Het prieeltje

Dit kleine prieeltje staat ergens in een uithoekje van de binnenplaats. Het is een rustig plekje waar je kan zitten en genieten van de natuur om je heen, je bezig houden met je huiswerk of wat je maar wilt natuurlijk. Wel zitten de mensen er graag voor hun rust, omdat ze even weg willen uit de drukte van de academie. Om die reden is dit hier ook gebouwd. Er zijn een paar lekkere stoelen, een bankje en een tafeltje. Kortom, een prettig plekje voor wat rust of een klein gezelschap.

Regels: Rustig aan doen en het heel laten.
Personen: Max 7

Voor de verbeelding:

Spoiler:

Caleb zat op een van de bankjes, hij had de tafel zo verplaatst zodat hij deze nu kon gebruiken als een soort van bureau. Het was nog steeds prachtig weer al naderde het einde van de zomer. Hij was hier gekomen omdat het rustig was, iets wat hij nodig had om zijn schoolopdrachten allemaal af te krijgen.
Zijn laptop stond schuin opengeklapt op de tafel en aan de zijkant lag een kladblok en een aantal boeken. De hele tafel was vol met zijn schoolspullen. Er was immers niemand anders die de tafel kwam claimen dus had hij zich het recht tot deze tafel toegeëigend.

Rustig was ze via verschillende paadjes hier terecht gekomen.Ze had een boek onder haar arm samen met wat schriften en in haar haren zat een potlood. Ermee had ze haar krullende lokken een beetje gebonden. Verbaasd keek ze op toen er iemand zat, ze zag het vanaf de verte en beet twijfelend op haar lip. Toch liep ze erheen en keek even naar de stoelen. "Hé," Klonk het vriendelijk van haar kant. "Het is toch niet erg als ik erbij kom zitten?" Klonk het vriendelijk. Ze keek even naar de jongen en streek met haar haar vrije hand haar haren even uit haar gezicht. Een glimlachje lag rond haar lippen en ze keek hem aan.

Caleb was zo druk bezig geweest met zijn schoolwerk dat hij niet eens door had gehad dat er iemand aan kwam lopen. Toen hij een stem hoorde keek hij dan ook verbaast op, het kwam maar zelden voor dat er hier iemand anders kwam dan hij. Tenminste hij had er nog nooit een ander persoon gezien.
'Nee, natuurlijk niet,' zei hij met een glimlach. Hij schoof zijn boeken zo aan de kant zodat haar eigen spullen erbij pasten. Hij keek kort glimlachend naar haar op en verdiepte zich daarna weer in zijn schoolwerk, hij was hier niet om te praten maar om te werken helaas.

Met een glimlachje nam ze plaats en keek ze kort even naar de jongeman met wie ze de tafel deelde. Ze schoof de stoel voor zichzelf aan. Soms keek ze even over de rand van haar boek naar hem en focuste zich.toch vooral op haar werk, hoewel dat niet evengoed ging. Ze was moe, vanochtend had ze niets gegeten. Eigenlijk had ze in twee dagen enkel een bakje yoghurt op wat zorgde dat ze bleek zag en eigenlijk alles duizelde. Ze was blij dat ze zat en greep het boek dat ze vast had iets beter vast. Ze moest even slikken om niet neer te zakken.

Caleb was druk met zijn werk bezig, heel eventjes keek hij naar het meisje. Het leek wel alsof ze ziek was, ze zag behoorlijk bleek. Hij keek haar even met een schuin hoofd aan maar richtte zich daarna weer op zijn werk. Hij was niet ongeïnteresseerd, alleen bemoeide hij zich niet zo erg met mensen om hem heen.
Af en toe keek hij het onbekende meisje aan maar hij concentreerde zich vooral op zijn schoolwerk. Heel even keek hij op zijn horloge, over anderhalf uur zou hij weer lessen hebben. Laat in de middag nog een therapiesessie en dan kon hij naar het appartement gaan. Het viel hem op hoe gemakkelijk hij weer in de dagelijkse sleur van naar school gaan kwam.

Julia was stilletjes blijven zitten. Haar blonde haren vielen langs haar gezicht en maakte haar nog iets bleker. Nerveus keek ze in haar boek en concentreerden haar ogen zich op de letters die voor haar ogen tolden. Ze sloeg haar boek weer dicht, ze moest naar binnen toe, ze moest iets eten. Maar toen ze opstond gleed haar hand van de tafel af en zakte ze door haar benen heen. Een geschrokken kreetje was kort even uit haar mond gekomen maar verder maakte ze geen geluid. Alles draaide om zich heen.

Caleb keek geschrokken op toen het meisje opstond en een klein kreetje sloeg. Het duurde enkele secondes voordat hij naast haar gehurkt zat. 'Gaat het?' vroeg hij, ondanks dat hij haar niet kende klonk er bezorgdheid in zijn stem door. Ze was dus toch ziek geweest blijkbaar dacht hij in zichzelf.
Caleb had een hand op haar schouder neer gelegd en voelde hoe mager het meisje was. Dat kon nooit gezond zijn. 'Zal ik je naar de schoolzuster brengen? Die kan je vast wel helpen.' sprak hij verder tegen haar. Hij wilde haar helpen al wist hij niet goed hoe, hij was niet zo goed in het verzorgen van andere mensen.

Julia voelde dat er iemand bij haar kwam en hoorde in de verte een stem. Moeizaam opende ze haar ogen en liet ze zijn woorden langzaam tot zich doordringen. "Nee.. Nee.. Ik ben oké." fluisterde ze. Ze kwam overeind en greep hem vast om niet direct weer te vallen zo duizelig was alles. Ze hield hem vast en bleef moeizaam zitten. "Enkel een beetje duizelig." fluisterde ze, hoewel ze niet echt overtuigend klonk. Ze keek naar de jongen. "Bedankt. Ik moet alleen nog blijven staan." zei ze zacht. Ze keek hem aan en probeerde zwakjes te glimlachen. Ze was dun, veel te dun maar door haar vestje viel het niet zo op maar ze wist dat hij het kon voelen. He gaf haar een onprettig gevoel.

Caleb hield haar overeind. Hij kon zelf wel zien dat het niet waar was wat dit meisje hem vertelde. 'Oke,' zei hij kort tegen haar, twijfelend. Hij wist niet goed wat hij hiermee aan moest. Het duurde eventjes maar toen ze zo op hem steunde maakte hij een besluit. Met een soepele behendigheid tilde hij het meisje op. Ze woog niets. 'Jij gaat mee naar de schoolzuster,' zei hij kortdaad tegen haar. Het maakte hem niets uit wat ze ervan vond, het was voor haar eigen welzijn dat ze nu door iemand gezien werd. Dit was gewoon niet gezond in zijn ogen.

Ze schrok toen ze opgetild werd en keek hem aan. "Nee, nee ik ben echt oké." probeerde ze en ze hield zich bang aan hem vast. Zacht beet ze op haar onderlip en ze keek hem aan. "Ik wil je niet tot last zijn. Het gaat prima met me." zei ze zacht en ze keek onzeker naar de jongeman die haar vast had. Haar sleutelbenen staken uit, haar armen waren graatmager en ze keek hem onzeker aan. "Ik kan nietnaar de schooldokter.." piepte ze en ze keek hem aan. Het was zo dat ze niet wilde. Ze wilde echt niet. "Het gaat al beter." piepte ze. Nee,eigenlijk niet want ze zat nog niet eens bij een psychologe. Ze moest wel maar ze weigerde. Daarom keek ze nerveus naar de jongeman. Ze had niet eens een idee van wie hij was maar ze.klemde zich wel aan hem vast. Als hij haar los liet zou ze nooit op eigen benen kunnen staan. Ze beet op haar onderlip en keek weg.

Caleb keek het meisje dat in zijn armen lag geringschattend aan. 'Dus als ik je nu neerzet val je niet om?' zei hij spottend, hij geloofde geen woord van wat ze zei. 'Je gaat gewoon met mij naar de schooldokter, ze eet je niet op en ik ben bij je,' zei hij tegen haar. Vervolgens begon hij met ferme passen in de richting van het gebouw te lopen, haar nog steeds dragend. Hij voelde hoe dun ze was, ze woog ook bijna niets. Hij had wel een vermoede waarom ze hier verbleef maar hij zei er niets over. Het waren zijn zaken niet, net zoals het niemand aanging waarom hij hier was. De problemen van mensen waren iets voor henzelf, en natuurlijk de leraren en therapeuten. Hij had niet de behoefte om precies van iedereen te weten wat ze hadden of waarom ze hier verbleven, alleen had hij wel medelijden met dit meisje. Dat kon hij niet goed plaatsen, hij kende haar niet eens.

Julia bleef in zijn armen. Ze keek hem met open mond aan. "N-Nee.. Maar.." mompelde ze en ze keek hem aan. Met grote groenblauwe ogen die onzeker en bang stonden. Ze zou niet kunnen staan. Ze zou zich aan hem vastklampen en niet kunnen lopen. Toch wilde ze niet naar de dokter. Die zou haar toch niet kunnen helpen. "Dankje.." fluisterde zr maar in plaats van nog meer protesten. Haar blonde haren vielen langs haar gezicht en nerveus keek ze hem aan. Ze was blij dat hij er niets van zei dat ze zo dun was. Ze slikte en keek even weg.

Caleb glimlachte kort naar haar, het was hem duidelijk dat ze hem gelijk gaf. Rustig en beheerst droeg hij haar de ziekenzaal van school binnen, het was een kleine ruimte die drie bedden bevatte en een balie waarachter de schoolzuster meestal zat. Verder was er ook nog een deur die naar een behandelkamer leidde. De schoolzuster kwam al snel op hen afgelopen toen ze Caleb met Julia binnen zag komen en ze vroeg hen wat er aan de hand was. Snel legde Caleb het uit en toen moest hij haar naar de behandelkamer brengen. Vervolgens werd hij verzocht om weg te gaan. Iets waar hij niet goed tegen kon, hij kon sowieso al niet goed tegen deze omgevingen. Hoewel hij nog maar een klein kind van vijf was geweest toen zijn familie overleed kon hij zich de momenten in het ziekenhuis nog goed herinneren. Het moment dat hij wakker werd, het volgende moment waarin hem werd verteld dat zijn ouders niet met hem mee naar huis zouden gaan. Hij had gevraagd naar zijn broertje en zusje, ook hen zou hij nooit meer zien. Wekenlang had hij niet gesproken, getraumatiseerd.
Kort schudde hij zijn hoofd, hij moest er niet aan denken, dat was allemaal verleden tijd. Julia zou heus niet doodgaan hier, waarschijnlijk was ze gewoon oververmoeid of had ze te hard gewerkt hield hij zichzelf voor. Hij was op een kuipstoeltje gaan zitten bij de balie om te wachten totdat hij iets hoorde over het meisje waarvan hij de naam niet eens kende.

Julia was meegenomen, uiteindelijk lag ze in de behandelkamer. Ze werd bekeken en moest haar shirt uittrekken. Haar te dunne lichaam werd zichtbaar en ze keek even rond. Nerveus beet ze op haar onderlip. Ze kreeg veel commentaar maar erna kreeg ze wat water en wat energie pillen. Ze slikte even en nam ze gehoorzaam in. Niet veel later werd ze, terwijl ze uitgefoeterd werd omdat ze veel te dun was en meer moest gaan eten, de kamer uit gebracht. Stilletjes keek ze even rond en haar blik bleef op de jongen hangen. Ze liep naar hem toe en bleef voor hem staan. "Dankjewel." Zei ze zacht tegen hem. Ze keek hem even aan en moest slikken. "Ik heet trouwens Julia, sorry dat ik je gestoord heb terwijl je bezig was.' Zei ze zachtjes. Haar blauwe ogen keken hem aan, groot en vol schuldgevoel. Ze had hem niet willen storen, ze kon er gewoon niets aan doen en stilletjes keek ze hem aan. "Het spijt me"

Caleb keek op toen het meisje weer binnen kwam. 'Caleb,' stelde hij zichzelf kort voor. 'Je hoeft je niet schuldig te voelen, jij kan er immers ook niets aan doen,' zei hij tegen haar. Hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde, hij was immers niet erg druk bezig geweest met belangrijke dingen en zij was niet expres flauwgevallen. Het was gewoon een samenloop van omstandigheden geweest.

Julia keek hem aan. "Dan nog, ik stoorde." Zei ze zachtjes. Ze keek hem aan en glimlachte even verlegen naar hem. Daarna keek ze weer naar haar voeten. "Zullen we weer terug lopen?" Vroeg ze toen maar. Ze beet even onzeker op haar wang. Het was een knappe jongen maar daar lette ze even niet op. Tenminste, ze deed haar uiterste best daar niet op te letten want dat zou niet netjes zijn. Hij had haar net geholpen en dan moest ze niet aan zulke dingen denken. Dan moest ze gewoon normaal doen, vriendelijk.

Caleb knikte haar toe. 'Je gaat je niet schuldig voelen, dat is nergens voor nodig,' zei hij tegen haar. Zijn stem was vastbesloten, hij dulde geen tegenspraak. Rustig stond hij op en bood zijn arm aan. 'Laten we dat maar doen,' zei hij nog steeds met een glimlach.
Caleb zijn humeur was vandaag goed, zelfs dit voorval kon zijn opperbeste stemming niet verstoren. Hij keek eventjes afwachtend naar Julia. Het viel hem nu pas op dat ze een knap meisje was. Ze mocht iets steviger worden maar ze had een mooi gezicht. Snel riep Caleb zich tot de orde, dit meisje was niet flauwgevallen omdat hij toevallig in de buurt was. Ze vond hem vast verschrikkelijk als ze wist waar hij aan dacht.

Julia glimlachte om zijn vastbeslotenheid. "Oké dan maar." Zei ze zachtjes, zacht nam ze zijn arm aan en liep ze met hem mee. Hij was heerlijk warm, iets dat haar ook verwarmde want door haar voedseltekort waren haar vingers vaak koud. Zacht beet ze op haar onderlip en liep toen maar terug richting het prieeltje. Iets dat haar opviel was dat de omgeving best mooi was. Ze probeerde daar naar te kijken om niet teveel naar Caleb te staren. "Toch bedankt dan maar." Zei ze nogmaals. "Als ik dat wel mag zeggen tegen je." Ze bezat een lieve glimlach en haar ogen straalden weer een beetje, ze voelde zich heel erg goed om een of andere reden.

Caleb grinnikte. 'Natuurlijk mag je dat zeggen,' zei hij tegen haar. Het was niet ver lopen naar het prieeltje en gelukkig lagen alle spullen die ze hadden achtergelaten er nog. Het zou niet de eerste keer zijn dat er hier spullen gestolen werden, er liep nou eenmaal een hoop gepeupel rond op deze school. Gelukkig was het prieeltje afgelegen en vaak redelijk verlaten.

Julia keek hem glimlachend aan. Rustig liep ze mee met hem en bekeek ze alles. Ze genoot even van alles maar liep toen naar het prieeltje toe. "Oh gelukkig, alles ligt er nog, daar ben ik heel blij mee." Zei ze liefjes. Ze keek hem even aan en glimlachte naar hem. Ze keek hem liefjes aan en glimlachte naar hem. "Heb je anders.. uh.." Stamelde ze. "Zin om een keer iets te drinken met me?"vroeg ze hem liefjes en ze keek hem en toen verlegen weer naar de grond.

Caleb knikte instemmend toen ze zei dat alles er gelukkig nog lag. Het had hem niets verbaast als de helft weggeweest was. Een iets wat verbaasde blik gleed over zijn gezicht toen ze vroeg of hij zin had om een keer wat te gaan drinken. De meeste mensen gingen hem uit de weg, en als ze dan toch bij hem in de buurt moesten zijn dan wilde ze liever verder niets met hem te maken hebben. In elk geval, de meeste meisje durfde hem niet mee uit te vragen.
Het lef van dit meisje was een welkome afwisseling naar zijn mening. Dus glimlachte hij naar haar. 'Dat lijkt me gezellig,' zei hij tegen haar. Hij keek kort op zijn horloge. 'Maar ik ben bang dat ik nog een afspraak heb dus ik moet nu echt weer gaan,' zei hij vervolgens. Hij begon snel zijn spullen in te pakken. Hij keek nog even kort op naar het meisje. 'Wat is je telefoonnummer? Dan kunnen we later nog afspreken,' zei hij tegen haar. Hij had zijn telefoon al in zijn handen om haar nummer op te slaan.

Julia glimlachte wat vrolijker toen hij zei dat het hem gezellig keek. "Oh ja, dat begrijp ik." Zei ze. Ze bleef verlegen even staan en keek hem aan. Toen hij zijn mobiel vast had begon ze haar nummer op te nomen. Vrolijk keek ze hem aan en keek hem aan. "Bel je mij of bel ik jou?" vroeg ze voor de zekerheid. Ze wilde geen misverstanden dat hij dacht dat ze toch maar niet zou bellen. Ze slikte even en keek hem glimlachend aan. Rustig kek ze hem aan en pakte toen langzaamaan ook haar eigen spullen. Ze keek hem glimlachend en vrolijk aan.

'Ik ben jou wel,' zei hij tegen haar. Het was lang geleden dat hij iets met iemand had afgesproken maar hij verheugde zich er stiekem wel op. Al was hij zich er natuurlijk van bewust dat hij Julia op afstand zou moeten houden, hij wilde geen verkeerde indruk wekken en hij wilde haar niet in gevaar brengen. Hij wilde niemand in gevaar brengen.
Hij hing zijn tas over zijn schouder en glimlachte nog een keer naar Julia. 'Nou ik ga maar, spreek je nog,' zei hij ter afscheid en weg was hij.

New

Jace had een opengeslagen schoolboek voor hem liggen, maar heel serieus was hij er niet mee bezig. Dat kwam grotendeels doordat hij oortjes in had en muziek aan het luisteren was. Omdat er toch niemand in de buurt was zong hij zachtjes mee. Zijn stem was niet slecht, maar hij had nooit iets van zanglessen gehad en was ook niet heel erg serieus aan het zingen. Hij had het idee dat hij deze zin al een paar keer had gelezen maar het kwam nog steeds niet echt binnen. Zuchtend leunde hij wat naar achter en keek om zich heen. Hij stopte met zingen maar hij bleef met zijn voet onbewust op het ritme van de muziek tikken.