De studeer kamer met haard

Jimmy keek op toen ze weer begon te praten en hij trok zijn wenkbrauw op, alsof hij haar vroeg of ze dat echt meende. Een duidelijker vis kon bijna niet. De details waren dan misschien nog niet af, maar iedereen kon zien dat het een vis was. Hij glimlachte nog even vriendelijk en richtte zich daarna weer op de vis. Schubje voor schubje werkte hij zich naar de voorkant toe, tot hij bij de buik- en zijvinnen zou komen.

"Kijk mij niet zo aan of ik gek ben." Elise stak voor kort haar tong naar hem uit. "Ik vroeg mij af wat voor vis het was. Maar waarschijnlijk is het een standaard visje." Daarmee bedoelde zij mee dat ieder mens een idee had bij een vis. Iedereen zag een vis op dezelfde manier als je daar gewoon kort over dacht. Het was echt mooi hoe Jimmy alle details er nauwkeurig in deed verwerken. Om jaloers op te worden.

Jimmy haalde zijn schouders op, zo had hij helemaal niet gekeken. Het was trouwens een koikarper, dat kon je zien aan de snorharen. Maar hij was niet de persoon die daar moeilijk over ging doen. Hoe moest je ook ergens moeilijk over doen, als je niet uit sprak waar je moeilijk over deed. Mede door het niet spreken, had Jim die karaktereigenschap kunnen ontwikkelen. Hij hield wel van alle eigenschappen die hem ten deel waren gevallen, doordat hij niet sprak.