Het torenkamertje

De laagste toren van de school wordt niet gebruikt als lokaal, het is daar veel te klein voor. Maar de kleine, ronde ruimte is benut met een aantal oude fauteuils, hier spreken mensen graag iets af met vrienden of gaan ze heen om even uit te rusten van het drukke school leven. Het is er niet heel licht want een van de lampen is kapot en het enige raam is klein en langwerpig. Er is genoeg licht om elkaar te kunnen zien. In de hoek staat een radio voor als je behoefte hebt aan muziek, hij heeft wel kuren.

personen: een stuk of vijf maximaal

Merlin hoopte uit alle macht dat het kleine ronde kamertje nog leeg zou zijn toen hij de deur opende, tot zijn genoegen zat er niemand, maar de radio stond nog aaan op een ruis. Hij hield niet zo van drukke ruimtes en had zo nu en dan een beetje ruimte nodig. Hij was niet populair, niet het kleinste beetje, en hij vond dat helemaal prima. Hij plofte in een van de fauteuiles en viste zijn mobiel uit zijn zak. Hij had een stuk of vier sms'jes van zijn broer en hij grijnsde naar hoe nutteloos ze waren.

Een van Jonah's favoriete plekken in de school was de kleine torenkamer. Hij kwam hier zo graag wanneer hij wilde nadenken, of gewoon een goed gesprek met iemand wilde voeren. Deze dag was zwaar voor hem. Hij had ruzie gehad met zijn moeder aan de telefoon, ze beschuldigde hem van het stelen van geld. Jonah zou zoiets niet doen, al had hij het wel heel hard nodig. In de les kon hij zich ook niet concentreren en werd er voor de zoveelste keer uitgezet. Toen zijn lessen waren afgelopen besloot hij naar het torenkamertje te gaan. Hij rukte de deur open en deze klapte met veel geluid tegen de muur. Hij zag een jongen zitten, helaas kon hij alsnog niet even alleen zijn. Jonah had zijn plan om nieuwe vrienden te maken nog niet echt van gang gezet, en hij had er nu eigenlijk ook nog niet echt zin in. Toch bleef hij maar, de jongen leek hem nog best aardig. "Sorry van de deur, ik dacht dat er niemand was." Zei hij in een poging niet chagrijnig te klinken. Hij plofte neer op een stoel tegenover de onbekende jongen. "Ook even genoeg van al die bull-shit van deze school?" Het was best donker in de kamer dus hij kon het gezicht van de jongen niet heel goed zien. Jonah draaide wat aan de knopjes van de radio, maar de ruis bleef aanhouden. Toen zette hij hem maar uit.

Merlin schrok zich dood toen de deur tegen de muur klapte maar ademde weer rustig uit toen hij de jongen zag. Hij had wel eens gehoord dat het spookte in het kasteel. Hij knikte als een teken dat hij het niet erg vond en vergrendelde zijn telefoon weer na het verzenden van een sms aan Seamus. 'Zeker weten.' zei hij niet al te enthousiast en met een ondertoon van "en eigenlijk wilde ik alleen zijn." In plaats van dit hardop te zeggen trok hij zijn wenkbrauwen op en bekeek de jongen eens goed, hij zag er niet verkeerd uit, Merlin zou hem zelfs indelen als hottie als hij wat beter licht had gehad. 'Waar heb jij specifiek genoeg van, als ik het vragen mag?' vroeg hij een stuk spontaner.

Jonah dacht na of hij deze jongen wel kon gaan belasten met al het gezeik van hem. Velen op deze school zijn ten slotte niet altijd even stabiel. "Ruzie met leraren, irritante klasgenoten die de hele tijd aan mijn kop zeuren en het saaiste blokuur geschiedenis die ik ooit heb meegemaakt." Zei Jonah met een droge toon. Hij had eigenlijk niet bedoeld om zo te zeuren bij iemand die hij niet eens kent, een goede indruk laat hij zo namelijk niet achter. Toch had hij het eruit gefloept, zoals gewoonlijk. Jonah gooide zijn tas op de grond en die kwam ploffend neer op de houten vloer. "Kom jij vaker in dit heerlijke duistere hol?" Hij probeerde de sfeer er een beetje in te houden. "Ik hoorde dat sommige leerlingen hier geesten hebben opgeroepen. Het verhaal gaat dat die kinderen sinds dien niet meer kunnen ophouden over de aanwezigheid van overleden mensen en ze regelmatig paniekaanvallen hebben. Persoonlijk denk ik dat die mensen al een beetje koek koek waren vóordat ze dat gingen doen, er lopen hier op school namelijk wel een stuk of tien van zulke rond. Al geloof ik zelf wel in geesten hoor, en jij?" Hij draaide een beetje aan de zilveren ring die hij van zijn beste vriendin had gekregen. In die ring zat een lichtblauwe steen. Ze zei dat die steen slechte energieën buiten houdt. Jonah was ervan overtuigd dat hij werkte, want sinds dien had hij minder vaak een naar gevoel of rillingen.

Merlin grinnikte, 'Klinkt inderdaad alsof je je hoofd even moet luchten. En ja, ik kom hier best vaak, meestal om met m'n broer te ellen als ik het gevoel heb dat hij mijn enige vriend is.' zei hij op een stuk luchtere toon dan het eigenlijk was en hij deed het een beetje overkomen als een grap. Hij lachte schamper en kort, 'Geesten? Hoor je jezelf wel? Gestoorde nonsens. Down to earth zijn, dude.' zei hij maar hij glimlachte wel. 'Al heb je elk recht om te geloven wat je wilt, ik vind het maar bollocks allemaal.' Hij krulde zijn benen op de stoel, bang voor de reactie van de jongen tegenover zich. 'Ik ben Merlin trouwens.' zei hij met een kuchje.

Jonah keek hem aan. "Ik geloofde er eerst ook helemaal niks van, maar een goede vriendin van me heeft mij er anders over laten denken. Hoe zij het vertelde klonk het allemaal zo logisch." Zei hij glimlachend. Jonah mocht zijn attitude wel. Merlin leek normaal, wat ongewoon was op deze school. Jonah had niks met die mensen met al die problemen. Depressies, paniekaanvallen en al dat soort dingen. Hij kende bijna niemand op deze school zonder een of andere psychische aandoening. In het begin vond hij het interessant, maar nu vond hij het meer een beetje vervelend. Al had hij voor sommige mensen wel echt begrip, zoals een van zijn beste vrienden die Robinsons heeft verlaten. Zijn vader had hem vroeger misbruikt en daarom had hij last van anxiety en stemmingswisselingen. Jonah was heel close met hem en vond het moeilijk toen hij van school af ging, maar hij had zich er overheen gezet. "Mijn naam is Jonah. Jonah Collins." Zei hij met een scheve glimlach. Hij pulkte de verf van de oude stoel af en gooide het op de grond. "En, waarom zit jij hier op school? Problemen thuis? Problemen in je hoofd?" Vroeg Jonah een beetje cynisch.

Merlin lachte, 'Nou, misschien kan je me wel overtuigen, maar ik betwijfel het ten volste.' Hij trok op een "oh no you didn't" manier zijn wenkbrauwen op toen de jongen, waarvan hij nu wist dt hij Jonah heette, die vraag stelde. 'Persoonlijk much, detective?' zei hij een beetje onzeker, hij had het niet graag over waarom hij hier zat, hij vroeg het dan ook nooit aan anderen. Zelfs al was hij zo nieuwsgierig als bij Jonah, hij zal het nooit vragen. Hij twijfelde even en opende zijn mond om die na een kraakgeluidje weer te sluiten, niet zeker wat hij moest zeggen. 'Laten we het houden op problemen thuis...' hij pauzeerde even, niet zeker of hij het moest vragen. 'Jij?' vroeg hij met zo'n klein stemmetje dat het haast niet te horen was.

"Sorry, ik ben heel nieuwsgierig. Soms zo nieuwsgierig dat het onbeleefd is." Zei Jonah verontschuldigend. Hij keek even op zijn horloge om te zien hoe laat het was. Nog genoeg tijd om met Merlin te praten. "Hmm, problemen thuis he... Interessant. Ik zit hier omdat ik gewoon een kut kind ben. Dat weet ik zelf wel, alleen toch is het moeilijk om toe te geven. Mijn psycholoog vind me een geval apart, maar ik ben het niet met hem eens. Ik wil gewoon mijn zin en als mensen, vooral volwassenen, me in de weg zitten trek ik mijn bek open." Zei Jonah. Hij voelde dat zijn keel droog was, dus haalde een halfvol flesje water uit zijn tas, en dronk die leeg. "Hoelang zit je al op deze school eigenlijk?" Vroeg Jonah. "Je komt me wel bekend voor, maar ik weet nou niet of ik je eerder heb gezien. Het kan ook door het licht komen, trouwens."

Merlin grijnsde om zijn uitleg, 'Nou je komt wel aardig over op mij dus dat is goed, denk ik?' zei hij een beetje verward en hij dacht even na over zijn vraag, soms vergat hij de tijd. 'Ik zit hier al drie jaar op school.' zei hij, 'En ik heb jou wel eens gezien volgens mij.' voegde hij er aan toe, 'Want jij zit hier?' vroeg hij nieuwsgierig, hij wilde op de een of andere manier zo veel mogelijk van Jonah te weten komen, waarschijnlijk was hij zo hetero als een plank maar wat ben je als je niet eens probeert een kans te maken. Hij deed zijn mond open om iets te vragen, maar er kwam niets in hem op buiten "Ben e single?" dus hij deed hem maar weer dicht. 'Heb jij nog een goede band met thuis?' besloot hij uiteindelijk, hij wilde toch iets vragen.

"Ja, ik dacht al wel dat ik je een paar keer zag lopen. Ik zit hier 2 en een half jaar." Hij haalde zijn handen door zijn haar en zorgde dat het goed zat. Merlin was eigenlijk wel een mooie jongen, Jonah zou op zich wel op hem kunnen vallen. Hij sluit het de laatste tijd heel erg af, hij wilt totaal geen relatie. "Ik praat nog wel eens met mijn moeder ja, en in de vakanties verblijf ik bij haar. Eigenlijk is dat gewoon omdat ik geen andere plek heb om te slapen, want mijn moeder en ik kunnen het niet altijd zo goed vinden." Jonah keek weer op zijn horloge. De tijd gaat snel, hij had nog een hoop huiswerk wat hij voor het eten wilde afmaken. "Ik denk dat ik er maar weer eens vandoor ga Merlin, ik heb nog een hoop werk liggen. Het was leuk kennis te maken." Jonah stond op en gaf hem een hand. Hij voelde zacht, niet als een mannenhand. "Ik zie je nog wel weer, tot snel!" Hij pakte zijn tas en weg was hij.

Merlin luisterde vol interesse naar Jonah's verhaal en hij hoopte dat de teleurstelling op zijn gezicht niet al te opvallend was, hij gaf niet aan zichzelf toe dat hij een crush had, en wilde dus ook niet dat het voor Jonah zo leek. 'Ja... eensgelijks.' zei hij en hij hield Jonah's hand zo lang mogelijk vast zonder het vreemd te maken. 'Ja tot snel!' riep hij de mooi gebouwde jongen nog na en hij kroop wat verder in zijn stoel, even deed hij helemaal niets en toen pakte hij zijn telefoon uit zijn zak op drie gemiste calls te zien van zijn broer en hij belde Seamus maar terug, om even aan iets anders te denken.

Met een plof viel haar tas op de grond waarna haar lichaam met een zachte plof op de fauteuils. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze trok haar benen op. Voor de verandering had ze een broek aan omdat er deze morgen een gure wind had gestaan. De broek die ze aan had zat strak om haar dunne beentjes heen. Zacht sloeg ze haar armen eromheen. De therapie was enorm zwaar geweest en ze waa uiteindelijk weggelopen. Zoiets confronterends had ze nog niet vaak meegemaakt. De man had haar aan het huilem gemaakt met dingen over haar vader en haar lochaam. Dus nu veegde ze soms zacht nog snikkend haar weinige tranen weg.

Wyatt had het torenkamertje opgezocht op zoek naar rust en stilte. Hij zocht graag rust en stilte. Zijn therapeute was nog steeds boos op hem omdat hij nooit naar haar luisterde en niet zijn best deed om vrienden te maken. Niet dat hij zich niet alleen voelde regelmatig, maar hij had zo lang minimaal menselijk contact gehad dat hij een deel van zijn sociale ontwikkeling in zekere zin "gemist" had. Toen hij boven kwam en zacht gesnik horde wilde hij in eerste instantie vluchten. Toch vond hij dat hij het niet kon maken. Hij moest van zichzelf tenminste zijn best doen deze persoon, al klonk hij/zij aardig vrouwelijk, te troosten. Dus hij liep het laatste stukje van de trap op om een meisje in een stoel te zien zitten. Zijn eerste reactie toen hij haar zag was een soort golf van 'moederinstinct'. Ze zag er meelijwekkend uit. In zichzelf gekropen in een stoel die in vergelijking tot haar dunne gestalte er veel te lomp uit zag. Hij liep rustig, alsof hij een wild hert benaderde, naar de stoel naast haar om haar niet te laten schrikken. Hij dacht na. Eigenlijk moest hij iets zeggen, maar hij kon zo snel niet op woorden komen. Hij beet op zijn lip en besloot te blijven zitten. Als ze hem nodig had om te praten of iets dergelijks zat hij daar, desnoods als morele steun ookal kende hij haar niet. Als ze hem niet nodig had was hij naar de stofjes en pluisjes aan het kijken die zweefden in de kleine baan zonlicht die het enige raam binnenliet.

Zacht veegde ze de tranen van haar wangen. Zeker toen ze iemand naadt haar kwam zitten. Onzeker beet ze op haar onderlip. "Sorry ik had niet willeb storen." zei ze zacht en ze keek schuin even opzij waarna haar hand een plukje haar achter jaar oor deed. Ze keek torn helemaal om en zag dat er een jongen naast haar zat. Triest keek ze hem aan. "Ik had niet verwacht anderne hier te zien. Maar als je liever wat rust wilt wil ik wel gaan." het klonk zacht en vriendelijk. Ondamks haar betraande gezicht en trieste blik was ze nog altijd vriendelijk voor oedereem en ze keek onzeler even naar de jogen aan woe ze het gevraagd had.


Sprry voor alle typfouten. Mobiel doet kuhuuuut

haha ik ken het probleem, het is goed te lezen, en jij kan er niets aan doen dat typen met een telefoon altijd kut is
-------
Wyatt glimlachtte lief naar haar toen ze haar excuses aanbood. "Je stoort niet, als dat wel zo was was ik al weg gegaan. Ik wilde zeker weten dat je een beetje okee was." Hij deed haar gebaar van haar achter je oor doen na. Het viel hem nu pas op dat zijn haar ruim langer was dan het hare. Gek hoe dingen konden zijn. De trieste blik die ze hem gaf wakkerde zijn innerlijke "moederinstinct" nog meer aan. ""Nee nee, het is goed, blijf." Hoe kon hij haar betraande gezicht wegsturen, als hij dat deed zou hij zich nog weken schuldig voelen. Hij voelde zich veel te snel schuldig. "Als je wil kan je met me praten, als je het liever ergens anders over hebt dan wat je hier heeft gebracht dan praat ik in alle plezier over koetjes en kalfjes tot je afgeleid bent." Hij glimlachte breed. Hij vond mensen moeilijk om mee om te gaan, maar hij wist hoe je om moest gaan met gewonde dieren en een verdrietig mens was in zekere zin vergelijkbaar. Het was alleen een ander soort wond en een andere pijn.

Haha, gelukkig maar
---

Julia keek hem aan en glimlachte een beetje omdat hij had willen weten of ze oké was. "Dankjewel. Het is gewoon lastig. Ik heb voor het eerst therapie maar de man maakt me de hele tijd aan het huilen." Zei ze eerlijk, ze keek even naar de jongen. "Ik ben trouwens Julia." Zei ze zacht. Ze glimlachte kleintjes en wat triest naar hem. Daarna keek ze even weer naar haar schoot. Ze voelde zich onzeker en niet fijn, ze had het gevoel dat ze een last was, dat ze zich niet zo moest aanstellen, toch werd het gevoel wel minder doordat de jongen bij haar zo vriendelijk was. Ze keek hem aan en slikte. "Het is gewoon lastig en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan en zo'n therapeut helpt dan kennelijk niet." Zei ze zacht en wel degelijk teleurgesteld in de man. Ze slikte en keek even onzeker naar haar knieën.

Wyatt stak voorzichtig, en erg onzeker, zijn hand uit en begon heel rustig over haar rug te wrijven. "Een therapeut kan ook moeilijk zijn." Zei hij zacht en vriendelijk. "Vooral als zij jou ook nog niet goed kennen en weten wat wel en niet werkt, zeker als ze dingen zeggen die je niet wil horen of over iets willen praten dat heel veel rotzooi omhoog haalt." Hier sprak hij uit eigen ervaring. Zijn therapeute had in het begin nog niet helemaal door hoe ze hem advies moest geven en erdoor door moest vragen op een manier die niet averechts voor hem werkte. Het waren ook mensen. "Als het na nog een sessie niet beter wordt kan je naar het schoolhoofd om om een nieuwe therapeut te vragen. Het kan dat zijn manier van werken absoluut niet werkt voor jou. Daar kunnen jullie allebei niets aan doen."

Ze merkte dat ze kalmeerde doordat hij over haar rug wreef. Verlegen keek ze even naar hem en glimlachte toen een beetje. "Dankjewel, je hebt gelijk. Ik moet misschien nog maar een keer gaan, de man een kans geven. Maar echt niet nog een want dan word ik echt helemaal gek hoor." klonk het zacht. Ze keek hem rustig aan. "Heel erg bedankt dat je zo luistert. Het is fijn dat er iemand is die een beetje vriendelijk is." Zei ze zachtjes tegen hem. Julia keek hem glimlachend aan. "Ik voel me al wat beter, dankje." Zei ze opnieuw. Ze bleef bij Wyatt zitten en keek even naar haar schoot. Ze veegde haar opgedroogde tranen weg en keek hem toen aan.

Wyatt glimlachte. "Goed zo, en als hij zich niet beter gedraagt dan heb je het volste recht om een andere therapeut te zoeken." Hij glimlachte des te meer toen zij echt glimlachte. "Goed dat je je beter voelt." Zijn hand nam weer zijn eerdere plek aan op de leuning van zijn stoel. "Ik had me trouwens nog niet voorgesteld, ik ben Wyatt. Mag ik vragen met wie ik het genoegen heb?" hij glimlachte vriendelijk naar haar.

Julia knikte. "Ja, ik denk wel dat je gelijk hebt hoor." zei ze glimlachend tegen hem. Ze ging weer wat beter zitten en glimlachte vrolijk. "Aangenaam Wyatt. Ik ben Julia." Zei ze glimlachend tegen hem en ze keek hem weer wat vrolijker aan. "En ik ben je erg dankbaar Wyatt, voor het opbeuren van mijn humeur." Zei ze rustig tegen hem. Julia keek rustig naar hem en glimlachte. Ze legde haar hoofd even op haar knieën en keek hem glimlachend aan.

Wyatt glimlachtte hartelijk en oprecht terug. "Het is mijn genoegen, Julia." zei hij beleefd. Ze was, zover hij tot nu toe kon zeggen, erg aardig en lief. Zo kwam ze ook over. Ook een beetje breekbaar, maar dat waren wel meer mensen op deze school. Allemaal hadden ze hun eigen psychische of lichamelijke wonden en littekens, de een meer dan de ander. "Dus Julia, wat doe je in je vrije tijd?" vroeg hij vriendelijk, in een poging haar af te leiden van de verdrietige gedachten die ervoor hadden gezorgd dat ze net zat te huilen. Hij vond het ook leuk om haar naam te zeggen. Julia had hij altijd al een mooie naam gevonden.

Julia moest glimlachen. Ze vond het fijn dat hij zo vriendelijk en rustig was, dat gaf haar ook rust. "Ik dans erg graag e heel veel." zei ze liefjes tegen hem. "En dan met name klassiek ballet, moderne dans en jazz." Voegde ze er maar aan toe waarna ze Wyatt weer glimlachend aan keek. "En jij? Heb jij nog leuke hobbies?" vroeg ze hem liefjed en vroijk. Ze keek.hem genietend aan. het was fijn om even.nirt na te hoeven denken.

Wyatt grijnsde toen ze dat zei. "Dat is zo erg vet, ik heb de coordinatie van een olietanker dus ik heb echt zwaar respect voor je." Hij streek een losse pluk die voor zijn ogen hing achter zijn oor. Hij had een keer overwogen een ponny in zijn haar te laten knippen, maar had besloten dat hij dan een te meisjesachtig gezicht zou hebben, met de grote puppyogen en totaal niet hoekige kaak. "Ik teken veel, zowel op papier als digitaal en heb pas geleerd om te animeren." Hij glimlachtte vrolijk. "Ik ben ook graag bezig met dieren, ik kom van een boerderij maar kon alleen maar een kat meenemen zoals je begrijpt, en wandel graag."

Julia moest zacht grinniken. Veel jongens hadden een te slechte coordinatie voor klassiek ballet wist ze. Waarna ze hem aan keek. "Echt? Oh wauw! Oh dat vind ik zo mooi! Ik ben echt vreselijk in tekenen, ik kan stickpoppetjes goed." zei ze even lachen waarna ze hem aan keek. "Oh. Katten zijn leuk!" zei ze glimlachdnd. Julia kon het wel redelijk met dieren vinden en dan vooral gewone huisdieren.