Het balkon.

Via grote, glazen deuren kom je op het balkon. Het is niet groot, maar ook niet klein. Er staan wat tafeltjes en stoelen, en als de zon schijnt, zit je daar vol in. Een stenen reling zorgt dat je er niet vanaf valt en er is ook een soort gaas gespannen boven de reling voor het geval iemand besluit te springen. Er is nog genoeg ruimte om ergens te gaan zitten, of te gaan liggen, op een handoek of deken. Het is een rustige plek, er komen niet zo veel mensen, aangezien het niet een heel bekende plek is, maar het is er prachtig.

Regels: Niets laten liggen, en niet te luid praten voor de klaslokalen eronder.
Personen: Maximaal vijf of zo.

Rustig zat ze aan een tafeltje. Vorig jaar had ze dit plekje ontdekt en nu zat ze aan tafel. Voor haar lag een appel en ze moest die van zichzelf opeten. Het was het enige wat ze in twee dagen gegeten zou hebben. Nerveus beet ze op haar onderlip en keek er naar. Ze kon het echt niet! Om die reden pakte ze haar leesboek weer en verdiepte ze zich daar met enige moeite in. Ze had wat tranen in haar ogen. Snel knipperde ze die weg. Ze was een teleurstelling.

Met wat gefrunnik opende Hinata de deur naar het balkon. Ze kwam hier niet vaak, maar het was altijd de perfecte plek om even uit te waaien. Ze stapte het balkon op en sloot de deur achter haar. Met zachte stappen liep ze naar de reling en keek hierover. Het gaf haar rillingen als ze dacht aan waarvoor het gaas gespannen was. Het was altijd heel pijnlijk om te zien hoe ongelukkig sommige mensen waren op deze school. Een kleine zucht verliet haar lippen en ze genoot van de wind door haar haren. Ze had net een lastige therapie sessie achter de rug, die het uiterste van haar had gevergd. Even keek Hinata naar het blonde meisje dat ze op dat moment zag zitten. Het was een prachtig slank meisje, misschien iets te slank. Erg volwassen zag ze eruit, in tegenstelling tot Hinata zelf. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen.

Ze had even opgekeken toen er iemand binnen kwam maar sinds het niet iemand was die ze direct herkende keek ze al snel weer naar haar boek. Ze liet de appel voor wat die was. Zacht beet ze op haar lichtroze gestifte onderlip en ze gleed met een hand door haar blonde krullen. Met een glimlachje ademde ze even uit en richtte haar ogen weer op de boek. Ze vroeg zich af waarom ze niet gewoon kon eten. Wat was rr toch mis met haar? Ze was niet normaal, daarom zat ze hiermaar ze wenste dat ze het wel was.

Het meisje keek niet naar haar. Hinata had vaak gemerkt dat mensen hier zo in hun eigen wereldje zaten dat ze nooit echt om zich heen keken naar andere mensen, dat kon ze ze echter niet kwalijk nemen. Dat was het nu eenmaal op een school met zoveel mensen met allemaal hun eigen probleem. Ze draaide zich weer naar het gaas en ademde diep in. De hele therapie sessie had ze geoefend om over zichzelf in eerste persoon te praten, dat was erg lastig. Het was zo'n moeite om lang op die manier te praten. "Hinata heeft haar best gedaan. Ja, ja, haar best. Ze mag zich nu wel even laten gaan. Zoveel kwaad kan dat toch niet? Nee, daar is Hinata van overtuigd." In de kleine conversatie met zichzelf praatte Hinata op een fluisterende en snelle toon en vergat ze de wereld. Net als alle anderen zat zij in haar eigen wereld. Echter was ze zich wel bewust van het meisje dat er zat.

Julia zat nog aan tafel. Ze was verdiept in haar boek maar keek zeker op toen het meisje ineens begon te praten. Het was niet tegen haar, daar was het te zacht voor en vanuit haar ooghoek keek ze naar de jongedame. Ze beet even op haar onderlip en keek toen naar haar boek. Ze ging niet vragen waarom ze praatte want dat was niet netjes maar haar nieuwsgierigheid speelde natuurlijk wel weer op. Daarom keek ze niet veel later opnieuw naar het meisje. "Lekker is het hier he?" klonk het vriendelijk vanuit haar mond en haar magere lichaam draaide zich en ze keek glimlachend naar het meisje.

Hinata kwam uit haar trans toen ze het meisje tegen haar hoorde praten. Even schudde ze zichzelf uit haar eigen gedachten en draaide zichzelf naar het blonde meisje toe. "Inderdaad, heerlijk weer." Er waren veel mensen die op dit moment binnen zaten, wat ze werkelijk zonde vond. "Hina... ik vind het zonde om nu binnen te gaan zitten," zei ze en verbeterde zichzelf moeizaam toen ze bijna in derde persoon ging praten. Even glimlachte ze verontschuldigend omdat het misschien nogal vreemd klonk. Ze leunde tegen de reling aan.

Haar blauwe ogen bekeken het meisje dat bijna in de derde persoon tegen haar sprak. Ze glimlachte naar haar en knikte instemmend. "Oh ja je hebt helemaal gelijk. Ik denk dat het hier veel te lekker is. Binnen zitten zou zonde zijn." zei ze zacht en ze keek glimlachend naar de jongedame. "Ik benn trouwens Julia." zei ze glimlachend. Ze keek naar haar, ze zag er vriendelijk en eigenlijk best schattig uit. Iets dat ze niet veel verwachtte bij mensen die hier waren maar dat was natuurlijk iets dat haar heel erg meeviel kee rop keer.

Hinata glimlachte en keek even naar haar. "Julia," zei ze langzaam. Ze had de naam ergens gelezen, maar ze kon nog niet ophalen waar. Even hield ze haar vinger op haar mond alsof ze nadacht en klapte daarna in haar handen. "Ben jij toevallig één van de mensen waarmee ik een appartement deel?" vroeg ze met een enthousiast lachje. Ze vond het erg leuk om die mensen te ontmoeten en beter te leren kennen. Ze moesten namelijk een huis met elkaar delen voor een jaar lang. "I..ik ben Hinata," stelde ze zichzelf voor.

Ze moest even nadenken en keek even van de grond naar Hinata en slikte even. "Oh dat zou best wel eens kunnen ja! Oh ja zeker, daar herken ik je naam van!" zei ze liefjes en ze keek naar Hinata toe. Met een.glimlachje knikte ze. "Leuk je te ontmoeten." zei ze met een vrolijk lachje. Ze keek glimlachend naar Hinata. Vervolgens gleed haar blik even naar de tafel waar ze aan zat. "Tenminste een iemand die me erg aardig lijkt om een heel jaar mee te zitten. Vorig jaar had ik vreselijk kamergenoten." zei ze lachend en ze keek naar Hinata. Ze genoot van de zon op haar magere lichaam. "Denk je dat de rest ook aardig zal zijn?" vroeg ze even. Ze beet op haar onderlip en keek naar de grond. Ze hoopte echt dat ze vriendelijk zouden zijn.

Hinata glimlachte vriendelijk naar haar. "Insgelijks. Ik had vorig jaar ook niet de meest geweldige huisgenoten, maar we spraken nooit tegen elkaar." Vorig jaar was erg ongemakkelijk geweest. Ze sliepen bij elkaar in huis en aten af en toe samen, dus de enige conversaties die ze voerden waren over het eten en af en toe een "weltrusten". Hinata haalde langzaam haar schouders op. "De meeste kent Hinata eigenlijk niet zo goed, alleen die jongen Jonah, maar hij is niet vreselijk alleen een beetje rebels," zei ze vriendelijk tegen Julia. Ze snapte best dat ze zich zorgen maakte over de huisgenoten. Je was toch een heel jaar met ze onder een dak. Vorig jaar zat ze met allemaal van die mooie tuttige trienen die in niets op haar leken en haar cosplay verschrikkelijk vonden. Niet haar soort mensen.

Julia luisterde naar haar. "Hem heb ik nog niet echt ontmoet." zei ze glimlachend en ze keek haar aan. "Ik hoop wel op een beter jaar ja. Maar ik heb nog maar weinig gelet op mijn mogelijke huisgenoten." zei ze met een kleine glimlach en ze keek naar Hinata. Ze vond het aparr dat het meisje in de derde persoon sprak maar ze zei er niets van. Eigenlijk vond ze het wel schattig klinken en stoorde ze zich er niet echt aan. "Heb je de anderen al ontmoet?" vroeg ze glimlachend en ze keek nieuwsgieig naar Hinata.

Hinata knikte. Bovendien was het natuurlijk ook zo dat Robinsons geen normale school was en iedereen wel zijn eigen dingetjes had die niet heel leuk waren. Daar was de school nu eenmaal voor. "Nee, ik..ik heb eigenlijk nog niet echt rondgehangen in het appartement.... Hinata heeft daar de hele zomer doorgebracht, dus Hinata doet liever andere dingen," zei ze tegen haar en glimlachte. "Als ze maar een beetje vriendelijk zijn." Als ze maar met ze door een deur kon, dan vond ze alles oké.

Julia knikte begrijpelijk. "Nee, na een hele zomer zou ik er ook niet heel veel zijn." zei ze knikkend waarna ze even om zich heen keek. "Je hebt gelijk, zolang ze maar oké zijn, maar vriendelijker is nooit mis." zei ze met een vrolijke glimlach en ze keek Hinata aan. Zijzelf hoopte gewoon op aardige huisgenoten waar je wel een beetje mee kon lachen, dat leek Julia tenminste wel gezellig.

Hinata keek een seconde even dromerig over het rand van het balkon. "Bovendien hebben we allemaal onze eigen problemen en ik denk dat we dat allemaal heel goed weten. Daar is deze school nu eenmaal voor," zei ze op een serieuze en afwezige toon. Het was ongemakkelijk om eerste persoon te praten, maar soms ging het meer vanzelf, in een moment waarop ze er niet op lette. Daarna keek Hinata weer met een stralende glimlach naar Julia alsof ze niets gezegd had.

Julia dacht even na bij die woorden. Het was wel waar maar er waren ook mensen die hun probleem liever niet onder ogen zagen. Ze keek even naar Hinata. "Zolang ieder elkaars probleem maar respecteert en er niet raar om gaat doen." zei ze glimlachend waarna ze met een iets bredere glimlach nar de stralende Hinata keek. Julia vond haar een erg lief en aardig meisje en het deed haar goed om te weten dat ze een kamer met Hinata deelde. Het gaf haar een fijn gevoel.

Hinata knikte met een glimlachje naar Julia. "Dat is het belangrijkste. Hinata hoopt ook heel graag dat het andere meisje, haar naam vergeten, ook aardig is. Dat zou gezellig zijn nu we een kamer met z'n drieën moeten delen," zei ze tegen Julia en leunde met haar rug tegen het gaas dat gespannen was over de reling van het balkon. Het was fijn om een appartement-genootje wat beter te leren kennen. De koude relatie die ze vorig jaar met haar huisgenoten had, was niet te genieten. Het jaar daarvoor was beter, maar dat werd slechter aan het eind van het jaar toen een van de jongens een heftige agressie aanval kreeg en ze daar allemaal weer heftig op reageerden vanwege hun eigen problemen. Het pakte toen niet heel goed uit.

Julia knikte instemmend. "Laten we het dan maar hopen." Zei ze glimlachend en ze keek met een vrolijke glimlach naar Hinata. "En ik hoop dat de jongens een beetje aardig zijn." Zei ze rustig. Ze keek haar glimlachend aan en dacht aan een ander onderwerp. "Hoe lang zit je hier eigenlijk al?" Vroeg Julia daarna maar vriendelijk, het was goed bedoeld natuurlijk en daarom keek ze ook afwachtend naar Hinata. Zijzelf beleefde hier haar tweede jaar nu en nog altijd had ze geen therapie gehad. Het was wel apart maar het was eerder in haar ogen nog niet nodig geweest. Inmiddels zag ze wel in dat het niet anders kon.

Hinata knikte. Ze hoopte dat iedereen een beetje oké was. Ruzie met huisgenoten was soms niet te voorkomen, maar de hele tijd was niet geweldig. "Ik zit hier nu vier jaar," zei ze met een glimlachje. Vanaf haar twaalfde jaar zat ze hier. Dit was de laatste uitkomst van haar ouders om haar te verbeteren. Het ging ook wel goed. Ze had hier meer afleiding en ze had goede vrienden gemaakt. Maar na al die jaren praatte ze nog steeds vaak in derde persoon en ze hoorde hier dingen die ze in Japan niet hoorde. Alsof het hier spookte, niet dat ze dat ooit iemand vertelde. Dan moest ze waarschijnlijk naar nog meer therapie en daar had ze geen behoefte aan.

Julia dacht na, al vier jaar.. Ze hoopte werkelijk dat zij er niet heel erg lang hoefde te zitten maar door haar verzet verwachtte ze dat niet en dat stemde haar sombertjes. Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek ze naar Hinata. "Dit is pas mijn tweede jaar hier, maar ik denk dat er nog vele zullen volgen." Zei ze zacht en ze keek even naar het net, nadenkend over alles wat er met haar zou gebeuren nu ze de therapie zou accepteren. Het maakte haar bang en onzeker, om die reden ook bleef ze zitten en gleed haar blik langzaam weer naar haar knieën. Ze voelde zich onzekerder worden bij de gedachte en wilde nu de komende tijd helemaal niet meer eten.

Hinata keek naar Julia en haar verandering in stemming. Ze keek het meisje even onderzoekend aan. Daarna keek ze door het gaas naar het schoolterrein dat er achter lag. "Hinata is in de vier jaar niet verschrikkelijk verbeterd, de kleine dingen gaan nu beter, maar Hinata.. ik heb nog steeds moeite met veel dingen. Toch is het hier niet altijd verschrikkelijk. Hinata voelt zich nu erg thuis op deze school," vertelde ze aan Julia en glimlachte. "Het kan hier ook heel fijn zijn. Hier word ik beter begrepen," zei ze, want mensen waren nu zoals zij. Ze had geen vader in de buurt die haar met afschuw aankeek en haar behandelde als een dier, dat was stukken beter.

Julia keek haar aan en knikte. "Maar als er bij mij geen verbetering zal zijn dan zal ik de vier jaar niet eens redden." zei ze en ze streek haar kleding glad. Zovelen leken hier een geestelijk probleem te hebben. Dat maakte het voor haarlastig dat zij een fysiek probleem had. Het gaf haar een gevoel van eenzaamheid. Ze keek daarna toch naar Hinata en probeerde te glimlachen, maar het werd maar een kleine. "Daarom hoop ik dat de psychologe kan helpen." Het klonk hoopvol en ze keek Hinata aan. Zij had geen problemen met het meisje, vond haar aardig zelfs en ze snapte dan ook niet dat normale mensen een probleen van haar zouden kunnrn maken. Daar zag ze er veel te schattig voor uit.

Hinata keek even naar Julia en glimlachte lief. Het was wel duidelijk dat het probleem bij haar fysiek was. Het meisje was veel te dun, zelfs Hinata viel dat op terwijl ze eigenlijk nooit zo naar mensen keek. "De psychologen zijn hier over het algemeen wel aardig. Die van Hinata is heel prettig, na vier jaar heeft ze het nog steeds niet opgegeven." De psychologen waren sterke mensen hier. Het leek haar zo moeilijk om iedereen door het leven te loodsen. "En zelfs fysieke dingen hebben een oorzaak die in je hoofd zit, niet waar?" vroeg Hinata aan Julia en tikte tegen de zijkant van haar eigen hoofd aan. Ze wilde de praat niet te zwaar maken. "En een prettige omgeving helpt ook om te verbeteren," zei ze uit eigen ervaring.

Julia keek haar met een glimlach aan. "Ik hoop het zo." zei ze glimlachend waarna ze met een bescheiden glimlachje instemmend knikte. "Ja. Ik denk uitejndelijk wel ja. Maar daar focus ik me minder op." zei ze eerlijk. "Eerst maar eens zorgen dat ik alles overleef." zei ze rustig en ze keek naar Hinata. Ze keek daarna even rond. "Met die omgeving zit het wel goed en ik denk ook dat ik eindelijk wat vrienden begin te krijgen." zei ze met een verlegem maar vrolijk glimlachje en ze keek Hinata aan. Het deed haar goed om met dit meisje te praten.

"Je gezondheid is inderdaad het belangrijkste," zei Hinata tegen Julia en leunde tegen het gaas aan. Ze zou met dit meisje wel fijn een kamer kunnen delen zonder problemen. Dat was fijn, je moest immers met elkaar op een kamer kunnen slapen en het was dan handig als je geen hekel aan elkaar had. "Dat is fijn. Vrienden slepen je hier doorheen." De Anime club, de muziekgroep en haar vrienden daarbuiten zorgde voor een prettige groep waarin Hinata kon leven hier. Mensen die immers gewend waren aan haar manier van praten en haar tics. Net zoals zij aan hen gewend was.