Het prieeltje

Caleb keek op toen het meisje weer binnen kwam. 'Caleb,' stelde hij zichzelf kort voor. 'Je hoeft je niet schuldig te voelen, jij kan er immers ook niets aan doen,' zei hij tegen haar. Hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde, hij was immers niet erg druk bezig geweest met belangrijke dingen en zij was niet expres flauwgevallen. Het was gewoon een samenloop van omstandigheden geweest.

Julia keek hem aan. "Dan nog, ik stoorde." Zei ze zachtjes. Ze keek hem aan en glimlachte even verlegen naar hem. Daarna keek ze weer naar haar voeten. "Zullen we weer terug lopen?" Vroeg ze toen maar. Ze beet even onzeker op haar wang. Het was een knappe jongen maar daar lette ze even niet op. Tenminste, ze deed haar uiterste best daar niet op te letten want dat zou niet netjes zijn. Hij had haar net geholpen en dan moest ze niet aan zulke dingen denken. Dan moest ze gewoon normaal doen, vriendelijk.

Caleb knikte haar toe. 'Je gaat je niet schuldig voelen, dat is nergens voor nodig,' zei hij tegen haar. Zijn stem was vastbesloten, hij dulde geen tegenspraak. Rustig stond hij op en bood zijn arm aan. 'Laten we dat maar doen,' zei hij nog steeds met een glimlach.
Caleb zijn humeur was vandaag goed, zelfs dit voorval kon zijn opperbeste stemming niet verstoren. Hij keek eventjes afwachtend naar Julia. Het viel hem nu pas op dat ze een knap meisje was. Ze mocht iets steviger worden maar ze had een mooi gezicht. Snel riep Caleb zich tot de orde, dit meisje was niet flauwgevallen omdat hij toevallig in de buurt was. Ze vond hem vast verschrikkelijk als ze wist waar hij aan dacht.

Julia glimlachte om zijn vastbeslotenheid. "Oké dan maar." Zei ze zachtjes, zacht nam ze zijn arm aan en liep ze met hem mee. Hij was heerlijk warm, iets dat haar ook verwarmde want door haar voedseltekort waren haar vingers vaak koud. Zacht beet ze op haar onderlip en liep toen maar terug richting het prieeltje. Iets dat haar opviel was dat de omgeving best mooi was. Ze probeerde daar naar te kijken om niet teveel naar Caleb te staren. "Toch bedankt dan maar." Zei ze nogmaals. "Als ik dat wel mag zeggen tegen je." Ze bezat een lieve glimlach en haar ogen straalden weer een beetje, ze voelde zich heel erg goed om een of andere reden.

Caleb grinnikte. 'Natuurlijk mag je dat zeggen,' zei hij tegen haar. Het was niet ver lopen naar het prieeltje en gelukkig lagen alle spullen die ze hadden achtergelaten er nog. Het zou niet de eerste keer zijn dat er hier spullen gestolen werden, er liep nou eenmaal een hoop gepeupel rond op deze school. Gelukkig was het prieeltje afgelegen en vaak redelijk verlaten.

Julia keek hem glimlachend aan. Rustig liep ze mee met hem en bekeek ze alles. Ze genoot even van alles maar liep toen naar het prieeltje toe. "Oh gelukkig, alles ligt er nog, daar ben ik heel blij mee." Zei ze liefjes. Ze keek hem even aan en glimlachte naar hem. Ze keek hem liefjes aan en glimlachte naar hem. "Heb je anders.. uh.." Stamelde ze. "Zin om een keer iets te drinken met me?"vroeg ze hem liefjes en ze keek hem en toen verlegen weer naar de grond.

Caleb knikte instemmend toen ze zei dat alles er gelukkig nog lag. Het had hem niets verbaast als de helft weggeweest was. Een iets wat verbaasde blik gleed over zijn gezicht toen ze vroeg of hij zin had om een keer wat te gaan drinken. De meeste mensen gingen hem uit de weg, en als ze dan toch bij hem in de buurt moesten zijn dan wilde ze liever verder niets met hem te maken hebben. In elk geval, de meeste meisje durfde hem niet mee uit te vragen.
Het lef van dit meisje was een welkome afwisseling naar zijn mening. Dus glimlachte hij naar haar. 'Dat lijkt me gezellig,' zei hij tegen haar. Hij keek kort op zijn horloge. 'Maar ik ben bang dat ik nog een afspraak heb dus ik moet nu echt weer gaan,' zei hij vervolgens. Hij begon snel zijn spullen in te pakken. Hij keek nog even kort op naar het meisje. 'Wat is je telefoonnummer? Dan kunnen we later nog afspreken,' zei hij tegen haar. Hij had zijn telefoon al in zijn handen om haar nummer op te slaan.

Julia glimlachte wat vrolijker toen hij zei dat het hem gezellig keek. "Oh ja, dat begrijp ik." Zei ze. Ze bleef verlegen even staan en keek hem aan. Toen hij zijn mobiel vast had begon ze haar nummer op te nomen. Vrolijk keek ze hem aan en keek hem aan. "Bel je mij of bel ik jou?" vroeg ze voor de zekerheid. Ze wilde geen misverstanden dat hij dacht dat ze toch maar niet zou bellen. Ze slikte even en keek hem glimlachend aan. Rustig kek ze hem aan en pakte toen langzaamaan ook haar eigen spullen. Ze keek hem glimlachend en vrolijk aan.

'Ik ben jou wel,' zei hij tegen haar. Het was lang geleden dat hij iets met iemand had afgesproken maar hij verheugde zich er stiekem wel op. Al was hij zich er natuurlijk van bewust dat hij Julia op afstand zou moeten houden, hij wilde geen verkeerde indruk wekken en hij wilde haar niet in gevaar brengen. Hij wilde niemand in gevaar brengen.
Hij hing zijn tas over zijn schouder en glimlachte nog een keer naar Julia. 'Nou ik ga maar, spreek je nog,' zei hij ter afscheid en weg was hij.

New

Jace had een opengeslagen schoolboek voor hem liggen, maar heel serieus was hij er niet mee bezig. Dat kwam grotendeels doordat hij oortjes in had en muziek aan het luisteren was. Omdat er toch niemand in de buurt was zong hij zachtjes mee. Zijn stem was niet slecht, maar hij had nooit iets van zanglessen gehad en was ook niet heel erg serieus aan het zingen. Hij had het idee dat hij deze zin al een paar keer had gelezen maar het kwam nog steeds niet echt binnen. Zuchtend leunde hij wat naar achter en keek om zich heen. Hij stopte met zingen maar hij bleef met zijn voet onbewust op het ritme van de muziek tikken.

Olivia liep met haar verende stappen richting het prieeltje, en als ze zo liep leek het bijna op huppelen. Ze kon geen mp3 speler of chique telefoon veroorloven dus zong ze een beetje voor zich uit. Onder haar arm had ze haar laptop want ze had bedacht om een rustig plekje te zoeken, ze moest een werkstuk schrijven voor Aardrijkskunde. Bij het prieeltje aangekomen haalde ze even een hand door haar haren en streek haar lichtblauwe jurken glad waarna ze op haar goedkope, witte dumpen naar binnen liep. Even keek ze om zich heen en ze zag de enige jongen zitten die ze liever niet tegen zou komen.Even staarde ze naar hem en toen kwam er een koele 'hoi' uit haar mond.

Jace deed een van zijn oortjes uit en er verscheen een blij verraste uitdrukking op zijn gezicht toen hij Olivia zag. (hebben ze zich eigenlijk wel voorgesteld?) Soms hield hij van de manier waarop de wereld werkte, dit was precies wat hij nodig had om zich af te leiden van zijn stomme huiswerk. Het was ook gemakkelijk omdat hij bij haar niet hoefde te proberen aardig te zijn, als hij dat had gewild had hij dat de vorige keer grondig verpest. "Heey," zei hij een heel stuk vrolijker dan zij. "Hoe gaat het met... hoe heette hij ook alweer, Matthew?"
Hij deed het andere oortje nu ook uit en zette zijn muziek uit. Bijna had hij het boek ook dichtgeslagen maar hij bedacht zich, hij zou dadelijk eventueel nog doen alsof hij geschiedenis aan het leren was.

Olivia wendde haar blik af en werd gek van het feit dat ze de jongen nog steeds knap vond. Ze had nu spijt van haar korte en een beetje doorschijnende jurkje. 'Prima' zei ze en ze voelde haar wangen rood kleuren want het ging alles brhalve prima tussen hen. Ze liep richting het bankje precies aan de andere kant van het opeens veel te kleine kamertje. Haar benen sloeg ze zestig over elkaar en ze zette haar laptop op haar schoot en zette hem aan. Jammer genoeg duurde dit lang want de laptop was oud en langzaam en had ze in de tussentijd niks te doen

Jace liet zijn blik net zoals toen hij haar in de bibliotheek voor het eerst had gezien over haar heen gaan. Ze was echt knap en ergens vond hij het jammer dat ze een vriendje had. Niet omdat dat hem wat uitmaakte, maar omdat zij daar zo vervelend en moeilijk over deed. Doordat ze haar hoofd afwendde hoefde hij er niet eens bang voor te zijn dat ze zijn blik zag, al maakte het hem niets uit als ze dat wel zou zien. Hij zag wel dat ze rood werd, maar trok niet meteen de conclusie dat dit kwam doordat ze loog. Eerlijk gezegd had hij het idee dat het misschien door hem kwam, het was niet alsof meisjes nooit zo reageerden. "Vertel me eens wat over hem," zei hij toen ze ging zitten. "Het enige wat ik nu van hem weet is dat hij Matthew heet en vreemd gaat als hij dronken is. Niet een al te best beeld vind je niet?"

Olivia luisterde naar hem en toen hij uitgepraat was keek ze op van haar beeldscherm waar nog niks op te zien was. Ze moest schandalig lang nadenken over een antwoord vond ze zelf, daauit concludeerde ze dat ze al uit die "omg hij is zo geweldig ik ben zo verliefd op hem- fase" was. 'Hij is heel lief. Hij zit in het eerste jaar van zijn studie toegepaste natuurkunde. Euhmm... Zoals je al gemerkt hebt is hij best dominant, maar ook heel grappig en bijna iedereen vindt hem aardig' zei ze maar het voelde gestudeerd, een verhaaltje wat ze iedereen vertelde. Toch moest ze onwillekeurig glimlachen, trots dat ze dit over haar vriendje kon vertellen.

Jace leunde wat naar voren en ondersteunde zijn hoofd met zijn arm. Hij knikte bij alles wat ze zei alsof hij heel geïnteresseerd maar het was duidelijk dat hij er niets om gaf. Hij was zelfs wat verbaasd dat ze zijn vraag serieus beantwoordde. "Natuurkunde.... dat klinkt.... spannend." De hele Matthew klonk niet zo spannend en bijzonder in zijn oren. Maar het leek ook alsof ze amper moeite deed hem beter te laten lijken. "Maar is hij ook spontaan en spannend en verrassend? Want eerlijk gezegd klinkt hij niet heel..." hij aarzelde niet precies wetend welk woord hij zocht. "Het klinkt niet alsof hij heel goed bij je past." Jace verbaasde zichzelf ermee dat hij de waarheid sprak.

Olivia was verbaasd dat hij niet weer een vreselijke opmerking maakte. Oké, het was nogal spottend bedoeld, maar niet heel erg. 'Ach, natuurkunde vindt hij leuk of zo, hij moet het zelf weten' zei ze met een glimlachje en het voelde raar om een soort van een normaal gesprek met Jace te voeren, hij kwam in elk geval eerlijker over dan normaal. 'Hmm... Wat voor jongen past er dan wel goed bij me?' vroeg ze, niet reagerend op de vraag of Matthew spontaan, spannend en verrassend was, want als ze er zo over nadacht wist ze eigenlijk wel dat het antwoord nee was. Ze ging even verzitten want ze irriteerde zich aan haar benen die ze zo geforceerd op elkaar hield. Ze schopte haar gympen uit en zette haar voeten op de bank zodat haar knieën gebogen waren en de laptop zette ze tussen haar benen en buik.

Jace dacht niet dat hij al een keer eerder een glimlach van haar had gekregen en wist ook niet zeker of dit voor hem bedoeld was of omdat ze met haar gedachten bij Matthew was. In ieder geval leek ze niet te denken dat hij vervelend was. Niet heel erg vervelend dan. "Wat voor jongen er wel bij je past?" Jace keek haar aan alsof hij serieus aan het nadenken was. "Ik zou geen idee hebben ik ken je amper, weet niet eens je naam." Hij haalde zijn schouders op en richtte zich op zijn geschiedenis boek alsof het hem toch niets interesseerde. Op een bepaalde manier was dat ook niet zo. Dit meisje betekende niets voor hem en het maakte hem niet uit wat voor jongen er wel of niet bij haar paste. Maar ze zorgde ervoor dat hij zich niet verveelde en dat was genoeg.

Zoemend startte de laptop op en ze kon al inloggen. Ondertussen vroeg -nou ja, vroeg? Het leek erop-  Jace haar naam en ze glimlachte. Ze vond het leuk dat zij zijn naam wist maar hij die van haar niet. Eigenlijk had ze nog helemaal geen zin om het hem te vertellen. 'Anna' zei ze en ze keek hem eventjes aan, waarna ze blij was dat ze niet bloosde of dat je kon merken dat ze loog. 'Vertel je het me nu?' vroeg ze plagerig en ze zag de ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Ze wist dat alles wat ze zei hem niks interesseerde, maar ze was nogal wanhopig aangezien ze hier nu al meerdere maanden had en nog bijna geen vrienden gemaakt had. Soms had ze even een gesprek nodig. Verder vond ze het wel leuk om stiekem vanuit haar ooghoeken naar Jace te kijken, als hij er niet zo uit had gezien was ze misschien al lang weggerend.

Jace vond haar naam nogal een teleurstelling. "Anna," zei hij op een manier waarop het bijna een vraag leek te worden. Anna vond hij een saaie naam die je heel vaak hoorde, en dit meisje vond hij veel dingen die niet te positief waren maar niet saai. "Oké Anna," zei hij toen ze vroeg of hij het haar nu zou vertellen. "Nu moet ik toegeven dat die Matthew toch wel bij je past. Hij is een ongelofelijk saaie jongen en jij hebt een ongelofelijk saaie naam." Hij haalde zijn schouders op. "Dat past best." Er waren zat dingen die zijn ouders tijdens zijn opvoeding fout hadden gedaan, maar hij was toch wel blij met zijn naam, of namen. Het was origineel en iets dat werd onthouden, precies zoals hij het graag had.

Olivia glimlachte, ze zou zich niet door hem op de kast laten jagen. Ze had gewoon de eerste naam genoemd die bij haar opkwam, en het boeide haar niet veel dat die saai was. 'Ach ja, ik kan er niks aan doen dat mensen ooit dachten dat Anna een goede naam voor mij was' zei ze met opgehaalde schouders en ze keek de jongen even aan. Ze startte Word op op haar laptop en begon een inhoudsopgave te schrijven. Haar werkstuk moest over een natuurramp gaan, en ze had tsunami's gekozen. Niet dat ze dat nou heel erg interessant vond, maar ze moest toch iets verzinnen. Op het internet begon ze wat informatie te verzamelen, en haar aardrijkskundeboek had ze voor de zekerheid ook meegenomen.

Het was heerlijk rustig op deze plek. Zo had Hinata niet teveel aan haar hoofd en kon ze deze tijd voor zichzelf gebruiken. Het was een drukke middag geweest en ze was op en neer gerend. Ze had wat dingen voor de Anime club geregeld voor een nieuwe laptop want die van hen was kapot gegaan en het was een groot gedoe geweest. Daarnaast had ze nog haar eigen dingen aan haar hoofd, zoals haar mentale gesteldheid. Ze leunde in haar stoel naar achteren en keek naar de school. Het was moeilijk om met haar therapeut te praten over haar gevoeligheid voor dingen die er niet waren. Dan zouden ze denken dat ze nog gekker was en haar misschien nog meer medicatie voorschrijven. Daar zat ze niet op te wachten.

Jimmy ging rustig op een bankje zitten en haalde uit zijn zak een stuk hout in de vorm van een boom en een etuitje, waar allemaal kleine en grote messen uit tevoorschijn kwamen. Die mocht hij bij zich hebben, de leraren dachten dat dat beter voor hem was. Maar met Jimmy was eigenlijk helemaal niets mis. In de stam van de boom stond in een prachtig handschrift; 'Geen behoefte aan'. Nu begon Jim met één van kleine de mesjes de letters nog meer detail te geven en daarna gaf hij de stam een echte bast, zoals je die bij elke huis-, tuin- en keukenboom zag. Normaal deed hij dit soort dingen, het afwerken van zijn houtsnijwerkjes tot in het kleinste detail, niet op plekken waar andere mensen konden komen, maar nu was het heerlijk weer en hij was hier toch alleen, op één meisje na, dan. Maar meestal hadden mensen de neiging niet om tegen hem te praten, tenzij hij zijn ogen liet zien. En dat had hij nog niet gedaan, dus.

Hinata keek rustig naar de jongen die bij haar in het prieeltje was komen zitten. Hij keek niet naar haar, dus ze kon hem onverstoord bekijken. Ze keek naar zijn rug en de zijkant van zijn hoofd. Hij was druk bezig met iets dat zij niet duidelijk kon zien, iets met een mes. Er leek geen teken dat hij zat te wachten op iemands gepraat, maar er was verder niemand anders om naar te kijken. Hinata sloeg haar benen over elkaar heen en legde haar hoofd in haar handen, alsof hij te zwaar was om normaal te dragen. Een beetje rust en niets aan haar hoofd zou eens fijn zijn. Gewoon te kunnen zitten ergens, zonder constant in paniek te raken over dingen. Het deerde haar niet dat ze nu naar iemand aan het staren was, misschien een beetje onbeleefd.

Jimmy voelde de ogen in zijn rug. Je weet wel, dat onbeschrijflijke gevoel dat je had als iemand naar je keek. Hij weerstond de drang om terug te kijken, maar na een tijdje lukte dat niet meer. Rustig, om niks te verpesten, stopte hij met het detailleren van de boomstam en keek om. Met zijn blauwerdanblauwe ogen keek hij in die van het meisje dat achter hem zat. Anders dan zij, bleef hij haar recht aankijken en onderzocht niet haar hele lichaam. Zijn wenkbrauw ging langzaam omhoog alsof hij wilde weten of er iets aan de hand was. Ze had immers naar hem zitten staren. In een fractie van een seconde bekeek hij haar en hij besloot haar hartje voor vanavond te veroveren. Dit liet hij in zijn blik niet zien. Door naar hem te kijken, had ze het ernaar gemaakt. Straks zouden zijn ogen aan het werk gaan en dan kon niemand nog nee zeggen.