De 'Geheime' Tuin

Aidan was de tuin ingelopen en keer onderzoekend om zich heen. Nieuwe planten, nieuwe dieren, alles trok zijn aandacht. Voor hem doemde een fontein op. Een vreemd beeld stond in het midden en er liep een brede stenen rand om heen. Op de rand lag een meisje. Een krampachtig gevoel trok door zijn buik. Mens, dat betekende dat hij zijn zonnebril nodig had en laat het nu net zijn dat hij zich beseft dat hij zijn zonnebril in zijn kamer had laten liggen. Fantastisch.

Julia lag glimlachend en tevreden. Blij dat er even rust was. Tot het moment dat ze ineens voetstappen hoorde. Verbaasd opende ze haar ogen en keek even naar de jongeman. "Goeiemiddag." Klonk het kalm waarna ze haar ogen weer sloot. Ze keek soms nog even naar hem vanonder haar wimpers, hij zag er goed uit. Iets dat haar verlegen maakte. Zeker omdat ze eigenlijk nu pas sinds kort naar andere jongens keek. Niet eens om wraak te nemen op Jeremy. Zacht beet ze op haar onderlip. Gewoon om hem te vergeten keek ze naar anderen.

Gespannen kwam Aidan dichterbij. "Eeh, hoi," zei hij vlug en hij bleef staan. Zenuwachtig sprong hij van de ene voet op de andere, niet wetend wat hij nu moest doen. Verder lopen? Erbij gaan zitten? Maar wat dan als het hem te veel werd? Je kon de radartjes in zijn hoofd bijna horen lopen. Haar blonde haar trok hem aan. En dat jurkje liet zien dat ze een mooi figuur had. Aidan, doe normaal! sprak hij zichzelf toe.

Na even kwam Julia overeind en glimlachte ze vriendelijk naar hem. "Kom je ook de rust op zoeken?'Vroeg ze hem maar rustig en ze keek hem met een lieve blik aan. Julia zou gezelschap best kunnen waarderen. "Of heb je liever dat ik je met rust laat, want dat is ook prima." Ze stelde het rustig en met een lieve glimlach voor. Ze deed een plukje van haar blonde haren achter haar oor en keek rustig naar de jongeman.

Aidans ogen keken vlug scannend de omgeving rond. Ze waren met z'n tweeën, dat moest wel goed gaan. "Ik eh werd getrokken door het feit dat dit de geheime tuin heet." Hij nam zijn besluit en nam plaats naast het meisje. Hij haalde zijn hand door zijn warrige haar en glimlachte naar haar. Het water kletterde vrolijk achter hem in de fontein. Het gaf hem een rustig gevoel.

Ze grinnijte zachtjes om zijn verklaring. "Dat is ook best logisch ja." Julia dacht knikkend na. "Dus je houdt dusvan mysteries neem ik aan?" vroeg ze hem kalm en met een lieve glimlach. Haar blonde haren vielen langs haar gezicht. "Ik denk ook niet dat je nieuwe geheiemen of alle geheimen van de tuin vind." zei ze vrolijk tegen hwm.

Aidan knikte heftig. Mysteries waren zijn levensdoel. Hij hield er echt van om geheimen op te lossen. "Heeft deze tuin veel geheimen?" vroeg hij gretig en hij keek het meisje recht aan. Als een klein kind dat wachtte op een cadeau.

Julia giechelde zacjtjes en knikte toen. "Voor mij, dit is de derde keer pas dat ik hier ben." Hij leek zo gretig, ze vond het wel schattig. Net een klein kindje dat je beloofde dat hij een snoepje krijgt. Julia keek hem aan en glimlachte. "Ik zou zeggen, ga ze ontdekkdn. Je bent hier wel een dag kwijt met rond lopen en dan heb je nog niet alles gezien." Julia had een vriendelijke blik in haar ogen.

Aidan keek naar zijn voeten met op zijn gezicht een kleine glimlach. "Dan ben je hier nog altijd meer geweest dan ik," zei hij. Ergens voelde Aidan zich echt een ontzettende newbie hier. En dat terwijl hij toch al weer een tijdje hier op school zat. Hij wiebelde met z'n tenen in zijn schoenen. Aan de voorkant van zijn linkerschoen kon hij, als hij wat moeite deed, zijn grote teen naar buiten laten komen. Dat mocht hij nooit doen van zijn moeder. Maar die was hier nu niet. Carmen en Vera waren er ook niet om hem te verlinken. Eindelijk eens iets positiefs aan het feit dat hij ze niet hier bij zich had.

Met een glimlachje knikte ze. "Ik ben hier iets vaker geweest, maar niet veel." Julia ging even met een hand door haar haren heen en speelde ermee. "Maar dat moet het voor jou extra leuk maken want jij weet er nog niets van en ik wel." Vrolijk glimlachte ze zijn kant op hoewel hij haar maar weinig aan keek. "Heb je hier op school eigenlijk al andere mysteries ontdekt? Of is dit je eerste?" Ze liet haar hand even door het water gaan wat rimpelingen veroorzaakte en ze keek er naar. Het was een rustgevend iets en ze vond het dan ook heel erg mooi om te zien.

Violet liep door de tuinen en schopte nadenkend tegen een steentje. Af en toe raapte ze een steen, een takje, een rondzwervend blikje of iets anders op waarvan ze dacht dat ze het ooit nog eens nodig zou kunnen hebben. Plots viel haar blik op een steen. 'Geheime tuin'. Serieus? Een bordje? Wie zet er nu bordjes naar een geheime tuin? Dit botste gigantisch met Violets logische brein. Misschien was het bordje daar wel expres neergezet. Zodat mensen juist niet naar de tuin zouden gaan. Of misschien duidde de naam erop dat de tuin zelf niet geheim was, maar dat er geheimen ín de tuin lagen. Maar ook dat was niet logisch. Misschien was het wel een geheime ontmoetingsplaats voor leerlingen.
Haar blik viel op de enigszins vervaagde tekst onder de woorden 'Geheime tuin'.
Beplant in 1913
Hervonden en gerestaureerd in 1980
Vandaar de naam. Violets hersenen begonnen weer wat te kalmeren. Toch borrelden er nog steeds vragen in haar hoofd. 1980 Is lang geleden. Wie weet wat er ondertussen is gebeurd met de tuin. Misschien zijn er wel leerlingen geweest met échte geheimen die ze verstopten in de tuin.
Violet kon haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en volgde de pijl op de steen naar de 'Geheime tuin'.
Verwonderd keek ze om zich heen. Behalve dat de open plek waar ze beland was er prachtig uitzag, was hij bevolkt met een aantal mensen. Dat had Violet niet verwacht. Zo geheim was die Geheime tuin dus niet.

Uhm, we zijn hier aan het meeten?

Excuse me, kreeg een uitnodiging van Emma/Aidan dat ik hier wel in kon springen aangezien dat nogal lastig is over het algemeen, but never mind then.

Nou sorry als mij dat niet verteld wordt.

Weet ik niets van, ik ben onschuldig :')
Heb al een topic geplaatst in het meetding, wist niet dat dat hier was, dus duizendmaal excuses, continue your RPG'ing.

Niet erg, maar als ik het had geweten had ik de inspringing begrepen. En ik zag het ja :3

"Nope nog niet echt wat gevonden." Aidan glimlachte nerveus. Het licht was feller dan hij had gedacht. Plus de aanwezigheid van dit meisje. De prikkels kwamen in vlagen. Het water klotste kalmerend tegen de randen van de fontein en een lichte bries deed zijn haar op waaien.

------
Sorry D: Mijn fout!

Julia keek kalm naar hem en glimlachte vrolijk. "Ben je al wel op zoek geweest of ook nog niet echt?" Julia wiebelde wat met haar benen en speelde met de ring om haar duim. Ze vond het best lekker in de zon, die haar huid verwarmde. Ook was deze jongen aangenaam gezelschap, terwijl ze nog niet eens wist wie het was. "Had ik me eigenlijk al voorgesteld? Volgens mij niet." Zachtjes grinnikte ze. "Bij deze dan, ik ben Julia. '

Zenuwachtig frunnikte Aidan aan zijn duim nagel. "Nog niet echt, ik ben met name heel druk geweest met de lessen en huiswerk. Maar dat begint te vervelen, dus ik heb besloten me maar eens buiten te wagen." Een onzeker lachje gleed over zijn gezicht. "Julia, past bij je uiterlijk. Mijn naam is Aidan." Hij stak formeel zijn hand uit om zich voor te stellen.

Julia nam met een glimlach zijn hand aan en schudde die.Ze glimlachte even en keek hem aan. "Dankje." Zei ze maar, niet wetend of het een compliment was. Niemand had ooit zoiets tegen haar gezegd maar het klonk vriendelijk. "Leuke naam trouwens, hoor je niet vaak." Julia knikte toen. "Huiswerk is ook erg saai, het is hierbuiten veel leuker. Een echte aanrader als je even wilt genieten van alles wat deze school nog meer te bieden heeft buiten de lessen om." Zei ze met een vrolijke lach.