Fontein

Op de binnenplaats ligt redelijk centraal een grote, ronde fontein. Hij is vrij simpel met water dat verschillende kanten opspuit. Er is een brede rand waar je op kunt zitten als je het niet erg vindt een beetje nat te worden. De fontein staat op een rond pleintje met aan de rand een aantal bankjes. Vooral als het warm is, is het een fijne plek om even af te koelen.

Het was een bloedhete middag, als je goed keek kon je de lucht zien trillen van de warme lucht die opsteeg. Caleb had zich op de rand van de fontein neer laten zakken, al een paar uur geleden. Zijn gitaar lag op zijn schoot en hij speelde zachte melodieën. Hij hield van gitaar spelen, hij had vaak zijn gitaar bij zich om meteen toe te kunnen geven als hij wilde spelen. Vroeger zong hij er ook wel eens bij, alleen was zang niet zijn sterkste kant dus zo in de openbaarheid van deze fontein hield hij wijselijk zijn mond. Het gitaarspel sprak voor zich.
De school was nu ongeveer een week bezig, de dagelijkse sleur was alweer terug gekomen voor Caleb. Hij was eraan gewend geraakt, zeker na vijf jaar hoefde hij niet lang te wennen. Heel eventjes stopte hij met spelen en keek kort over het pleintje. Het was rustig, niet gek, want het was vrijdagmiddag. Dus de meeste mensen begaven zich nu in het dorp, bij hun appartementen. Niet meer op het schoolterein. Caleb bleef hier meestal hangen, daarbij had hij straks nog een afspraak bij zijn therapeut dus hij kon de tijd net zo goed hier doorbrengen.

Davie had ondanks de hitte vrijwel de hele dag binnen gezeten. Eerst had ze natuurlijk een aantal lessen gehad waarin ze zich grotendeels had verveeld. Het gaf haar absoluut geen uitdaging en ze had constant het gevoel dat ze haar tijd aan het verdoen was. Bovendien kende ze een groot deel van de lesstof al, en als dat niet het geval was snapte ze het na een keer uitleggen ook wel. Dan hoefde ze iets niet vijf keer te horen voordat de rest het ook snapte. De rest van de middag had ze in een klein studeerkamertje gezeten om aan het schoolwerk van haar oude school te werken en daar zou ze nog steeds mee bezig zijn geweest als ze niet het gevoel had gehad dat ze levend gekookt werd. Het kamertje had geen ramen om open te zetten dus het had haar geen verkeerd idee geleken een pauze te nemen.
Buiten was het nog steeds heel erg warm, maar veel beter dan in het kamertje. Heel veel zomerkleding had Davie maar ze had een jurkje onderin haar koffer gevonden dat goed was voor dit weer. Het was lichtblauw, viel erg los en kwam tot iets boven haar knieën. Verder droeg ze een bruin paar sandaaltjes en had ze haar haren in een paardenstaart waarvan intussen al een aantal plukjes los waren geraakt.
Tot ze gitaarmuziek hoorde had ze zonder echt een doel rondgelopen, maar nu versnelde ze haar pas iets in de richting van het geluid. Ze hield van muziek en al kon ze zelf geen instrument bespelen, ze zong wel graag. Haar broers bespeelden wel allebei een instrument en als ze tijd hadden maakten ze wel eens samen muziek. Toen ze bij de fontein was en zag dat het Caleb was die gitaar speelde werd de glimlach op haar gezicht breder. “Heey,” zei ze enthousiast terwijl ze naast hem ging zitten. “Echt leuk dat je gitaar speelt!” zei ze vrolijk.

Caleb sloeg nog een paar akkoorden aan toen hij een stem hoorde hield hij redelijk plotseling op. De akkoorden stierven weg in de warme zomerlucht en Caleb keek met een glimlach op. Hij had de stem herkend, Davie. Hij mocht dit meisje wel al had hij haar sinds de opening niet meer gezien. 'Heey,' begroette hij haar vrolijk. Het weer maakte hem vrolijk en door het gitaarspel was hij redelijk ontspannen geraakt.
Hij klopte twee keer naast hem op de fontein om haar uit te nodigen naast hem te gaan zitten. 'Speel je zelf ook gitaar? Of een ander instrument?' vroeg hij haar met zijn scheve glimlach. Het leek wel alsof die glimlach steeds vaker doorbrak deze week. Achja, wat maakte het ook uit dacht hij. Hij mocht best wel een beetje lol hebben, zolang Davie maar niet te dichtbij kwam. Hij had geen zin in gedoe, en al helemaal niet in het feit dat mensen in gevaar waren zolang ze bij hem in de buurt waren. Zijn stemming kon omslaan alsof het niets was. Eerst super vrolijk, vervolgens op zijn tenen getrapt en in woede uitgebarsten. Gelukkig had hij het beter onder controle dan vroeger, maar nog steeds niet helemaal. Hij keek nieuwsgierig naar Davie, afwachtend op haar antwoord.

Davie was waarschijnlijk toch wel naast hem gaan zitten zonder daar verder over na te denken. Maar dit was ook wel prettig, dan wist ze in ieder geval dat hij het niet vervelend vond om haar te zien. Ze ging zitten en voelde meteen een aantal waterdruppeltjes in haar nek. Het was een fijne afkoeling met deze warmte.
Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze een instrument speelde. “Nee, maar ik zing wel. De rest van mijn familie bespeelt wel instrumenten en ze hebben geprobeerd het me ook te leren maar ik had er nooit het geduld voor.” Ze wist niet meer hoevaak ze Thomas wel niet had gevraagd om haar te leren pianospelen. Elke keer was hij geduldig met haar aan de slag gegaan. Hij was echt een goede leraar maar na een half uur had Davie er meestal wel genoeg van. “Thomas, mijn oudere broer, speelt piano en… en…” ze stopte. Niet omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, ze wist precies wat ze wilde zeggen, namelijk dat Michael, haar tweelingbroer, haar… dode tweelingbroer, viool en cello speelde. Maar ze kreeg het niet uit haar mond. Ze kreeg het niet voor elkaar zijn naam te zeggen en wilde dat eigenlijk ook helemaal niet. Caleb zou vragen over hem kunnen gaan stellen en ze wist dat ze niet over hem kon praten zonder te gaan huilen. Dus besloot ze niets over Michael te zeggen. “En mijn moeder speelt viool.” Zei ze dus met een brede glimlach die niet helemaal oprecht was.

Caleb grinnikte eventjes kort. Zijn pleegzusje had dat ook altijd gehad. Ze wilde ergens aan beginnen maar het duurde haar altijd te lang om het helemaal te voltooien. Caleb was nooit begonnen aan haar te leren hoe ze gitaar moest spelen. 'Zonde,' zei hij kort tegen haar, muziek maken was een van de fijnste dingen om te doen volgens hem.
Hij vond dat ze raar struikelde midden in haar zin, hij negeerde het omdat hij dacht dat het wel eens een gevoelig onderwerp kon zijn. Hij beseft zich dat hij eigenlijk niets van haar wist. 'Een muzikale familie,' zei hij nog steeds glimlachend. 'Mijn pleeggezin is helaas niet zo muzikaal,' zei hij tegen haar. Hij had achteloos iets over zijn pleeggezin gezegd, iets wat hij normaal nooit deed. Hij hield zijn gezicht strak maar diep van binnen hoopte hij dat ze niet in zou gaan op het feit dat hij niet bij zijn eigen familie was opgegroeid. Hij kon het haar niet uitleggen, hij kon het niemand uitleggen.

Davie haalde haar schouders op. "Ach ja, nu kan ik ze in ieder geval zover krijgen om me te begeleiden als ik zin," zei ze terwijl ze een poging deed tot een hair flip, wat niet echt lukte aangezien ze haar haren in een staart had zitten, en haar kin hoog in de lucht stak. Heel lang hield ze het arrogant spelen echter niet vol en al snel was ze aan het lachen. "Nee," wist ze redelijk rustig uit te brengen, "nee, ze zijn er heel aardig over en als Thomas er is speelt hij altijd graag voor me."
"Klopt," zei ze toen hij een opmerking maakte over dat haar familie muzikaal was. "Mijn vader voelt zich vaak buitengesloten," zei ze met een flauw glimlachje. Gelukkig kon hij er goed mee lachen. "Je pleeggezin?" Vroeg ze nieuwsgierig, niet realiserend dat Caleb het hier liever niet over had. "Hoezo woon je niet bij je echte ouders?" Ze hield haar hoofd iets schuin en keek hem aan. Davie bedoelde er echt niets slechts mee en was oprecht nieuwsgierig.

Caleb lachte met haar mee. Haar poging tot arrogantie was grappig vond hij. Hij vond het leuk om te zien hoe Davie lachte, hij vond het sowieso leuk om mensen te zien lachen maar bij haar was het anders om de een of andere reden.
Hoewel Caleb liever niet over zijn verleden praatte, en hij normaal gesproken deze vragen negeerde, twijfelde hij nu. Zou hij haar gewoon de waarheid vertellen? Wat kon het kwaad? Hij hoefde er verder niet over uit te wijden, hij hoefde ook niet te vertellen wat er was voorgevallen binnen het pleeggezin. Davie zou er niet van hoeven schrikken als hij het goed vertelde en daarbij misschien was het beter als ze dingen wist die ze liever niet zou willen weten. Dat zou haar misschien verder op afstand houden.
Caleb hield op met twijfelen hoewel de twijfel zeker op zijn gezicht te lezen moet zijn geweest. 'Mijn ouders zijn allebei overleden,' zei hij tegen haar. Hij keek strak naar de grond, expres keek hij haar niet aan.

Davie vond het fijn dat Caleb met haar mee lachte. Als ze zo vrolijk was bij Thomas of Michael kwam er vroeg of laat altijd de vraag of ze haar medicijnen wel had genomen. Het antwoord was dan vrijwel altijd nee. Het was fijn dat mensen hier niet wisten wat er met haar aan de hand was, het zorgde ervoor dat ze zich veel vrijer en zorgelozer voelde. Dat dat misschien niet altijd goed voor haar was realiseerde ze zich niet.
Toen Davie Caleb had gevraagd waarom hij niet bij zijn echte ouders woonde had ze niet nagedacht over het mogelijke antwoord. Ze bedacht zich dat ze dat maar beter wel had kunnen doen toen hij antwoordde. Even wist ze niet wat ze moest zeggen, ze was hier niet goed in. Ze was niet gevoelig en rustig genoeg om met goed met andermans emoties om te gaan. Daarnaast kon ze niet eens met haar eigen emoties omgaan. "Oh," zei ze uiteindelijk. "Sorry... ik euh..." ze schraapte haar keel. "Dat spijt me heel erg voor je." ze meende haar woorden, ze had oprecht medelijden met Caleb. Maar ze vond dat het niet in haar stem te horen was. Ze wilde zeggen dat ze begreep hoe hij zich voelde, dat haar tweelingbroer was gestorven. Maar ze kreeg de woorden niet uit haar mond. Zeg het dan, zei ze in haar hoofd tegen zichzelf. Zeg het dan! Maar het leek wel of haar keel helemaal dicht zat.

Caleb keek eventjes voor zich uit, wist niet goed wat hij verder moest zeggen. Moest hij het uitleggen? Hij merkte dat Davie ook niet goed wist hoe ze moest reageren dus begon hij maar te praten. 'Ze overleden toen ik vijf was, samen met mijn broertje en zusje,' zei hij tegen haar. 'Ik was vijf, dus veel van het ongeluk weet ik niet meer,' ging hij verder. Waarom vertelde hij haar dit? Vroeg hij zich af. Wat had hij eraan? Wat kon Davie ermee? Toch ging hij door. 'Ik zat bij hen in de auto en toen was het ineens allemaal weg.'
Zijn woorden bleven in de lucht hangen, zijn keel zat dichtgeknepen van de emoties maar op zijn gezicht was weinig te lezen toen hij naar haar keek. 'Maar waarschijnlijk wil je dit allemaal niet weten,' ging hij verder. Iedereen tegen wie hij het had verteld was hem ineens anders gaan behandelen, eigenlijk vertelde hij het daarom liever niet.

Davie was aan de ene kant opgelucht dat Caleb de stilte die ongemakkelijk begon te worden verbrak, maar al snel had ze liever de stilte. Ze wist niet of ze wel wilde weten hoe zijn ouders waren gestorven. Het voelde nog ongemakkelijker dan de stilte, maar ze luisterde wel. Ze wilde hem steunen, op een of andere manier, en nu was het enige wat ze kon bedenken luisteren. Dat deed haar broer Thomas ook altijd, en Thomas was goed in mensen troosten. Ze probeerde te bedenken wat hij nog meer altijd deed als zij of iemand anders verdrietig was maar ze kon niets bedenken. Hij zei altijd precies het goede om iemand op zijn gemak te stellen, zij zei altijd precdies het verkeerde. Het leek haar daarom verstandiger om maar helemaal niets te zeggen. In ieder geval kon ze het dan niet erger maken.
"Dat moet verschrikkelijk zijn," zei ze zachtjes. "Om alles in een klap te verliezen." Al was ze niet aan het liegen kon ze het gevoel dat ze dat wel aan het doen was niet loslaten. Ze wist wel hoe het voelde om je hele wereld te verliezen. Of nou ja, het had gevoeld alsof ze haar hele wereld had verloren toen Michael stierf.

Caleb knikte. Dat was zo, het voelde alsof je hele wereld verdween. 'Mijn pleegouders hebben me goed opgevangen, al was ik niet de makkelijkste,' zei hij tegen haar. Hij keek haar met een halve glimlach aan, niet goed wetend wat hij verder moest zeggen of doen.
'Maar genoeg daarover,' zei hij toen maar, hij had geen zin meer om erover te praten. Om zich slecht te voelen over wat er was gebeurd. Het had toch geen zin. 'Heb jij een grote familie?' vroeg hij haar toen, hij wilde meer van haar weten, van haar leven. Gewoon praten over de normale dingen.

"Ik denk niet dat iemand hier op deze school de makkelijkste was," zei ze voorzichtig grinnikend. Ze hoopte dat de sfeer zo wat lichter werd maar aan de andere kant was ze bang dat het ongepast was en Caleb het niet zou kunnen waarderen. In ieder geval glimlachte hij, dat hoefde niet oprecht te zijn maar het betekende wel dat hij het probeerde.
Het voelde alsof er een last van haar af viel toen hij overstapte op een ander onderwerp. Mooi, nu hoefde ze niets meer over dat andere zeggen wat waarschijnlijk toch wel verkeerd was op een of andere manier. Maar die opluchting duurde niet lang. "Mijn familie..." zei ze aarzelend. "Ik heb mijn ouders en een oudere broer, Thomas. Hij studeert hier in de buurt en heeft beloofd vaak langs te komen." Ze beet op haar lip en ontweek Caleb's blik. Kom op nou, zeg het gewoon. Ze ademde diep in en sloot haar ogen. "En ik had een tweelingbroer maar nu niet meer en vraag er alsjeblieft niets over want ik ga huilen als ik over hem moet praten." zei ze in een adem en zo snel dat ze waarschijnlijk maar half te verstaan was. Maar in ieder geval was het er nu uit.

Caleb grinnikte met haar mee, het was vast waar dat niemand de makkelijkste was geweest. Hij zei er maar niet bij dat hij echt onhandelbaar was geweest en bijna zijn pleegvader had vermoord. Het deed er niet toe hield hij zichzelf voor, Davies gezelschap was prettig, hij vond haar aardig. Hij verdrong zijn oude gewoontes om haar weg te duwen, om afstand te bewaren van dat soort mensen. Hij had haar nodig.
Caleb verstond haar woorden luid en duidelijk, hij begreep ook wat ze bedoelde zonder dat ze het zei. Hij was er niet meer. Hij kon het verdriet dat hij voelde om zijn ouders in haar stem horen, maar dan voor haar broer. Inmiddels had hij zijn gitaar al naast zich neergezet tegen de fontein leunend. Dus nu had hij zijn arm vrij en deze sloeg hij vriendschappelijk om haar heen. Als troost, zonder er verder echt bij na te denken. 'Ik begrijp het,' zei hij alleen maar. 'Het is goed,' zei hij vervolgens, en daarna zweeg hij. Zijn hand wreef troostend over haar rug. Hij hoopte dat hij haar zo kon steunen in haar verdriet. Hijzelf had dat ook vaak zat nodig gehad.

Davie leunde automatisch tegen hem aan toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze was gewend aan dit soort troosten en reageerde er dan ook meteen op. Even sloot ze haar ogen en ze kon zich voorstellen dat Thomas hier was, of zelfs Michael. Aangezien Davie altijd het jongere zusje was geweest dat vanwege haar ziekte steun en hulp nodig had, waren haar broers heel zorgzaam geweest. Dat miste ze nog het meest op deze school. Ze voelde de tranen achter haar ogen branden en het zou zo gemakkelijk zijn ze te laten lopen. Maar dat wilde ze niet, ze huilde niet graag bij andere mensen. Bovendien zou ze niet eens met een reden huilen, alleen omdat haar humeur was omgeslagen. Net was ze nog vrolijk geweest, maar nu was haar manische episode omgeslagen in een depresieve. Dat alleen was al genoeg om haar te laten huilen. Maar ze knipperde de tranen weg.
Ze zuchtte een keer diep. "Sorry," zei ze teneergeslagen. Ze probeerde haar humeur weer om te laten slaan, maar ze had er de energie niet meer voor. het kostte teveel moeite om een glimlach op te zetten, of die nou nep of echt was.

Caleb was blij dat ze zich door hem liet troosten. Hoewel hij meteen een arm om haar heen had geslagen had hij zich later pas bedacht dat het misschien niet zo handig was. Wat als Davie het niet getroost wilde worden? Nouja, daar hoefde hij zich nu geen zorgen over te maken, ze liet zich troosten. Hij schudde kort zijn hoofd toen ze zich verontschuldigde. 'Je hoeft geen sorry te zeggen, het is goed om af en toe even te huilen of gewoon verdrietig te zijn,' zei hij tegen haar.
Een advies dat hij zelf misschien ook had moeten opvolgen, maar hij was daar nooit echt goed in geweest. Zijn emoties lagen onder een dik masker verstopt, niemand begreep hem echt. Behalve Davie misschien, en Julia een klein beetje.

Davie moest zichzelf eraan blijven herinneren dat dit Caleb was en niet Thomas. Want als het Thomas was had ze waarschijnlijk haar gezicht in zijn schouder verborgen en zo dicht mogelijk bij hem gaan zitten. Het leek haar niet zo'n goed idee dit bij Caleb te doen.
"Alleen jammer dat dat bij mij veel te vaak is," zei ze bitter. Ze haatte dat ze net nog zo vrolijk was geweest en dat dat nu allemaal weer weg was. Ze haatte dat ze zich nooit lang goed kon voelen en dat het altijd weer om moest keren. Waarom kon ze niet altijd manish zijn? "Laat maar, vergeet dat ik dat zei," zei ze snel terwijl ze zich van hem losmaakte. Het was moeilijker niet verdrietig te zijn als je al getroost werd.

Caleb hield zijn arm om haar heen, ook al maakte ze duidelijk dat ze niet meer getroost wilde worden. 'Davie, het is niet erg,' zei hij tegen haar. 'Je mag bij mij altijd komen uithuilen als je daar behoefte toe hebt,' zei hij toen. Daarna haalde hij zijn arm weg en pakte zijn gitaar weer op.
'Zo, en nu wil ik horen hoe je zingt, noem eens een nummer?' zei hij vragend tegen haar. Hij wilde iets anders doen, even nergens aan denken. Hij had zo het idee dat Davie daar ook de behoefte toe had. Muziek leek hem daartoe de beste oplossing. Het maakte hem altijd vrolijk, dus misschien hielp het ook wel bij Davie.

New
_________
Na een lange slepende sessie met zijn psychologe was Caleb uitgeput op de rand van de fontein gaan zitten. De sessie was verschrikkelijk geweest, Caleb had verteld over zijn gevoelens voor Julia, over hoe hij Davie, op deze plek waar hij nu zat, had verteld over zijn ouders. Over hoe hij zich voelde, en hoe stom hij het vond dat hij deze twee mensen dichtbij had gelaten. Zijn psychologe had gezegd dat hij zich niet schuldig moest voelen en dat het steeds beter met hem ging dus dat zijn schuldgevoelens nergens op gegrond waren. En toch bleef Caleb zich zo voelen. Hij wilde dat hij zijn gitaar bij zich had maar die lag nog in het appartement.
Hij had zich voorgenomen om alleen naar school te gaan, de sessie te hebben en vervolgens meteen naar het appartement te gaan. Alleen voelde hij zich nu zo verward dat hij geen behoefte had aan zijn huisgenoten, aan het kamers van het appartement waarin hij zich zo opgesloten voelde. Dus nu zat hij hier. Niets te doen, alleen te denken over wat ze hadden besproken.

Hinata had haar dag niet vandaag. In tegenstelling tot bijna altijd was ze vrij simpel gekleed vandaag. In haar simpele skinny jeans en grijze topje, waarbij haar haren opgestoken waren in een slordige knot, zag ze er een beetje underdressed uit voor haar doen. Haar poppige gezicht stond peinzend terwijl ze haar weg naar de fontein maakte. Een zucht ontsnapte haar lippen. Er waren een aantal dingen gebeurd deze week waar ze even goed over na moest denken. De fontein was een heerlijke plek om even te zitten. Het was niet al te druk buiten momenteel, wat Hinata wel prettig vond. Toen ze aankwam bij de fontein zaten er wel mensen, maar er was nog plek voor haar. Hinata nam plaats vlakbij een jongen met donkere haren en sloeg haar benen over elkaar heen. Ze staarde voor zich uit in het niets.

Haar handen lagen in haar schoot en ze had plaatsgenomen aan de rand van de fontein. Haar vermoeide ogen sloot ze terwijl ze luisterde naar het geluid van het almaar door spetterende water. De blonde haren, van inmiddels respectabele lengte, deinden mee op de wind die zich zacht en zonder aandringen door de lucht bewoog. Het dunne gestalte was nauwelijks zichtbaar onder de luchtige kleding die gedragen werd, toch was de ziekte zichtbaar. De alles overheersbare ziekte, die zich weer had doorgedrongen tot haar hoofd en haar hart had afgesloten. Het hart dat in een korte periode ineens zoveel op zich af had gekregen dat het geluk had dat het nu afgesloten werd. Het hoofd daarentegen kon het nog niet, het bleef maar malen en malen.. Denkend aan hoe het anders had gekund. De wat als.. De hele bekende wat als. Want haar hoofd besefte dat zij nooit goed genoeg was geweest. 
Zacht doopte ze het puntje van haar vinger in het bewegende water, wat kringen vormde die botste met anderen. Zoals alles botste in het leven. Haar ogen volgden de kringen tot ze niet meer zichtbaar waren en overvallen waren door alle anderen. Haar witte tanden drukte ze in haar lip, het vel knapte zo, van het al vele malen buiten. Onzeker plukten haar vingers aan de stof van haar vest, misschien moest ze maar weer in bed gaan liggen. Elk moment was een moment dat ze kon vallen, want de voeding die ze nodig had kreeg ze niet binnen. Ze was weer terug bij af.

ik was het even vergeten maar het is tegen deze meet wss uit met Jonah dus extra drama :p
--
Merlin mompelde in zichzelf, hij mompelde de laatste tijd wel vaker in zichzelf, over hoe als joj "emotioneel stabieler" was geweest de operatie nu achter de rug was, over hoe het "godverdomme een meisje." was geweest. Hij acht ook veel aan Julia, terwijl zijn schoenen kiezeltjes wegschopten bedacjy hij zich dat hun situatie haast hetzelfde was, dat hij het eerder had moeten vertellen, in plaats van wachtten ip het etentje. Hij keek op van zijn voeten toen hij tegen iemand aanbotste. Hij verontschuldigde zich en wilde verder gaan lopen mompelen, als hij julia niet had zien zitten. Hij schraapte alle moed bijeen, ze zag er niet goed uit. Het minste wat hij voor haar kon doen was haar zich geen zorgen over hem laten maken. Hij trok zijn shitt fatsoenlijk en haalde een hand door zijn haar, met zijn ogen dicht telde hij tot drie en hij toverde een glimlavh op zijn gezicht. 'Julia!' riep hij en hij versnelde zijn pas tot vlak voor zijn vriendin, zijn enige vriendin.
-
zit op mn mobiel dus omloggen is moeilijk oepd

Oeh i like drama :3
-
Ze had zich nauwelijks verplaatst, haar kleding niet gekreukt maar toch keek ze op. Haar naam werd geroepen en haar doffe blauwgroene ogen keken de kant van het geluid op. Haar lippen vormden een kleine glimlach. "Merlin.." Zei ze zacht en dankbaar. De enige jongen samen met Jimmy, maar die zag ze niet zo vaak, die ze nog durfde te vertrouwen. Toen het moment daar was dat hij vlak voor haar stond kwam ze snel overeind en omhelsde hem. Haar ogen waren al nat van de tranen maar die knipperde ze weg. "Oh god Merlin ik voel me zo vreselijk." Kwam er fluisterend uit haar, haperend en met een brok in haar keel. Hij was erbij geweest wist ze maar weggegaan en had niets fout gedaan. Hij was te vertrouwen, hij was haar vriend. Julia hield hem van ook veilig vast, alsof hij het laatste redmiddel was dat ze had. En ergens was dat ook wel zo, voor ze weer in die diepe afgrond van haar ziekte viel.

Merlin omhelsde Julia stevig, maar er was niet veel om vast te houden, het ging dus zo slecht. 'Ik weet het...' zei hij zacht en hij voelde tranen opwellen in zijn ogen. 'Oh julia het spijt me zo, ik had die dare nooit nooi noooit moeten vragen. Ik had ook nooit weg moeten gaan.' zijn vingers drukten zich wat dieper in Julia's huid. Hij begon nu wat te snikken, hij wilde zich groot houden voor Julia maar hij kon het niet. 'Ik ben zo'n slechte vriend... Ik... Sorry dat ik huil.' hij liet julia los om zijn ogen af te vegen aan zijn mouw. 'Het komt weer goed Julia, Jo- ik bedoel Jeremy had dit niet moeten doen, je verdient beter dan iemand die niet eens aarzelt om zoiets te doen.'

Ze voelde zijn omhelzing, het deed haar goed ondanks dat haar magere lichaam te voelen was. Ze hield Merlin veilig vast en keek hem aan. "Je bent geen slechte vriend.. Wyatt zei dat je er niets aan kon doen.." Ze keek Merlin stilletjes aan en trok hem zacht naast zich op de rand van de fontein. Julia legde haar hoofd op zijn schouder, ze merkte de verspreking wel en slikte even. Er was dus iets met Jonah, dacht ze sneller. Toch ging ze er nog niet op in. "Hmh.." Was het geluid dat ze maakte over wat hij over Jeremy zei.. Ze kon nog niet zo denken. Ze kon nog niet boos zijn op de jongen om wie ze in korte tijd zoveel was gaan geven. En er zat een brok in haar keel. Julia wilde helemaal geen andere jongen. Geen leukere of lievere. Ze wilde Jeremy maar niet zo.. Niet op deze manier want wat hij had gedaan was zo fout en ze vertrouwde hem er gewoon niet door.