De vijver...

Ergens op de binnenplaats ligt een bijna perfect ronde vijver. Om de vijver ligt een grasveldje waar in de lente en zomer madeliefjes en paardenbloemen te vinden zijn. Daarom wordt er in die maanden ook vaak gepicknickt of gewoon lekker uitgerust of huiswerk gemaakt. In de vijver zwemmen veel verschillende soorten vissen. Ook zwemmen daar eendjes en zwanen.

Regels: niet zwemmen, laat de vissen met rust. Voer de eendjes alleen  brood en niets anders.
Personen: ongeveer 20

Jonah was aan het rondlopen over de binnenplaats en wilde even ergens rustig gaan zitten. Hij droeg een lekker warme jas met een blauwe spijkerblouse en laarsjes. Zijn haar zat lekker wild. Het was best fris maar de zon scheen en de lucht was mooi blauw, wat zeldzaam was voor de tijd van het jaar. Hij zocht een mooi plekje op en ging in het gras zitten. Uit zijn tas haalde hij een boek tevoorschijn. Jonah hield van lezen, hij is daarom ook vaak in de bibliotheek te vinden. De wind waaide hard dus deed hij zijn jas dicht. Hij sloeg het boek open op de bladzijde waar hij was gebleven en begon aandachtig te lezen. Het verhaal ontroerde hem zo, dat hij hem in twee dagen al bijna uit had gelezen. Jonah kon hier zo van genieten. Even buiten in de frisse lucht op een plekje waar hij even kon ontsnappen aan de wereld. Zodra hij zijn boek uit had pakte hij wat boterhammen die hij deze lunch niet had opgegeten uit zijn tas. De eenden kwamen snel op hem af en kwaakte om een stukje. "Hier, eet op." Hij gooide een stukje brood naar de lelijkste eend en moest lachen om hoe de andere eenden het stalen.

Haar haren wapperde zachtjes met de frisse wind mee. Ze deed de rits van haar lentejack wat tot haar heupen reikte dicht. Daarop droeg ze een zwarte skinny jeans met witte cowboy laarzen. Onder haar rode jack droeg ze een simpel bruin topje. Over haar schouder ruste een rugzak en voor het eerst zag ze er wat duisterder uit dan gewoonlijk. De meeste kwamen niet eens in haar buurt. Het ging de laatste tijd niet goed met Daykota. Vaker ruzie, sneller die woedeaanvallen en mensen die haar niet begrepen. Allemaal vooroordelen hadden terwijl zij haar niet eens kende. Ze besloot om tijdens de lunchpauze een wandeling te gaan maken. Een beetje de binnenplaats verkennen. Ze droeg haar ice tea green en hoorde wat gekwaak. Was hier een vijver? Daykota kwam met snellere passen naar de vijver gelopen waar eendjes vrolijk in zwommen. Ze ritste haar rugzak open om naar een aantal boterhammen uit te halen. Ze haalde de korstjes er van af en gooide dat het water in. De eendjes zwommen vlug naar de korstjes en vochten erom. Verderop zag ze hetzelfde gebeuren alleen deed een jongen dat. De eendjes moesten het wel goed hebben hier met al die leerlingen die de eendjes deden voeren. Het was nog een wonder dat ze er niet mollig uitzagen.

Hij keek om zich heen en zag dat er nog iemand de eenden kwam voeren, een meisje. Onopvallend bekeek hij haar, Jonah was erg goed in het bespieden van mensen. "Pas op dat ze je hand er niet afbijten, zodra die eenden iets hebben gekregen willen ze meer." Riep hij naar het meisje. Hij was van plan om zo weg te gaan, zodra zijn brood op was. Hij gooide nog wat stukjes naar de luid kwakende eenden. Die beesten kregen veel te eten, maar toch vochten ze nog flink om de stukjes brood. Een fris briesje waaide in Jonah's gezicht, hij kreeg er een traanoog van. Toen zijn brood zo goed als op was stopte hij zijn handen in zijn zakken, en wilde terug lopen naar de school. Hij liep langs het meisje wat hier ook de eendjes voerde en schonk haar een vriendelijke glimlach.

Ze schrok wanneer zij plotseling een stem hoorde. Haar ogen keken gelijk naar diegene die haar sprak. Een glimlach sierde op haar gezicht. Dit keer droeg ze geen zonnebril waardoor je zag dat ze het wel kon waarderen. "Oké dan weet ik dat. Bedankt voor de tip." Daykota keek naar de eendjes en gauw was haar brood ook op. Ze keek een beetje sipjes want de eendjes bleven maar komen. Ze staarde haar aan... Een sekte die steeds meer wilde. Het leek wel of ze nooit wat kregen. Er waren zoveel leerlingen op deze school dat Daykota zoiets niet kon voorstellen. De jongen passeerde haar en schonk haar een glimlach. Wat waren de meeste mensen toch vriendelijk. "Krijgen deze eendjes nauwelijks wat te eten? Ze kijken zo hongerig alsof ze nooit te eten krijgen."

Nu het begon te schemeren was het helemaal niet meer zo aangenaam buiten, de lucht was kil en de donkere wolken verrieden dat het elk moment kon gaan regenen. Iets waar Jayden geen enkel acht op sloeg, het kon haar niet schelen of ze wel of niet nat werd, haar aandacht ging naar heel iets anders uit. Een keer niet naar haar sigaret, joint of andere genotsmiddelen als drank of drugs, zelfs niet naar haar handen waar ze onafgebroken naar leek te staren. De nagellak op haar nagels was afgebladderd en sommige nagels moesten nodig bijgevijld worden, maar wat was het nut? Nu ze niet onder invloed was en ze in complete eenzaamheid bij het vijvertje zat liet de jonge vrouw haar naargeestige gevoelens binnen komen. Als een soort inktvlek trok het door haar lichaam terwijl ze aan Mark dacht, Mark was haar beste vriend geweest. Niet als in de zin van een relatie, maar als iemand van wie ze hield als een soort broer. Nooit zou ze hem meer kunnen zien, ze wist zelfs niet eens welke muziek er op zijn begrafenis gedraaid was... Met opgetrokken knieën zat ze op een bankje, terwijl enkele tranen haar het zicht benam. Nu er toch niemand was kon ze het muurtje enigszins laten zakken.

Olivia liep door de hoge planten naar het vijvertje. In haar linker hand had ze een sigaret -misschien begon ze een beetje verslaafd te raken, maar het kon haar niks schelen- en in haar rechter had ze haar telefoon. Ze was in een druk gesprek verwikkeld met Matthew. Zoals altijd begon het onschuldig -hee liefie, hoe gaat het?... Ja met mij ook- maar de laatste tijd leken hun gesprekken altijd in een ruzie te veranderen waarin er eentje uiteindelijk ophing. Het vrat haar helemaal op van binnen en ze was niet meer het lieve, leuke, onschuldige meisje dat ze voor hun relatie geweest was. 'Ja dat snap ik maar dat geeft jou nog niet de reden om... Waar heb je het over? Ik ken hem niet eens... Ja hoor is, jij bent degene die zo nodig toen hij dronken was...' Inmiddels was ze aangekomen bij het vijvertje, maar ze had Jayden nog niet gezien. Haar stem klonk hard, zacht, sissend of open door de telefoon en soms hoorde je Matthew hard praten aan de andere kant. Haar woorden werden afgewisseld door korte trekjes aan haar sigaret.

Het was moeilijk om het aankomende meisje niet op te merken. De harde stem die duidelijk geïrriteerd klonk, met af een toe een vage stem die antwoordde. Zonder op te kijken was het haar duidelijk dat iemand in een telefoon sprak. Bijna kwaad dat iemand kwam storen op de eerst zo rustige plek knipperde ze de tranen uit haar ogen weg. Met haar vingers ging ze onder haar ogen langs om eventuele uitgelopen make-up te verwijderen. Onwillekeurig luisterde Jayden naar het blonde meisje dat waarschijnlijk ruzie had met haar vriendje. Poor Lady. Het was voor Jayden maar weer duidelijk hoe onzinnig relaties waren, misschien dacht ze er zo over omdat zij nooit verder kwam dan een simpele nacht voor de fun. Hoe dan ook, het zenuwachtige getrek aan de sigaret van het meisje deed haar naar haar eigen sigaretten verlangen. Een simpele sigaret die de nicotine behoefte zou vervullen en haar wat zou kalmeren. Helaas had ze een uur terug de laatste opgerookt en was ze nog niet in de gelegenheid een nieuw pakje te halen. In de broekzak in haar appartement zaten nog wel een paar pillen, maar zelfs opstaan was haar teveel moeite op het moment.

Olivia bleef nog even door discussiëren met Matthew, maar na een tijdje was ze er helemaal klaar mee, met een laatste bijtende opmerking sloot ze het gesprek af. Ze klapte haar telefoon dicht, stopte hem in haar zak en opeens drong het tot haar door  dat het vreselijk stil was zonder dat zij in haar telefoon stond te blèren. Ze ging in het gras zitten en deed haar best haar tranen binnen te houden. Om maar wat te doen te hebben nam ze halen van haar sigaret en keek ze een beetje om zich heen. Opeens zag ze een meisje zitten, een paar meter verderop. Even keek ze haar aan, besefte dat ze het hele gesprek gehoord had en glimlachte een beetje verontschuldigend. Je kon wel zien dat haar glimlach nogal geforceerd was. 'Hoi, sorry dat ik je rust verstoord heb' zei ze niet al te hard, maar hard genoeg om haar te kunnen horen.

Als Jayden het al gewild zou hebben, het gesprek niet opvangen was zo goed als onmogelijk. Zonder wat te zeggen keek ze uit over het water en luisterde ze naar de woorden die kwaad in een telefoon gezegd werden. Het gesprek hield uiteindelijk op en de rust keerde weer weder naar de plek. "Oh geen probleem, heb je een sigaret voor me?" informeerde Jayden schouderophalend, die nu duidelijk de tekenen van verslaving begon te merken toen ze het meisje aan sigaret zag trekken. Het was natuurlijk meer dan logisch dat het meisje nee zou zegen, maar ach er viel toch niks te verliezen.

Olivia keek het meisje een beetje scheef aan. Verslaafd? Zeker weten, en moest je zo iemand een sigaret aanbieden? Maar waarschijnlijk had Olivia haar avond verpest, dus zonder al te veel te mokken pakte ze een sigaret en aansteker, stond op en gaf ze aan het meisje. Ze ging naast haar zitten, niet al te dichtbij, er zat zeker nog een meter tussen, maar anders moest ze hier zo stom gaan staan wachten op haar aansteker en dan weer vijf meter verderop gaan zitten. Olivia hoopte nog steeds dat ze een paar vrienden kon maken hier op school, en misschien was dit meisje wel heel aardig? 'Hoe heet je?' vroeg ze waarna ze een lange hijs van haar sigaret nam en een poging deed om het uit te ademen in van die ringen, het lukte half, maar ze zag er vooral uit als een gestoorde vis. Ze lachte een beetje zachtjes en was blij met het verdovende effect van de sigaret. Voor het eerst in haar leven had ze wel zin in een joint, ze hoorde van heel veel mensen dat dat heel fijn was, maar had het nog nooit geprobeerd.

Jayden was blij verrast dat het meisje haar werkelijk wat gaf. Ze pakte de sigaret dankbaar aan en legde het staafje tussen haar lippen, waarna ze deze aanstak. Het duurde even voor de sigaret brandde, maar toen hij het deed blies Jayden tevreden de rook tussen haar lippen vandaan, "Thanks." met een dankbaar gebaar gaf ze de aansteker terug aan het blonde meisje. "Jayden, jij?" het was duidelijk dat Jayden niet van de lange zinnen was, dat kostte haar teveel moeite. Met haar benen wat opgetrokken bestudeerde ze het meisje om te kijken of ze haar bekend voorkwam, maar Jayden moest bekennen dat ze in die paar weken bijna geen mensen bij naam kende. Jayden keek toe hoe het meisje tevergeefs ringen uit probeerde te blazen, "Ik denk dat je daar sigaren voor nodig hebt." glimlachte ze bij de mislukte pogingen, "Mij is het tenminste nog nooit gelukt."

Olivia stopte maar met het blazen van de ringen. 'Olivia' zei ze en ze ging op haar rug op het gras liggen. De lucht had nu een donkerblauwe kleur, het moment tussen dag en nacht. Schemering. 'Ik zie mensen het wel is met sigaretten doen, alleen ik rook eigenlijk niet zo veel' zei ze en ze haalde haar schouders op. Ze voelde zich op haar gemak in haar witte shirtje, blauwe short, lange wollen vest en all stars met hoge sokken. Zoals altijd zag ze er goed uit, met make-up en zelfs als haar haren door de war zaten kon je zien dat ze het goed verzorgde. Het hing nu los en omdat het zo lang was wist ze dat er ergens straks wel gras en blaadjes in zouden komen te zitten, maar dat maakte haar niet veel uit.

Jayden knikte, daar had ze gelijk in. Zelf had ze het nu ze erover nadacht ook wel eens mensen circeltjes zien blazen, maar het was haar zelf nooit gelukt. Haar donkere ogen keken even naar het meisje dat schijnbaar veel om haar uiterlijk gaf, iets wat Jayden in zekere zin ook deed. Alleen bij haar was de stijl een stuk anders. Tevreden nam ze een trekje van de sigaret terwijl ze naar het rustige water in de vijver keek. "Ben je hier al lang, Olivia?" Jayden probeerde de depressieve gevoelens van een tijdje terug weg te duwen en zich op de sigaret en op het meisje te richten.

Olivia keek even op naar het meisje en vond dat ze er echt stoer en mooi uitzag, alleen wel een beetje verdrietig. Ze hield wel van haar stijl, maar zou het zelf nooit dragen, het paste gewoon totaal niet bij haar. 'Nee, sinds een maand voor de zomervakantie. Jij?' vroeg ze, en ze nam weer een trekje van haar sigaret die nu al bijna opgebrand was. Ze baalde ervan dat ze hier niet gewend raakte en wilde eigenlijk gewoon terug naar haar vorige weeshuis, naar Matthew. Alles was zoveel beter gegaan toen ze nog bij elkaar woonden en elkaar veel zagen, zo hadden ze geen reden om elkaar niet te vertrouwen. Nu was hij constant bang dat ze iets met een andere jongen zou doen, wat helemaal nergens op sloeg want hij was degene die aan het begin van hun relatie vreemd was gegaan.

Jayden bedacht zich dat de kleding die het meisje droeg waarschijnlijk het soort kleding was dat haar ouders het liefst hadden gewild dat ze zou dragen. Hoewel, nee die wilde dat ze vast bleef zitten aan truttige jurkjes en nette pumps. Gelukkig hadden haar ouders hier in zekere zin nog minder overzicht over haar dan ze thuis hadden en konden ze al hun aandacht op hun minnaars richten, of op elkaar om elkaar weer de tent uit te jagen. Blij dat ze daar tenminste niet meer bij was nam ze nogmaals een trekje, waarna ze het as van de sigaret aftikte. "Ook pas een paar weken, niet erg lang." het was nogal een abrupte komst, zacht uitgedrukt. Natuurlijk hadden haar ouders er zo vaak mee gedreigd, maar dat ze hier werkelijk gedumpt zou worden had ze zeker niet verwacht.

Olivia glimlachte 'Ik vind het voor het eerst in mijn leven moeilijk om ergens te wennen. Jij?' vroeg ze en ze gooide haar sigaret in het gras. Eigenlijk had ze al wel zin in een nieuwe, maar daar zou ze nog even mee wachten. Echt verslaafd was ze gelukkig nog niet. Ze vroeg zich af of een meisje dat er zo uitzag makkelijker vrienden kon maken op een school als deze, waar er meer haar soort mensen rondliepen. Olivia had moeite met het maken van vrienden hier, hoewel ze op andere scholen juist altijd populair was geweest. Maar ze weigerde zich anders te kleden en gedragen omdat ze dan leuker gevonden zou worden.

"Hmm, ik mis de grootte stad vooral." ze had helemaal niks met de schone lucht en de grote hoeveelheid aan open vlaktes en natuur in deze omgeving. Misschien omdat ze het niet gewend was, of omdat ze van te voren al besloten had dat er niks aan deze school was. Hoe dan ook, ze miste de nauwe straatjes van de stad, de ouderwetse kroegen en de vele plekken waar ze met haar vriendengroep samen kwam om met z'n alle high of stoned werden. En met name miste ze Mark. "Ik vind wel weer een manier om hier weg te komen." voegde Jayden eraan toe, ze had nog geen idee hoe. Aangezien haar ouders haar nauwelijks geld toe zonden en ze geen idee had waar ze heen zou moeten gaan, was dat een plan waar aan gewerkt moest worden. Gelukkig waren er hier genoeg plaatsen waar ze aan haar spul kon komen, dat was het meest belangrijk.

Olivia knikte. Ze mistte Londen ook wel, niet dat ze daar altijd gewoond had maar wel vaker dan op enige andere plek. 'Ik ken het' knikte ze. De lucht hier was zo fris en overal was het groen, het werkte soms eerder verstikkend dan verademend. 'Laat me maar weten als je een idee hebt, dan kom ik met je mee. En dan stap ik op de bus naar Londen. Waar ga jij heen?' Ze mocht dit meisje wel en vond het leuk dat ze hier ook niet helemaal leek te passen. Of hier niet wilde passen, want daar leek het meer op.

"Londen?" herhaalde Jayden, daar was ze ooit een keer geweest. Ze was een jaar of 3 geweest, maar er stond een foto in de woonkamer van haarzelf in een bloemenjurkje waarop The Big Ben te zien was. Ze kon zich er helemaal niks van herinneren, maar het was vast voor een liefdadigheids-iets geweest. "Leuke stad?" ze keek even vragend naar het blonde meisje, waarna ze haar schouders ophield als antwoord op de vraag, "Geen idee, misschien Londen, misschien Amsterdam, of wie weet China." Dat land stond bekend om de opium, dus waarom niet? Dat was een van de weinige dingen die ze nog niet geprobeerd had. Jayden drukte haar sigaret uit tegen de rand van het bankje en keilde het restje het water in. "Nogmaals bedankt voor de sigaret." Nu ze zichzelf weer wat had herpakt kon ze het muurtje weer opbouwen en straks opzoek gaan naar wat anders.

Olivia knikte, ze had niet echt een bepaald accent dus ze was niet verbaasd dat Jayden het niet gehoord had. 'Ja, lekker druk. Veel verschillende mensen en mijn vriendje woont er ook' zei ze enthousiast, maar haar wangen kleurden rood toen ze bedacht dat Jayden net haar fijne gesprekje met Matthew gehoord had. 'China? Interessant. Amsterdam lijkt me ook wel interessant, of ergens in Amerika' zei ze met een glimlachje. 'O, geen probleem, als je er nog een wil laat maar weten.' zei ze, ze had niet veel geld en kon het zich eigenlijk niet veroorloven aan iedereen sigaretten te geven, maar ze was allang blij dat ze eindelijk is een normaal gesprek had met iemand hier op school.

"Tja, Amerika is oké, maar een beetje opgehemeld door alles op tv." aan de ene kant hield ze van de stad New York, aan de andere kant haatte ze die, maar ze was niet op veel plaatsen geweest in het land en Amerika was groot, erg groot. Dus daar kon ze niet over oordelen. Bij de opmerking over nog een sigaret keek ze even verlangend naar Olivia, maar tegelijkertijd bedacht ze zich dat ze behoefte had aan sterker spul. Misschien een jointje of iets van poeder, maar dan moest ze weer helemaal terug naar het appartement wat haar was toegewezen, wat nog best een tippel was vanaf dit punt. Niet heel ver weg, maar je was toch zeker een kwartier aan het lopen en net als ieder ander mens was Jayden liever lui dan moe, dus bleef ze nog even op de plek waar ze zat. Het houten bankje waar ze op zat was door de jaren heen helemaal volgekrast met liefdesverklaringen en hartjes. Het verbaasde haar hoeveel stelletjes hier gezeten hadden, de bank zat alles behalve lekker. Jayden had er nu al een houten kont van.

Samuel had altijd al een hekel aan eenden gehad. Hij haatte de irritante beesten, met hun snavels die alleen maar nuttig waren voor het pikken van brood en het vervelende, zeurderige gekwaak en gekwetter. Soms herinnerde Samuel zich nog flarden van zijn moeder, die hem meenam naar de eendjes en brood in zijn toen nog kleine handje duwde, om vervolgens te zeggen dat hij het niet zelf op mocht eten, maar het aan de eendjes moest voeren. Samuel vond het verspilling van eten. Eenden hadden geen nut, besloot hij. En eenden waren ook nog eens het ware bewijs dat er geen God was, want een God zou nooit zo stom zijn om van die domme dieren als eenden te maken. Dat hij ooit door een groep eenden aangevallen was, vertelde Samuel liever niet bij zijn tirade over de nutteloze wezens. Maar dat deel vond hij ook niet erg belangrijk.
Nou ja, het kwam erop neer dat Samuel bij de vijver zat en naar de eenden staarde, zich afvragend of hij er eentje met het filter van zijn opgebrande sigaret moest bekogelen. Helaas was daarvoor de afstand te groot, dus belandde de sigaret in het water. Oeps. Milieuvervuiling. Niet dat Samuel een voorstander was van "Laten We Proberen Het Milieu Te Redden Door Alles Groen Te Doen!". Nee, in plaats zich daarover te ergeren, stak hij nog een sigaret op - gewoon omdat hij íéts moest doen. Op deze manier zat hij wel snel door het pakje heen, besefte hij, maar goed, dit was niet het moment om zich daar zorgen over te maken.

Rustig hield ze haar tas vast. Ze had een kleedje mee en wat fruit. Dat zou ze opeten terwijl ze haar huiswerk zou proberen te maken. Ze nam rustig plaats aan de rand van het water en keek vrolijk naar de eendjes. Ze zat heerlijk in haar vel en voelde zich eindelijk weer wat beter. Het ging goed tussen haar en Jeremy, ze had goede vrienden en haar band met Caleb werd ook steeds beter. Daarom voelde ze zich heerlijk dat ze haast niet meer aan haar problemen dacht, het eten ging erdoor ook beter. Julia had ook brood bij zich voor de eendjes, het was oud brood dus het zou niet meer gegeten worden. Dan was weggooien zonde vond ze. Met een glimlach begon ze in kleine stukjes te scheuren en gooide ze het in de vijver. Haar huiswerk legde ze klaar naast zich. Julia had rustig plaats genomen in de kleermakerszit, aangezien ze dit maal een broek aan had kon ze dat doen. Normaal met een jurkje aan deed ze dat niet. Met een tevreden zucht nam ze een druifje en hield wat brood achter voor zometeen. Ze neuriede zachtjes en begon rustig aan de lastige wiskunde opgaven waar ze helemaal niets van snapte.

Doelloos leip Jayden over het terrein heen, in haar ene hand had ze een sigaret, terwijl in haar andere hand het oplichtende schermpje van haar mobiel zichtbaar was. Het was aan het begin van de avond, het tijdstip dat de schemering aan was gebroken. Het was te vroeg om een kroeg binnen te stappen en Jayden had niet heel veel behoefte aan menselijk contact. Straks zou ze misschien nog opzoek gaan naar Paul, degene die haar aan haar middelen hielp.