De Zen Garden van Mr. Fields

Mr. Fields heeft vlakbij de school een 'zen garden' gebouwd. Dit met behulp van collega's natuurlijk. Het is een prachtige tuin met veel planten. Er is een klein oosters fonteintje en er liggen op de grond overal tapijten. Er is een soort bed aan de zijkant van de tuin en aan de voorkant is een kleine verhoging waarop een bank, wat stoelen en een tafeltje staat. Als het lekker weer is houdt Mr. Fields hier zijn therapie sessie's, maar hij heeft leerlingen ook de mogelijkheid gegeven om hier te kunnen komen wanneer ze willen, behalve wanneer Mr. Fields er een sessie heeft. Hiervoor heeft hij een schutting met een hek om de tuin gebouwd, zodat hij niet gestoord hoeft te worden. Hij is de enige die de sleutel heeft en zet de tuin alleen op slot voor patiënten.

Maximaal aantal personen: 10

Regels: - Niet het hek op slot doen wanneer Mr. Fields niet aanwezig is.
          - Zie dit als een rustplek, niet een feest plek.

Stilletjes stond Julia bij het hek. Ze had deze man als nieuwe therapeut toegewezen gekregen. De vorige had haar zo in de grond gestampt.dat ze weigerde verder nog te komen. Vandaar dat ze nu hier stond. Onzeker plukte ze aan haar vestje. Als deze man precies hetzelfde zou doen als de vorige dan konden ze therapie vergeten. Dan zou ze er wel op eigen houtje uit komen. Misschien konden Jeremy en Merlin haar mentaal wel beter steunen dan een of andere therapeut die zogenaamd wist waar ze het over hadden. Eigenlijk wilde ze niet naar binnen en met enige tegenzin liep ze uiteindelijk toch maar de Zen Garden in. Iets waarbij ze direct haar ogen uit keek. Dat moest Julia de man nu al nageven, hij had smaak. Alles paste zeer mooi bij elkaar en het geheel toonde een kleine glimlach op haar onzekere gezichtje. Wat zou er komen?

Evan zat al op de bank te wachten op zijn patiënte. Hij hoorde het hek opengaan, en stond op. Een meisje verscheen, dat moest Julia zijn. Hij glimlachte naar haar, en liep naar haar toe. "Welkom in de Zen Garden." Zei hij met een grappig stemmetje, en drukte zijn handen tegen elkaar waarna hij voorover boog. "Nee, ik ben Evan Fields. Je nieuwe therapeut." Hij stak zijn hand naar haar uit en schudde hem stevig. "Jij bent Julia, ik heb al van alles over je gelezen. Kom zitten." De zon scheen en het was lekker warm, ideaal om hier therapie te doen. Hij twee flesjes water meegenomen, een voor hem, en een voor Julia. Hij ging op de erg comfortabele bank zitten en zette de flesjes voor zijn neus neer. "Ik heb gehoord dat je een sympathieke dame bent." Zijn mond maakte een scheve glimlach en er ontstonden kleine rimpeltjes langs zijn ogen. Dat was eigenlijk het enige waar je aan kon zien dat hij ouder was dan dat hij leek, de meeste schatten hem als 20, terwijl hij al tegen de 30 aanzat. Hij keek Julia aan.

Ze liet verder en keek verbaasd en wat afstandelijk naar de man die raar praatte en zichzelf daarna normaal voorstelde. "Ik ben Julia ja." zei ze kalm, ze nam plaats en keek naar hem. Ze ging rustig zitten en streek haar kleding even glad. "Ik weet het niet. Niemand heeft me dat ooit gezegd." zei ze. Julia bleef afstandelijk en keek naar Evan. Het deed haar weinig, deze plek. Ja het was mooi maar ze wantrouwde dean voor haar teveel om ervan te kunnen genieten. Ze zou niet sympathiek zijn, ze zou gewoon praten en weggaan want ze wilde niets met therapeuten te maken hebben. Ze zouden toch altijd zeggen dat het haar schuld was en dat hoefden ze niet meer te doen. Dat had ze zichzelf al jaren wijs gemaalt. Een zucht ontsnapte aan haar roze lippen en met haar blauwgroene ogen bekeek ze de man. Niets wilde ze van hem weten.

New
~~~~~~~~

Olivia stond een beetje twijfelend voor de deur van de Zen Garden. Eigenlijk wist ze niet goed wat de bedoeling was, moest ze naar binnen gaan of hier wachten? Ze vond het sowieso onzin dat ze hier was. Dus, ze haalde wat slechtere cijfers, stond geen negens meer gemiddeld. Dat betekende niet dat het niet goed met haar ging, maar dat maakte de schoolleiding er meteen weer van. Die vonden het natuurlijk zonde dat er één van de enige leerlingen die ook echt haar best deed nu opeens weg leek te zakken. Het feit dat het ook slecht met haar ging liet ze maar even achterwegen in deze beschuldiging, Het kon toch niemand wat schelen.
En nu stond ze hier dus in het zonnetje en ze droeg een wit, luchtige zomerjurkje en een ronde zonnebril die haar ogen verborg. Haar haren wapperden in het lichte briesje dat er stond. Ze had besloten de hele therapiesessie die ze van een onbekende man -Ze wist dat hij een man was en dat hij blijkbaar een beetje zweverig was, aangezien hij een zen tuin gebouwd had- zou krijgen een beetje te glimlachen. Doen alsof alles geweldig ging en dan zou hij besluiten dat er niks mis was met haar, en mocht ze weer verder gaan met haar eenzame, zielige leventje.

Evan had een afspraak met een nieuwe patiënte, Olivia. Onderweg naar zijn tuintje zat hij zich te bedenken of het weer zo'n moeilijk kind zou zijn. Tot nu toe hadden de leerlingen het hem niet echt heel erg makkelijk gemaakt. Vaak conflicten tussen therapeut en patiënt, wat het laatste is wat je wilt in dit beroep. Hij kwam de hoek om en zag een meisje, dat moest Olivia zijn. "Hallo, jij bent hier voor de therapie?" Vroeg Evan vriendelijk. Hij deed de poort open en gebaarde haar binnen te treden. Het was nog morgen, maar de zon scheen al fel. Evan droeg een witte blouse die hij half open had, met daar onder een simpele spijkerbroek. Terwijl hij ging zitten gleden zijn ogen even over dit mooie meisje. Hij had er niet echt de tijd voor gehad om haar reden van therapie te bekijken, dus hij was erg benieuwd.

Olivia wist niet wat voor soort man ze verwacht had als haar therapeut, maar zeker niet dit. Meneer Fields zag er super knap en relaxed uit. Hij droeg een witte bloes en spijkerbroek en zijn haar zat perfect door de war. Maar hetgeen dat direct haar aandacht trok waren zijn ogen, die felblauw waren en recht door haar heen leken te kijken. Hij vroeg of zij hier was voor therapie, en ze wist even geen antwoord te bedenken. 'Euh... Ja' zei ze, net iets te laat en het kwam vast stom over. Ze liep naar binnen. De tuin was mooi en smaakvol ingericht, niet zo zweverig als ze van tevoren gedacht had. Terwijl ze om zich heen keek ging ze op de bank tegenover Evan zitten en sloeg haar benen over elkaar. Van dit soort plekken kreeg ze zin om in kleermakerszit te zitten, maar dat was niet zo een goed plan als ze een jurkje droeg. Ze glimlachte even naar de therapeut en was benieuwd wat er zou volgen.

Evan keek haar aan terwijl ze ging zitten. "Dus, Olivia. Ik ben nu je therapeut. Heb je al een keer eerder therapie gehad?" Vroeg hij nieuwsgierig. Het is altijd lastig om therapie te hebben met patiënten die het nog niet gewend zijn. Die zijn vaak een beetje achterhoudend, wat ook te begrijpen is natuurlijk. "Ik ben erg nieuwsgierig naar wie je bent, waarom je hier bent. Vertel me wat over jezelf, je hoeft niet alles te zeggen natuurlijk." Evan glimlachte naar dit beeldschone meisje. Hoe oud zou ze zijn?

Olivia kon zich alleen maar concentreren op zijn ogen als ze hem aankeek, dus moest ze haar blik lostrekken toen hij begon te praten. Anders zou ze geen idee hebben wat hij gezegd had. 'Nee ik heb nog nooit therapie gehad' zei ze en ze keek hem weer even aan met een glimlachje. Ze probeerde zo stabiel en blij mogelijk over te komen, en dat lukte best wel. Als ze bij mensen was had ze niet zo veel last van de depressie en paniekaanvallen, maar als ze alleen was kon ze het bijna niet meer aan. 'Maar ik ben dus Olivia, zeventien jaar oud, en ik zit in mijn laatste jaar. Ik kom oorspronkelijk uit Londen, maar heb wel op wat meer plekken gewoond. Ik hou van muziek luisteren en shoppen' zei ze, een oppervlakkige beschrijving van zichzelf, en alle belangrijke dingen liet ze weg. De reden waarom ze op zoveel plekken had gewoond en dat haar vriendje het net uit had gemaakt.