Het prieeltje

Olivia liep met haar verende stappen richting het prieeltje, en als ze zo liep leek het bijna op huppelen. Ze kon geen mp3 speler of chique telefoon veroorloven dus zong ze een beetje voor zich uit. Onder haar arm had ze haar laptop want ze had bedacht om een rustig plekje te zoeken, ze moest een werkstuk schrijven voor Aardrijkskunde. Bij het prieeltje aangekomen haalde ze even een hand door haar haren en streek haar lichtblauwe jurken glad waarna ze op haar goedkope, witte dumpen naar binnen liep. Even keek ze om zich heen en ze zag de enige jongen zitten die ze liever niet tegen zou komen.Even staarde ze naar hem en toen kwam er een koele 'hoi' uit haar mond.

Jace deed een van zijn oortjes uit en er verscheen een blij verraste uitdrukking op zijn gezicht toen hij Olivia zag. (hebben ze zich eigenlijk wel voorgesteld?) Soms hield hij van de manier waarop de wereld werkte, dit was precies wat hij nodig had om zich af te leiden van zijn stomme huiswerk. Het was ook gemakkelijk omdat hij bij haar niet hoefde te proberen aardig te zijn, als hij dat had gewild had hij dat de vorige keer grondig verpest. "Heey," zei hij een heel stuk vrolijker dan zij. "Hoe gaat het met... hoe heette hij ook alweer, Matthew?"
Hij deed het andere oortje nu ook uit en zette zijn muziek uit. Bijna had hij het boek ook dichtgeslagen maar hij bedacht zich, hij zou dadelijk eventueel nog doen alsof hij geschiedenis aan het leren was.

Olivia wendde haar blik af en werd gek van het feit dat ze de jongen nog steeds knap vond. Ze had nu spijt van haar korte en een beetje doorschijnende jurkje. 'Prima' zei ze en ze voelde haar wangen rood kleuren want het ging alles brhalve prima tussen hen. Ze liep richting het bankje precies aan de andere kant van het opeens veel te kleine kamertje. Haar benen sloeg ze zestig over elkaar en ze zette haar laptop op haar schoot en zette hem aan. Jammer genoeg duurde dit lang want de laptop was oud en langzaam en had ze in de tussentijd niks te doen

Jace liet zijn blik net zoals toen hij haar in de bibliotheek voor het eerst had gezien over haar heen gaan. Ze was echt knap en ergens vond hij het jammer dat ze een vriendje had. Niet omdat dat hem wat uitmaakte, maar omdat zij daar zo vervelend en moeilijk over deed. Doordat ze haar hoofd afwendde hoefde hij er niet eens bang voor te zijn dat ze zijn blik zag, al maakte het hem niets uit als ze dat wel zou zien. Hij zag wel dat ze rood werd, maar trok niet meteen de conclusie dat dit kwam doordat ze loog. Eerlijk gezegd had hij het idee dat het misschien door hem kwam, het was niet alsof meisjes nooit zo reageerden. "Vertel me eens wat over hem," zei hij toen ze ging zitten. "Het enige wat ik nu van hem weet is dat hij Matthew heet en vreemd gaat als hij dronken is. Niet een al te best beeld vind je niet?"

Olivia luisterde naar hem en toen hij uitgepraat was keek ze op van haar beeldscherm waar nog niks op te zien was. Ze moest schandalig lang nadenken over een antwoord vond ze zelf, daauit concludeerde ze dat ze al uit die "omg hij is zo geweldig ik ben zo verliefd op hem- fase" was. 'Hij is heel lief. Hij zit in het eerste jaar van zijn studie toegepaste natuurkunde. Euhmm... Zoals je al gemerkt hebt is hij best dominant, maar ook heel grappig en bijna iedereen vindt hem aardig' zei ze maar het voelde gestudeerd, een verhaaltje wat ze iedereen vertelde. Toch moest ze onwillekeurig glimlachen, trots dat ze dit over haar vriendje kon vertellen.

Jace leunde wat naar voren en ondersteunde zijn hoofd met zijn arm. Hij knikte bij alles wat ze zei alsof hij heel geïnteresseerd maar het was duidelijk dat hij er niets om gaf. Hij was zelfs wat verbaasd dat ze zijn vraag serieus beantwoordde. "Natuurkunde.... dat klinkt.... spannend." De hele Matthew klonk niet zo spannend en bijzonder in zijn oren. Maar het leek ook alsof ze amper moeite deed hem beter te laten lijken. "Maar is hij ook spontaan en spannend en verrassend? Want eerlijk gezegd klinkt hij niet heel..." hij aarzelde niet precies wetend welk woord hij zocht. "Het klinkt niet alsof hij heel goed bij je past." Jace verbaasde zichzelf ermee dat hij de waarheid sprak.

Olivia was verbaasd dat hij niet weer een vreselijke opmerking maakte. Oké, het was nogal spottend bedoeld, maar niet heel erg. 'Ach, natuurkunde vindt hij leuk of zo, hij moet het zelf weten' zei ze met een glimlachje en het voelde raar om een soort van een normaal gesprek met Jace te voeren, hij kwam in elk geval eerlijker over dan normaal. 'Hmm... Wat voor jongen past er dan wel goed bij me?' vroeg ze, niet reagerend op de vraag of Matthew spontaan, spannend en verrassend was, want als ze er zo over nadacht wist ze eigenlijk wel dat het antwoord nee was. Ze ging even verzitten want ze irriteerde zich aan haar benen die ze zo geforceerd op elkaar hield. Ze schopte haar gympen uit en zette haar voeten op de bank zodat haar knieën gebogen waren en de laptop zette ze tussen haar benen en buik.

Jace dacht niet dat hij al een keer eerder een glimlach van haar had gekregen en wist ook niet zeker of dit voor hem bedoeld was of omdat ze met haar gedachten bij Matthew was. In ieder geval leek ze niet te denken dat hij vervelend was. Niet heel erg vervelend dan. "Wat voor jongen er wel bij je past?" Jace keek haar aan alsof hij serieus aan het nadenken was. "Ik zou geen idee hebben ik ken je amper, weet niet eens je naam." Hij haalde zijn schouders op en richtte zich op zijn geschiedenis boek alsof het hem toch niets interesseerde. Op een bepaalde manier was dat ook niet zo. Dit meisje betekende niets voor hem en het maakte hem niet uit wat voor jongen er wel of niet bij haar paste. Maar ze zorgde ervoor dat hij zich niet verveelde en dat was genoeg.

Zoemend startte de laptop op en ze kon al inloggen. Ondertussen vroeg -nou ja, vroeg? Het leek erop-  Jace haar naam en ze glimlachte. Ze vond het leuk dat zij zijn naam wist maar hij die van haar niet. Eigenlijk had ze nog helemaal geen zin om het hem te vertellen. 'Anna' zei ze en ze keek hem eventjes aan, waarna ze blij was dat ze niet bloosde of dat je kon merken dat ze loog. 'Vertel je het me nu?' vroeg ze plagerig en ze zag de ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Ze wist dat alles wat ze zei hem niks interesseerde, maar ze was nogal wanhopig aangezien ze hier nu al meerdere maanden had en nog bijna geen vrienden gemaakt had. Soms had ze even een gesprek nodig. Verder vond ze het wel leuk om stiekem vanuit haar ooghoeken naar Jace te kijken, als hij er niet zo uit had gezien was ze misschien al lang weggerend.

Jace vond haar naam nogal een teleurstelling. "Anna," zei hij op een manier waarop het bijna een vraag leek te worden. Anna vond hij een saaie naam die je heel vaak hoorde, en dit meisje vond hij veel dingen die niet te positief waren maar niet saai. "Oké Anna," zei hij toen ze vroeg of hij het haar nu zou vertellen. "Nu moet ik toegeven dat die Matthew toch wel bij je past. Hij is een ongelofelijk saaie jongen en jij hebt een ongelofelijk saaie naam." Hij haalde zijn schouders op. "Dat past best." Er waren zat dingen die zijn ouders tijdens zijn opvoeding fout hadden gedaan, maar hij was toch wel blij met zijn naam, of namen. Het was origineel en iets dat werd onthouden, precies zoals hij het graag had.

Olivia glimlachte, ze zou zich niet door hem op de kast laten jagen. Ze had gewoon de eerste naam genoemd die bij haar opkwam, en het boeide haar niet veel dat die saai was. 'Ach ja, ik kan er niks aan doen dat mensen ooit dachten dat Anna een goede naam voor mij was' zei ze met opgehaalde schouders en ze keek de jongen even aan. Ze startte Word op op haar laptop en begon een inhoudsopgave te schrijven. Haar werkstuk moest over een natuurramp gaan, en ze had tsunami's gekozen. Niet dat ze dat nou heel erg interessant vond, maar ze moest toch iets verzinnen. Op het internet begon ze wat informatie te verzamelen, en haar aardrijkskundeboek had ze voor de zekerheid ook meegenomen.

Het was heerlijk rustig op deze plek. Zo had Hinata niet teveel aan haar hoofd en kon ze deze tijd voor zichzelf gebruiken. Het was een drukke middag geweest en ze was op en neer gerend. Ze had wat dingen voor de Anime club geregeld voor een nieuwe laptop want die van hen was kapot gegaan en het was een groot gedoe geweest. Daarnaast had ze nog haar eigen dingen aan haar hoofd, zoals haar mentale gesteldheid. Ze leunde in haar stoel naar achteren en keek naar de school. Het was moeilijk om met haar therapeut te praten over haar gevoeligheid voor dingen die er niet waren. Dan zouden ze denken dat ze nog gekker was en haar misschien nog meer medicatie voorschrijven. Daar zat ze niet op te wachten.

Jimmy ging rustig op een bankje zitten en haalde uit zijn zak een stuk hout in de vorm van een boom en een etuitje, waar allemaal kleine en grote messen uit tevoorschijn kwamen. Die mocht hij bij zich hebben, de leraren dachten dat dat beter voor hem was. Maar met Jimmy was eigenlijk helemaal niets mis. In de stam van de boom stond in een prachtig handschrift; 'Geen behoefte aan'. Nu begon Jim met één van kleine de mesjes de letters nog meer detail te geven en daarna gaf hij de stam een echte bast, zoals je die bij elke huis-, tuin- en keukenboom zag. Normaal deed hij dit soort dingen, het afwerken van zijn houtsnijwerkjes tot in het kleinste detail, niet op plekken waar andere mensen konden komen, maar nu was het heerlijk weer en hij was hier toch alleen, op één meisje na, dan. Maar meestal hadden mensen de neiging niet om tegen hem te praten, tenzij hij zijn ogen liet zien. En dat had hij nog niet gedaan, dus.

Hinata keek rustig naar de jongen die bij haar in het prieeltje was komen zitten. Hij keek niet naar haar, dus ze kon hem onverstoord bekijken. Ze keek naar zijn rug en de zijkant van zijn hoofd. Hij was druk bezig met iets dat zij niet duidelijk kon zien, iets met een mes. Er leek geen teken dat hij zat te wachten op iemands gepraat, maar er was verder niemand anders om naar te kijken. Hinata sloeg haar benen over elkaar heen en legde haar hoofd in haar handen, alsof hij te zwaar was om normaal te dragen. Een beetje rust en niets aan haar hoofd zou eens fijn zijn. Gewoon te kunnen zitten ergens, zonder constant in paniek te raken over dingen. Het deerde haar niet dat ze nu naar iemand aan het staren was, misschien een beetje onbeleefd.

Jimmy voelde de ogen in zijn rug. Je weet wel, dat onbeschrijflijke gevoel dat je had als iemand naar je keek. Hij weerstond de drang om terug te kijken, maar na een tijdje lukte dat niet meer. Rustig, om niks te verpesten, stopte hij met het detailleren van de boomstam en keek om. Met zijn blauwerdanblauwe ogen keek hij in die van het meisje dat achter hem zat. Anders dan zij, bleef hij haar recht aankijken en onderzocht niet haar hele lichaam. Zijn wenkbrauw ging langzaam omhoog alsof hij wilde weten of er iets aan de hand was. Ze had immers naar hem zitten staren. In een fractie van een seconde bekeek hij haar en hij besloot haar hartje voor vanavond te veroveren. Dit liet hij in zijn blik niet zien. Door naar hem te kijken, had ze het ernaar gemaakt. Straks zouden zijn ogen aan het werk gaan en dan kon niemand nog nee zeggen.

Hinata keek even geschrokken van de blauwe ogen die plots naar haar keken. Ze bloosde even omdat ze zonet onverstoord naar de jongen had gestaard en kuchtte even om zichzelf tot orde te roepen. "Sorry," zei ze tegen hem en glimlachte daarna naar hem. Haar anime-achtige ogen stonden vriendelijk en zacht, maar bezorgd. Ze hoopte niet dat de jongen het gestaar vervelend vond. Ze vouwde haar benen over elkaar. Haar vingers vlochten zich in elkaar en bedenkelijk keek ze naar de jongen. Hinata was niet echt iemand die lette op het uiterlijk van mensen, maar deze jongen zag er niet verkeerd uit met zijn blauwe ogen waar ze maar moeilijk van weg kon kijken.

Jimmy glimlachte en haalde zijn schouders op, het maakte hem niets uit. Hij had genoten van haar reactie toen ze zijn ogen zag. Sommige mensen leken te schrikken en dat deed hem altijd groot plezier. Hij draaide zich nu helemaal om en hield haar blik met de zijne vast. Dat was niet moeilijk, het blauwerdanblauw werkte meestal hypnotiserend. Hij was gestopt met het bewerken van het boompje, maar hield het en de mesjes wel nog in zijn handen. Als hij nu met de grote vormen bezig was geweest, was hij doorgegaan zonder ernaar te kijken. Maar bij het detailleren dat hij nu deed, had hij zijn aandacht wel nodig. Even wierp hij een blik op de letter, die er nu prachtig uitzagen. Dan kon hij daarna verder met de bast en de blaadjes.

Met een hoop moeite had hij zijn rolstoel naar het prieeltje toe gereden. Hij was hier nu ongeveer een week en ondanks dat het een hoop moeite koste om hier te komen kwam hij hier de afgelopen dagen vaak. Het was een rustige plek waar hij goed na kon denken over zijn patiënten hier. Het was heftig om zoveel jonge mensen te spreken met zoveel verschillende problemen.
Af en toe herinnerde het hem aan hoe hij vroeger was geweest, net zoals iedereen hier, met problemen. Toen waren er nog geen plekken zoals dit, maar hij had Elizabeth gehad en hij hoopte dat hij voor een aantal leerlingen net zo'n steun kon zijn. Nou, natuurlijk niet helemaal zoals Elizabeth voor hem was, want dat was strikt verboden en dat hij zou het Elizabeth nooit aan kunnen doen.

Met een hoop moeite had hij zijn rolstoel naar het prieeltje toe gereden. Hij was hier nu ongeveer een week en ondanks dat het een hoop moeite koste om hier te komen kwam hij hier de afgelopen dagen vaak. Het was een rustige plek waar hij goed na kon denken over zijn patiënten hier. Het was heftig om zoveel jonge mensen te spreken met zoveel verschillende problemen.
Af en toe herinnerde het hem aan hoe hij vroeger was geweest, net zoals iedereen hier, met problemen. Toen waren er nog geen plekken zoals dit, maar hij had Elizabeth gehad en hij hoopte dat hij voor een aantal leerlingen net zo'n steun kon zijn. Nou, natuurlijk niet helemaal zoals Elizabeth voor hem was, want dat was strikt verboden en dat hij zou het Elizabeth nooit aan kunnen doen.

Julia liep stilletjes verder. Haar lichaam was dun, veel te dun. Haar botten waren hier en daar zichtbaar waardoor het extra opviel. Haar ogen kon ze bijna niet meer open houden. Het was veel te licht in haar hoofd. Het niet eten maakte haar gek, de slechte zorg voor zichzelf was vreselijk en ze keek om zich heen. Daar.. Een plek om te zitten. Wankelend liep ze er heen. Ze kon dit niet meer.. Dit ging veel te ver maar ze haalde het. Ze wilde net zitten toen ze voor de tafel ineen zakte. Haar hoofd duizelde en het werd zwart in haar gedachten. Even was er niets meer in haar. Flauwgevallen was ze, het moest ook maar een keer gebeuren als ze niet beter at. Het was haar eigen schuld maar toch was het zwaar. Het vergde veel van haar toch al energieloze lichaam, om het flauwvallen keer op keer te verwerken.