Het meertje

ergens stappen?

Sounds good ^^

Als hij had geweten dat hij deze plek zou vinden had Cam zijn zwembroek aan getrokken. Maar dat had hij niet geweten, dus nu zat hij met enkel zijn voeten in het water op een steen aan de zijkant van het meertje. Na zijn lessen was hij gewoon wat gaan wandelen over het terrein van Robinsons. Hij had moeite om hier te aarden, zeker nadat hij dat meisje bij het zwembad had gezien. Hoe was het mogelijk dat ze zo op Miranda leek? Hij vond het vervelend, en eng dat hij met haar op een school zat. Hij was haar verder nog niet tegengekomen en dat wilde hij voorlopig zo houden. Daarbij kwam ook nog dat iedereen hier een probleem leek te hebben, natuurlijk werd hij verteerd door het verdriet over Miranda, maar het was niet zo dat hij daardoor gek werd. Sommige leken hier wel geestelijk ziek te zijn of iets in die richting. Hij had al aardig wat verhalen gehoord en daarbij voelde hij zich natuurlijk niet heel erg prettig.

Olivia droeg een tas met boeken over haar schouder. Ze was van plan om ergens aan het meertje haar geschiedenis en economie door te gaan lezen. Bij het meertje was bijna niemand, alleen een jongen. Ze deed niet eens haar best meer om met mensen te praten, een vriendschap te sluiten want ze was er al lang achter gekomen dat er hier niemand zou zijn die haar soort type was. Zonder de jongen nog een blik waard te gunnen ging ze zitten, ze droeg een kort spijkerbroekje met een simpel topje en haar haren hingen los over haar schouders. Haar zonnebril schoof ze op haar hoofd en ze pakte haar boek waarna ze ging zitten lezen.

Cam keek kort naar het meisje dat een stukje verderop aan het meertje ging zitten. Ze zag er redelijk normaal uit vond hijzelf, maar door de verhalen die hij had gehoord had hij geleerd dat uiterlijke schijn kon bedriegen. Hij vroeg zich af wat ze had gedaan, of wat de reden was dat ze hier zat. Iets wat hij constant deed, bij iedereen die hij tegen kwam dacht hij hetzelfde. Waarom zit jij hier? Wat voor gruwelijks heb je gedaan? Nog even en hij zou paranoia worden omdat hij dacht dat iedereen in en in slecht was. Natuurlijk wist hij beter, niet iedereen had echt een slecht karakter, keek naar hemzelf hij was hier eigenlijk zonder echte problemen, in zijn ogen dan. Alleen het verlies van Miranda, dat was het enige waarom hij hier zat.
Hij keek weer naar het meisje. Zou hij haar aanspreken? Als hij alleen maar bleef denken aan het feit dat iedereen hier slecht was dan zou het hier waarschijnlijk nooit gemakkelijk worden, dat was wat de doorslag gaf. 'Hallo,' zei hij vrolijk, maar zonder dat hij het wilde ook met een lichte ondertoon van achterdocht, tegen het meisje.

New
--
In een dikkere jurk liep ze naar het meer. Het was al herfst dus had ze al een warme, wat langere jas aan met eronder een jurk met een mayo en laarsjes. Haar blonde haren had ze los gelaten en in haar hand had ze een mandje met hun lunch erin. Ze had met Jeremy afgesproken met het bootje het meer op te gaan dus liep ze nu rustig naar het kleine boothuis toe dat er stond. Ze was moe, de afgelopen nachten was ze met een paar vriendinnen mee uit geweest en het was laat geworden. Niet zo slim. Kort gaapte ze even. Ze merkte wel dat ze het moeilijk vond om de jongens af te wijzen. Ze had er meer van genoten dan ze verwacht had, die vrijheid die ze had gehad. Natuurlijk was ze dol op Jeremy maar toch. Iets in haar zat niet lekker, hoewel ze de vinger er nog niet op kon leggen.

De jongen had een cadeautje voor haar gekocht. Ze hadden nog niet officieel wat maar hij ging haar vragen om zijn vriendin te zijn. Jeremy had met niemand meer gerotzooid en wilde dat ook niet meer. Hij wilde zich toewijden aan Juul. Hij had zelf ook wat dingen meegenomen voor in de boot. Hij droeg een leuke spijkerbroek met een zwart shirt en een donkerblauwe vest erop. Hij kwam eindelijk aan bij het meertje en zag Julia al staan. "Juul!"

Julia had rustig gewacht, binnen had ze hem nog niet gezien dus had ze buiten op hem gewacht. Toen ze hem eraan zag komen begon ze wat breder te glimlachen en liep wat naar hem toe. Liefjes knuffelde ze hem. "Hoi Jerrie." Ze gaf eerst een kus op zijn wang en daarna op zijn lippen. "Je ziet er goed uit." Julia nam zijn hand vast en nam het rustig mee het boothuisje in waar ze zo hun bootje in zouden kunnen stappen. 'Als het mee zit wordt het tegen de middag een stuk warmer en anders heb ik nog een paraplu mee."

Hij nam haar in zijn armen en drukte een kus op haar voorhoofd. "Hmm wat ruik je weer lekker zoals altijd." Hij kuste haar lief terug. Hij had haar cadeautje in zijn zak gestopt van zijn vest. "Dankjewel. Jij ook. Altijd. Maar je ziet er wel een beetje moe uit." hij volgde haar naar het boothuisje en ging gelijk aan de slag om het 'klaar te maken'. "Zo we gaan gewoon ouderwets roeien. Althans ik ga roeien. Ik zie dat je weer aan alles hebt gedacht. wat zou ik toch zonder je kunnen?" Hij begon te roeien en kwamen nu al bij het begin stuk aan van het meer. "Hoe was je weekend?"

Julia glimlachte even tevreden. "Dankjewel." Ze straalde een beetje door zijn lieve aandacht en keek naar hem. "Ik ben ook moe. Ik ben wezen stappen met vriendinnen." Rustig keek ze hem aan en glimlachte even. ZZe stapte uiteindelijk in het bootje. 'Ja, jij moet toch spierballen ontwikkelen dus jij mag roeien ja." Ze keek hem liefjes aan en keek hem aan. 'Mijn weekend was goed, druk dat wel. En het jouwe?" vroeg ze kalm en ze bekeek hem even liefjes glimlachend.

Als Julia straalde leek zijn hart nog sneller te kloppen dan zijn hart nu al deed. Hij vond haar zo prachtig. De liefde die hij voor haar voelde was soms te ondragelijk. Hij was bang om haar alweer te verliezen. Om weer fouten te maken. “Op stap geweest? Hoe was het?” Jeremy was oprecht geïnteresseerd in haar. Jeremy stak zijn tong naar haar uit. “Niet zo gemeen hé dame. Ik ben pas uit een coma dus heb niet veel kunnen trainen.” Hij begon verder met roeien en bij haar vraag dacht hij kort na. “Ik heb alle gemiste toetsen moeten inhalen, huiswerk gemaakt en sommige mensen de situatie uitgelegd. Gelukkig behandelen ze mij niet als een outcast. De meeste begrijpen het wel.”

Je kon ook nog met Kevvie c:
--
Julia keek naar hem. Ze keek genietend rond en giechelde soms even. 'Ik vond het wel gezellig met ze.' Zei ze tevreden knikkend. 'Veel gelachen en gedanst.' Verder hield ze haar mond over het plagende flirten met anderen zoals dat automatisch ging. Ze streekeven over een hand. 'Ik ben al blij dat je kan roeien. Vind het leuk dat je het voorstelde.' Vrolijk keek Julia naar Jeremy waarna ze begrijpend knikte. 'Ik denk ook niet dat iemand hier echt snel als een buitenstaander wordt gezien want uiteindelijk zijn we allemaal raar, daarom zitten we hier dus mensen hebben hier een makkelijker acceptatie vermogen.' Julia keek hem lief aan en deed een plukje achter haar oor.

Was ik helemaal vergeten! xD
----
"Het hoort ook gezellig te zijn op stap. Tegenwoordig zie je iedereen met de telefoon in de handen. Dan begrijp ik echt niet waarom je op stap gaat. Echt niet." Jeremy begreep dat niet. Dat was toch helemaal niet leuk? Kon je net zo goed thuis blijven en dan met je telefoon spelen. "Ja ja gemenerik! Een beetje mijn kippenarmpjes beledigen." Hij keek haar met een geamuseerde blik aan. "Daar heb je ook gelijk in. En er wordt zo vaak zelfmoord gepleegd op deze school. Is gewoon niet normaal. En hoe gaat het met school? Heb je ook al examens?"

Julia grinnikte. 'Nee ik heb mijn telefoon nauwelijks aangeraakt. We waren veel te druk.' Ze ging met een hand door haar haren en keek toen naar het water. Ze giechelde een beetje. 'Ach ja. Je hebt toch ook kippenarmpjes?' Julia voelde plagend aaj zijn bovenarm en grinnikte. Waarna ze even weg keek. 'Nou ja normaal wil ik het nog steeds niet noemen hoor.' Zacht beet ze op haar onderlip. 'Nee. Geen examens. Een paar toetsen maar ze geven mij nooit de examens. Want dan ga ik weg van school.' Ze keek hem kalm aan.

"Goedzo! Ik hou er echt niet van als er meisjes telkens op hun telefoon zitten. Als ik hetzelfde zou doen zou dat heel onbeschoft overkomen." Hij schudde zijn hoofd. "Sommige mensen beseffen dat nog niet. En nee! Ik heb geen kippenarmpjes! Dat valt echt wel mee hoor. Ik ben aan het trainen." Hij trok een pruilipje en kneep plagend in haar wang. "Nee het is ook niet normaal als je je leven wilt beëindigen." Hij zuchtte eens diep bij de herinneringen. "Ik heb ook een aantal toetsen moeten inhalen." Mopperde Jer.

Julia grinnikte. 'Oh maar die heb ik ook zien zitten hoor.' Ze keek glimlachend naar Jeremy en moest lachen om zijn reactie. 'Ja ja. Maar dan heb je voor nu nog kippenarmpjes. Maar die vind ik ook heel sexy hoor.' Ze glimlachte. Natuurlijk moest ze bekennen dat ze een gespierde man heel opwindend was gaan vinden. Die haar het gevoel gaf mannelijk en heersend te zijn. Gewoon geen jochie. Maar bij Jeremy was het anders. Hij moest niet al te gespierd worden. Enkel een beetje die spiermassa weer tot leven wekken na dat coma. Kalm knikte ze. 'En hoe gingen die toetsen dan?' Vroeg ze hem liefjes.

"Wat een gemeen vriendinnetje heb ik toch! " Jeremy deed expres dramatisch want dat was nergens voor nodig. Hij lachte zachtjes bij haar opmerking. "Ik vind het alles behalve sexy maar het zijn niet eens kippenarmpjes.! Wacht maar. Volgende keer dat je mij ziet ben ik zo'n bodybuilder figuur" Hij stopte even met roeien om haar in de zij te prikken. Ze waren toch al bijna in het midden van het meertje. "De toetsen gingen vrij goed ook al had ik een achterstand opgelopen. Veel lesstof gemist. Gelukkig waren de klasgenoten aardig genoeg om mij de aantekeningen te geven. Ik ben eens benieuwd wat voor punten ik heb gescoord."

Lachend keek Julia hem aan. "Ik ben helemaal niet gemeen. Maar nee, ik wil niet dat je een bodybuilder figuur krijgt, dat vind ik ook niet mooi. Gewoon wat je ervoor had, dat is prima." Julia boog voorover. Uit het mandje haalde ze wat brood voor hem en voor haarzelf had ze wat yoghurt mee met crackers. Ze keek hem aan. 'Wil je wat brood? Of liever iets anders, ik heb ook nog andere dingetjes voor je meegenomen." Julia knikte en glimlachte. "Ik denk wel dat je goede punten hebt, en anders dan is het niet zo erg. Je hebt gedaan wat je kon ervoor en dat is sowieso al goed. Beter dan dat je er met de pet naar gegooid hebt.' Ze streek zacht even langs zijn wang en glimlachte naar hem.

Jeremy keek haar met een opgeluchte glimlach aan. "Ik denk dat het mij ook totaal niet zou staan. Ik zal mijn trainingen wel weer oppakken want dat hoort ook voor het breakdancen. Waar ik trouwens echt weer eens tijd in moet gaan steken. " Jeremy keek naar het mandje die zij had meegenomen. "Brood is goed. Ik kan daarna altijd nog wel wat anders eten." Hij nam het brood aan en nam er een hap van. "Je bent altijd zo positief. Zo moet ik ook eens zijn." Jeremy keek haar met een lieve glimlach aan en pakte zachtjes haar hand vast."Dit is fijn."

Ze knikte instemmend. 'Ja. Ik wil je weer eens zien breakdancen. Dan geniet je altijd zo en dat is fijn om te zien.' Ze maakte de yoghurt open en pakte een lepeltje. Rustig at ze er wat van waarna ze die even opzij zette. 'Ik ben niet altijd positief maar wat jou betreft nu wel.' Ze hield zijn hand liefdevol vast. 'Ja, dit iss echt heel erg fijn.' Ze boog voorover en kuste hem even. Moet hem vasthouden om haar evenwicht te bewaren en ze keek toen glimlachend op naar hem. 'Ik heb je echt heel erg gemist lieverd.' Ze streelde door zijn haren heen. Langzaam ging ze weer recht zitten en pakte wat crackers.

“Ja? Dan moet je komen tijdens een tussenuur. Meestal ben ik dan aan het oefenen en vaak nog naar school. Ik hoop dat ik het niet heb verloren na zoveel weken niet meer te hebben gedanst.” Hij keek hoe zij rustig aan haar yoghurt begon. Hoe ging het nu met haar en haaranorexia? Hij maakte zich er toch wel nog zorgen om. Gewoon omdat hij nog zoveel om haar gaf. Het ging natuurlijk beter maar Jer wist ook dat anorexia iets was dat niet in een dag wegging. Sommige mensen bleven het voor de rest van hun leven houden. Bleven daar mee worstelen Hij boog zich voorover om haar kus te kunnen beantwoorden. Hij streek met zijn vingers door haar blonde lokken. “Ik ben ook blij dat alles weer goed is. Ik hoop wel dat je mij voortaan kunt vertrouwen. Dat is echt wat ik wil. Jou in onzekerheid zien of pijn, nee dat zou ik echt niet aankunnen.”

Julia keek hem met een glimlach aan. "Oké, dan kom ik snel een keer kijken." Beloofde ze hem, ze ging even met een hand door haar haren heen en at rustig van haar yoghurt. Ze keek even naar het water en toen met een lieve glimlach naar Jeremy. Ze genoot van zijn lippen tegen de hare en keek hem aan. Tevreden kwam er een zucht over haar lippen en knikte. "Ik ga mijn best echt doen. Maar ik denk wel dat het gaat lukken." Ze keek hem met een lieve blik aan. Julia was dol op hem en ze was blij dat het weer zo goed ging. Natuurlijk waren er nog wel wat struikelpunten, vanuit beiden maar daar kwamen ze wel overheen. Daar ging ze gewoon van uit. Ze gaf hem nog een kusje voordat ze weer gewoon ging zitten en van haar yoghurt at. Met een lieve blik keek ze naar hem, ze was weer verliefd, dat was te merken.