De boomgaard

De boomgaard is een wat drukkere plek op een vrij afgelegen deel van het landgoed van Robinsons Academy. Er staan verschillende oude bomen met ouderwetse fruitsoorten. Het was niet zo dat Robinsons zoveel van fruit en natuur hield dat hij daarom een boomgaard aan liet planten, maar naar alle waarschijnlijkheid had hij mensen in dienst die voor hem en zijn 'wetenschapsprojecten' schoonmaakten en kookten. Het verhaal gaat, dat telkens als een van de kinderen gestorven was, een pit van zijn lievelingsfruit geplant werd door de kokkin of schoonmaakster hier in de boomgaard. Het was een soort kleine protestactie van het personeel, een protestactie waar Robinsons nooit achter gekomen is. Het is een vredige plaats zonder het gevoel van onbehagen zoals je af en toe voelt in het kasteel, omdat Robinsons hier nooit geweest is. Ondanks het verleden wordt de boomgaard niet gezien als een begraafplaats, maar als een plaats om tot rust te komen of gezellig met vriendinnen te picknicken. Het is eigenlijk gewoon de plaats die niet aan school doet denken.

Cath zat met een aantal vriendinnen van het cheerleaders team op een picknick kleedje, de picknickmand open voor hen. Het was duidelijk dat hun hobby grotendeels bestond uit uiterlijk en reputatie. Links van haar zat Janet, die half op schoot hing bij Pete, haar vriend uit het basketbalteam, hij had een of andere stoornis waar Cath nog nooit van gehoord had en zijn hand lag precies laag genoeg , dat je niet meer wist waar je moest kijken als je naar hen keek. Penny aan de andere kant van Cathinka was bezig haar lippen voor de tiende keer te glossen. Ze zat in haar goede periode nu. Penny was manisch depressief, wist Cath, maar ze had er verder niet meer naar gevraagd. Jade, tegenover haar op het blokjeskleed had een narcistisch persoonlijkheidsstoornis, in elk geval dat was waarmee ze verklaarde dat ze áltijd álle aandacht wenste te krijgen. Ze wilde een andere kleur pakje dan de rest, wilde meer applaus en ga zo maar door, kreeg ze dat niet, was een woede aanval het gevolg. Ook nu wilde ze hun aandacht hebben en daarom luisterde Cath gemaakt geboeid naar haar verhaal over het glittertje op haar nagels. Iets wat ze uiterst nutteloos vond en daarom stiekem over Jade's schouder de rest van de boomgaard in de gaten hield.

Jace liep naast een van zijn psychologen door de boomgaard, constant proberend zijn irritatie te verbergen. Het had zijn psycholoog een goed idee geleken Jace mee naar buiten te nemen zodat hij misschien wat rustiger zou worden. Ook wilde hij dat Jace een stuk fruit uit de boomgaard zou eten zonder bang te zijn dat hij vergiftigd zou worden. Het was een van de leugens die Jace verteld had om mensen te overtuigen dat hij schizofrenie had. Hij was bang dat iemand hem zou vergiftigen. Net zoals hij bang was dat iedereen hem wilde vermoorden. Daarom had hij zogenaamd ook twee mensen vermoord, zodat ze hem niet eerst konden vermoorden. Het klonk belachelijk voor hem, maar het was de manier waarop mensen met schizofrenie dachten. En blijkbaar had het overtuigend genoeg geklonken. Gelukkig was de sessie bijna voorbij en kon hij hier weer weg.
Zowel hij en de psycholoog keken op bij het horen van stemmen. Jace deed of zei niets, maar dat weerhield de psycholoog er niet van een opmerking te maken. "Rustig maar Jace, het zijn gewoon leerlingen van Robinsons." Jace knikte maar gewoon. "Weetje, we zijn hier toch klaar. Waarom ga je niet met ze praten?" Jace wilde intussen zo graag weg dat hij het allemaal prima vond, al had hij eigenlijk helemaal geen zin om met wie dan ook te praten. Maar hij liep snel in de richting van de stemmen. Het verbaasde hem niet een aantal mensen te zien picknicken.
"Heey," zei hij met een glimlach die net vriendelijk genoeg was.

Jade keek verstoord op, maar Cath had de jongen al aan zien komen met een van de leraren of therapeuten waarschijnlijk. Ze zag het wel als een welkome afleiding even een nieuw persoon te spreken die het niet over glittertjes op nagels had. Of lipglosslagen of spannende verhalen vertelde over haar vriendje. "Hoi" begroette ze hem dan ook terug met een vriendelijke stem. Aan haar houding veranderde niet veel, behalve dat ze nog een keertje met haar hand door haar rode haren heen streek en haar grijze ogen op de jongen, in plaats van op Jade gericht waren. "Eet je mee?" ze wist heel goed dat ze hem misschien niet uit mocht nodigen, maar ze had zo enorm genoeg van de mensen om haar heen dat dit misschien wel een goede oplossing was, zo zouden haar 'vriendinnen' niets doorhebben en kon ze mooi gebruik maken van die jongen die misschien niet helemaal wist waar hij aan begon toen hij erbij kwam staan. "Hier, we wilden net beginnen" zei ze, terwijl ze een plastic bordje naar de nog onbekende jongen toe gooide.

Jace had eigenlijk geen zin in sociaal doen en een act op zetten. Hij had net al een uur lang op zijn best moeten liegen en acteren en dat was vermoeiend. Als hij geen trek had gehad, had hij ook zeker nee gezegd. Maar hij had wel zin in wat eten en het kon nooit slechter zijn dan het eten in de kantine vaak was. Alleen jammer voor het meisje dat er een grote kans was dat ze spijt zou krijgen van hem uitnodigen. Behendig ving hij het bordje en liep wat dichterbij. "En, wat schaft de pot?" Vroeg hij terwijl hij naast het meisje dat tegen hem gepraat had ging zitten. Hij bekeek het gezelschap nu ook eens goed. De meisjes kende hij niet maar de jongen kwam hem wel bekend voor. Hij zat niet in Jace's vriendengroep, of nouja vrienden, maar was wel populair. De meisjes zagen er niet al te slim uit, behalve het meisje dat hem had uitgenodigd.

Cath glimlachte naar de jongen, maar haar glimlach gaf niets vrij, het was geen bijzonder warme glimlach, maar hij was ook niet kil, gewoon gevoelloos. Misschien een beetje opgelucht, maar dat was het dan ook. Jade daarentegen, die lichtelijk rood aan begon te lopen, keek woedend naar Cath en probeerde het te verbergen tegenover de jongen. Haar verhaal was onderbroken en een nieuweling eiste alle aandacht op. Cath glimlachte aardig terug en deed alsof ze het niet gezien had. "Iets met sandwitches geloof ik" zei ze, terwijl ze de mand open begon te maken en eerst een rondje servetten uitdeelde. "Jade, zou je misschien even wat fruit kunnen plukken?" vroeg ze daarna poeslief, ze wist donders goed dat Jade daar dus geen zin in had. Dus een beetje gemeen was het wel, en stiekem genoot ze daarvan. "Oh en een aardappelsalade zie ik." ze zette de plastic schaal met verschillende sandwitches op het kleed en pakte daarna de bak met aardappel salade. Nog een schaal voor het verse fruit en plastic vorkjes en messen. Jade kwam weer redelijk afgekoeld terug, haar rode kleur was weg en ergens vond Cath dat wel een beetje jammer. "Dit zijn Janet, Pete, Penny en Jade" zei ze terwijl ze hen aanwees. "En noem mij maar Cath, met wie hebben wij het genoegen?"

Jace's deed niet heel erg zijn best dat hij moest lachen om het meisje dat kwaad werd en een van zijn mondhoeken trok wat omhoog. Als zijn aanwezigheid dit effect had was hij niet van plan weg te gaan. "Sandwiches zijn prima," zei hij terwijl hij een servetje aannam. Hij had honger en zou waarschijnlijk alles wel prima vinden zolang het maar eetbaar was. En met sandwiches kon voor zover hij wist maar weinig mis gaan. Zijn blik schoot meteen naar het meisje dat hem had uitgenodigd toen ze aan het boze meisje dat blijkbaar Jade heette vroeg of ze wat fruit wilde plukken. Ze vroeg het dan wel lief, hij had door dat het alles behalve zo bedoeld was. Hij vond het moeilijk te begrijpen dat Jade dat zelf niet doorhad maar hij snapte wel vaker niet hoe mensen zo dom konden zijn. Zonder al te veel interesse luisterde Jace naar de namen en knikte zoals dat beleefd moest naar elke persoon. "Jace, aangenaam." zei hij terwijl hij iets comfortabeler ging zitten. Hij glimlachte op zijn charmants naar Cath.

New
____________
Caleb liep tussen de bomen van de boomgaard door op zoek naar een iets rustiger plekje. Een aantal dagen geleden was hij met Julia iets gaan drinken en sindsdien waren zijn gedachten niet bij haar weg geweest. Het was alsof hij weer een gewone puber was die hopeloos verliefd was geworden. Alleen was hij geen normale puber. Hij was een bijna volwassen, die zijn hele familie was verloren bij een ongeluk dat hijzelf had overleefd. Hij was een jongen die zijn pleegvader had neergestoken in een vlaag van extreme woede. Hij was geen normale jongen, en hij kon haar niet te dichtbij laten komen. Ondanks wat hij voor haar voelde, ondanks dat hij haar zo graag zou willen laten weten wat hij van haar vond. Het mocht niet, het kon niet. Ze zou in gevaar worden gebracht door zijn woedeaanvallen. In gevaar door zijn onvoorspelbaarheid. Zijn hersens riepen constant dat hij uit haar buurt moest blijven, terwijl zijn hart naar haar smachtte. Hij zuchtte kort en liet zich op een stille plek tegen een boom aan zakken.
Hij had zijn gitaar bij zich en begon rustige melodieën te spelen. Zachtjes neuriede hij liefdesliedjes op de tonen van zijn muziek. Iets wat hij alleen deed als hij verliefd was. Toch dacht hij even niet aan de onmogelijke situatie waarin hij zichzelf had gebracht, hij dacht alleen aan zijn muziek. Het bevrijde hem.

Julia had net hier haar lunch doorgebracht. Ze had een picknick gehouden, in haar eentje. Ze had een klein kleedje in haar mandje en het meeste van haar eten ook nog. Rustig was ze nu op haar weg terug, niet dat ze les had want het was een vrije dag maar gewoon, ze moest iets omhanden hebben. Rustig liep ze dan ook verder, gekleed in een jurkje met haar haren los en golvend. De blonde lokken zwierden langs haar gezicht en er soms in als de wind dat besloot. Ze was dan ook doorgelopen als ze de mooie muziek niet gehoord had. Gitaarmuziek had haar altijd al getrokken en langs verschillende bomen op stopte ze er bij eentje. Haar vrije hand rustte op de stam van de boom en net boven haar hoofd begon het bladerdek. Het was, tot haar verbazing, Caleb die ze zag spelen en ze luisterde er glimlachend naar tot ze een moment zag dat ze kon praten.
"Wauw.. Dat klinkt erg mooi." Zei ze liefjes en ze keek hem glimlachend aan. Ze deed even een plukje van haar blonde haren achter haar oor en keek met haar groenblauwe ogen naar hem. Een glimlachje lag rond haar lippen.

Caleb had zijn lied afgespeeld en totaal niet doorgehad dat er iemand stond te luisteren. Totdat hij Julia hoorde praten. Hij keek glimlachend op, een beetje verbaast om haar hier te zien en licht blozend omdat ze hem had horen spelen. Hij speelde niet zo vaak voor mensen, eigenlijk nooit. De laatste keer dat hij echt voor iemand had gespeeld was met Davie geweest, en dat was meer omdat zijzelf ook muzikaal was aangelegd. Toch vond hij het niet erg dat Julia het had gehoord. 'Heey,' zei hij nog steeds glimlachend, als hij bij haar was kon hij niet anders dan glimlachen. 'Kom je er bij zitten?' vroeg hij, hoopvol. Hij genoot altijd zeer van Julia's gezelschap, al was er natuurlijk altijd dat stemmetje in zijn hoofd aanwezig dat hem vertelde dat het gevaarlijk was en dat hij ver bij haar uit de buurt moest blijven.

Julia had rustig geluisterd en toen hij haar begroette zwaaide ze even liefjes. "Hoi." Klonk het verlegen uit haar mond waarna ze knikte en naar hem toe liep. "Ja, lijkt me gezellig' Zei ze en ze ging bij hem zitten. Haar mandje zette ze naast zich neer en ze keek op met hem. Een lieve glimlach en een vrolijke blik. "Je speelt echt heel erg mooi, heb je lessen gehad of heb je dat jezelf aan geleerd?" Vroeg ze rustig. Ze keek hem aan en genoot van het zonnetje dat in haar gezicht scheen. Kort ging haar hand, rommelend, door haar mandje heen en vond toen haar zonnebril. Hoewel ze mensen graag in de ogen wilde kijken was het nu wel nodig want anders zou ze haar ogen de hele tijd dicht moeten knijpen. Dus keek ze, met haar zonnebril op, vrolijk naar Caleb.

Nieuw
-
Rose keek verwonderd om zich heen, ze was wel vaker in boomgaarden geweest, maar het zag er toch wel heel vredig uit. Het was de tijd dat de meeste vruchten rijp waren. De pruimen waren aan het eind van hun leven aan het komen. De meeste rijpen, waren allang al geplukt en de rest was aangevreten door de vogels en insecten. Rose aandacht ging dan ook vooral uit naar de appels die zo ongeveer rijp waren. Ze zagen er heerlijk uit, maar Rose wist niet of je ze zomaar mocht plukken.

Rustig liep Joe tussen de bomen door. Na zijn nachtelijke avontuurtjes met Jimmy en Daylota moes hij dingen overdenken en vergelijken. Nee het wasniet zo dat hij de liefde toekende aan een van beiden. Hij vond van niet want lifde was onzin. Hij zou hen zich toch nooit kunnen herinneren als hij niet genoeg met ze geconfronteerd werd. Rustig stopte hij bij een van de bomen, plukte een appel eruit want vitaminen waren altijd goed en keek erven rond. Hij leunde tegen de boomstam aan met zijn rug en een paa grasgroene ogen bekeken de verschillende mensen die er zaten. Rustig dacht hij na. Vond hij mannen even opwindend als vrouwen of.was Jimmy gewoon een uitzondering op de regel?

Rose keek om toen er een jongen zichtbaar werd tussen de verschillende bomen, ze merkte op hoe zijn hand naar de appel ging en er eentje afplukte. Het fruit zag er aanlokkelijk uit, en Rose voelde haar maag rommelen, "Ehm, mag je ze zomaar plukken?" Rose had de jongen met het schattige gezicht en de appel aangesproken. Ze was er ondertussen achtergekomen dat mensen niet direct beten als je ze wat vroeg, tenminste als je de juiste personen voor je had en met heel haar hart hoopte Rose dat dit een van de juiste personen was om wat aan te vragen.

Joe werd gestoord in zijn gedachten door een meisje, een mooi en onschuldig meisje wel te verstaan. Een sierlijke glimlach verscheen op zijn gezicht. "Een mooie dame als jij mag altijd een appeltje plukken. Net als de rest van de school. Maar jij in het bijzonder." Hij keek haar even uitdagend aan maar gaf haar een vlug knipoogje waarna hij nog een hap van zijn appel nam. Hij reikte rustig naar een andere appel en stak zijn arm uit. "Hiee voor jou met de groetjes van appelman Joe." zei hij met een vrolijke lach. Ja hin was wel wat aan het flirten maar dat lag in zijn aard. En als hij dat niet deed dan was dames verlegen maken ook een verrukking in zijn leven waarhij graag aan toe gaf. Grillen waar hij niet tegen kon maar ook niet tegen.wilde vechten.

Rose kon een blos niet onderdrukken bij zijn woorden. Hoewel ze wel dacht dat hij dit tegen ieder meisje zou zeggen, kon ze zo'n reactie toch niet onderdrukken. De brunette keek toe hoe Joe een extra appel voor haar plukte en kon een klein lachje bij zijn opmerking niet onderdrukken. "Dankje, appelman Joe." ze glimlachte even naar de jongen, terwijl ze de appel van hem aannam. Rose nam een hap van de appel en liet de friszoete smaak zich goed smaken. "Hmmm, je hebt een goede appel uitgekozen." knikte Rose dankbaar toen ze de eerste hap had doorgeslikt. Het was fijn dat ze eindelijk gewoon kon eten wat ze wilde, hoe vaak had hun moeder haar en haar broertje niet laten overleven op een boterham per persoon. Dat ze nu gewoon een appel kon eten was een klein wonder voor dit meisje.

Toen ze moest blozen grinnikte hij zacht en hij keek haar vriendelijk aan. "Natuurlijk heb ik dat gedaan. Ik ben appelman Joe." zei hij lachend en hij nam nog een hap. Kortveegde hij met zijn hand langs zijn mond en bekeek haar. "Dus, met wie heb ik het genoegen? Appelman Joe wilt graa zijn klanten kennen." Hier kon hij van genieten. Dit soort onnozele dingen tegen iemand zeggen en hij liep iets meer naar het meisje toe. Vriendelijk stak hij zijn hand naar haar uit. Een charmante glimlach in zijn gezicht en stralende ogen. "Het is een eer je te ontmoeten appelprinsesd." zei hij lachend tegen haar en hij boog diep en kuste haar hand even. Daarna kwam hij weer rustig overeind en bekeek haar.

Rose verbaasde zich in zekere zin om de manier van doen van de jongen, maar speelde het spel toch mee. Hoe stom het ook was, ze kon er wel om lachen. Toen hij haar hand kuste was het stuk compleet, "Ik ben Rose, en ook aangenaam om jou te ontmoeten, appelman Joe." Ze boog een stukje door haar knieën, als een soort imitatie van de de reverence die hoogstwaarschijnlijk jaren geleden ook op deze plek gemaakt werden. Nouja, als dit een normaal kasteel geweest was. Rose wist niks van de voorgeschiedenis, dus vond ze het wel passend. Rose nam nogmaals een hap van de appel die echt lekker was. "Zo, appelman, zit je al lang op deze school?" het was een handige vraag om een gesprek mee te beginnen.

Joe moest lachen omdat ze zo meespeelde. Hij glimlachte naar haar en ging toen ontspannen staan. "Dit is mijn tweede jaar volgens mij.." Mompelde hij twijfelend, hij wist het niet meer zoals hij eigenlijk helemaal niets wist. "En jij prinses? Zit jij al lang hier op school?" Vroeg hij haar rustig, hij glimlachte vriendelijk naar haar en ging met een hand door zijn haren heen. Verder deed hij zijn shirt even goed en hield een hand in zijn broekzak. Zacht beet hij op zijn onderlip, denkend over hoelang hij hier zat maar nam toen maar een hap om ergens anders aan te denken, iets beters had hij toch niet te doen. Daarna liet hij zijn blik glimlachend over haar heen glijden, het was echt een mooi meisje.

Rose schudde haar hoofd nadat Joe dezelfde vraag aan haar stelde. "Een week nu, dus ik ben alles nog aan het ontdekken." ze glimlachte wat onzeker. Rose had er echt geen idee van hoe alles in z'n werking ging hier. Vroeger had ze op een normale middelbare school gezeten, nu zat ze op een kostschool in een toch wat griezelig gebouw. Het was een soort kasteel, iets wat je wel vaker zag in het oude Engelse landschap, maar nu was er een hele school in geïnstalleerd. Rose nam een hap en merkte hoe de jonge naar haar keek. Ze mocht soms dan wat naïef zijn, maar ze had nu we door dat ze als het ware gekeurd werd, waardoor er toch weer blosjes op haar wangen kwamen. Snel keek ze even langs hem heen, naar de boomgaard "En, is hier veel te doen?"

Joe keek haar verbaasd aan. "Oh.. Een weekje pas, dat is nog niet heel lang. Nou als je een rondleiding nodig hebt geef ik die graag een keer." Zei hij liefjes tegen haar en hij glimlachte. Daarna had hij haar bekeken en toen ze weer een hap nam en bloosde grinnikte hij even. Hij dacht even na. "Oh het uitgaansleven is wel heel leuk." Zei hij lachend. Hij keek haar aan. "Ik wil het je wel laten zien?" Vroeg hij haar kalm en hij keek haar glimlachend aan. "Ik vind het nog wel te doen hier, maar ik moet om de zoveel tijd gewoon weer naar Londen dus ik ben hier soms niet en dat scheelt het dan wel." Zei hij liefjes en hij keek haar glimlachend aan

"Lijkt me handig, deze school heeft net zoveel leerlingen als m'n vroeger woonplaats." grapte ze. Dat was misschien wat overdreven, maar met het landgoed erbij was het terrein enorm. Je kon er makkelijk verdwalen, zeker als je er onbekend was. "Uitgaansleven?" Herhaalde Rose, wat verbaast, aangezien dit een kostsschool was en ze niet verwacht had dat je er echt uit kon gaan. "Klinkt goed, maar je komt dus uit Londen?" vroeg ze, waarna ze terug glimlachte en nogmaals een hap van de appel nam. De jongen was vriendelijk tegen haar en zorgde ervoor dat ze zich wat op haar gemak begon te voelen, iets wat een fijn gevoel was. Rose keek hem met haar licht en donkere bruine ogen aan.

Joe grinnikte om haar grap en grijsde breed. "Ben.jij een boerinnetje ofzo? In plaats van een prinses?" vrowg hij haar lachend en hij knikte toen. "Oh ja zelee maar je moet wel de connecties ontwikkelen." zei hij glimlachend. Hij gooide het klokhuisje weg en keek naar het meisje. "Wn jij? Waar komt dit boerinnetje gebruiken?"' vroeg hij haar fimlachwnd. Hij keek haar rusrig en glimlachend aan. "Ik kan jw wel een keermeenemen?" vrowg hij haae. Hij hooptw op een ja. "Hoeft natuurlijk niet als je daa niet zo van hout." zwi hij glimlachend. Hij keek haar aan. "Kom dan zal ik je een kleine rondleiding door deze immense tuin geven. Ik heb toch rijd zat.""zei hij vrolijk tegen haar en hij wachtte rustig af.

Zat je op je mobiel, haha?
-
Rose wist niet of ze het leuk vond om een boerin genoemd te worden, haar associatie met een boerin was een dikke chagrijnige vrouw bij wie ze vroeger wel eens eieren had moeten halen van haar moeder. Omdat ze toen in haar biologische fase zat, tot ze erachter kwam hoe gezond het wel niet was. Daarom schonk ze hem een quasi geïrriteerd lachje.
"Ik ging niet zoveel uit," gaf Rose eerlijk toe, "Maar het lijkt me gaaf om een keer echt uit te gaan, als het hier leuk is zeker." Ze nam de laatste hap en gooide het klokkenhuis in een struikje waar ze naast stonden. "En is goed." knikte Rose met een glimlach, waarna ze naast Joe ging lopen.

Nu alweer. Maar hij is heel klein dus typt echt kut D:
--
Joe moes even grijnzen om haar lachje. "Mag ik je geen boerinnetje noemen? Je lijkt er niet zo blij mee." zei hij lachend waarna hij haar aan keek. "Oke. Na mijn mooie rondleiding ga ik je meenemen het uitgaansleven in." Joe keek haar aan. Hij nam haar rustig mee en deed zijn handen in zijn zakken. "Ken je de school al.een beetje of moet ik je ook alles daarin laten.zien?" vroeg hij haar met een vrolijke glimlach. Hij keek haar aan en haakte nog.net niet zijn arm aan de hare. Hij glimlachte naar haar en liep verder. Hij vond het gezellig.met haar. Ze was normaal en had een vrolijke.babbel en bovendien deed ze mee as hij idioot deed en dat vond hij grappig.