Muzieklokaal

Julia keek hem aan. "Al ongeveer vier jaar." zei ze eerlijk. Zacht beet ze op haar onderlip. "Maar het gaat al beter met me. Ik heb sinds dit jaar therapie en probeer beter te eten. Het is een groot psygisch probleem volgens de therapeut dat komt door de dood van mijn vader." zei ze rustig. Ze keek hem even aan. In zijn blauwe ogen die zo mooi waren dat ze bijna smolt. Zacht beet ze op haar onderlip en bloosde verlegen. "Je bent zeker goed genoeg om te leven." fluisterde ze zachtjes en verlegen. Toen hij dochterbij kwam staan had ze haar rode wangen weer en keek ze op van de vloer. Ze had even weggekeken. Stilletjes knikte ze. "Oh ja.. Ja dat was ik bijna vergeten. Dat is goed." zei ze liefjes. Ze keek hem verlegen aan en liep toen even langs hem op naar de plek waar ze uhad gezeten voor ze had.moeten dansen. Hij maakte haar verlegen en dat gaf haar een raar gevoel.

"4 jaar?" Jeremy floot zachtjes. Dat was al lang. Hoe oud was ze nu dan? Hij kon het zich nauwelijks voorstellen hoe zij die 4 jaar heeft moeten voelen. "Dood van je vader? Gecondoleerd." Jeremy keek haar sipjes aan. "Had je een goede band met je vader?" Jeremy kon het zich nauwelijks voorstellen. Hij had al geen moeder in zijn leven en zijn vader was alcoholist. De enige dagen wanneer zijn vader nuchter is waren de leuke dagen. Helaas kwam dat misschien 10 keer in een jaar voor? Meer slechte, dan goede dagen. "Je moet inderdaad wel wat eten Julia. Vele meisjes zouden jaloers op jou zijn hoor." Bij haar opmerking lachte Jeremy een beetje sarcastisch. "Ja..." Hij ging maar niet vertellen dat hij vaak genoeg zelfmoord had willen plegen. Genoeg littekens bij zijn polsen en hals die hem daaraan deden herinneren. Jezelf ophangen, je polsen doorsnijden. Tja dat had hij allemaal gedaan. En iedere keer wist iemand hem wel te 'redden'. Jeremy schoof dichter bij haar met de stoel. "Heb je al bepaalde voorkeuren? Artiesten die je geweldig vindt?"

"Ja. Mijn vader was een erg lieve en goede man. Hij heeft ons naar Engeland gebracht." Zei ze zacht en ze keek Jeremy aan. Ze knikte. "Ik werk eraan, maar doordat ik er zo aan gewend ben heb ik eigenlijk nauwelijks nog honger." Bekende ze eerlijk waarna ze weer kon glimlachen. "Hoeven ze niet te zijn. Zo'n plezier om zo dun te zijn dat jensoms niet eens normale kleding past. Ik moest vorig jaar wel eens bij de kinder kleding kijken.." Zei ze beschaamd. Ze sloeg haar benen even ovr elkaar. Maar eindelijk had ze een volledige maat xs waar ze zo ontzettend trots op was, het was te onbeschrijvelijk om ook maar uit te kunnen drukken. "Uh nee. Ik luister ondanks alles maar heel weinig muziek. En vaak nogal oude muziek." Zei ze glimlachend. Julia had geen favoriete band of liedje. Ze luisterde naar wat de radio draaide en deed het daarmee.

Jeremy probeerde nog steeds even vriendelijk te krijgen. Diep vanbinnen voelde hij een jaloezie. Hij heeft nooit zo'n vader gehad. Niet dat hij andere mensen het misgunde maar hij had zoveel gemist in zijn leven. De liefde van ouders had hij eigenlijk nooit gekend. De jongen knikte. "Misschien komt dat wel met de jaren. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je er ooit volledig van zal 'genezen'. Niet om alles van een sombere kant te zien maar ik spreek uit wat ik allemaal gehoord heb en gelezen. Je zult altijd wel met je gewicht bezig zijn alleen niet zo extreem als voorheen." Jeremy bekeek haar weer en pakte zachtjes haar pols vast. "Kijk... Kan daar gewoon met mijn vingers omheen. Maar je bent niet lelijk Julia. " Hij keek haar glimlachend aan. "Ik denk dat je zelfs nog mooier zult zijn wanneer je wat kilotjes bent aangekomen. Mannen houden nu eenmaal van beetpakken." Jeremy glimlachte liefjes voordat hij haar pols weer losliet. "Mag ik vragen waaraan je vader is gestorven?" vroeg de jongen voorzichtig. In de tussentijd zocht Jeremy zelf een aantal liedjes wat hij mooi vond. Misschien vond Julia dat wel wat. m

Julia knikte. Het zou ook.nooit genezen. Maar ze deed haar best om een normaal leven te krijgen. Tot ze de hand van Jeremy voelde. Ze keek er stilletjes naar. Wel blozend toen hij zei dat ze mooi was. "Ik hoop het. Ik had eens een vriendje. En toen we gingen zwemmen ging hij weg toen ik omgekleed was. Zei dat ik te lelijk was en dat ik hem geen goed imago zou bezorgen." fluisterde ze. "Dus ik hoop dat ik dat misschien iemand vind bij wie ik het wel goed kan doen." Julia was niet wanhopig op zoek maar de eenzaamheid die gepaard ging met haar anorexia was vreselijk. Har grootste wens was dan ook, naast het beter worden, om iemand te vinden bij wie ze veilig in de armen kon liggen en die haar zou steunen in haar gevecht. Julia keek toen verbaadd op. "Ja hoor. Hij is overleden. Hij was op uitzending e toen ishij neergeschoten." fluisterde zezacht. Ze keek naar Jeremy e nam zijn hand even vast. "Dankjewel." zei ze toen zacht

Jeremy gaat zo verliefd op Julia worden, merk ik nu al xD
Wat is dat toch altijd met je personage's! Onweerstaanbaar
-----

Jeremy zijn mond viel letterlijk open toen zei het verhaal vertelde over haar ex-vriendje. Hij sloot hem weer maar zijn expressie veranderde van verbaasdheid naar woede. "Wat? Die jongen verdient een aantal klappen! Alsof je al niet genoeg problemen aan je hoofd had en onzekerheden. Ik snap best dat het schrikken is... Anorexia is niet niets echter heb je inderdaad iemand nodig die je steunt! Die aan je zijde zal staan en er voor je is. Helpt je weer bij te komen." Er lag oprechtheid in zijn ogen. Hij vond Julia echt heel mooi zelfs nu in de staat waarin zij verkeerde. "Julia... Je bent nog jong." Jeremy keek haar glimlachend aan. "Tijd zat om iemand te vinden die er wel voor je zal zijn. Iedere jongen zal gelukkig mogen zijn, vereerd als hij zichzelf jouw vriend mag noemen." Jeremy keek nu even diep in haar ogen en er lag vastberadenheid in. Geen enkel woord was gelogen. Hij vond het vreselijk om te horen hoe Julia haar vader was verloren. "Hij is in ieder geval in honor gestorven, voor zijn land. " Wanneer het meisje zijn hand vastpakte begon de jongen licht te blozen. Het zag echt schattig uit! Julia maakte hem nerveus op een of andere manier. "Graag gedaan." fluisterde hij zachtjes en kneep in haar hand.

Haha dankjeweeel Maar ik bben bang dat het wederzijds is. Hij is zoooo lief voor haar :3
--

Ze slikte even en keek hem onzeker aan. "Het was gewoon een klootzak," begon ze zacht en ze keek Jeremy aan, "maar ik ben over hem heen. Ik weet dat ik tijd zat heb maar dan nog, ik denk dat ik het fijner zou vinden om nu iemand te vinden, nu ik een beetje aan de betere hand ben maar er nog wel last van heb dan wanneer ik mijn leven op de rit heb. Ik weet niet of die persoon me dan wel goed genoeg begrijpt." Zei ze zacht. Ze keek Jeremy aan, een blos was verschenen op haar wangen toen hij zei dat een jongen vereerd mocht zijn als die haar vriend zou worden. Ze werd nog net niet vuurrood en ze keek hem nerveus aan. Ze liet zijn hand niet los en beet onzeker op haar onderlip. Zijn blosjes waren zo enorm schattig. Iets in haar had enorm de neiging om tegen hem aan te kruipen. "Je bent echt heel lief voor me Jeremy, dankjewel." Zei ze verlegen en ze keek hem aan. Ze was de muziek totaal vergeten en haar groenblauwe ogen keken liefjes naar Jeremy. Groot en nieuwsgierig. Haar blonde krullen vielen langs haar gezichtje heen en ze bloosde.

Ben eens benieuwd
---
"Klootzakken... Daar ken ik genoeg van op deze wereld. Maar er zijn ook genoeg meisjes die bitches zijn." Jeremy keek naar het plafond alsof hij ergens aan terug dacht. Jeremy knikte bij Julia haar woorden. Het klonk vrij logisch. "Ja daar heb je een punt. Die persoon kan dan beter inleven en heeft je gezien van begin tot eind. Het hele proces. Niet dat er echt een 'einde' zal zijn. Niet om negatief te klinken maar je gewicht zal altijd een rol spelen voor de rest van je leven." Jeremy vroeg zich af of hij ooit nog oud werd of misschien in de tussentijd een zelfmoordpoging dan wel is gelukt. Voor nu vond hij troost in zichzelf te verminken met zijn aansteker en zijn scheermes. Ja... Dat bood hem troost en aan de ene kant begon hij de pijn als iets fijns te zien. Was hij ziek in zijn hoofd? Misschien wel. Julia bedankte hem voor zijn vriendelijkheid. Was dat dan zo iets speciaals? Het maakte hem verlegen, een beetje terughoudend. Hoe moest hij hier nu op reageren? Hij was dat zo niet gewend. "Jij verdient het om lief behandeld te worden." Hij keek weer in haar mooie ogen die iets weg hadden van groen en blauw. Beide personen zaten elkaar aan te kijken met hun blosjes. "Waar waren we gebleven..." Jeremy schraapte zijn keel en probeerde een liedje uit te zoeken.

Julia knikte. "Dat wel maar bezig zijn met mijn gewicht is anders dan mezelf uithongeren. Ik ben al aan het opbouwen dus ik doe mijn best. Ik moest van de zomer ook wel. Als ik niet was brgonnen met een beetje opbouw had ik in een ziekenhuis en daarna een kliniek gezeten in plaat van hier." zei ze zacht. Ze keek haar Jeremy en glimlachte. "We waren bezig met een liedje uitzoeken ja. Maar daarvoor wil ik je nkg iets vragen." Haar rode wangen werden nog wat roder. "Wil je misschien een keer met me uit?" Natuurlijk ze was een meisje maar Julia had geleerd om soms wel eigen initiatief te nemen. Bovendien durfde dat bij Jeremy.

"Ja en dat uithongeren is iets wat je niet meer moet doen. Eten is veel te lekker om het te laten staan. Je moet van je voedsel genieten. " Jeremy werd even stil om te luisteren over hoe ernstig de situatie wel niet was. Hij vond het knap dat Julia sterk genoeg was om zelf te veranderen zonder naar het kliniek te hoeven gaan. Hij vond het wel ernstig genoeg om te horen dat Julia in het ziekenhuis was opgenomen voor dit. Dan moest het wel heel erg zijn geweest. Maar logisch ook na het overlijden van haar vader? Het moet allemaal niet makkelijk zijn geweest. "Ik vind dat je een applausje hebt verdient." Jeremy begon vrolijk in zijn handen te klappen. "Je hebt nog even te gaan maar dit is wel een goed begin." Wanneer Julia iets wilde vragen keek Jeremy haar aan. Zijn ogen werden groter van verbazing door de vraag die zij stelde. Dit had hij niet zien aankomen. Nerveus beet hij op zijn onderlip en glimlachte liefjes naar haar. Hij probeerde zo weinig mogelijk te blozen. "Ja hoor, dat lijkt mij juist heel leuk. Wat vind je leuk om te doen?"

Julia moest zacht lachen om het applausje en met blozende wangen had ze al lip bijtend op zijn antwoord gewacht. Toen dat kwam begon ze te stralen hoewel ze vreselijk verlegen bleef. "Uh vanalles." zei ze verlegen en ze keek blozend naar haar schoot. Ze kon het niet tegenhouden dat ze moest blozen. "We kunnn ergens een drankje doen, of nouja uiteten kan wel maar ik eet niet veel. Nouja het maakt me eigenlijk niet uit." zei ze zachtjes. Ze keek verlegen naar Jeremy. Ze kon er niets aan doen maar het maakte haar gewoon verlegen. Dat een jongen als Jeremy met haar uit wilde. Ze ademde even diep in en kalmeerde toen weer. Rustig keek ze weer naar hem op.

"Van alles? Dat moeten we beperken..." Zei hij met een stralende glimlach waarbij zijn blauwe ogen begonnen te schitteren. "Uiteten lijkt mij niet zo verstandig. Ik weet wel een aantal dingen en moet jij zeggen of je het goed vindt? We kunnen naar de bioscoop? We kunnen ergens een ijsje gaan eten en dan een wandeling maken? Als je meer van het sportieve bent kunnen we gaan bowlen of een wand beklimmen? Zit er al iets tussen wat je leuk vind of moet ik nog een aantal opties noemen?" Hij vond het echt schattig zo verlegen hoe Julia deed. Met haar wilde hij graag op een date en nog beter leren kennen.

Julia moest even giechelen. Ze luisterde naar al zijn opties en ze glimlachte breed. "Ik vind een ijsje met een wandeling wel leuk!' Zei ze liefjes tegen hem. Ze keek hem vrolijk aan en keek hem vrolijk aan. "Wanneer wil je afspreken?" vroeg ze hem rustig en ze keek hem vrolijk aan. Ze keek Jeremy vrolijk aan en bleef zitten. Ze keek er nu al naar uit en keek op toen haar mobiel af ging. Verbaasd keek ze op. "Oh god, mijn moeder belt zo.." Zei ze, lichtelijk zuchtend. Snel schreef ze haar nummer op. "App me maar, sorry dat ik zo weg moet. Mijn moeder belt me bijna nooit" Zei ze zacht. Ze stond op en gaf hem snel haar nummer, daarna gaf ze hem een korte knuffel. Ze bloosde nog erger, maar hij rook heerlijk en ze wilde hem eigenlijk niet los laten. "Lekker geurtje." giechelde ze.

"Dan gaan we een ijsje eten! Ik vind ijs sowieso lekker." De jongen speelde even met zijn zweetbandjes om zijn polsen. Verdiende hij het wel om met haar op een date te gaan? "Wanneer wil ik afspreken?" Jeremy dacht even na. Het weekend leek hem het beste want dan konden ze gerust naar een ijssalon zonder lessen te spijbelen. Wat hij wel eens vaker deed net zoals bijna nooit naar zijn therapie gaan. "Je moeder?" Jeremy glimlachte en keek naar het briefje die in zijn handen werd geduwd. En gauw werd dit gevolgd door een korte knuffel. Hij werd weer rood en door de zenuwen liet hij per ongeluk het briefje uit zijn hand vallen. "Dankjewel..." Zei hij op een verlegen toon voordat hij zijn arm om haar heup ruste. "Jij ruikt ook niet verkeerd." fluisterde hij zachtjes in haar oor. "Hup neem de telefoon op anders mis de oproep." Hij raapte het briefje op en liep het lokaal uit. "Ik app je nog!"

Een blos kwam op haar wangen, waarom had ze nou weer gezegd dat hij lekker rook? Wat was dat voor een onzin die ze uitkraamde maar het was wel zo en het was er nu eenmaal uit. Terug nemen kon ze het nu niet meer. Julia genoot van de onhelsing, ze had haar ogen even gesloten en keek hem toen verlegen aan. "Ja is goed, ik kijk uit naar je appje, wacht niet te lang hoor!" Riep ze hem nog lachend na waarna ze de telefoon aan nam.

Nieuwe meet? Bij een ijssalon?

Ja is goed.
Zou jij die willen aanmaken?
dan begin ik de eerste post?

Is goeed c:

Eigenlijk geheel per ongeluk was Jimmy het muzieklokaal binnengewandeld. Twee gangen verderop was hij zijn rivale tegengekomen en er was niemand in de buurt geweest om te verleiden en zo van de verwarring af te komen, dus was hij onopvallend gevlucht. En nu was hij dus hier. Waarom hij niet weer meteen wegging, wist hij niet, maar hij bleef in elk geval. Hij liep er even rond en sloeg bijna elk instrument aan, zelfs de harp die achterin stond. Uiteindelijk ging hij achter de piano zitten en speelde de liedjes die hij nog kende van vroeger, maar dan wat slechter. Hij was ze niet vergeten, omdat Jimmy bijna nooit iets vergat. Zo kon hij wel meer mensen die een gemiddeld mens niet konden en hij had dat toch wel te danken aan het niet praten. Doordat hij die manier van contact afsloot, had zijn hoofd plek voor andere dingen. Ook al kon hij gewoon praten.

Cam zal trouwens geen probleem hebben, Jimmy's ogen zullen hem gebieden en dan vindt hij het heerlijk om niet te kunnen weigeren.

Cam liep rustig het muzieklokaal binnen. Hij was hier de afgelopen paar dagen vaker geweest dan hij eigenlijk normaal op dit soort plekken doorbracht. Dat had alles te maken met het meisje dat in zijn appartement zat, hij had geen geluk gehad dat hij kon ruilen van appartement. Hij zat daar gewoonweg vast, dus vluchtte hij waar hij heen kon vluchten. Vaak was dat het muzieklokaal. Over zijn rug hing zijn gitaar. Achter zich sloot hij de deur toen pas zag hij de jongen achter de piano zitten. Dat was gek want de klanken van de piano vulde de ruimte maar Cam was zo in gedachten geweest dat hij zich er niet bewust van was geweest. 'Ow, sorry stoor ik?' vroeg hij de jongen. 'Anders ga ik wel ergens anders spelen,' voegde hij eraan toe. Sommige mensen speelde liever alleen, al vond Cam dat de jongen niet echt goed muziek speelde. Piano spelen was niet Cams sterkste kant, het leukste vond hij dan ook de gitaar, maar hij kon wel overweg met de piano. Echt heel moeilijk was het niet, als je maar wist wat je moest doen.

Jimmy stopte met spelen en gebaarde de jongen dat hij gewoon door kon lopen en binnen kon komen. Zelf bakte hij er toch niets van, dus hij zou beter naar iemand kunnen luisteren die het wel kon. En hij verwachtte dat deze het kon, aangezien hij zijn gitaar bij zich had. Daar liep je toch niet mee rond als je niets kon. Hij draaide om op het krukje en zorgde ervoor dat je andere jongen hem nog niet aankeek. Nu stond hij op en hij liep weer rond. Misschien zou muziek een leuke aanvulling op zijn communicatie kunnen zijn. Maar dan moest hij een instrument hebben dat hij altijd bij zich kon hebben. En eigenlijk zeiden zijn ogen genoeg, ze zeiden precies wat ze moesten zeggen. Hij had geen behoefte aan een emotionele uitlaatklep of zo, eigenlijk was het gewoon goed met hem. Maar het leek hem wel leuk om een instrument te kunnen bespelen. En dan wel echt goed kunnen bespelen.

Cam vond het vreemd dat de jongen niets zei en alleen maar gebaarde, maar na een aantal weken op Robinsons keek hij eigenlijk nergens meer van op aangezien iedereen hier zo zijn trekjes leek te hebben. Cam voelde zich een beetje een vreemde eend in de bijt omdat hij ogenschijnlijk zo weinig problemen had, eigenlijk geen. Op dat ene kleine probleem na dan, alleen dat was anders, sommige mensen hier hadden echte problemen.
Hij nam plaats op een van de tafels, hij zat nooit lekker op stoelen als hij speelde dus vandaar dat hij voor de tafel koos. Hij plaatste rustig zijn gitaar op zijn schoot en begon met een simpele melodie om te kijken of zijn gitaar goed gestemd was. Al snel begon hij ingewikkeldere melodielijnen te spelen die de kamer met prachtige klanken van de gitaar vulde. Het was een rustig maar erg vrolijk nummer dat af en toe verschilde in tempo. Voor een beginner lastig, maar Cam was geoefend en had deze melodie onder de knie.

Jimmy ging ergens zitten toen de ander begon te spelen, zodat hij goed kon luisteren. Hij had er geen verstand van, maar hoorde wel dat hier een geoefende gitarist zat. Misschien kon hij zelfs wel meer dan alleen gitaarspelen, maar dat kon Jim zo al helemaal niet zeggen. Hij werd vrolijk van het liedje en wachtte tot de ander klaar was met spelen. De hele tijd hield hij zijn ogen op de jongen gericht, maar vermeed oogcontact. Pas toen hij klaar was met spelen, keek Jim hem aan met zijn blauwerdanblauwe ogen, waarin duidelijk te zien was dat hij wilde leren. Hij applaudisseerde en bleef de ander aankijken, om te kunnen communiceren. En hij wilde weten wat voor indruk zijn ogen maakten, de reacties van mensen als ze die voor de eerste keer zagen, waren altijd leuk om te zien.

Cam kreeg lichtelijk de kriebels van de jongen, en dan niet de goede kriebels. Hij was nog niemand tegen gekomen die niet sprak en hij wist zich niet goed een houding te geven. Toen de jongen met zijn indringende blauwe ogen naar hem keek wist Cam zich al helemaal geen houding te geven. Hij was slecht in mensen lezen maar het leek hem dat de jongen iets van hem wilde. 'Kun je spelen?' vroeg hij toen maar omdat hij zich geen andere houding wist te geven.
________
Cammie gaat zich ongemakkelijk voelen

Hmm, slechte kriebels, en dat terwijl Jimmy zijn ogen vriendelijk had laten kijken. Het verbaasde hem, normaal waren de reacties op zijn ogen goed. Maar hij ging er nu niet verder op in. Toen de jongen hem vroeg of hij kon spelen, schudde hij zijn hoofd. Hij kon dus toetsen aanslaan op de piano, maar daar hield het op. Hij kon geen noten lezen, kon die noten dan niet omzetten in hoe hij zijn handen neer moest zetten en wist bij de meeste instrumenten al helemaal niet hoe je ze moest bespelen. Ja, soms moest je blazen en je kon ook slaan of strijken, maar hoe? Erg muzikaal was Jim dus niet en dat liet hij in zijn ogen zien, zodat de ander het kon weten. En hij liet zijn blik een beetje geruststellend zijn, zodat de ander hem gewoon aan kon gaan kijken, waardoor hijzelf dan weer makkelijker aan kon geven wat hij te zeggen had.