De herentoiletten

Jeremy was op het matje geroepen bij de directeur omdat hij veel te weinig naar zijn therapie ging. Hij kwam nooit opdagen. Misschien kwam hij 1 keer in de maand? Hoogstens twee als het echt moest? De jongen kreeg een nieuwe therapeut toegewezen. Hell no dat hij naar die ene Mr. Fields ging. Wie was die kerel? Hij had nog geen enkel persoon gezien die met deze naam hier rondliep. Moest wel een nieuwe zijn. Hij moest daar gelijk naartoe want Mr.Fields verwachtte hem al voor een kennismaking. Daar in tegen verliet de jongen de directeur kamer en ging direct naar de herentoiletten.
Niemand was er... Niemand.
Jeremy keek nog eens goed om zich heen en stroop zijn mouw op van zijn vest. Uit zijn broekzak haalde hij een zakmes. Hij pakte een hele wc rol om dadelijk het bloeden te kunnen deppen. Hij ging niet. Hij vertikte het. Waarom moest hij over zijn zelfmoord praten? Over het feit dat hij zichzelf sneed? Het ging niemand wat aan. Niemand! En op dat moment zette hij het mes in zijn huid. Langzaam voelde hij de stekende pijn wat hem ook de bevrediging bracht. Pijnlijk en heerlijk tegelijk.

Evan was al een tijdje aan het wachten op zijn patiënt. Dat zou hun eerste sessie vandaag zijn, maar hij was al zo'n half uur te laat. Hij moest erg nodig naar het toilet, en bedacht dat het vast geen kwaad kon als hij er even niet was. De toiletten waren een eind lopen vanuit zijn kamer, dus het duurde even tot hij er was. Hij duwde de deur van de toiletten open en liep naar het urinoir. Er was een toilet op slot, daar zal wel iemand zitten. Hij deed zijn riem open en schoof de rits van zijn gulp naar beneden. Hij wilde net zijn behoefte doen tot hij iets hoorde wat niet klopte. Kleine geluidjes kwamen uit de deur die op slot zat. Het klonk.. alsof iemand zich pijn zat te doen. "Hallo?"

Jeremy beet zachtjes op zijn onderlip totdat hij bloed proefde. De eerste snee had hij al gemaakt. Nu de volgende. Hij zette het mes weer bij het begin van zijn pols en sneed erin. Het waren geen diepe sneden zodat hij zijn ader raakte. Nee dit waren sneeën net diep genoeg om littekens achter te laten. De jongen was zo in zijn eigen wereldje dat hij niet opmerkte dat er een persoon de toilet was binnen gekomen. Hij hoorde alleen gepiep in zijn oor. Was verdoofd van de pijn. Wanneer de jongen een stem hoorde liet hij van schrik de mes uit zijn handen vallen. Gelijk vielen er druppels bloed op de vloer. Jeremy hield zijn adem in, greep snel de wc rol en begon er op te deppen. Hopend dat het bloed op tijd zou stoppen. Hij moest hier weg. De jongen ging niet eens antwoord geven. Als hij snel was zou hij hier weg kunnen rennen zonder dat iemand hem ziet. Jeremy mocht niet ontdekt worden anders zat hij nog dieper in de nesten. Hij greep zijn zakmes, opende de deur van het toilet hokje en wilde zo snel mogelijk de herentoilet verlaten.

Hij schrok van het geluid, en draaide zich om. Bloed vloeide onder de deur door, met grote ogen keek hij naar de vloeistof. Uit reflex begon hij op de deur te bonken. "Hallo! Doe de deur open, laat me je helpen!" Hij schreeuwde bijna, uit schrik. Straks trof hij iets aan wat hij nooit wilde aantreffen... De deur ging niet open, maar hij wist dat er iemand in zat. Hij hoorde ook niets, wat niet goed was. Misschien was diegene wel bewusteloos? "Blijf hier, ik ga hulp halen!" En stond op het punt om de toiletten uit te lopen.

Shit. Jeremy was al te laat. Wat moest hij doen? Wat moest hij doen? Paniek nam zijn lichaam over. Hij kon niet helder denken in deze situatie. Hoe moest hij zich hier uit lullen? Jeremy kon heel goed liegen dat het akelig werd. Misschien zou hij zichzelf eruit kunnen praten. Hij opende voorzichtig de deur en had zijn zakmes in zijn broekzak verstopt. "Sorry" zei Jeremy op een voorzichtige toon. "Ik heb wat scherps laten vallen toen straks en daardoor sneed ik mijzelf. Nu probeer ik het bloeden te laten stoppen." Zijn hele hand tot en met zijn pols was ingewikkeld met wc-papier. Zo zou de man niet kunnen achterhalen waar hij zich nu precies gesneden had. De papier zat van zijn vingertoppen tot zijn pols met bloed beklad. Hij keek de man verontschuldigend aan. "Mag ik even mijn hand onder de kraan houden?"

Evan draaide zich verbaasd om, de deur ging open. Hij keek de jongen aan, terwijl hij zijn smoes bedacht. Tuurlijk wist Evan wel beter, deze jongen deed aan zelfkastijding. Zijn pols was gewikkeld in papier. "Natuurlijk mag dat." Opeens kwam het binnen, dit was waarschijnlijk Jeremy. De jongen die hij vandaag zou ontvangen bij therapie. Hij keek hem aan en vroeg: "Jeremy, toch?" Hij keek naar het bloed wat hij had achtergelaten in zijn hokje. "Wat was het precies waar je je aan sneed? Misschien moeten we het even schoonmaken." Vroeg hij. Het was een truc, zodat deze jongen niet kon liegen. Evan wist het altijd meteen wanneer kinderen niet de waarheid spraken.

De jongen keek hem verdacht aan. Vooral toen de man tegenover hem zijn naam als wist. Meteen begon er bij hem een lampje te branden. Dit moest de nieuwe therapeut zijn kon niet anders. Hij was ouder, zag er wijs uit en leek Jeremy zijn verhaal niet te geloven. De jongen kon nu wel stoppen met zijn act toch? "Ja het is Jeremy. En ik weet wie u bent Mr. Fields." Jeremy streek met zijn andere hand door zijn lokken. "Ik hoef geen toneelstukje op te voeren omdat ik weet dat u al alles van mij weet." Hij ging met zijn hand boven de wasbak hangen en haalde de wc papier eraf. Hij pakte zijn bebloede zakmes uit zijn broekzak en begon die schoon te maken. Ook zijn polsen begon hij nu schoon te maken. "Ik heb mijzelf gesneden en nee ik heb uw hulp niet nodig." Jeremy hield zijn hand onder de kraan en keek de man met een vriendelijke glimlach aan. "Alles gaat goed met mij. Ik zie geen reden om naar uw therapie te komen."

Hij keek de jongen aan. Als het goed met hem zou gaan, zou hij zichzelf hoogstwaarschijnlijk niet snijden. "Wel, we kunnen het op z'n minst proberen, toch? Misschien is het een verrijking en helpt het je met je.. probleem." Hij keek naar hoe hij zijn pols afspoelde, het zag er akelig uit. "Weet je zeker dat we dat niet moeten desinfecteren? Het zal tussen ons blijven." Vroeg hij vriendelijk en zette een stapje dichterbij. "Luister, Jeremy. Ik dwing je niet om naar mijn therapie te komen, maar ik beloof je dat ik je kan helpen. Want je kan mij niet wijsmaken dat je niet ergens mee zit als je je zelf zou verminken. Alsjeblieft, probeer het. Je kan er altijd mee stoppen als je wilt." Hij wilde deze jongen echt graag helpen. Het brak zijn hart bijna om zo'n jonge ziel al zoveel pijn te zien lijden.

________________________________________________

Deze post is namens Mr. Fields trouwens

De jongen begon de man recht in zijn gezicht uit te lachen. "Ik ben al een paar keer naar zo'n sessies geweest. Ik ben niet echt iemand die over gevoelens wilt praten. Met die vragen van:
- Hoe voel je je erbij als je jezelf snijdt?
- Hoe denk je dat je dat kunt veranderen of minderen?
- Wat zijn de redenen erachter?
- Haat je jezelf, wil je jezelf pijn doen hiermee?

En nog meer van die wazige shit." Jeremy keek spottend naar de man. "Sorry voor mijn taalgebruik. Ik ben geen een of andere gek. Wil ook zo niet behandeld worden." Maar welke tiener sneed zichzelf nu? Dan tikte je niet helemaal richtig toch? "Desinfecteren?" Hij keek even naar zijn diepe wonden. Eigenlijk zouden er ook hechtingen in moeten maar dat deed de jongen nooit. Het moest zolang mogelijk pijn doen. "Niet nodig." Pijn is fijn dacht Jeremy bij zichzelf. "Heelt vanzelf wel." Jeremy deed een stap opzij toen de man toenadering zocht. De man leek hem heel vriendelijk. Jeremy voelde zich gelijk schuldig hoe hij net tegen hem had gedaan. Hij beet nerveus op zijn onderlip. "Ik heb niets anders dan dit Mr. Fields..." De jongen werd nu iets onzekerder. "Dit brengt rust bij mij."

Jimmy moest best wel nodig. Beheerst, maar duidelijk met haast, kwam hij de toiletten binnengelopen en hij haastte zich naar één van de urinoirs. Snel zijn gulp open en hij kon zijn gang gaan. Omdat er verder toch niemand was, liet hij een gelukzalige glimlach op zijn gezicht staan. Een zucht niet, want dat was geluid en dat maakte hij niet met zijn mond. Dat nare mens van wiskunde had hem eindelijk laten gaan, terwijl zijn blik toch heel duidelijk had gezegd dat hij nodig naar de wc moest. De leraren werden vertroebeld door medelijden met hem en konden daarom minder goed ontcijferen wat zijn ogen zeiden. Tenminste, dat dacht Jimmy. Maar hij besloot hier maar te blijven tot het einde van het lesuur. Hij was toch nog niet klaar.

Cam opende met een hand de deur, hij had niet zo nodig de behoefte gehad maar een ontsnapping aan de ellelange les waarin hij zich had bevonden was zeer welkom. Welke idioot had hem dan ook ingeroosterd voor een blokuur geschiedenis? Hij haatte geschiedenis, maarja hij moest het maar doen met wat hij had gekregen want doordat hij halverwege het schooljaar was ingestroomd waren een hoop klassen al vol geweest. Hij ging bij een van de urinoirs staan en deed zijn behoefte. De andere jongen die er stond liet hij voor wat het was. Hij had geen zin in kletspraat van een of andere psychopaat. In de week die hij hier nu was was hem pijnlijk duidelijk geworden dat hij een van de weinige was zonder echt probleem. Zonder geestelijke stoornissen of andere afwijkingen.

He, hij moet eens met Joe en Jimmy gaan praten. Die mankeren ook niets.

Vanuit zijn ooghoeken keek Jimmy naar de andere jongen. Zonder dat die het merkte bekeek hij hem even. Het gezicht maakte duidelijk dat ook hij liever hier was dan in de les waar hij hoorde te zijn. Na zijn klaterende waterval ritste hij zijn gulp dicht en liep naar de wastafels, waar hij netjes zijn handen waste. Hij gebruikte zeep en alles, want hij was een redelijk schone jongen. Daarna zocht hij de stevigste wastafel uit en ging erop zitten. Hij keek de ander nog steeds niet aan, zijn ogen mochten een aangename verrassing zijn. Jimmy hield ervan als ze dat waren. De blik in de ogen van de ander liet hem genieten.