Het openingstopic- Het begin van het nieuwe schooljaar- De grote hal (open)

Het was Caleb wel duidelijk dat dit meisje geen notie had genomen van de schoolregels. 'Ja, dat is zeker de bedoeling,' zei hij tegen haar. 'Al wijkt het meestal niet ver af van de normale regels, zoals ze waarschijnlijk ook op je vorige school golden,' zei hij met een scheve glimlach. Hij wist wat deze glimlach met sommige meisjes had gedaan, en nu nog steeds deed. Vroeger maakte hij er goed gebruik van, alleen sinds het ongeluk dat hijzelf had veroorzaakt gebruikte hij het eigenlijk nooit meer. Hij liet de scheve lach zelden zien. Alleen had dit meisje iets boven gebracht waardoor hij zich gedroeg zoals hij dat vroeger had gedaan. Hij praatte normaal met haar, lachte.
Sinds de dag dat hij zijn pleegvader had neergestoken was hij in zichzelf getrokken, had gezworen mensen niet dichtbij te laten. Iets wat veel moeite kosten, maar hij deed het omdat hij wist dat het uiteindelijk beter zou zijn. Hij dwong zichzelf weer uit deze gedachten, hij moest het even laten van zichzelf.
Hij richtte zich weer tot Davie, die naar het schoolhoofd keek. Hijzelf had er geen interesse in, zo vaak had hij de man hetzelfde praatje al horen maken. Bijna kon hij het al meespreken. Niet dat hij dat zou doen. Hij leunde nog steeds nonchalant tegen de muur aan. 'Als het een geruststelling is, ik heb het boek ook nooit gelezen. En veel problemen heb ik hier niet gehad,' zei hij tegen haar. Ergens wilde hij haar echt gerust stellen, al wist hij niet of ze dat eigenlijk wel nodig had. Hij was het sociale contacten leggen een beetje verleerd na zijn vrijwillige isolement.

Davie schrok daar even van, ze had serieus niet verwacht dat het echt de bedoeling was dat je dat boek las. Op haar oude school hadden ze ook stencils en folders gekregen met daarin de schoolregels. Maar die werden of meteen in de prullenbak gegooid of eindigden als papieren vliegtuigjes in de gangen. Waarschijnlijk wisten zelfs de leraren niet precies wat erop stond. Maar goed, Davie kwam uit de Verenigde Staten en dit was Engeland. Ze moest ook nog steeds beseffen dat ze hier een uniform aan zou moeten.
“Oh,” wist ze wat verloren uit te brengen. “Dat… euh… Dat had ik niet verwacht.” Ze probeerde te bedenken of het haar zou lukken het boek voor de school begon uit te lezen, ze dacht eigenlijk van niet. Gelukkig stelde Caleb haar meteen wat gerust door te zeggen dat ze niet zo heel bijzonder waren. Daardoor besloot ze eigenlijk ook het boek niet meer te lezen. En toen hij er zo bij glimlachte, kon ze niets anders dan ook glimlachen. Hij had een leuke glimlach, maar op dit moment was dat alles wat Davie erbij dacht. Er was zeker een tijd geweest waarin Davie als typisch tienermeisje regelmatig verliefd, of zo noemde zei het dan, was. Maar niet sinds Alexander en na de dood van Michael was zelf hij wat naar de achtergrond verdwenen.
“Dat is mooi,” zei Davie duidelijk opgelucht. “Ik ben ook niet van plan iets raars te doen ofzo. Als ik problemen maak moet ik hier alleen maar nog langer blijven.” Het duurde even voordat Davie zich realiseerde dat ze dat niet hardop had willen zeggen. Zeker niet tegen Caleb die duidelijk al wat langer op deze school zat en zich misschien wel beledigd zou voelen. “Ik bedoel dat echt niet slecht ofzo… ik… ik…” Maar veel verder dan wat stamelen kwam ze niet. “Ik wil gewoon naar huis,” gaf ze uiteindelijk toe. Het was een groot gedeelte van de waarheid, maar het lag eigenlijk iets ingewikkelder.

Caleb glimlachte nog steeds, hij was niet zo snel beledigd. Tenminste niet als hij een goede bui had, en die had hij vandaag duidelijk. Hij vond het wel grappig hoe Davie zich probeerde te redden uit haar opmerking. 'Rustig maar,' sprak hij niet al te hard. 'Ik denk dat ongeveer 2/3 van de personen die hier rondlopen het liefst zo snel mogelijk weer naar huis kunnen gaan,' ging hij vervolgens verder.
Caleb hoorde niet tot de personen die het liefst zo snel mogelijk weer naar huis gingen, hij verborg zich liever hier waar iedereen waarvan hij hield veilig was. Zodat hij geen schade meer aan kon richten. Alleen ging hij Davie dat niet vertellen, het ging haar niets aan. Daarbij kwam dat het verhaal onherroepelijk zou leiden tot alle dramatische dingen die waren gebeurd. Iets wat hij geheim hield.
'Ik vind het prima dat je hier zo snel mogelijk weg wilt,' zei hij tegen haar. Hij kon er ergens wel inkomen dat je liever niet al te lang op deze school zat, toch deelde hij het gevoel niet met haar. Hij had het hier prima naar zijn zin, al had zijn balingschap naar deze school wel een andere reden gehad dan dat hij het hier leuk vond. Achja, niemand wist het, niemand maakte het ook maar iets uit. Ze wisten het niet eens. Hij hield het verborgen want hij had zo'n vermoeden dat zijn therapeuten het niet leuk zouden vinden als ze wisten dat Caleb zelf nog zo bang was voor zijn woedeaanvallen.

Davie had bijna al weer iets gezegd om haar opmerking minder hard te laten klinken toen Caleb haar, opnieuw, geruststelde. Dus in plaats van iets te zeggen zuchtte ze opgelucht. “Maar niet jij,” zei ze voordat ze de tijd had erover na te denken. Ze zou niet eens kunnen zeggen hoe ze wist dat Caleb niet bij de twee derde die wel graag naar huis wilde hoorde. Misschien de kalme manier waarop hij het zei. “Sorry,” vervolgde ze meteen maar dit keer dwong ze zichzelf niet te gaan panieken zoals net. “Ik weet ook niet wat er vandaag met me aan de hand is. Echt, ik beloof dat ik normaal niet zo…” ja wat was ze eigenlijk. “Niet zo ben.” Over waar het aan lag hoefde ze niet te twijfelen, dat moesten haar medicijnen wel zijn. Thomas had haar vrij letterlijk ze te nemen nadat ze de afgelopen dagen had geweigerd dat te doen. Het was best lang geleden dat ze haar medicijnen had gehad dus haar lichaam was er niet meer aan gewend. Ze zou het niet fijn moeten vinden en dat wist ze zelf ook heel goed, maar stiekem was ze er heel blij mee dat er hier niemand zou zijn die haar constant vertelde dat ze haar medicijnen moest nemen. Alleen misschien de therapeuten die ze hier ongetwijfeld zou krijgen, maar Davie had genoeg ervaring met therapie om te weten hoe ze daar mee om moest gaan. Nee, als het aan haar lag zou ze die medicijnen niet nodig hebben. Dat betekende ook dat ze kon gaan acteren en ondanks dat al haar emoties flink waren afgezwakt, liet haar dat glimlachen.

Caleb grinnikte weer. Hij vond het grappig dat ze zich voor bijna al haar uitspraken verontschuldigde. Wat hem betreft hoefde dat totaal niet, hij was wel verbaast dat ze zo snel door had gehad dat hij hier niet perse weg wilde. 'Dat klopt,' zei hij kort tegen haar. Hij snapte dat hij dit niet kon zeggen zonder een uitleg, en voordat Davie meer kon gaan vragen zei hij: 'Het is hier best prettig, dat zul je vanzelf merken na een tijdje.' Hij deed net alsof hij hier was omdat de school hem zo erg beviel, natuurlijk vond hij het hier niet erg alleen ontliep hij iets anders.
'Ow en je hoeft niet over elke opmerking je excuses aan te bieden,' zei hij weer met zijn scheve glimlach. 'Ik bijt niet, en ongezouten meningen zijn over het algemeen grappig,' ging hij verder, nog steeds met diezelfde kenmerkende glimlach om zijn lippen. Hij mocht dit meisje wel, ondanks dat ze een beetje apart was misschien maar was niet bijna iedereen dat hier Nadat ze had gezegd dat ze normaal anders was, vroeg hij zich af hoe ze dan was. Ach, als het de bedoeling was zou hij daar vanzelf wel achter komen.