Het vijvertje.

Het vijvertje ligt eigenlijk een beetje verscholen achter een stel struiken en een boom waardoor het niet heel goed zichtbaar is. Het is hier daarom ook de perfecte plek om even alleen te zijn en tot jezelf te komen, de leerlingen hebben deze plek namelijk ook nodig. Het ziet er goed verzorgd uit. Het water is niet heel diep, maar er zwemmen een aantal vissen in rond. Er zijn veel plantjes en af en toe springt er een kikkertje voorbij.

Personen: Niet veel, het is klein en niet opvallend.
Regels: Niet vervuilen.

Na vijf jaar op deze school kende Caleb ongeveer alle geheime plekjes wel. Dit was er een van, hier ging hij heen als hij rustig wilde worden. Een met de natuur. Het vijvertje was klein maar groot genoeg om gewoon naast te zitten. De zon prikte door het bladerdak boven hem en wierp kleine spikkeltjes op zijn half ontblote benen. Het was warm dus ook zijn bovenlijf was ontbloot, er zou hier toch niemand komen waarschijnlijk dus het maakte ook niet. Al kwam er wel iemand, dan nog kon het hem weinig deren dat hij hier alleen in een korte broek zat.
Caleb zat aan de rand van de vijver, zijn voeten bungelde in het water. Op zijn schoot lag zijn gitaar weer, hij speelde de laatste tijd vaker, hij had er meer tijd voor gelukkig. Hij speelde een zacht slaapliedje, vroeger had zijn moeder het voor hem gespeeld en gezongen. Hij was nog maar vijf toen ze overleden. Hij miste ze ontzettend maar door dit liedje leek het alsof zijn ouders wat dichter bij hem waren. Alsof ze over hem waakte, het idee maakte hem rustig en kalm. Iets wat bij hem zeker niet vanzelf sprekend was.

Hinata was in een van haar rustige buien vandaag. Het was wat warmer en daarom was ze wat duffer. Haar normale drukke persoonlijkheid was een beetje beperkt op dit soort dagen en ze zocht graag de rust op. Op een rustig tempo liep ze door de struikjes heen, nog een beetje afwezig was ze. Zachtjes neuriëde Hinata het deuntje van een Japans liedje van Another Infinity. Ze kwam bij het heldere vijvertje waar ze de koi karpers in zag zwemmen. Dat deed haar denken aan thuis. Pas toen merkte ze op dat er iemand bij het vijvertje zat aangezien ze zijn reflectie in het water zag. Even geschrokken keek Hinata op naar hem. "Sorry, Hinata wist niet dat je hier zat. Ze wilt wel weg gaan?" vroeg Hinata aan hem. Ze kon de privacy van mensen op deze school heel goed respecteren.

Het water maakte zachte kabbelende geluidjes als de wind eroverheen blies. Het was avond en de zon was net ondergegaan waardoor er nu een kille wind door de struikjes voor de vijver blies. Cathinka's teen maakte zo nu en dan even een cirkel in het water, waarna ze snel haar voet terugtrok tegen de kou. De cirkels breidden zich steeds verder uit, tot ze verdwenen tegen de rand van de vijver. Vandaag was een redelijk warme dag geweest, maar zodra de zon weg was, was daar niets meer van te merken hier. Cath was nog steeds een beetje aan de omgeving aan het wennen, want wie ging er nou naar een school gevestigd in een kasteel? Je zou denken dat het haar een beetje trots zou maken, maar ze wist heel goed dat ze het ook hier waarschijnlijk niet lang vol ging houden. Vier scholen had ze al gehad in de afgelopen twee jaar, en telkens kwam er een vreemde smoes dat ze na een half jaar toch teveel leerlingen hadden en er een aantal naar een andere school overgeplaatst zouden moeten worden, of dat haar punten niet aan de verwachtingen voor een beurs voldeden en ze dus naar een mindere school zou moeten. Nou, ze wist niet hoe hoog die punten dan moesten zijn, maar met nette zevens en wat achten zou ze er toch moeten komen. Zelf wist ze natuurlijk ook wel dat het helemaal niets te maken had met het aantal leerlingen op de scholen of haar schoolprestaties. Mensen met klachten of medeleerlingen die zo jaloers waren om haar te verklikken waren het probleem. Zo in gedachten verzonken zat ze op de rand van het vijvertje voor zich uit te staren naar de inmiddels donker geworden hemel.

Met een warm vestje aan zette ze rustige stappen voort. Bedenkelijk keek ze even naar de lucht. Waarom moest ze ook al weer hier naar toe? Terwjl haar gevoel zei dat het zou gaan regenen.. Met een zachte zucht liep ze langs de boom op en keek ze even verbaasd toen ze zag dat er iemand zat. "Oh sorry, ik hoop niet dat ik stoor." zei ze snel. Ze liep nerveus even wat van het meiaje af en ging op de rand zitten. Ze had eigenlijk niet eens verwacht dat er andere mensen waren maar ook dat was natuurlujj niet het einde voor Julia. Zacht liep ze haar hand wat in het water zakken rn glimlachend pakte ze wat vissenvoer.

Cath was niet geschrokken van het meisje. Kalm glimlachte ze naar haar. "Geeft niet hoor, kom er maar bij zitten, ik kwam hier niet per se om alleen te zijn, vind het water gewoon zo prettig." Ze kon het meisje niet heel duidelijk zien hier, omdat het al zo donker was. Maar dat gaf niet. Ze veegde met een hand haar rode haren achter haar oor. "Kwam je eigenlijk voor rust?" vroeg ze, toen ze zich bedacht dat ze misschien niet meteen tegen het meisje moest gaan praten. Als ze dat niet prettig vond vond ze haar dadelijk meteen niet aardig en daar had Cath niet zo'n zin in. Ze vond het prettig als mensen haar aardig vonden. Dan was er niets aan de hand en hoefde ze zich meestal nergens zorgen over te maken.

Met een glimlachje nam Julia plaats aan de vijver. "Ik heb eigenlijk geen idee waarvoor ik hier kwam. Hoogstwaarschijijk afleiding denk ik dan." zei ze rustig glimlachend. Ze keek naar het meisje. "Het water is ook prettig. Het is zo kalm en sereen." zei ze zacht en ze strooide toen wat vissenvoer erin. Niet veel later waren er vele rimpels in het water te zien en hoorde je soms vissenmondjes happen. Glimlachend keek Julia toe. "Het is wel een fijn afgwlege plekje. Het is dat ik het kende anders was ik er zo voorboj gelopen." zei ze eerlijk. "Ik ben trouwens Julia."

Cath trok rustig haar voeten uit het water en ging in kleermakerszit zitten, trok daarbij haar jurkje een beetje verder over haar knieën. Ze wist niet wat ze van Julia moest vinden. Ze leek te normaal voor deze plaats, maar je wist het maar nooit. Sommige mensen wisten het goed te verbergen. Eigenlijk maakte het Cath ook niet zoveel uit. "Daar heb je gelijk in ja" stemde Cath in. "Ik ben blij dat deze plek nog vrij onbekend is, anders zouden hier vast veel meer mensen zitten dagelijks, heerlijk om hier te komen, te genieten van het water en gewoon even nergens over na te hoeven denken..." Ze speelde wat met haar haar en stopte het uiteindelijk achter haar oor. "Ik ben Cathinka, maar noem me maar gewoon Cath."

Julia keek haar kalm aan en glimlachte even naar haar. "Aangenaam Cath en wat dat betreft heb je helemaal gelijk, als dit door velen ontdekt zou zijn dan zou het echt niet leuk meer zijn. Constant mensen of stelletjes die het hier wel mooi en romantisch vinden. Nee, dat zou alles verpesten." Zei ze en ze keek naar de jongedame. Haar vestje trok ze iets beter om zich heen, koud had Julia het altijd al snel, doordat ze geen vet had dat haar warm kon houden begon ze al te bibberen als er een koud briesje was. Hoewel het met wat wind ook al leek of ze zo omver geblazen kon worden. Kalm keek ze Cath aan en glimlachte toch nog altijd wel vriendelijk en vrolijk. Precies zoals ze wilde overkomen.

Merlin zat met zijn armen om zijn knieën en een gigantische glimlach op zijn gezicht tegen de boomstam naast het vijvertje. Hij was in de zevende hemel, Jonah zag hem wel staan, Jonah was zijn vriendje. Hij giechelde zacht in zichzelf toen hij dit herhaalde in zijn hoofd en hij begroef zijn hoofd in zijn knieën. Hij had een paar minuten zijn broer een sms gestuurd met het goede nieuws en Seamus kon niet blijer voor hem zijn.

Julia liep vrolijk rond. Ze voelde zich heerlijk. Na haar date met Jeremy had ze veel met hem gekletst via Whatsapp en allerlei andere dingen. Ze voelde zich heerlijk hoewel ze geen idee had of ze nu een relatie met hem had of niet, dat maakte haar enigszins nerveus maar nam niet weg dat ze zich heerlijk voelde. Haar glimlach werd ook zeker al wat beter toen ze Merlin zag. "Merlin!' Riep ze vrolijk, ze zwaaide en liep snel naar hem toe. Ze keek hem vrolijk aan. "Hoi! Leuk om jou hier te zien." Zei ze vrolijk en liefjes. Ze keek naar de jongen en zag aan hem dat hij helemaal straalde. 'Wat is er gebeurd?" Vroeg ze met een plagende stem.

Merlin keek op en grijnsde nog breder toen hij Julia zag. 'Hoi Julia! Niet hoor, er is niets gebeurt. Ik ben je wel drie etentjes schuldig.' zei hij zo rustig mogelijk maar hij kon zijn vrolijkheid niet al te goed verbergen. 'Je had gelijk, zo erg veel gelijk. Waarom geloofde ik je niet.' zei hij en hij omhelsde Julia stevig. 'Is er nog wat interressants gebeurt in jouw leven sonds afgelopen vrijdag?' vroeg hij nieuwsgierig.

Julia begon te lachen toen hij dat zei. "Ik wist het wel! Ik wist het." zei ze lachend en ze knuffelde hem terug. "Oh gefeliciteerd Merlin" zei ze vrolijk en ze woelde door zijn haren. Lachend keek ze hem aan e knikte toen. "Ik ben op een date geweest. Met een jongen genaamd Jeremy. We zijn een ijsje gaan eten en toen heect hij me gekust en ik sta al de hele tijd sinds dat moment te springen van vrolijkheid!" zei ze lachend. Ze keek Merlin vrolijk aan, stralend en vol leven. Ze vond het herlijk met Jeremy en kon haar geluk niet op en dat Merlin zijn geluk ook had gevonden vond ze helemaal geweldig voor hem. En natuurlijk had zij gelijk gehad, iets dat haar ook goed deed.

--

Ahw ik vind Merlin zielig door Jonah D:

ik ook arme merlin
maar hij is tough... okee nee hij is een watje
---
Merlin giechelde een beetje, 'Dankje, ik ben echt vreselijk blij en ik hoop dat het nog lang stand houdt.' Hij liet Julia weer los maar bleef een van haar armen vasthouden. 'Ooh, wat leuk voor je! Ik weet het niet zeker want er zijn vast meer Jeremy's bij ons op school maar volgens mij is hij een van mijn kamergenoten.' zei hij met een grijns. 'Ik ben zo blij dat we samen gelukkig in de liefde zijn.' zei hij met een grinnik, 'Ik hoop dat het snel wat wordt tussen jou en Jeremy, misschien kunnen we hem en Jonah dan een meevragen op onze vrijdag etentje als een dubbeldate?' vroeg hij en hij straalde bij de gedachte, het leek hem zo leuk om op dubbel date te gaan, vroeger was een date alleen al te ver gezocht voor hem laat staan een dubbeldate.

Ik vind het echt heel zielig voor hem :c Ik wil hem knuffelen.
---
Julia moest lachen. "Oh echt dat zou tich wat zijn. Niet stiekem roddelen." zei ze plagend tegen Merlin en ze keek hem knikkend aan. "Ja ik hoop met je mee. Dat van jullie moet echt lang volhouden. Dat verdien je echt. En als dat niet gebeurt dan ben ik er. Maar zorg dat ik niet nodig ben." zei ze liefjes lachend. Ze moes zacht grinniken bij het idee. "Lijkt me leuk. Ik denk dat Jeremy dat ook wel leuk vind. En ik ben heel benieuwd of het wat wordt. Ik wil wel een beetje rustig aan doen en niets te snel." zei ze glimlachend. "Ik heb ook wel tijd nodig om te wennen. Ik heb al in jaren geen vriendje gehad." zei ze tegen hem en ze keek Merlin met een glimlachje aan. Julia vond het heerlijk om te zien hoe de jongen straalde. "We moten het wel goed afspreken hoor. Ik ging met Jeremy een ijsje eten maat ik had heel netjes ontbeten die ochtend. Nouja na de ijsjes was ik kotsmisselijk en had ik buikpijn. Maar gelukkig had ik zuster Jeremy tot mijn beschikking." zei ze giechelend. Ze vond het heerlijk om er zo over te praten en ze keek vrolijk naar Merlin.

Jimmy ging rustig aan de rand van het vijvertje zitten. Verder was er niemand en daar had hij even behoefte aan. Niet dat hij iets had om over na te denken of diep in de put zat of zo. Nee, soms vond hij rust gewoon fijn. Zelfs sprak hij natuurlijk ook geen woord en als hij om zich heen even ook geen woorden hoorde, was het voor hem heerlijk. Uit zijn tas haalde hij een blok hout en een groot met en hij begon met het mes stukken van het hout te schaven. Hij had nog niet echt een idee wat het zou worden, tot hij één van de grote koikarpers zag zwemmen en besloot zo'n vis te maken. Het zou nog even duren voor je aan het houtblok zou zien dat het een vis werd, maar uiteindelijk kon je zelfs zijn schubben tellen en de nerven van zijn vinnen voelen. Daar had Jimmy speciale mesjes en vijltjes voor, maar dat deed hij op plekken waar hij niet gestoord kon worden. Op de badkamer bijvoorbeeld.

Arianne was naar het vijvertje gekomen om te tekenen. Het was er nooit echt druk en was makkelijker te tekenen dan de grote vijver die verderop lag. Ze wandelde geruisloos naar daar, want als er iets is waar ze goed in is, is het niet opvallen. Toen ze er bijna was zag ze een jongen zitten en hij was bezig met hout. Stilletjes verstopte ze zich en haalde haar tekenblok boven. Ze wou hem niet uit zijn concentratie halen en dit was eigenlijk perfect om te tekenen, dus begon ze lichtjes met haar potlood te schetsen.

Jimmy had gemerkt dat er iemand aan was komen lopen en zich had verstopt, maar die persoon stoorde hem niet, dus stoorde hij haar niet. Als het dan tenminste een haar was, het hadden hem in elk geval geen mannenvoeten geleken. Rustig ging hij door en de houtschilfers landden zacht op de grond en op zijn benen. Nu waren ze nog dik, maar dat zou duren tot het blok hout de vorm van een vis had. Dan moest hij alleen de contouren nog vormen en dat was een secuur werkje. Na een tijdje merkte hij dat zijn mes bot werd. Uit de tas haalde hij een slijpsteen en begon te slijpen. Dat mocht ook wel, eens per maand. Het slijpen maakte een knarsend, vervelend geluid, maar Jimmy liet er niets van merken dat hij het vervelend vond.

Arianne was al aardig op weg met haar schets toen de jongen plots stopte en een of andere steen bovenhaalde. Ze wist niet wat hij daarmee zou doen en richtte zich weer op haar tekening tot ze plots een knarsend geluid hoorde en uit haar concentratie werd gehaald. Het was dus een slijpsteen, en het zorgde ervoor dat ze het afmaken van haar tekening tot later zou moeten uitstellen. Zou ze naar hem toegaan, waarschijnlijk zou hij denken dat ze een of andere stalker was, zeker wanneer hij haar tekening zag, of zou hij het juist leuk vinden? Er spookten verschillende gedachten door haar hoofd, al was ze van een ding zeker, ze ging hier niet blijven zitten. Uiteindelijk stond ze toch recht en wandelde naar hem toe. "Eehm hallo, sorry dat ik je stoor, maar ik vroeg me af wat je aan het maken was" zei ze en wees naar het stuk hout dat tijdelijk opzij lag.

Jimmy ging gewoon door met slijpen toen hij aangesproken werd. Hij nam alleen even pauze om naar de vissen in het water te wijzen, want dat was hij immers aan het maken. Na twee minuutjes keurde hij zijn mes scherp genoeg en ging hij verder met het snijden van het hout. Er zat nog steeds geen vorm in, dus hij ging gewoon door met hier en daar hout wegsnijden. Hij had nog niet opgekeken naar het meisje, want ze was nog geen echt gesprek begonnen, dus hoefde hij haar nog niet aan te kijken. De vis die hij maakte zou trouwens wel net een bocht maken, dat gaf een extra effect aan het werkje. vond Jimmy.

"Ow een vis" zei ze waarna er een stilte tussen hen viel die Arianne nogal ongemakkelijk vond. "En doe je dat al lang, dingen uit hout snijden en hoelang doe je er precies over om bijvoorbeeld die vis af te krijgen." Eigenlijk had ze nog veel meer vragen die ze hem wou stellen, maar ze wou hem hiermee ook niet overdonderen, dat zou nogal onbeleefd zijn.

Jimmy moest het meisje nu wel aankijken. Zijn blauwerdanblauwe ogen keken in die van haar en zijn blik gaf een bevestigend antwoord. Hij kon met zijn ogen niet specifiek zeggen hoelang, op beide vragen niet. En spreken zou hij niet, daar was in deze situatie geen behoefte aan. Het was simpelweg niet belangrijk genoeg. Hij zou eigenlijk niet weten wanneer iets belangrijk genoeg zou zijn om te spreken. Hij had een paar keer gesproken, als het echt nodig was, maar dat was niet meer dan twee keer in zijn zeventien jaar lange leven voorgekomen. Hij kon goed genoeg communiceren met zijn ogen en iedereen die hem aankeek wist wat hij bedoelde. Behalve dan misschien Noah, want die had teveel dingen aan zijn hoofd om goed en wel te bedenken wat die ogen te zeggen konden hebben.