaal goed komen, oké. Ik zal zo vaak mogelijk langs komen.” Met ongelovige ogen keek Davie hem aan. Het zou allemaal goed komen, wat een leugen zeg. Michael was dood, alles kon nooit meer goed komen. Maar Thomas had een kalme uitstraling en een toon in zijn stem waardoor ze hem wilde geloven. Hij nam haar in zijn armen en op dat moment voelde Davie zich helemaal niet zestien, ze voelde zich weer als een klein meisje dat de steun van haar oudere en wijzere broer nodig had. Dus ze liet zich door hem sussen terwijl ze zachtjes snikte. Het liefst was ze daar nog veel langer blijven staan, maar op gegeven moment liet Thomas haar los. Hij glimlachte naar haar en Davie wist dat het tijd was om naar binnen te gaan. Ze pakte haar koffer op, het feit dat haar hand trilde negerend, en liep naar binnen. Regelmatig draaide ze haar hoofd om te kijken of Thomas er nog steeds stond. Hij bleef staan zwaaien tot ze hem niet meer kon zien.

Aarzelend liep Aidan de grote zaal in. Hij duwde zijn zonnebril omhoog op zijn neus. Niet dat dat enig nut had, maar het voelde gewoon veiliger. Alle emoties waren duidelijk om hem heen te voelen. Hij zou zijn zonnebril echt wel nodig hebben vandaag. Toen hij een klein stukje de zaal in was gelopen stopte hij. Zijn veel te grote zwarte sporttas stond naast hem. Verwonderd keek hij om zich heen. De zaal was mooi. Indrukwekkend. Voor zichzelf besloot hij meteen om na deze opening informatie over de school op te zoeken. Ze hadden hier toch wel een bibliotheek? Dat was iets wat vrij onmisbaar voor hem was.
Dit was Aidans eerste jaar op Robinsons. Hij begreep waarom zijn moeder hem hier naartoe had gestuurd. Het was nood zakelijk. Dat vond hij zelf ook. Daarom zou hij er het beste van maken. Uiteraard ging hij zijn zusjes missen, maar zij waren ook de reden dat hij hier was. Nouja, indirect dan. Dat hij hier was kwam doordat hij bijna Vera en Carmen had verwond in een van zijn buien.
Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hen iets overkwam. Daarom was hij hier. Hij wilde leren hoe hij met deze buien om moest gaan. Hoe hij kon wennen aan alle prikkels om zich heen. Misschien zou het zelfs zo ver komen dat hij zijn zonnebril niet meer nodig zou hebben. Een zenuwachtig glimlachje was te zien op zijn gezicht terwijl hij door de zaal keek. Zo ontzettend veel mensen, het liefst meed hij dit soort situaties. Drukke menigtes bezorgden Aidan een beklemmend gevoel. Te veel emoties en al helemaal veel te veel prikkels.

Violet krabde zichzelf achter haar oor. Wat was het hier enorm groot, veel groter naar de openbare school waar ze de jaren daarvoor met haar broertje naartoe was geweest. Haar ogen gleden over de gigantische kroonluchters aan het plafond. Geïntimideerd door het imposante gebouw sleepte ze haar koffer op wieltjes mee naar de aula, waar de openingstoespraak zou worden gehouden.
Ondanks de heftige dingen die ze had meegemaakt deze vakantie, was ze toch nieuwsgierig naar wat deze school haar zou brengen. Hoelang zou ze het hier volhouden? Ze wilde dat ze op z'n minst haar broertje Klaus had kunnen meekrijgen naar Robinsons', maar die had met zijn enorme intellect en fotografisch geheugen geen moeite gehad met het vinden van een zeer elitaire jongensschool, waar hij zeker een beurs voor een goede universiteit zou krijgen. Violet zuchtte. Of zij naar de universiteit zou kunnen, was nog maar de vraag, aangezien er nu in haar dossier stond dat ze getraumatiseerd was en therapie noodzakelijk was. Wat natuurlijk onzin was. Violet was heel goed in staat om haar eigen boontjes te doppen. Ze checkte haar telefoon. Geen berichten. Ze zou zó graag het pleeggezin van Sunny bellen om te vragen hoe het met haar kleine zusje was. Maar ze wist dat dat niet kon. Met een ruk trok ze haar koffer verder vooruit. Ze zou het wel redden.

Davie gaf haar bagage af op de daarvoor bestemde plek zodat ze niet de hele openingsceremonie, of wat het dan ook precies was, met haar koffer en tas rond hoefde te lopen. Waarschijnlijk zou haar dat niet eens lukken aangezien de hal bijna helemaal vol stond met mensen. Daar was ze nooit met haar koffer doorheen gekomen. Het kostte haar al moeite zelf door de menigte heen te komen zonder op allemaal tenen te gaan staan en zelf de nodige ellebogen in haar gezicht te krijgen. Het was dan ook een verademing toen ze eindelijk aan de rand van de hal was en weer normaal adem kon halen. Ze leunde wat tegen de muur aan en keek om zich heen. Ondanks dat ze maar weinig goeds kon denken over deze school op het moment, moest ze toegeven dat de hal heel indrukwekkend was. Ze had nog nooit zo’n grote kroonluchters gezien. Maar ze begon te begrijpen dat deze school van tradities hield. Daarna viel haar het wapen op dat op het plafond stond. Ze moest haar hoofd iets draaien om het goed te zien. Drie herten, ze vroeg zich af waarom dat gekozen was en van wie het wapen precies was. Zo keek ze de hele zaal rond, maar er was niet genoeg om haar af te blijven leiden van het enge feit dat ze hier alleen was of het nog steeds pijnlijke gat in haar dat Michael had achtergelaten. Toch bleef ze koppig rondleiden, alsof de oplossing ergens op de muur stond geschreven.
Haar blik viel uiteindelijk op een jongen die een paar passen verder naast haar ook tegen de muur stond geleund. Hij was lang, was het eerste wat ze dacht. Dat zou nu wel van pas komen, zij kon met haar nog niet eens 1.70 lang niet boven alle mensen uitkijken. Die jongen zou dat waarschijnlijk wel kunnen. Nog even bestudeerde ze hem, goed oplettend dat hij niet ineens haar kant opkeek en hij zou merken dat ze naar hem keek. Hij had een grijze muts op, wat ze niet begreep aangezien het hierbinnen alles behalve koud was. Doordat er zoveel mensen dicht op elkaar stonden had ze het zelfs een beetje benauwd. Zelf droeg ze een lichte spijkerbroek, een paar nep all-stars en een wit blouseje met korte mouwen. Het liefst had ze het oude, grijze shirt van Michael aan gedaan waar ze de afgelopen weken in had geleefd. Maar Thomas had haar bijna gedwongen zich wat beter te kleden. Ze moest toegeven dat hij gelijk had gehad. Als ze nu had rondgelopen in het vale, grijze shirt dat eigenlijk veel te groot voor haar was had ze zich geschaamd. Nog meer dan dat ze al deed met haar ogen die rood waren van het huilen.

Jonah kwam zoals gewoonlijk te laat binnen wandelen. Hij had een belachelijk grote koffer bij. Al die kleren die hij eigenlijk helemaal niet nodig had zaten in zijn peperdure Louis Vuitton tas. Zijn vakantie had hij bij zijn moeder doorgebracht. Samen met haar was hij twee weken naar het Caribisch gebied gegaan. Daar konden ze samen een beetje tot rust komen en tijd met elkaar besteden. De tijd die hij thuis in Manchester was, besteedde hij vooral aan feesten en festivals bijwonen. Verbaasd keek hij rond; er waren nog niet veel mensen. Veel van Jonah's vrienden hadden Robinsons verlaten, of zijn in een gesloten jeugdinrichting geplaatst. Hij was dus vastbesloten nieuwe vrienden te maken. Met een arrogante houding liep hij de zaal door, zoekend naar waar hij zijn bagage kwijt kon. Zodra hij zijn kostbare koffer op een veilige plek had neergezet ging hij gewoon maar een beetje rondlopen. Hij maakte af en toe een praatje met oud klasgenoten, en wat vrienden.

Hinata was deze zomer niet naar huis geweest. Dat was simpelweg omdat haar vader haar niet over had willen vliegen. Het was duidelijk dat hij niet eens voor een aantal weekjes opgescheept wilde worden met haar zorg en blijkbaar ook een teken dat hij er geen vertrouwen in had dat ze verbeterd had. Het deed Hinata pijn dat haar vader daar zo over dacht, maar ze kon niet heel veel aan de situatie veranderen. In plaats daarvan was haar moeder een weekje komen overvliegen om haar gezelschap te houden. Daar was ze blij om geweest, ze was sowieso blij om de nog altijd hechte band met haar moeder. Vanwege de lange zomer in de school en weinig mensen om haar heen hebben gehad, maakte dat Hinata ontzettend vrolijk was nu het nieuwe schooljaar begon. Ze vond het heerlijk om nieuwe gezichten, maar ook oude gezichten te zien die ze kon begroeten en die de school weer opvulde. Zachtjes drentelde ze door de grote hal en keek hier en daar naar een aantal mensen. Hinata was best normaal gekleed, maar had wel haar hele zomer besteed aan het maken van Cosplay waar ze zich erg mee vermaakt had. Ze schaamde zich er niet voor dat ze naar mensen keek, het was immers altijd leuk om naar andere mensen te kijken. Op dit moment zag ze alleen maar vreemde mensen en vage bekende die ze wel eens voorbij had zien komen zoals de vrij arrogant uitziende jongen met de zwarte haren en het mooie blonde meisje. Hinata was een vrij open persoon, maar ze wist nooit zo zeker of ze meteen op mensen af moest stappen. Daarom nam ze haar plekje in de drukte van mensen en wachtte tot de Adelaar zou beginnen met wat hij ieder jaar deed, zijn favoriete speech die ieder jaar hetzelfde was.

Jeremy kwam met een grote trollie in zijn handen en brede passen de hal binnen gelopen. Met een piloten zonnebril op zijn neus gerust keek hij rond. Hij droeg een houthakkers blouse die hij open had met daaronder een witte hemd. Het was luchtig, niet te bloot en toch zomers genoeg in deze hitte. Wat een drukte. Hij wist niet waar hij kijken moest. Overal liepen er mensen, sommige onwetend andere kwamen hier al voor het tweede jaar of zelfs hun derde. Groepjes vormden zich en anderen begroeten hun vrienden die ze de hele zomer niet hebben gezien. Of juist wel maar moeten even bijkletsen. De jongen kende niemand hier, helemaal niemand. Na de meerdere keren zelfmoord te hebben gepleegd had de kinderbescherming besloten hem hier op school te zetten. Zijn vader kon al nauwelijks voor zichzelf zorgen. Hij deed hetzelfde zoals de meeste leerlingen hier en ging als eerste zijn koffer/trollie wegzetten. Wanneer hij daar een plek voor had gevonden trok hij zijn vertrouwde rugzak over een schouder. Zijn rugzak was een van de belangrijkste dingen die hij altijd bij zich had.

Daniel liep de zaal door nadat hij zijn koffers had afgegeven. Dat had iets langer geduurd dan hij in eerste instantie gepland had. Hij had eerst zeker willen weten dat niemand zijn koffer open zou maken, of dat zou proberen. Dat er twee sloten op zaten was niet genoeg geweest om hem gerust te stellen. De man die bij de koffers stond had van alles geprobeerd om hem gerust te stellen, maar het was niet echt gelukt. Toch was Daniel niet in paniek geraakt, waar hij behoorlijk trots op was. Want toen hij het gevoel had gehad dat er iets fout zou gaan had hij gedaan wat een van zijn therapeuten had gezegd. Namelijk zijn ogen sluiten, tot tien tellen en zijn kaarten pakken. Dat had hij gedaan en daarna was hij zonder nog iets tegen de nu verwarde man te zeggen weggelopen.
Aangezien Daniel vooral bezig was met zijn kaarten lette hij niet echt op waar hij liep. Maar heel veel maakte hem dat niet uit. Hij negeerde de mensen die iets naar hem riepen omdat hij licht tegen ze aanbotste of op hun voeten ging staan gewoon. Het was voor hem bijna alsof hij ze niet eens hoorde. Hij had zijn eigen wereldje waar zij niet bestonden.

Violet wachtte geduldig tot de jongen voor haar zijn koffers had afgegeven. Het duurde maar. En het duurde maar. Ondertussen keek ze de grote zaal nog eens rond. Eigenlijk leek het Robinsons' helemaal niet op een school, maar meer op een gigantisch prinsessenkasteel. Onwillekeurig moest ze grinniken en dacht ze aan haar vijfjarige zusje en haar eerste reactie op de foto van Robinsons' Academy. Ze had tot de dag van Violets vertrek geroepen dat haar grote zus een echte prinses in een echt kasteel zou worden. Violet liet haar blik over de mensen in de zaal glijden. Sommigen zagen er heel normaal uit, bij anderen zag je meteen dat ze een tic hadden, iets waardoor ze opvielen.
Violet vroeg zich af of zij ook zo'n tic had. Of andere mensen ook naar haar keken. "Jongedame." De man die de koffers aannam keek haar vragend aan en wekte Violet zo ruw uit haar dagdroom. Ze schonk hem een glimlachje en tilde haar koffer op. De man nam de koffer aan en wenste haar veel succes het komende schooljaar. Waarschijnlijk zei hij dat tegen elke leerling van wie hij de koffer aannam, maar toch voelde Violet zich gesterkt door de succeswens van die wildvreemde man. Succes. Dat was een woord wat haar wel beviel. Succes. Het beeld van haar vader, zittend in zijn favoriete stoel flitste voorbij. "Succes is relatief, Violet." Had hij altijd gezegd. "Voor een rijk man kan succes zijn dat hij nog rijker wordt. Terwijl voor een arm man succes kan zijn dat hij genoeg te eten heeft." Violet luisterde altijd ademloos als haar vader verhalen vertelde. Vertelde. Want vanaf de plek waar hij en mama nu waren, kon dat niet meer.

Caleb stond nog steeds tegen de muur aan geleund, hij had goed zicht op de deur hoewel hij er niet dicht bij stond. Zijn lengte was handig om over de mensen heen te kijken en verschillende types eruit te pikken. Hoewel Robinsons dan geen normale school had, ook hier had je de populaire kinderen, de mensen die werden bestempeld als nerds, de buitenbeentjes en ga zo maar door. Caleb behoorde niet echt tot een groep, maar vond het wel leuk om te zien wat voor nieuwe mensen er nu binnen kwamen, hij bestuurde mensen vaak. Het was leuk om te doen, al vonden veel mensen het vreemd. Caleb was alles behalve normaal.
Hij was deze zomer niet naar huis geweest, hij had ergens wel gewild. Zijn pleegouders hadden hem gesmeekt om voor een paar weekjes terug te komen. Maar hij had geweigerd en was gewoon hier gebleven. De angst om mensen pijn te doen was nog steeds dof aanwezig in al zijn emoties. Verschrikkelijk. Hij keek nogmaals de zaal door, toen merkte hij een meisje op dat een paar stappen van hem afstond. Hij had haar eerder al gezien, ze was in huilen uitgebarsten en getroost door een jongen. Verder had hij het genegeerd, ditzelfde meisje stond hem nu uitgebreid te bekijken, maar wel op een manier dat ze het verborgen probeerde te houden. Als Caleb niet zoveel mensen had bestudeerd was het hem waarschijnlijk niet eens opgevallen.
Het meisje was simpel gekleed. Hij glimlachte kort naar haar. 'Eerste jaar?' vroeg hij haar toen kort. Hij was nooit zo goed geweest in gesprekken voeren, eigenlijk probeerde hij het ook nooit. Alleen leek dit meisje wel een beetje contact nodig te hebben met mensen, een beetje hulp om verder te gaan. Hij wist het niet zeker maar schatte in dat ze hier nog niet zo lang rondliep.
Als de dag van gisteren herinnerde hij zijn eigen aankomst, hij had hier gestaan met een mengeling van opluchting en weerzin. De opluchting dat hij nu niemand meer kwaad kon doen waarom hij gaf, de weerzin om opgesloten te zitten tussen gekken en idioten die hier verplicht heen waren gestuurd. Toch was hij gebleven, en hoewel hij niet meer verplicht hier hoefde te blijven was dit toch gaan voelen als een thuis. En dus was hij nog steeds niet vertrokken.

Wat een warmte!
Ja het was rond de 25 graden als het niet meer is? Dit betekende dat Daykota luchtig gekleed naar school ging voor haar eerste dag. Meestal hield zij er niet van om meteen zichzelf bloot te laten zien. Ze verborg liever haar benen, haar armen etc. Gewoon om zo min mogelijk aandacht te trekken. Toen ze al richting de school kwam aangereden zag zij meer meisjes met jurkjes, korte rokjes en hotpants.
Thank god I'm not the only one! Met een brede glimlach op haar gezicht zette haar ouders haar af bij de school. "Doe je voorzichtig? En bel ons een keer in de week goed? Hoe het met je gaat en hoe de vorderingen gaan. " Ja zij was niet de enige gek die naar deze school kwam. Iedereen had hier wel een rugzak. Daykota keek haar ouders met een glimlach aan. "Maken jullie je alsjeblieft geen zorgen. Het komt helemaal goed. Ik ben nog niet het ergste geval die hier rondloopt." Dat was niet waar want Daykota haar woedeaanvallen konden vrij gevaarlijk zijn. Dan gooide zij met alles en nog wat. Ze moest echt met haar moodswings leren om te gaan want zo kon zij niet functioneren in de maatschappij. Ze gaf haar ouders beide drie kusjes op hun wang en zwaaide totdat de auto niet meer zichtbaar was. Met de koffer in haar handen liep ze de hal naar binnen. Het zag er vrij indrukwekkend uit en zo groot! Met nog steeds een zonnebril op haar gezicht bekeek zij de mensen. Waar kon ze haar koffer kwijt? Ze probeerde zich een beetje door de mensen te wringen totdat zij een plek had gevonden waar meerdere koffers stonden. Gelijk zette ze haar koffer neer en zocht een plek af waar niet teveel mensen stonden. Daar kreeg ze het namelijk benauwd van en zij wilde niet op haar eerste dag al bloopers maken. Nu ze meer bij een deur stond had zij genoeg ruimte om goed rond te kijken.
Outfit:

Spoiler:

Olivia ging nog een keer met een borstel door haar haren, haalde een plukje naar achteren en zette het vast met een speldje. Ze draaide een laatste rondje voor de spiegel, maakte een kusgebaar naar zichzelf waarna er een zachte giechel uit haar keel opklonk en opende de deur van de wc's waardoor ze in een lege gang kwam. Ze had de zomervakantie in het dorpje doorgebracht omdat ze nergens anders naartoe kon. Vanochtend was ze voordat alle andere leerlingen er waren de school binnen geslopen en had de meisjeswc op de tweede verdieping tot een soort van kleedkamer voor zichzelf omgetoverd. Olivia vond het heerlijk om met make-up en kleren bezig te zijn en de kleine badkamertjes in de appartementen voldeden niet helemaal naar haar standaard (niet dat ze ooit beter gehad had, maar toch had ze op meer gehoopt bij haar aankomst hier). Ze droeg een kleine tas waarin haar make-up spullen zaten die ze net gebruikt had en haar zwarte hakken maat 38 klikten op de vloer. Ze liep in haar snelle, lichte pas de trappen af en glipte door een zijdeur de grote hal in. Even streek ze haar lichtroze bloemenrokje glad en trok haar witte topje even recht. Pas daarna liet ze haar blik door de zaal glijden. Ze herkende niet veel gezichten want dit was haar eerste echte jaar hier, ze had alleen de laatste maand van het vorige jaar meegemaakt. Een beetje verloren stond ze daar, ze had niet echt iemand om mee te praten.

Zenuwachtig had Aidan zich bij de rij wachtende leerlingen aangesloten. Ook hij moest zijn tas kwijt moet je weten. Om de vijf minuten, als het al niet vaker was, schoof hij zijn zonnebril weer omhoog. Dat was echt zijn houvast in de wereld. Om eerlijk te zijn wist hij niet wat hij zonder zou moeten. Dan werd hij gek. Hij frunnikte aan de hengsels van zijn tas terwijl de rij langzaam op schoof. Telkens weer richtte hij zijn blik op zijn voeten. Het was te vermoeiend om rond te kijken. Normaal zou hij dit wel doen. Aidan hield van mensen kijken. Hij vond het interessant om te zien hoe anderen zich gedroegen. Nu was het hem te veel. Met een zucht zette hij eindelijk zijn tas voor de man neer die de tassen in nam. "Succes!" Zei de man vriendelijk. "D-dankje." Het antwoord kwam er zenuwachtig en aarzelend uit. Aidan was wat men wel "Socially awkward" noemde. Hij voelde zich gewoon niet zo op zijn gemak tussen de mensen. Vlug sloeg hij zijn ogen weer neer en liep hij nu dan echt de drukke zaal weer in. Ergens was Aidan best bang voor dit school jaar. Wat als hij geen vrienden zou maken?

Davie was niet eens meer bewust naar de jongen aan het kijken toen ze hem ineens iets hoorde zeggen. Ze voelde hoe ze begon te blozen en heel even dacht ze erover na om te doen alsof ze hem niet gehoord had. En heel even leek haar dat helemaal niet zo’n slecht idee. Maar ze zag hoe de jongen glimlachte en daardoor leek hij niet meer zo intimiderend als hij net wel had geleken. Waardoor dat kwam wist ze niet precies, er hing iets dreigends om hem heen. En aangezien er hier op school mensen zaten die iemand vermoord hadden was het misschien niet een slecht idee om bij de dreigende types uit de buurt te blijven. Maar Davie was niet goed in het opvolgen van haar eigen, of van wie dan ook, advies.
Dus ze glimlachte verontschuldigend, hopend dat hij het haar niet kwalijk nam dat ze naar hem aan het kijken was. “Valt het zo op?” Vroeg ze op een zo normaal mogelijke toon. Ze was bang dat het aan haar stem nog te horen was dat ze had gehuild. Eigenlijk wist ze het antwoord op die vraag zelf ook wel. Natuurlijk viel het op. Niet alleen was het aan haar te zien dat ze had gehuild, ze wist zeker dat ze er net zo ongemakkelijk uitzag als dat ze zich voelde.
Aarzelend zette Davie een halve stap in de richting van de jongen, zich meteen afvragend of dat wel een goed idee was. Misschien had de jongen alleen beleefd willen zijn met zijn vraag en was hij niet van plan verder nog aandacht aan haar te besteden. Toen ze dat dacht had Davie echter al een stap gezet en zou het nog raarder zijn als ze nu weer terugliep of bleef staan. Dus ging ze zo ‘normaal’ mogelijk wat dichter bij hem staan.
Ze opende haar mond om wat te zeggen maar sloot hem weer toen ze erachter kwam dat ze geen idee had van wat ze wilde zeggen. Iets wat ze niet van zichzelf gewend was, op haar oude school had ze nooit problemen gehad met het omgaan met mensen. Maar dit was anders, ze wist niet of deze jongen een of andere mentale stoornis had waardoor ze moest uitkijken met wat ze zei. “Davie,” was uiteindelijk alles wat ze zei. Dat kon toch moeilijk fout gaan?

Violet keek nieuwsgierig om zich heen, zoveel verschillende mensen, allemaal op één school. En iedereen zou z'n eigen verhaal wel hebben. Doordat ze niet oplette, struikelde Violet frontaal over een koffer die midden in de gang geparkeerd stond.
"Verstrooid kind." Mopperde ze tegen zichzelf. Vlug krabbelde ze overeind, hopend dat niemand het gezien had, en ze zocht een plekje voor het kleine podium waar de directeur van haar nieuwe school een toespraak zou geven. Violet keek op haar horloge. Stond het ding nou niet goed of was de man al vijf minuten te laat? Net toen ze dat dacht, verscheen er een statige man op het podiumpje, die Violet meteen een stap naar achteren liet doen. Zo'n man met een hele flinke dosis natuurlijk overwicht en gezag en die het toch klaarspeelde om er niet doodeng en angstaanjagend uit te zien.

Caleb grinnikte kort. 'Een beetje maar,' zei hij tegen haar. Het kwam deels ook doordat hij hier al vier jaar rondliep. Inmiddels kon hij de nieuwelingen er zo tussenuit pikken. Natuurlijk zag hij ook aan dit meisje, die zich voorstelde als Davie, dat ze zich niet volledig op haar gemak voelde. Caleb kon het zich voorstellen, ook hij had het niet gemakkelijk gevonden om hier naar school te gaan. Hij had dan wel zelf gekozen, gemakkelijk was het niet geweest.
Caleb zag hoe het meisje aarzelend een stap naar hem toe zette. 'Ik bijt niet,' grinnikte hij kort tegen haar, natuurlijk had hij een zwart verleden. Alleen wist dit meisje daar niets van, en dat ging hij zo houden. Zoals hij dat bij iedereen zo hield. 'Ik ben Caleb trouwens,' stelde hij zichzelf aan Davie voor. Hij vond de naam Davie wel bij dit meisje passen, op een of andere manier die hij niet goed kon beschrijven.
In zijn ooghoeken kreeg hij door dat het schoolhoofd, meneer Ward. De adelaar. Hij keek kort naar het podium en toen weer naar Davie. 'Dat is het schoolhoofd, meneer Ward,' zei hij snel ter uitleg. 'Maar iedereen noemt hem de Adelaar, doe dat alleen niet recht in zijn gezicht,' zei hij met een glimlach tegen haar. 'Hij is een aardige man, zolang je hem niet in de weg loopt en je aan de regels houd,' besloot hij zijn verhaaltje tegen haar. Hij wilde haar een beetje op weg helpen op de een of andere manier, ze zag er een beetje verloren uit in zijn ogen.

Meneer Ward, ook wel de Adelaar genoemd wreef even in zijn handen en keek naar de spiegel die in zijn kantoor hing. Hij vond dat hij er wel goed uitzag in zijn zwarte pak, witte overhemd en rood met blauw gestreepte stropdas. Niet dat hij ooit iets anders droeg. Zijn grijze kleine, maar scherpe oogjes keken hem doordringend aan, en zelfs als hij zijn blik probeerde te verzachten kon die nog steeds onaangenaam hard zijn. Hij zuchtte, draaide zich om en met zijn ferme pas liep hij naar de deur, opende hem waardoor hij de grote hal binnenkwam en een hele hoop jongeren zag. Het stoorde hem dat ze de eerste dag nog geen uniform hoefden te dragen, waardoor hij vond dat de meisjes er te bloot en de jongens er te onverzorgd uitzagen. Hij liep richting het podium en zag dat de afdelingsleiders al klaarstonden, hij was vast te laat. Even groette hij zijn collega's en liep toen naar voren, als eerst het podium op waarna ze hem volgden. Achter stonden stoelen klaar en terwijl zij gingen zitten liep hij naar voren, richting de microfoon.
"Mag ik even jullie aandacht?" vroeg hij aan de leerlingen, maar van de meesten had hij de aandacht al. "Van harte wil ik jullie allemaal welkom heten voor een nieuw jaar hier, op Robinsons Academy. Ik hoop dat we dit jaar weer veel vooruitgang zullen boeken, zowel op academisch als op sociaal niveau. Jullie hebben allemaal een boek ontvangen met daarin alle schoolregels, ik verwacht dat iedereen het gelezen heeft en dat jullie deze regels dit jaar allemaal zullen opvolgen." Hij pauzeerde even om een slokje van zijn water te nemen en keek een paar leerlingen waarvan hij wist dat ze problemen hadden met het opvolgen van regels hadden allemaal even doordringend aan.

Jonah keek verveeld naar het schoolhoofd. Ieder jaar weer dezelfde saaie preek. Eigenlijk al vanaf de eerste dag dat hij op Robinsons was, werd het bekend dat hij geen makkelijk kind is. Hij is vaker in de problemen gekomen met de directie, vaak door bezit van drugs of alcohol, al was dat dan maar een klein beetje, of gewoon door conflicten met leraren of leerlingen. Wel was hij vastberaden om zich dit jaar wat beter te gedragen. Na maanden therapie heeft hij minder temperament en kan hij zijn gedachtes wat meer onder controle houden. Jonah keek even wat rond in de zaal. Hij zag wat nieuwe mensen die hem wel aardig leken. Voorzichtig haalde hij zijn nieuwe iPhone uit zijn zak, en keek even of hij een berichtje had. "Is alles goed verlopen? Mam" . Stiekem vond hij het wel fijn dat ze hem even een berichtje had gestuurd, dat liet zien dat ze echt geïnteresseerd was. "Alles gaat prima, Meneer Ward houdt nu zijn speech. Ik sms je vanavond nog. Jonah.". Hij stopte zijn iPhone weer in zijn zak en keek voor zich uit. Wat zouden de nieuwe mensen van hem vinden, bedacht hij zich. Zouden ze hem lelijk vinden, of misschien te arrogant.. Hij haalde zijn vingers door zijn zachte haar en trok de kraag van zijn blouse recht. Jonah was erg benieuwd naar zijn klas- en kamergenoten, dus besloot hij op wat Meneer Ward te zeggen had te letten.

Olivia keek een beetje rond, maar voelde niet echt de neiging om te gaan lopen. Ze haalde een hand door haar haren en keek naar het podium waar meneer Ward op was gaan staan, ze had hem al ontmoet en was dus niet onder de indruk van zijn autoritaire uitstraling. Ze zag dat er een jongen aan kwam lopen die zo'n twee meter bij haar vandaan stilstond, een berichtje stuurde op zijn IPhone, en daarna een beetje voor zich uit staarde. Hij zag er een beetje... Arrogant uit? Ze wist het niet precies. Olivia vond de mensen hier op school niet heel erg aardig, te veel waren er al hard geworden door de wereld en waren niet erg vriendelijk. Ze was eigenlijk veel te soft om hier rond te lopen.
Ze merkte dat ze net iets te lang naar de jongen gestaard had, dus snel keek ze weg naar het podium, en luisterde naar wat de Adelaar te zeggen had.

"Hinata heeft zich de hele zomervakantie aan de regels moeten houden. Zij wordt daar eigenlijk een beetje moe van," zei Hinata mompelend tegen zichzelf. Het was waar. Omdat ze hier deze zomervakantie verbleef, werd ze nog constant in de gaten gehouden door de blijvende leraren waaronder de Adelaar. Ze had wel vrijheid, maar beperkingen die ze niet had gehad als ze wel naar huis was gegaan. Hoewel ze niet zeker wist of haar vader haar alles zou laten doen. Een klein beetje verveeld luisterde Hinata naar wat de Adelaar te zeggen had. Het was bijna hetzelfde als het vorige jaar, behalve dat hij een aantal woorden anders gebruikte. Even zette ze een stap naar achteren en botste tegen een jongen aan. Geschrokken keek ze naar achteren omdat ze niet verwacht had dat iemand er liep, hoewel het logisch was in zo'n drukke zaal. De jongen keek naar de grond, misschien was het daarom dat hij haar niet had gezien? Ze wist het niet, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Zij had ook niet goed achter haar gekeken. "Mijn excuses," zei Hinata, voor een kort moment praatte ze over zichzelf in de eerste persoon, wat soms moeilijk voor haar was. Ze hield haar mond weer en keek naar de Adelaar.

Davie glimlachte kort en deed haar best het echt te laten zijn. Ze wilde heel graag dat ze oprecht kon glimlachen zonder er moeite voor te hoeven doen. Helaas voor haar ging dat sinds Michael’s dood niet meer. Bijna begon ze weer te blozen toen de jongen grinnikend zei dat hij niet beet. Bijna, want ze dwong zichzelf zich niet te schamen. Ze snapte niet waarom ze zo awkward was, ze had nooit problemen gehad met dit. Op haar oude school had ze genoeg vrienden gehad en was ze zelfs vrij populair geweest, ze wist wanneer ze stil moest zijn maar was niet op haar mondje gevallen.
“Goed om te weten,” zei ze zo dapper mogelijk, “maar ik kan niets beloven.” Aan haar gezicht of stem zou je niet kunnen merken dat ze, natuurlijk, een grapje maakte. Davie kon goed acteren en een bijkomst daarvan was goed kunnen liegen, of in dit geval een pokerface houden.
Als Caleb haar niet op het schoolhoofd had gewezen had het waarschijnlijk nog even geduurd voordat ze hem opmerkte. Ze draaide zich naar het podium toe en fronste even, hij zag er niet zo… hartelijk uit. Hij paste wel bij de school, die er zo traditioneel uitzag. Ook straalde hij een zeker gezag uit wat voor haar iets nieuws was. Haar vorige schoolhoofd was een stevige, kleine vrouw geweest die ooit kleuterjuf was geweest en dat was goed aan haar te merken. “Ik denk dat ik wel snap waarom jullie hem de adelaar noemen,” zei ze zich weer tot Caleb richtend. “Echt?” zei ze wat ongelovig. Eerlijk gezegd leek de man haar helemaal niet aardig. Maar ze vertrouwde Caleb maar, hij zat duidelijk al een tijdje op deze school. “Is het echt de bedoeling dat ze dat boek lezen?” Vroeg ze aan Caleb. Ze verwachtte dat het iets was wat je in theorie moest doen, maar niemand in de praktijk ook echt deed.

Het schoolhoofd had zo'n gewichtige uitstraling dat Violet letterlijk van plan was om het regelboek te gaan lezen. Bovendien wilde ze geen problemen maken, helemaal niet op haar eerste dag. Violet was vrij goed in zich op de achtergrond houden, als ze haar verstrooide acties hier maar een beetje in toom wist te houden.
Violet keek om zich heen. Ze wist nog steeds niet wie haar kamergenoten zouden worden en vroeg zich af of er ergens een lijst zou hangen. Het moest in ieder geval al bekend zijn, aangezien ze haar bagage al had afgegeven en ze aannam dat die op haar kamer gedropt zou worden. Of ze zou het zelf moeten verslepen, maar dan was het weer niet logisch dat ze haar bagage had afgegeven. Piekerend staarde ze naar het podium waar het schoolhoofd nog steeds bezig was met zijn speech.