De doodlopende gang.

Robinsons Academy is een grote school waar lang niet elke ruimte wordt gebruikt. De doodlopende gang is een gang achterin de school. Er zijn grote stoffige ramen waarvan de vensterbanken zijn besmeurd met spinnenwebben en andere viezigheid. Als je de lange maar vrij smalle gang afloopt kom je bij een deur, deze zit op slot. Het is vrij duidelijk dat hij al een lange tijd niet is geopend. De gang is griezelig stil en als je gevoelig bent voor dingen die er niet zijn, kun je hier misschien beter niet komen. Leraren komen hier ook niet graag en daarom wordt er ook niet schoongemaakt.

Regels: Standaard schoolregels, niet teveel personen.

Jonah liep maar wat de dwalen door de school, hij verveelde zich dood. Zijn lessen waren voorbij en hij had geen huiswerk. Na lang wandelen door de gangen van de Robinsons Academy kwam hij op een plek waar hij nog nooit was geweest. Het was een doodlopende gang en duidelijk jaren niet meer schoongemaakt. Jonah hield van dit soort dingen. Geheime plekken, duistere kamers, onontdekte ruimtes. Je kon er hier genoeg van vinden. Hij liep de gang door en keek naar de houten deur die zich aan het einde bevond. Hij wilde weten wat er achter de deur zat, dus hij liep erheen en rukte aan de klink. Fuck, hij is op slot. Jonah draaide zich om naar het raam en veegde het stof weg. Hij ging op de vensterbank zitten en staarde naar buiten.

Hinata was een beetje afgedwaald. Ze had net een therapie sessie die een beetje stroef was verlopen. Haar gedachten waren zo vol dat ze niet wist dat ze de verkeerde gang in was gelopen. Met haar ogen naar de grond en zachtjes in zichzelf mompelend liep ze de doodlopende gang op. "Hinata hoort iets," fluisterde ze zachtjes in zichzelf. "Stil, Hinata." Zo probeerde ze tot de orde te komen, maar dat lukte niet echt. Haar voeten slofte over de grond en voor het eerst keek Hinata op. Verbaasd keek ze om zich heen omdat ze geen idee had waar ze was. "Waar is ze?" vroeg ze harder. Het was stoffig en onaangenaam hier. De spinnenwebben zaten hier en daar en gaven aan dat het een niet gebruikt deel was van de school. Het was eng, maar ook aanlokkelijk. Ze liep de gang verder op en zag iemand zitten bij een van de grote ramen.

Jonah hoorde iemand praten. Hij keek om en zag een meisje lopen. Ze leek verward, alsof ze verdwaald was. Tegen wie zou ze aan het praten zijn? Het meisje kwam dichterbij. "Hey, gaat het wel?" Vroeg Jonah. Hij stond op en liep naar haar toe. "Het is hier niet echt bepaald een plek voor een klein meisje." Zei hij. Jonah keek haar aan, en hij kreeg opeens een koude rilling over zijn rug. Hij dacht eraan om weg te gaan, deze plek was nou niet echt bepaald uplifting, maar iets hield hem hier. Het begon te regenen, en de waterdruppels tikte tegen de hoge ramen aan. Jonah moest zo naar therapie, en daarvoor moest hij naar buiten. Hij wilde absoluut niet nat worden, hij had daar zo'n hekel aan.

Hinata keek naar de jongen. Ze herkende hem van voorgaande jaren. Ze had hem nooit gesproken, maar wel eens gezien. Een klein fronsje ontstond tussen de wenkbrauwen van Hinata toen hij haar een klein meisje noemde. Door de aanwezigheid was de spanning in de gang wat minder. Het was een opluchting dat ze niet helemaal alleen was. "Hinata is geen klein meisje. Waarschijnlijk ben je niet veel ouder dan haar," zei Hinata beschuldigend en trok een pruillipje. Soms gedroeg ze zich wat kinderlijk, maar ze kon ook erg volwassen zijn. Ze keek naar buiten voor zover dat kon vanwege de stoffige ruit. De plotselinge regen deed haar huiveren, deze gang deed haar huiveren. Schichtig keek ze om haar heen. "Hinata hoort iets," fluisterde ze weer in zichzelf.

Jonah moest een beetje lachen om het meisje, dat blijkbaar Hinata heette, haar reactie. "Je hebt gelijk hoor, meissie." Antwoordde Jonah plagend. Hij keek even rond. Jonah wist dat deze gang geen plek was waar je iedere dag moet rondhangen, waarschijnlijk word je dan zwaar depressief. Er hangt een akelige sfeer. Opeens hoorde hij Hinata iets fluisteren. "Huh, hoor je iets?" Vroeg Jonah geschrokken. Hij draaide zich om maar er was niemand behalve hun twee. "Wat hoorde je dan?" Jonah greep naar zijn ring. De ring die negativiteit moest buitenhouden, hielp op dit moment niet echt. Dit meisje leek dingen te horen die hij niet kon horen. Ze had iets heel mysterieus over zich heen. Jonah wist niet zeker of dit goed of slecht was.

De bijnaampjes waren niet heel erg. Ze was er inmiddels aan gewend dat ook haar vrienden haar van alles noemde. Hinata keek de gang verder in en wees naar de deur. Daarna keek ze Jonah vragend aan. "Weet jij wat daar is?" vroeg ze aan hem. De stemmen in haar hoofd en om haar heen waren voor Hinata ook niet meer dan een mysterie. Ze waren haar hele leven al te horen, maar nooit kon ze er echt iets uit wijs maken. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen door de koude rillingen die ze voelde. De gang die ze nooit eerder had gezien joeg haar de stuipen op het lijf. Ze slikte. "Hinata vindt dit geen prettige plek," zei ze zachtjes tegen Jonah.

New

Jace was op zoek geweest naar een verlaten plek waar hij even zijn ouders kon bellen. Ze hadden wekelijkse updates over zijn emntale gezondheid geeisd. En Jace wist dat als ze die niet van hem krijgen, ze met zijn psychologen gingen bellen en hij deed het liever zelf. Zijn ouders mochten dan redelijk blind zijn voor zijn criminele gedrag, echt dom waren ze niet en het kostte de nodige manipulatie ze te overtuigen.
"Heey mam, ja het is Jace." Het was in ieder geval fijn dat hij niet op zijn uitdrukking hoefde te letten en alleen op zijn stem, dat maakte het een heel stuk gemakkelijker. "Het gaat goed, de psychologen zeggen dat ik al vorderingen maak met het controleren van mijn ziekte en ik krijg medicijnen die de stemmen onderdrukken. Ik denk echt dat ik hier beter kan worden." Hij wist precies wat hij zijn moeder moest vertellen om haar gerust te stellen. Het was niet veel anders dan de leugens die ze zichzelf toch al vertelde. Onbewust was hij begonnen te ijsberen, een gewoonte die hij had bij telefoneren.

Julia was een gang in gelopen, na uitgescholden te zin voor skelet, slet en andere kwetsende woorden. Ze hield haar haar boeken vast en liep snel door. Verschillende gangen door, het kon haar niet schelen welke kant ze op moest. Zacht beet ze op haar onderlip en keek rond. Waar was ze in godsnaam? Deze plek herkende ze niet. Nerveus keek ze rond. Ze wilde het liefst dat ze gewoon hier weg was, weer terug bij de geruststellende armen van Jeremy of Caleb. Ze liep rustig verder, kijkend door de groezelige ramen en ze wist niet meer waar ze heen moest. "Hallo? Is er iemand..?" vroeg ze toen ze voetstappen hoorde. Ze slikte en greep haar boeken iets beter vast. Waarom was ze niet gewoon naar haar appartement gelopen? Ze zuchtte diep en liep maar verder. Tot ze zag dat ze niet verder kon. Zacht nam ze het handvat van de deur vast maar deze gaf niet mee, een diepe zucht ontsnapte uit haar mond waarna toen pas Jace haar op viel, kennelijk was ze zo in gedachten geweest dat z hem niet eens gezien had.

Jace wierp even een blik op zijn horloge, niet omdat hij dadelijk ergens heen moest, maar omdat hij eerlijk gezegd geen zin had om te lang met zijn moeder te praten. Ze was een verhaal aan het ophangen over hoe zijn vader gecast was in een nieuwe film die een groot succes moest gaan worden en hoe ze gehoord had over een film die nu geschreven werd en waarvan hij perfect zou zijn voor een van de hoofdrollen. De film werd waarschijnlijk toch pas volgend jaar gcast dus misschien zou hij wel auditie kunnen doen. Jac e luisterde maar half en als hij niet normaal en gezond over moeset komen had hij allang opgehangen. "Oh, en met de rechtzaak gaat het prima," hoorde hij zijn moeder zeggen. "De aanklagers zijn nog niet bereid de aanklacht te laten vallen, maar de rechter heeeft besloten dat als je kan beewijzen je beter bent je niet veroordeeld zal worden." Dat was een opluchting, maar Jace wist ook wel dat dit nog niet het einde zou zijn. Als hij pechhad zou deze zaak nog jaren en jaren door kunnen gaan en dat was iets waar hij liever niet aan dacht. "Dat is mooi," zei hij opgelucht.
Hij merkte helemaal niet dat Julia ook de gang in kwam gelopen. Hij merkte wel dat er iemand was, maar hij lette niet genoeg op om ook te merken wie het was. Pas toen hij opkeek bij het horen van een klink waaraan getroken werd keek hij op. Hij trok een wenkbrauw op maar zei niets. Wel vormde zijn mond 'heey 'zonder dat hij geluid maakte.

Julia keek naar hem. Ze slikte en wachtte maar af tot hij misschien klaar zou zijn. Dan kan ze misschien de weg aan hem vragen en twijfelend stak ze haar hand even op ter begroeting. Ze bleef toen tegen de deur aan staan. Voor de verandering en omdat het kouder begon te worden droeg ze een broek. Met een topje en eenn vestje. Gepaard met een tas en laarzen met een hakje eronder was haar kleding stijlvol en compleet. Normaal voelde ze zich er best zeker door als ze wist dat ze er goed uit zag maar bij hem.. Het gaf haar een ongemakkelijk gevoel en dat was niet prettig. Daarna keek ze even de gag rond. Wat was dit voor een plek. Ze gleed even met haar hand door haar haren heen en bekeek hem net als bij de eerste keer.

Jace draaide zich half van haar af zodat hij niet afgeleid zou worden. Hij haatte het, maar dit moest hij even goed doen. Zijn ouders moesten blijven geloven dat hij schizofrenie had en er alles aandeed beter te worden. De enige reden dat hij op deze school mocht blijven was omdat ze een hele gulle donatie hadden gedaan. Het zou niet veel moeite kosten hem van deze school af te krijgen. "Ik moet zo gaan, mam. Doe de groten aan pap," als hij niet in een of ander ver land zit te filmen, dacth hij erbij. "Ja zal ik doen... ik ook van jou..." hij hing op en zuchtte diep. Hij haatte zijn ouders niet en voor zover Jace lief kon hebben hield hij van ze. Ze waren alleen zo blind en onwetend dat het soms irritant was met ze te praten.
"Kijk eens wie we daar hebben," zei hij op een toon die wat weg had van spottend maar eigenlijk gewoon moe was. Hij had hier nu geen zin in, maar tegelijkertijd had hij het gevoel dat hij niet zomaar niets kon doen. Hij snapte ook niet waarom Julia niet wegging, ze had alle reden hem te ontwijken.

Zijn toon beviel haar niet en haar plan om om hulp te vragen werd steeds minder aanlokkelijk. Een zachtte zucht ontsnapte aan haar lippen. "Ik wil gewoon vragen hoe ik hier weg kom. Ik ben verdwaald, ik heb geen zin in commentaar van.jou en anders loop ik wel gewoon weg en vind ij het vanzelf wel." zei ze met een zachge zuchte en ze liep al weer wat weg van de gesloten deur.

Jace kon vanwege zijn stoornis in principe zijn wie hij wilde, als hij zijn beest er een beetje voor deed in ieder geval. Maar nu was hij geïrriteerd en moe en had hij geen zin om zijn best oovoor wat dan ook te doen. "Best arrogant, of niet? Te denken dat ik zin heb om aandacht aan jou te besteden op wat voor manier dan ook." Hij klonk niet eens meer gemeen, alleen maar geïrriteerd. "Maar misschien kan ik de suggestie doen geen doodlopende gangen meer in te lopen, daar zul je nooit de uitgang vinden die je zoekt." Hij keek naar zijn mobiel in zijn hand, al had zijn moeder dan goed nieuws gebracht over de rechtzaak, hij vond het niet fijn herrinerd te worden aan de zooi die thuis op hem wachtte. Het was hier zo gemakkeljk te vergeten dat alles verre van goed ging.

Julia kon een lichtelijk geirriteerde zucht niet onderdrukken. "Alsofik wist dat deze doodlopend was." ze pakte haar boeken beter vast en keek.hem aan. "Laat ook maar. Ik had niet aan jou hulp moeten vragen." zei ze zuchtend. Ze keek even naar hem en liep weer wat verder. "En hou op met leugens over mij verspreiden! Ze kloppen van geen kant en ik weet niet hoe jij het beleeft hebt maar zo ging het niet!" zei ze kil.

Jace haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op. Het kon hem niet schelen wat Julia te zeggen had, zeker niet als hij al een mening had gevormd. Maar met haar volgende opmerking kon hij het niet oneens zijn. Ze had geen hulp aan hem moeten vragen. Hij was niet een erg behulpzaam persoon en zeker niet als hij in zo'n humeur was. "Echt?" Vroeg hij, "misschien zou je me dan kunnen verbeteren en zeggen hoe het wel is gebeurd. Want voor mij leek het alsof jij half verliefd op mij was, daar graag je kleren voor uittrok en had gedaan wat ik ook had gevraagd. Toen het echter bleek dat je nog maagd was ben ik gestopt en werd jij boos." Jace keek haar aan met een blik die duidelijk zei dat ze het maar eens moest proberen hem tegen te spreken.

Julia keel hem aan. Kil. "Ik had sowieso kleding uitgetrokken want ik was van plan te zwemmen. Dat jij er was hield me alleen maar langer tegen. En nee. Ik had bij lange na niet alles gedaan wat jij zou willen. Ik weet dat je dat graag lijkt te denken maar ik was nooit verder gegaan. Ik heb nog wel een greintje eer om met een jongen in bed te eindigen die wel om me geeft." Ze keek hem aan. "Maar wat maakt jou het uit hoe het volgens mij gegaan is. Jij gaat nu echt niet anderen een amder verhaal vertellen waarin jij slechter naar voren komt." zei z elil tegen hem.

Jace lachte zonder dat er vreugde in zijn stem zat. "Vertel dat jezelf maar als je er gelukkig van wordt," zei hij zonder haar aan te kijken. Natuurlijk wist hij niet in hoeverre het waar was wat Julia vertelde. Maar hij wist wel dat het hem niet zoveel kon schelen. Hij wist echter wel vrij zeker dat hij Julia alles had kunnen laten doen, of beter gezegd, hem alles had laten doen. Maar hij reageerde er niet op, dat zou ze zelf ook wel weten. "Veel succes die te vinden dan," zei hij alsof het een belachelijk idee was. Hij had niet het idee dat Julia heel zelfverzekerd was en daar speelde hij graag op in. "Zelfs als ik een ander verhaal zou vertellen, denk je echt dat mensen anders zouden gaan denken? Mensen geloven wat ze willen geloven." Nu keek hij haar wel aan.

Julia keek naar hem en toen hij haar aan keek draaide ze zich naar hem toe. Ze ging voor hem staan en keek in zijn ogen. "Nu niet meer nee, maar je had gewoon je mond moeten houden!" Zei ze tegen hem. Haar nagels zetten zich in de boeken die ze droeg. Ze was nooit zo brutaal maar dit raakte haar en ze keek hem aan. "Niemand heeft je ooit gevraagd om dat te vertellen! Het moestt niet eens gebeuren, je denkt misschien dat je heel wat bent omdat je een meisje hebt kunnen versieren, omdat je aar uit de kleren kon krijgen en haar nu belachelijk kan maken, maar daar krijg je nooit ook maar enig respect mee. Mensen verachten je omdat je zo walgelijk bent." Siste ze hem toe. Ze keek hem aan, woedend was ze, haar eer was gekrenkt en ze was niet van plan hem opnieuw over zich heen te laten lopen.

Jimmy had een plekje op de muur en de grond schoongemaakt en was daar gaan zitten. Dit was voor hem één van de plekken van de school waar hij kon zitten om zijn houtsnijwerkjes te maken. Het was hier stil en rustig en vooral bij het laatste deel van elk project was dat nodig. Dan bracht hij de details toe, waardoor je de blaadjes aan de bomen kon tellen, of de schubben op een vis. Maar nu zat hij hier met het beeldje van Joe. Het was inmiddels meer dan duidelijk dat het die jongen was. Er was niet veel meer te doen en Jim zat even naar het resultaat te kijken. De grote spieren van de jongen waren goed gelukt, net als zijn gezicht. Hij schaamde zich er wel enigszins voor. Omdat hij altijd alles naar herinnering maakte, had hij Joe gemaakt zoals hij hem het meest had gezien, zonder kleren. Steeds dacht hij er weer aan hoe raar het eigenlijk was dat hij een beeld van een naakte jongen maakte, maar ook nu zette hij zich er weer overheen en ging met één van de kleinste en dunste mesjes verder met de haren van de jongen, die even zichtbaar moesten worden als die in zijn wenkbrauwen (en daarbeneden).

Leila keek even rond, ze liep verder en had een glimlach op haar gezicht. "Ja mam, ik ben heel blij dat ik hem morgen weer zie. Hoelaat zijn jullie er?" vroeg ze rustig door de telefoon heen, ze was op zoek gegaan naar een rustig plekje en hoorde Jordi op de achtergrond kraaien van plezier. Ze giechelde even. "Geef hem een kusje van me mam."Zei ze en ze keek verbaasd op toen ze uit kwam in een doodlopende gang aan kwam. Ze sloot haar mobiel af, zag Jordi met haar nog even op de achtergrond en keek toen rond. "Oh.. Dit had ik niet verwacht.." Mompelde ze verbaasd. Ze keek rond en toen pas viel haar de jongen op. "Oh.. Weet jij misschien welke kant ik op moet om hier weer goed en wel weg te komen, links of rechts?" vroeg ze met een vriendelijke glimlach. Ze keek even naar Jimmy en keek hem vriendelijk aan. Ze wachtte af en ging even met een hand door haar golvende haren heen en haar lichtgroene ogen bekeken hem.

Jimmy keek niet op toen hij aangesproken werd. Hij had het meisje aan horen komen en had zich voorbereid op zo'n soort vraag. Met zijn hand gebaarde hij in de richting waar ze vandaan kwam. Normaal zou zo'n gebaar er heel arrogant uitzien, maar Jimmy had erop geoefend om dat niet zo te laten lijken. Dat hij zijn hand uitstak, deed hij op een manier die duidelijk liet zien dat hij het meisje aan het helpen was. En dan moest zo, want ja, hij praatte niet. Hij ging daarna gewoon door met het haar van de houten Joe, maar zorgde er wel voor dat het kruis niet zichtbaar was. Toch een beetje schaamte, alleen Joe mocht het uiteindelijk weten. En misschien ook wel niet, hield hij dit beeldje voor altijd voor zichzelf of verbrandde hij het vanwege de gemengde gevoelens waarmee hij ernaar keek.

Verbaasd keek Leila naar de jongen die enkel met zijn hand wees. Dat vond ze vreemd. "Oke." Mompelde ze even nadenkend. Ze deed haar mobiel even in haar tas. Bekeek hem nadenkend en haar blik gleed toen naar het beeldje dat hij vast had. Ze bekeek het kort en keek.toen op. "Dankje. Dan ga ik maar weer.." zei ze, het gaf haar een ongemakkelijk gevoel dat hij nie tegen haar sprak alsof ze iets raars had gedaan.

Jimmy knikte. Van hem hoefde ze niet te blijven. Dan kon hij makkelijker verder met de haren van het beeldje. Dat ging makkelijker als er niemand tegen hem praatte. Maar aan de stem van het meisje had hij gehoord dat ze een soort van geschrokken was van de manier waarop hij haar had geholpen. Was het misschien toch te nonchalant geweest. Hij hoopte oprecht van niet, maar dingen werden makkelijk anders opgevat dan ze bedoeld werden. Alleen lichaamstaal was een manier van communicatie die altijd goed begrepen werd. Misschien was dat wel de reden dat Jimmy geen woorden, maar zijn lichaam gebruikte om te communiceren. En oogcontact was dan iets essentieels.

Zacht beet ze op haar lip. "Sorry voor het storen. Ik zal je met rust laten." Ze trok haar tas goed en draaide op haar hakken. Hij maakte haar nerveus en gaf haar de rillingen. "Freak.." Wist ze nog te mompelen en ze schudde haar hoofd. Dat er nog zulke creeps rond liepen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Idiote jongen vond ze het maar. Niet even normaal iets zeggen en dan ook nog op de manier haar de weg wijzen alsof hij zoveel beter en slimmer was. Nee daar kon Leila absolut niet tegen. Maar natuurlijk zag zij de dingen ook op haar manier wat niet altijd goed was.