De leerlingenruimte.

De leerlingenruimte is speciaal voor alle leerlingen van de school. Hier kan je gezellig met je vrienden kletsen, huiswerk maken of gewoon even relaxen. De ruimte is vrij groot, en er staan een aantal tafels waar je je schoolwerk kan doen. In de hoek staan banken en stoelen met heerlijk zachte kussens. Er staat een hele grote boekenkast met informatieve boeken en daarnaast staat een candybar en soda machine waar je lekkere hapjes en drankjes uit kan halen.

Maximaal personen: Er kunnen ongeveer 60 mensen zitten.

Een vermoeide gaap ontsnapte uit haar mond toen ze op de bank plofte. Ze had uren vrij omdat ze niet naar haar therapie ging. Ze had zich ingeschreven maar de gedachte eraan maakten haar misselijk van angst. Daarom had Julia op de bank plaatsgenomen. Ze had een eigen boek mee genomen waar ze in zou neuzen en ze zou even genietend van de rust die deze kamer ondanks alles naar haar uitstraalde. De veiligheid die het liet zien. Hier zijn was goed en terwijl ze met haar boek op haar gekruisde benen begon te lezen maakte ze met haar handen haar golvende blonde haren los uit het elastiek dat ze bijeen gehouden had.

Jonah zat aan een van de tafels zijn Engels assignment af te maken toen hij een meisje zag binnenlopen. Er waren erg weinig mensen in de zaal, want velen hadden les. Jonah stopte de achterkant van zijn potlood in zijn mond en bekeek het meisje. Hij staarde naar hoe ze haar boek aan het lezen was. Ze leek hem best aardig. Hij ging verder met zijn assignment, maar geconcentreerd werken kon hij niet. De hele dag was hij al ongefocust. In de les viel hij bijna in slaap, waarna de leraar hem wakker schreeuwde. Veel leraren op het Robinsons waren erg ouderwets, en Jonah kon met velen ook niet echt opschieten. Maar dat was vrij normaal in zijn schoolroutine. Na lang proberen te werken besloot hij maar een pauze te nemen. Hij stond met een ruk op en zijn stoel klapte op de grond. Scheldend raapte hij de stoel op en liep naar de banken. Hij ging op een oude stoel tegenover het lezende meisje zitten. Jonah pakte zijn mobiel uit zijn zak en checkte zijn e-mail.

Erg geïnteresseerd had ze niet naar haar medestudenten gekeken. Tot er met een klap iets viel en er veel gescholden werd. Met opgetrokken wenkbrauwen van verbazing keek ze naar de jongen. Ze volgde hem toen hij plaats nam en bekeek hem even. Hij leek haar zo kalm en dat hij zo op iets simpels kon reageren. Ze richtte haar blik weer op de bladzijden en streek haar jurkje glad. Het boek ging over aankomen want ze wist wel dat ze haar probleem moest oplossen. Want het hoefde niet lang meer te duren en het was niet meer te verbergen onder wijdere jurkjes. Nadenkend beet ze op haar onderlip en richtte soms haar blik op de jongen. Alsof andere dingen dan het boek dat ze las haar op ideeën zou brengen.

Jonah besloot na meerdere keren oogcontact met het meisje te hebben gehad een gesprek te beginnen. "Is het boek een beetje interessant?" Vroeg Jonah nieuwsgierig en keek het meisje met een scheve glimlach aan. Hij bedacht of hij misschien naast haar kon gaan zitten, maar dat zou misschien een beetje stalkerig zijn. Eigenlijk wilde Jonah nu alleen zijn, hij was moe en chagrijnig, maar het meisje leek iets geruststellends over zich heen te hebben. Hij voelde dat hij dorst had, dus liep naar de soda machine. Een minuut of twee stond hij te twijfelen of hij nou Cola of Fanta nam. Het werd Sprite. Hij drukte het muntje in de machine en het blikje kwam er met veel lawaai uit rollen. Jonah plofte weer neer op de bank en hij opende het blikje.

Met een kleine glimlach keek Julia op van het boek. "Een beetje. Maar het heeft vooral iets noodzakelijks." zei ze rustig. Ze keek even naar hem terwijl hij drinken pakte, ondertussen vouwde ze een oortje bij de bladzijde om niet kwijt te raken waar ze was. Na dat gedaan te hebben boog ze even naar haar tas en deed het boek er in. Zo snel mogelijk, ze had liever niet dat hij de titel zag dus keek ze hem aan. Een vriendelijke glimlach verscheen weer op haar gezicht. Een hand liet ze rustig door haar blonde krullen glijden en ze sloot kort haar blauwe ogen weer waarna ze hem ermee aan keek en glimlachte. "Maar het is maar een boek." zei ze uiteindelijk schouderophalend, zo interessant waren de meeste boeken niet.

Jonah dronk uit zijn blikje. Hij moest lachen om wat ze zei. "Boeken kunnen levens redden, weet je." Antwoordde hij. "Welk boek was je eigenlijk aan het lezen?" Vroeg hij nieuwsgierig. Jonah haalde zijn vingers door zijn haar en deed het even goed. Opeens voelde hij zijn telefoon trillen. Hij haalde hem uit zijn zak, het was zijn moeder. Mompelend drukte hij op de ophang knop en deed zijn telefoon terug in zijn zak. Als er iemand was die hij nu niet wilde spreken was het zijn moeder. Hij had nog steeds ruzie met haar. Ze had beweert dat hij geld had gestolen en dreigde nu de politie te bellen. Jonah had sinds dien op niks meer van haar gereageerd. Hij vergat zich bijna voor te stellen. "Ik heet Jonah trouwens. Hij stak zijn hand naar haar uit.

Julia moes glimlachen om zijn woorden. Dat was wel de bedoeling van dit boek. Maar ze zei even niets omdat hij afgeleid was. Op het moment dat hij zoch voorstelde boog ze een beetje naar voren e schudde zijn hand. "Julia." Begon ze glimlachend. "En een leven redden was wel de bedoelung van dit boek. Met enige onzekerheid haalde ze het boek uit de tas en liet ze die zien aan Jonah. Ze hoopte maar er geen rare opmerkingen over te krijgen. Sommugen deden dat wel. Het deed haar niet veel meer maar het was toch niet altijd even leuk. Toch liet ze het wel zien. De kans bestond altijd maar daarom ging ze dingen niet uit de wg. Dat had Julia een tijd geleden al besloten.

Jonah keek haar verbaasd aan toen hij het boek zag. "Waar gaat het precies over?" Vroeg hij. Dat was misschien onbeleefd, want daar wilde ze waarschijnlijk geen antwoord op geven. Niet dat het Jonah iets boeide, maar hij probeerde toch niet gemeen uit de bocht te komen. Hij nam nog een flinke slok van zijn soda en keek Julia met zo'n serieuze frons aan. Het zag er bijna grappig uit, als hij zo'n hoofd trok. Toch wilde hij dan iets duidelijk maken. "Ik begrijp niet echt waar het over gaat, vandaar mijn vraag." Verklaarde hij. Jonah keek even door de zaal. Het werd steeds drukker in de leerlingenruimte. "Hoelang zit je hier al op school, als ik vragen mag?" Jonah zette zijn charmantste glimlach op. Ze had een bekend gezicht, maar hij haalt wel vaker mensen door elkaar.

Julia keek hem even aan. De titel had haar vrij duidelijk geleken maar wie was zij? Daarom vond ze het geen probleem.om het uit te.leggen. "Dit boek moet me tips en trucs geven om aan te komen." zei ze zacht. Ze keek hem aan en glimlachte voorzichtig, deels ook door zijn gefronste gezicht. Het zag er best leuk uit. Maar het verdween al snel en een charmante glimlach kwam ervoor in de plaats. "Dit is mijn tweede jaar hier." zei ze glimlachend tegen hem. "En jij? Hoelang verblijf jij hier.al?" vroeg ze terug en ze keek hem glimlachend aan.

Jonah had zich dus niet vergist. "Aha, ik wist wel dat ik je gezicht herkende. Ik zit hier ongeveer 3 jaar. Te lang naar mijn mening, maar andere scholen willen me niet hebben. En hier heb ik therapie, maar mijn psycholoog bakt er weinig van." Hij kwam erg negatief over, maar het maakte hem niet veel uit. "Maar, aankomen.. De meeste mensen willen afvallen, waarom aankomen precies?" Jonah wist weinig over eetstoornissen, maar hij zag wel dat ze niet erg veel gewicht had. Hij hield zich altijd wel bezig met zijn lichaam. Diëten volgen, niet sporten, calorieën tellen. Ja, Jonah kon er wat van. Maar dat was niet omdat hij onzeker was, hij wilde er gewoon goed uit zien.

Julia knikte. Nu ze beter keek herkende ze ook wel wat dingetjes. "Wel ik heb binnenkort voor het eerst therapie. Maar als ze slecht zijn.." mompelde ze en ze keek hem aan. "Dan kan ik net zo goed doorgaan zonder therapie." Iets dat ze veel liever had. Stil keek ze hem daarna aan. "Omdat ik naar de dansacademie wil. Ik wil sterk en gezond zijn en niet bijna elke dag flauw vallen." zei ze eerlijk. Ze dronk even wat water. "Ik wil niet meer het.magere scharminkel zijn waar niemand oog voor heecr. Het is een stukje eigenwaarde." zei ze eerlijk en ze keek hem aan. "Als ik nog.meer zou afvallen dan maak ik het tweede jaar niet meer levend vol." zei ze zacht.

Jonah keek haar begripvol aan. Hij had het al wel verwacht, ze was mager. En mager op deze school betekend vaak eetstoornis. "Geloof me, de mijne zuigt." Zei hij arrogant. "Hij behandeld me alsof ik psychisch niet lekker ben en praat tegen me alsof ik achterlijk ben. Therapie heeft mijn moeder aangevraagd bij de school, stom wijf." Jonah vertelde misschien iets teveel, dit zou haar misschien stoppen om in therapie te gaan. Maar het was de waarheid. "Je bent een mooi meisje, het is zonde om jezelf uit te hongeren tot je erbij neervalt. Goed dat je eraan wilt werken." Zei Jonah in een poging haar een beetje op te beuren. Hij had erg honger, en had een pakje Oreo's in zijn tas liggen, maar hij vond dit meisje nou niet echt de persoon waar hij die vet makende koekjes bij zou gaan op vreten. In plaats daarvan pakte hij een appel uit het voorvakje van zijn schooltas.

Julia keek hem aan en slikte. "Oh.. Ik denk als ik dezelfde krijg ik heel gauw van therapie af stap. Een vriend heeft me erin gepraat maar op die manier zou ik het nooit willen. Daar was ik ook altijd bang voor." Zei ze kalm en ze glimlachte een beetje verlegen. "Het is niet mijn doel om erbij neer te vallen. Niet meer. Maar ik ben nu gewoon zo ver dat ik niets meer kan eten. Als ik ook maar een beetje teveel eet dan wordt ik misselijk enne.." Hij zou wel kunnen raden wat er daarna zou gebeuren. Terwijl hij zijn appel pakte ging Julia even verzitten. Ze had de bank nog voor zich alleen dus streek ze haar jurk glad en legde haar benen ook op de bank. Een kleine glimlach sierde haar gezicht en haar blonde krullen vielen erlangs terwijl zij haar kleding goed probeerde te doen. Daarna keek ze weer op naar Jonah.

Aandachtig luisterde hij naar wat ze te zeggen had. "Maar, waarom zou je jezelf willen uithongeren tot je praktisch niet meer kan?" Vroeg Jonah vol onbegrip. "Ik snap niet wáarom je, en al zeker niet als je zo mooi bent als jij, jezelf zo zou verpesten? Begrijp me niet verkeerd hoor, maar je bent een knap meisje als ik het zeggen mag." Jonah voelde zich niet goed toen hij zei dat ze mooi was. Misschien kwam het door Merlin. Maar Jonah wilde nergens aan vast zitten, en hij mocht niet verliefd worden. Hij zou Merlin alleen maar pijn doen. Maar Jonah wist werkelijk waar niet waarom dit meisje zich zou uithongeren. Hij had nogal een hekel aan eetstoornissen, een verminking noemde hij het meestal.

Julia keek hem aan. "Dat mag je best zeggen. En ik snap dat je het niet snapt. Het zit er al heel lang in. Mijn vader is overleden en daarna stond ik er altijd buiten. En er waren altijd meisjes dunner. Ik wilde er gewoon bij horen en niet een of ander apart meisje zijn. Daarmee is het begonnen. En toen ik bij de dansacademie ging kijken waren ze ook allemaal dun, dus vond ik dat ik het vol moest houden wilde ik dat ook bereiken. Dus nouja.. Vandaar. Het is gewoon dat ik er niet buiten wil vallen, maar daar is het nu al te laat voor. Ik zit hier en iedereen thuis vind me maar een freak.." Zei ze zuchtend. Ze keek weg en zette haar kin op haar knieën, lichtelijk lusteloos werd haar blik en ze keek toen maar weer naar Jonah. "Maar ik werk er al aan." Zei ze zachtjes..

Hij begon het nu pas een beetje te snappen. "Ja, wat naar. Ik weet hoe het is om zonder vader te leven. De mijne is niet dood, tenminste dat denk ik niet. Ik heb hem nooit gekend. Maar goed, ik weet ook niet beter." Zei Jonah. Hij bekeek haar even goed, ze zag er lief uit met haar blonde haren en blauwgroene ogen. "Je bent geen freak, niet hier. Iedereen hier is speciaal, en heeft zijn eigen verhaal." Zei hij geruststellend. "Maar, dans je?" Vroeg hij na aanleiding van haar verhaal over de dansacademie. Hij nam nog een flinke hap van zijn appel en wachtte haar antwoord af.

Anna keek hem na en knikte. "Ja, nou ja, ik wel. Erg lang. Hij heeft ons naar Engeland gebracht." Zei ze waarna ze zwak glimlachte. "Ja, maar ik was er liever niet geweest. De mensen zijn aardig maar het is zo afgelegen.." Zei ze zacht. Tot Jonah overging op een ander onderwerp. Gretig knikte ze. "Ja! Ik heb een erg klassieke opleiding gehad en wil heel erg graag naar de dansacademie." Zei ze glimlachend. Ze keek Jonah met een glimlach aan. Ze was weer weg van haar trieste gedachten, er zat weer een lieve glimlach op haar gezicht die zelfs zichtbaar was in haar ogen. Ze straalde weer helemaal, zeker als ze over het dansen sprak.

"Vind ik ook, soms wil ik hier echt weg. En de mensen zijn ook niet altijd even leuk hoor, zoals ik zelf. Zowat heel de school vind me een arrogant kutjong, maar niet dat dat me was boeit." Zei Hij onverschillig. Jonah vond het leuk om te zien dat ze weer een beetje vrolijk werd na zijn vraag. "Leuk! Een goede vriend van me doet aan ballet, misschien ken je hem, Merlin?" Zei Jonah voorzichtig. "Jullie zouden wel goede vrienden kunnen zijn denk ik." Toen hij zijn naam uitsprak ging hij blozen, dit zou niet moeten gebeuren. Waarom kon hij niet stoppen met aan hem te denken? Net alsof zijn naam constant in de achtergrond zit. Hij nam even diep adem en kwam weer uit zijn gedachten. Zijn appel was onderhand op, en hij had geen idee waar hij het klokhuis kon laten dus stopte hij hem in een boterhammenzakje en gooide hem in de richting van zijn tas, waarna hij een halve meter ernaast weg stuiterde. "Ruim ik zo wel op." Hij glimlachte.

Julia besloot het negatieve even te laten rusten maar toen Jonah over Merlin begon hoefde ze daar niet eens moeite voor te doen. "Oh ja! Ja die ken ik wel. Ik heb hem ontmoet en hij heeft me erin geduwd naar een psycholoog te gaan." Begon Julia vrolijk. "Nu spreken we elke vrijdag of om te gaan eten en bij te kletsen." zei ze glimlachend. Ze keek even naar zijn wangen die wat roder werden en moest zcht giechelen. "Die zijn echt niet te verbergen hoor!" zei ze met een plagende grijns tegen hem. Ze keek em aan en knikte toen. "Wel doen anders gaan die dingen zo vreselijk stinken." zei ze glimlachend tegen hem.

Jonah keek haar met grote ogen aan. "Leuk dat jullie elkaar kennen!" Zei hij. Jonah hoopte dat Julia niet had gezien dat hij bloosde, maar blijkbaar wel. "Het is hier gewoon warm, we hebben niks. Ik bedoel, ik voel niks voor hem." Jonah loog, maar hij wilde niet dat iemand het wist. Zodra het uitgesproken werd, wás het zo, en kon hij het niet meer terug draaien. Misschien was het maar tijdelijk, misschien waaide het zo weer over. "Oh ja, ach. Mensen hier op school ruimen toch nooit hun rotzooi op." Zei hij onverschillig. Hij deed zijn best om niet te laten merken dat hij zich nog steeds schaamde dat ze had gemerkt dat hij bloosde. "Maar, waar ken je Merlin eigenlijk van?" Fuck! Waarom zei hij dat nou.

Julia merkte het wel en grijnzend keek ze hem aan. "Nee.. Nee natuurlijk niet." zei ze instemmend hoewel haar ogen vertelden dat ze wel beter wist. "Maalt niet uit hoor. Is best schattig zelfs." zei ze gidchelend en ze keek hem even aan. Hij had er gelijk in dat velen hun zooi niet opruimden maar daar ging ze nu niet op in. "Ik kwam hem tegen toen ik over de rozenpaden liep. We raakten aan de praat." zei ze glimlachend. "Vanaf toen is het deze kant op gegaan." zei ze glimlachend tegen Jonah. "En jij?" vroeg ze hem rustig. Ze gleed met een hand door haar haren en probeerde kalm te blijven. Ze vesefte goed dat hij Merlin's geheimpje vast nog niey wist dus daar zou ze haar mond over houden. Ze wilde niets vertellen want dat was gemeen. Bovendien was hij zo beschaamd grappig om te zien en fat deed haar goed.

Oké sorry nieuwe meet don't shoot me
------------------------------------------------

Elizan hield van lezen en ze kon er serieus niks aan doen. Zelfs thuis, had ze een boekenkast gehad welke volgepropt stond met boeken. Het bleef voor haar altijd een wonder dat er niemand ooit aan had gezeten. Maar goed. Toen ze ook hier de boekenkast had gevonden, was ze meteen verkocht. Jammer genoeg stonden er alleen informatieve boeken in, dus had ze er naast voor haar huiswerk, geen enkel nut voor. Maar de leerlingenruimte stond haar wel aan. Voor haar gevoel was het gezellig, een soort woonkamer. Dus had ze haarzelf over enige twijfels heen gezet en was ze net neergeploft op een van de banken met een eigen boek. Sociaal was dit misschien dan niet, maar het feit dat ze al zat in deze ruimte vond ze al een hele overwinning. Ze deed mee. Dat telde, toch? Voor haar in ieder geval. Ze moest gewoon kalm blijven. Als iemand tegen haar ging praten praatte ze gewoon terug. Ze deden niks. Ten minste, dat hoopte ze.

Jimmy kwam de leerlingenruimte binnen. Zonder iemand aan te kijken, keek hij om zich heen. Er waren niet veel mensen, drie ofzo, en hij plofte aan de tafel neer. Uit zijn zakken haalde hij een stuk hout en een groot mes en begon te snijden. Hij had met een reden nog niemand aangekeken. Iedereen kon zien dat hij er goed uit zag, maar zijn ogen liet hij pas zien als je begon te praten. Niet iedereen hoefde te weten wat hij dacht, wat je natuurlijk meteen uit zijn ogen af kon lezen. Met een glimlach om zijn mond vormde hij uit het hout snel het figuurtje van een ouderwetse, grote zeilboot. Over een maand zou hij klaar zijn, dan kon je zelfs de nationaliteit van het schip aan de vlag aflezen en zag je de planken in de romp. Maar dat soort dingen zou hij op een rustig plekje doen.

Ze was net op de helft van haar boek, totdat ze een vreemd geluid hoorde. Het was rustig in de leerlingenruimte, dus zoiets zou ze kunnen verwachten. Het gebrom van een van de machines, was haar dan ook al opgevallen. Maar dit geluid was iets anders. Het was een schrapend geluid, iets wat volgens haar hier niet hoorde te zijn. Vandaar, dat haar wenkbrauwen zich licht fronsten en ze opkeek van haar boek. In eerste instantie, kon ze de oorsprong van het vreemde geluid niet vinden. De ruimte was leeg, zoals ze verwacht had, en de mensen die er waren, waren op fluisterende toon aan het praten. Totdat haar oog op iemand viel, die ze eerst niet had gezien toen zij binnen was gekomen. Ze begreep ook niet waarom ze eerst over hem heen had gekeken, hij had immers een groot mes in zijn handen. Dit wekte haar nieuwsgierigheid. Ze klapte haar boek dicht, om vervolgens naar de tafel toe te lopen waar de jongen zat. Ze had de intentie gehad om een gesprek te beginnen, was het niet dat ze daar nooit goed in was geweest. “Eh.. wat doe je?” De woorden waren op een zachte toon uitgesproken, al wilde ze haarzelf later slaan voor hoe ze dit had gezegd. Net een klein kind. Way to go, Elizan.